WODZIKOWSKI MAKSYMILIAN, przedstawiciel gdańskiej Polonii
(korekta_EJ) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''MAKSYMILIAN WODZIKOWSKI''' (5 X 1890 Leśna Jania – 26 XII 1959 Gdańsk), kolejarz, przedstawiciel gdańskiej Polonii. Syn Jana (27 I 1866 Borzechowo – 29 III 1900 Barłożno), listonosza, później robotnika, i Malwiny Teresy z domu Gatz (1 III 1866 Leśna Jania – 15 I 1906 Barłożno). Brat Marty (ur. 9 IV 1887 Leśna Jania), Moniki | + | '''MAKSYMILIAN WODZIKOWSKI''' (5 X 1890 Leśna Jania – 26 XII 1959 Gdańsk), kolejarz, przedstawiciel gdańskiej Polonii. Syn Jana (27 I 1866 Borzechowo – 29 III 1900 Barłożno), listonosza, później robotnika, i Malwiny Teresy z domu Gatz (1 III 1866 Leśna Jania – 15 I 1906 Barłożno). Brat Marty (ur. 9 IV 1887 Leśna Jania), Moniki po mężu Kotowskiej (6 IV 1888 Leśna Jania – 7 IX 1965 Barłożno), Rozalii (2 X 1889 Leśna Jania – 2 XII 1889 Leśna Jania), Pawła (2 I 1893 Leśna Jania – 27 X 1893 Leśna Jania), Jana (ur. 26 III 1894 Leśna Jania), Franciszka (ur. 10 IV 1896 Barłożno), Anny (ur. 13 IV 1900 Barłożno), Pawła (10 II 1904 Barłożno – 3 II 1906 Barłożno). <br/><br/> |
Po I wojnie światowej zamieszkał w Gdańsku. Wiertniczy studni, od 27 II 1927 w służbie PKP. 1 I 1930 mianowany etatowym hamulcowym w 13 grupie uposażenia, od 1 II 1935 konduktor w II klasie w 12 grupie uposażenia na [[STACJA KOLEJOWA GDAŃSK POŁUDNIOWY | Stacji Gdańsk Południowy]]. Należał do [[GMINA POLSKA ZWIĄZEK POLAKÓW W WOLNYM MIEŚCIE GDAŃSKU | Gminy Polskiej Związku Polaków w Wolnym Mieście Gdańsku]], Związku Urzędników Kolejowych, Towarzystwa Byłych Powstańców i Wojaków, [[LIGA MORSKA I RZECZNA | Ligi Morskiej i Kolonialnej]], Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. Odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi (11 XI 1938). Mieszkał m.in. przy Große Ölmühlengasse 11 (ul. Olejarna), Hauptstrasse 80b (al. Grunwaldzka), Kleinhammerweg 16 (ul. Kilińskiego), Adolf-Hitler-Strasse 227 (al. Grunwaldzka) oraz Ludolfinerstrasse 2 (ul. Czyżewskiego, tzw. Dom Antoniego Abrahama). <br/><br/> | Po I wojnie światowej zamieszkał w Gdańsku. Wiertniczy studni, od 27 II 1927 w służbie PKP. 1 I 1930 mianowany etatowym hamulcowym w 13 grupie uposażenia, od 1 II 1935 konduktor w II klasie w 12 grupie uposażenia na [[STACJA KOLEJOWA GDAŃSK POŁUDNIOWY | Stacji Gdańsk Południowy]]. Należał do [[GMINA POLSKA ZWIĄZEK POLAKÓW W WOLNYM MIEŚCIE GDAŃSKU | Gminy Polskiej Związku Polaków w Wolnym Mieście Gdańsku]], Związku Urzędników Kolejowych, Towarzystwa Byłych Powstańców i Wojaków, [[LIGA MORSKA I RZECZNA | Ligi Morskiej i Kolonialnej]], Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. Odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi (11 XI 1938). Mieszkał m.in. przy Große Ölmühlengasse 11 (ul. Olejarna), Hauptstrasse 80b (al. Grunwaldzka), Kleinhammerweg 16 (ul. Kilińskiego), Adolf-Hitler-Strasse 227 (al. Grunwaldzka) oraz Ludolfinerstrasse 2 (ul. Czyżewskiego, tzw. Dom Antoniego Abrahama). <br/><br/> | ||
| − | Po wybuchu II wojny w służbie kolei niemieckich jako robotnik torowy. Od 15 V 1940 do 1942 przebywał w okolicach Berlina, w latach 1942–1945 pracował w Sopocie. Od 25 IV 1945 ponownie w służbie PKP, kierownik pociągów na Stacji Gdańsk Południowy. | + | Po wybuchu II wojny w służbie kolei niemieckich jako robotnik torowy. Od 15 V 1940 do 1942 przebywał w okolicach Berlina, w latach 1942–1945 pracował w Sopocie. Od 25 IV 1945 ponownie w służbie PKP, kierownik pociągów na Stacji Gdańsk Południowy. Po wojnie powrócił do przedwojennego mieszkania przy ul. Czyżewskiego 2. <br/><br/> |
| − | 10 XI 1913 poślubił mieszkankę Kopytkowa Różę Brzoskę vel Brzóskę (14 XII 1887 Dąbrówka koło Gniewu – 16 VII 1960 Gdańsk), córkę Jana Brzoski, owczarza (wcześniej rzeźnika), i Róży z domu Romeyke vel Romeike. Ojciec bliźniaczek Wandy (24 III 1914 Skórcz – 4 X 1914 Zblewo) i Małgorzaty (24 III 1914 Skórcz – 15 VII 1985 Gdańsk), zamężnej | + | 10 XI 1913 poślubił mieszkankę Kopytkowa Różę Brzoskę vel Brzóskę (14 XII 1887 Dąbrówka koło Gniewu – 16 VII 1960 Gdańsk), córkę Jana Brzoski, owczarza (wcześniej rzeźnika), i Róży z domu Romeyke vel Romeike. Ojciec bliźniaczek: Wandy (24 III 1914 Skórcz – 4 X 1914 Zblewo) i Małgorzaty (24 III 1914 Skórcz – 15 VII 1985 Gdańsk), zamężnej z Bolesławem Stańczewskim (2 VI 1905 – 14 II 1985 Gdańsk). Pochowany w rodzinnym grobie na [[CMENTARZE W OLIWIE | Cmentarzu Komunalnym w Oliwie]]. {{author: MAD}} {{author: GGe}}<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> |
'''Bibliografia''': <br/> | '''Bibliografia''': <br/> | ||
Archiwum Towarzystwa Przyjaciół Gdańska. <br/> | Archiwum Towarzystwa Przyjaciół Gdańska. <br/> | ||
| − | + | Kledzik Witold, ''Biografie Polaków – pracowników kolejowych (nie wszystkich) zatrudnionych do 31.8.1939 w służbie na PKP na terenie byłego Wolnego Miasta Gdańska'', PAN Biblioteka Gdańska, Ms. 5152/3. | |
[[Category: Hasła w przygotowaniu]] | [[Category: Hasła w przygotowaniu]] | ||
Wersja z 08:32, 17 kwi 2023
MAKSYMILIAN WODZIKOWSKI (5 X 1890 Leśna Jania – 26 XII 1959 Gdańsk), kolejarz, przedstawiciel gdańskiej Polonii. Syn Jana (27 I 1866 Borzechowo – 29 III 1900 Barłożno), listonosza, później robotnika, i Malwiny Teresy z domu Gatz (1 III 1866 Leśna Jania – 15 I 1906 Barłożno). Brat Marty (ur. 9 IV 1887 Leśna Jania), Moniki po mężu Kotowskiej (6 IV 1888 Leśna Jania – 7 IX 1965 Barłożno), Rozalii (2 X 1889 Leśna Jania – 2 XII 1889 Leśna Jania), Pawła (2 I 1893 Leśna Jania – 27 X 1893 Leśna Jania), Jana (ur. 26 III 1894 Leśna Jania), Franciszka (ur. 10 IV 1896 Barłożno), Anny (ur. 13 IV 1900 Barłożno), Pawła (10 II 1904 Barłożno – 3 II 1906 Barłożno).
Po I wojnie światowej zamieszkał w Gdańsku. Wiertniczy studni, od 27 II 1927 w służbie PKP. 1 I 1930 mianowany etatowym hamulcowym w 13 grupie uposażenia, od 1 II 1935 konduktor w II klasie w 12 grupie uposażenia na Stacji Gdańsk Południowy. Należał do Gminy Polskiej Związku Polaków w Wolnym Mieście Gdańsku, Związku Urzędników Kolejowych, Towarzystwa Byłych Powstańców i Wojaków, Ligi Morskiej i Kolonialnej, Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. Odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi (11 XI 1938). Mieszkał m.in. przy Große Ölmühlengasse 11 (ul. Olejarna), Hauptstrasse 80b (al. Grunwaldzka), Kleinhammerweg 16 (ul. Kilińskiego), Adolf-Hitler-Strasse 227 (al. Grunwaldzka) oraz Ludolfinerstrasse 2 (ul. Czyżewskiego, tzw. Dom Antoniego Abrahama).
Po wybuchu II wojny w służbie kolei niemieckich jako robotnik torowy. Od 15 V 1940 do 1942 przebywał w okolicach Berlina, w latach 1942–1945 pracował w Sopocie. Od 25 IV 1945 ponownie w służbie PKP, kierownik pociągów na Stacji Gdańsk Południowy. Po wojnie powrócił do przedwojennego mieszkania przy ul. Czyżewskiego 2.
10 XI 1913 poślubił mieszkankę Kopytkowa Różę Brzoskę vel Brzóskę (14 XII 1887 Dąbrówka koło Gniewu – 16 VII 1960 Gdańsk), córkę Jana Brzoski, owczarza (wcześniej rzeźnika), i Róży z domu Romeyke vel Romeike. Ojciec bliźniaczek: Wandy (24 III 1914 Skórcz – 4 X 1914 Zblewo) i Małgorzaty (24 III 1914 Skórcz – 15 VII 1985 Gdańsk), zamężnej z Bolesławem Stańczewskim (2 VI 1905 – 14 II 1985 Gdańsk). Pochowany w rodzinnym grobie na Cmentarzu Komunalnym w Oliwie.
Bibliografia:
Archiwum Towarzystwa Przyjaciół Gdańska.
Kledzik Witold, Biografie Polaków – pracowników kolejowych (nie wszystkich) zatrudnionych do 31.8.1939 w służbie na PKP na terenie byłego Wolnego Miasta Gdańska, PAN Biblioteka Gdańska, Ms. 5152/3.
