WEBER CARL, profesor Technische Hochschule Danzig
| Linia 3: | Linia 3: | ||
'''CARL WEBER''' (3 X 1870 Berlin – 22 VIII 1915 Charsy nad Bugiem, obecnie obwód brzeski, Białoruś), architekt, profesor [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]] (THD). Syn Maxa Webera (31 V 1836 Bielefeld – 10 VIII 1897 Ryga), prawnika, polityka, urzędnika komunalnego, między innymi rajcy miejskiego Erfurtu (1862–1869) i Berlina (1869–1893) oraz poślubionej w 1863 Helene z domu Fallenstein (1844–1919). Brat między innymi Maximiliana Carla Emila (Max Weber jun.) (21 IV 1864 Erfurt – 14 VI 1920 Monachium), socjologa; Carla Davida Alfreda (30 VII 1868 Erfurt – 2 V 1958 Heidelberg), ekonomisty i socjologa; Clary (1875–1953), zamężnej za lekarza Ernsta Mommsena (1863–1930); Arthura (1877–1952), oficera.<br/><br/> | '''CARL WEBER''' (3 X 1870 Berlin – 22 VIII 1915 Charsy nad Bugiem, obecnie obwód brzeski, Białoruś), architekt, profesor [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]] (THD). Syn Maxa Webera (31 V 1836 Bielefeld – 10 VIII 1897 Ryga), prawnika, polityka, urzędnika komunalnego, między innymi rajcy miejskiego Erfurtu (1862–1869) i Berlina (1869–1893) oraz poślubionej w 1863 Helene z domu Fallenstein (1844–1919). Brat między innymi Maximiliana Carla Emila (Max Weber jun.) (21 IV 1864 Erfurt – 14 VI 1920 Monachium), socjologa; Carla Davida Alfreda (30 VII 1868 Erfurt – 2 V 1958 Heidelberg), ekonomisty i socjologa; Clary (1875–1953), zamężnej za lekarza Ernsta Mommsena (1863–1930); Arthura (1877–1952), oficera.<br/><br/> | ||
Po studiach w Berlinie, dzięki wsparciu znajomego profesora architektury Carla Schäfera (1844–1908), budowniczy w służbie państwowej, w 1902 budowniczy rządowy, w latach 1897–1901 pod jego kierownictwem dokonał gruntownej restauracji kościoła św. Piotra Młodzieńca (Jung-Sankt-Peter-Kirche; Saint-Pierre-le-Jeune) w Strasburgu (Alzacja). W 1902 budowniczy rządowy, w 1904 restaurował kościół zamkowy w Dobrilugk (Brandenburgia). Od 1907 do 1915 profesor średniowiecznego budownictwa i architektury na THD. W 1910 kierował pracami przy renowacji Małego Refektarza (sala podpisania w 1660 [[POKÓJ OLIWSKI | pokoju oliwskiego]]) w byłym klasztorze w [[OLIWA | Oliwie]]. W 1912 opracował projekt rekonstrukcyjny dekoracji fasady [[DOM ANGIELSKI | Domu Angielskiego]], w 1913 kierował budową zaprojektowanego przez siebie Kościoła Pojednania w [[OLIWA | Oliwie]] ([[KOŚCIÓŁ MATKI BOŻEJ KRÓLOWEJ KORONY POLSKIEJ | kościół Matki Bożej Królowej Korony Polskiej]]), przerwaną przez wybuch I wojny światowej. Działał w [[STOWARZYSZENIE NA RZECZ ZACHOWANIA ZABYTKÓW BUDOWNICTWA I SZTUKI GDAŃSKA | Stowarzyszeniu na Rzecz Zachowania Zabytków Budownictwa i Sztuki Gdańska]]. W 1913 profesor architektury antyku, renesansu i baroku na politechnice w Hanowerze. Podczas wojny porucznik Landwehry na froncie francuskim, skąd wrócił ciężko chory już we wrześniu 1914. Nie wyleczywszy dolegliwości walczył na froncie rosyjskim, ciężko ranny postrzałem w klatkę piersiową zmarł we frontowym lazarecie.<br/><br/> | Po studiach w Berlinie, dzięki wsparciu znajomego profesora architektury Carla Schäfera (1844–1908), budowniczy w służbie państwowej, w 1902 budowniczy rządowy, w latach 1897–1901 pod jego kierownictwem dokonał gruntownej restauracji kościoła św. Piotra Młodzieńca (Jung-Sankt-Peter-Kirche; Saint-Pierre-le-Jeune) w Strasburgu (Alzacja). W 1902 budowniczy rządowy, w 1904 restaurował kościół zamkowy w Dobrilugk (Brandenburgia). Od 1907 do 1915 profesor średniowiecznego budownictwa i architektury na THD. W 1910 kierował pracami przy renowacji Małego Refektarza (sala podpisania w 1660 [[POKÓJ OLIWSKI | pokoju oliwskiego]]) w byłym klasztorze w [[OLIWA | Oliwie]]. W 1912 opracował projekt rekonstrukcyjny dekoracji fasady [[DOM ANGIELSKI | Domu Angielskiego]], w 1913 kierował budową zaprojektowanego przez siebie Kościoła Pojednania w [[OLIWA | Oliwie]] ([[KOŚCIÓŁ MATKI BOŻEJ KRÓLOWEJ KORONY POLSKIEJ | kościół Matki Bożej Królowej Korony Polskiej]]), przerwaną przez wybuch I wojny światowej. Działał w [[STOWARZYSZENIE NA RZECZ ZACHOWANIA ZABYTKÓW BUDOWNICTWA I SZTUKI GDAŃSKA | Stowarzyszeniu na Rzecz Zachowania Zabytków Budownictwa i Sztuki Gdańska]]. W 1913 profesor architektury antyku, renesansu i baroku na politechnice w Hanowerze. Podczas wojny porucznik Landwehry na froncie francuskim, skąd wrócił ciężko chory już we wrześniu 1914. Nie wyleczywszy dolegliwości walczył na froncie rosyjskim, ciężko ranny postrzałem w klatkę piersiową zmarł we frontowym lazarecie.<br/><br/> | ||
| − | W Gdańsku mieszkał przy Am Schlossgarten 19 (ul. Opata Rybińskiego) w [[OLIWA |Oliwie]]. Na grobie rodzinnym Weberów na cmentarzu Friedhof IV przy Bergmannstraße 45-47 w Berlinie-Kreuzbergu, gdzie spoczywają rodzice i siostra Clara z mężem, umieszczona została poświęcona mu tablica pamiątkowa. {{author: AJ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | + | W Gdańsku mieszkał przy Köllner Chaussee 17 (ul. Spacerowa) i Am Schlossgarten 19 (ul. Opata Rybińskiego) w [[OLIWA |Oliwie]]. Na grobie rodzinnym Weberów na cmentarzu Friedhof IV przy Bergmannstraße 45-47 w Berlinie-Kreuzbergu, gdzie spoczywają rodzice i siostra Clara z mężem, umieszczona została poświęcona mu tablica pamiątkowa. {{author: AJ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> |
'''Bibliografia''':<br/> | '''Bibliografia''':<br/> | ||
Roth Günther, ''Max Webers deutsch-englische Familiengeschichte 1800–1950'', Tübingen 2002.<br/> | Roth Günther, ''Max Webers deutsch-englische Familiengeschichte 1800–1950'', Tübingen 2002.<br/> | ||
Zentralblatt der Bauverwaltung z 18 IX 1915, s. 498-499. | Zentralblatt der Bauverwaltung z 18 IX 1915, s. 498-499. | ||
Wersja z 16:11, 21 lut 2023
CARL WEBER (3 X 1870 Berlin – 22 VIII 1915 Charsy nad Bugiem, obecnie obwód brzeski, Białoruś), architekt, profesor Technische Hochschule Danzig (THD). Syn Maxa Webera (31 V 1836 Bielefeld – 10 VIII 1897 Ryga), prawnika, polityka, urzędnika komunalnego, między innymi rajcy miejskiego Erfurtu (1862–1869) i Berlina (1869–1893) oraz poślubionej w 1863 Helene z domu Fallenstein (1844–1919). Brat między innymi Maximiliana Carla Emila (Max Weber jun.) (21 IV 1864 Erfurt – 14 VI 1920 Monachium), socjologa; Carla Davida Alfreda (30 VII 1868 Erfurt – 2 V 1958 Heidelberg), ekonomisty i socjologa; Clary (1875–1953), zamężnej za lekarza Ernsta Mommsena (1863–1930); Arthura (1877–1952), oficera.
Po studiach w Berlinie, dzięki wsparciu znajomego profesora architektury Carla Schäfera (1844–1908), budowniczy w służbie państwowej, w 1902 budowniczy rządowy, w latach 1897–1901 pod jego kierownictwem dokonał gruntownej restauracji kościoła św. Piotra Młodzieńca (Jung-Sankt-Peter-Kirche; Saint-Pierre-le-Jeune) w Strasburgu (Alzacja). W 1902 budowniczy rządowy, w 1904 restaurował kościół zamkowy w Dobrilugk (Brandenburgia). Od 1907 do 1915 profesor średniowiecznego budownictwa i architektury na THD. W 1910 kierował pracami przy renowacji Małego Refektarza (sala podpisania w 1660 pokoju oliwskiego) w byłym klasztorze w Oliwie. W 1912 opracował projekt rekonstrukcyjny dekoracji fasady Domu Angielskiego, w 1913 kierował budową zaprojektowanego przez siebie Kościoła Pojednania w Oliwie ( kościół Matki Bożej Królowej Korony Polskiej), przerwaną przez wybuch I wojny światowej. Działał w Stowarzyszeniu na Rzecz Zachowania Zabytków Budownictwa i Sztuki Gdańska. W 1913 profesor architektury antyku, renesansu i baroku na politechnice w Hanowerze. Podczas wojny porucznik Landwehry na froncie francuskim, skąd wrócił ciężko chory już we wrześniu 1914. Nie wyleczywszy dolegliwości walczył na froncie rosyjskim, ciężko ranny postrzałem w klatkę piersiową zmarł we frontowym lazarecie.
W Gdańsku mieszkał przy Köllner Chaussee 17 (ul. Spacerowa) i Am Schlossgarten 19 (ul. Opata Rybińskiego) w Oliwie. Na grobie rodzinnym Weberów na cmentarzu Friedhof IV przy Bergmannstraße 45-47 w Berlinie-Kreuzbergu, gdzie spoczywają rodzice i siostra Clara z mężem, umieszczona została poświęcona mu tablica pamiątkowa.
Bibliografia:
Roth Günther, Max Webers deutsch-englische Familiengeschichte 1800–1950, Tübingen 2002.
Zentralblatt der Bauverwaltung z 18 IX 1915, s. 498-499.
