KLUZ KAZIMIERZ, biskup
| Linia 5: | Linia 5: | ||
Szkołę podstawową ukończył w Ołpinach, uczęszczał do gimnazjum w różnych miejscowościach: kl. I w Gorlicach, II typu klasycznego w Tarnowie, III w gimnazjum prywatnym w Tarnowie. Maturę uzyskał w 1946 w I Państwowym Liceum w Tarnowie. Od 15 IX 1946 do 15 XII 1947 alumn Seminarium Duchownego w Tarnowie, wydalony ze względu na między innymi konflikt z prorektorem seminarium. Naukę kontynuował na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, magister historii sztuki. Dzięki poparciu administratora apostolskiego diecezji gdańskiej [[WRONKA ANDRZEJ, ksiądz, administrator diecezji, patron gdańskiej ulicy | Andrzeja Wronki]] w 1949 został alumnem gdańskiej diecezji (nie posiadającej własnego seminarium) w Seminarium Częstochowskim w Krakowie. 21 XII 1950 otrzymał subdiakonat, 11 II 1951 diakonat. 24 VI 1951 otrzymał święcenia kapłańskie z rąk sufragana częstochowskiego Stanisława Czajki.<br/><br/> | Szkołę podstawową ukończył w Ołpinach, uczęszczał do gimnazjum w różnych miejscowościach: kl. I w Gorlicach, II typu klasycznego w Tarnowie, III w gimnazjum prywatnym w Tarnowie. Maturę uzyskał w 1946 w I Państwowym Liceum w Tarnowie. Od 15 IX 1946 do 15 XII 1947 alumn Seminarium Duchownego w Tarnowie, wydalony ze względu na między innymi konflikt z prorektorem seminarium. Naukę kontynuował na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, magister historii sztuki. Dzięki poparciu administratora apostolskiego diecezji gdańskiej [[WRONKA ANDRZEJ, ksiądz, administrator diecezji, patron gdańskiej ulicy | Andrzeja Wronki]] w 1949 został alumnem gdańskiej diecezji (nie posiadającej własnego seminarium) w Seminarium Częstochowskim w Krakowie. 21 XII 1950 otrzymał subdiakonat, 11 II 1951 diakonat. 24 VI 1951 otrzymał święcenia kapłańskie z rąk sufragana częstochowskiego Stanisława Czajki.<br/><br/> | ||
Od 1951 w [[DIECEZJA GDAŃSKA | diecezji gdańskiej]], wikariusz w parafii [[KOŚCIÓŁ MATKI BOSKIEJ BOLESNEJ | kościoła Matki Boskiej Bolesnej]], od 1957 przy [[KOŚCIÓŁ TRÓJCY ŚWIĘTEJ | kościele Trójcy Świętej]] w Oliwie, w latach 1958–1972 proboszcz parafii i [[KOŚCIÓŁ CHRYSTUSA KRÓLA | kościoła Chrystusa Króla]]. Od 1971 w dekanacie gdańskim był wicedziekanem i konsultorem diecezjalnym. <br/><br/> | Od 1951 w [[DIECEZJA GDAŃSKA | diecezji gdańskiej]], wikariusz w parafii [[KOŚCIÓŁ MATKI BOSKIEJ BOLESNEJ | kościoła Matki Boskiej Bolesnej]], od 1957 przy [[KOŚCIÓŁ TRÓJCY ŚWIĘTEJ | kościele Trójcy Świętej]] w Oliwie, w latach 1958–1972 proboszcz parafii i [[KOŚCIÓŁ CHRYSTUSA KRÓLA | kościoła Chrystusa Króla]]. Od 1971 w dekanacie gdańskim był wicedziekanem i konsultorem diecezjalnym. <br/><br/> | ||
| − | 12 V 1972 mianowany biskupem pomocniczym diecezji gdańskiej i biskupem tytularnym Hilty, także wikariuszem generalnym i prepozytem Kapituły Katedralnej Gdańskiej. Sakrę biskupią otrzymał 12 VI 1972 z rąk prymasa Polski, kardynała Stefana Wyszyńskiego, któremu asystowali Jerzy Ablewicz, biskup diecezjalny tarnowski, [[KACZMAREK LECH, biskup gdański | Lech Kaczmarek]], biskup diecezjalny gdański oraz ówczesny sufragan wrocławski, [[WRONKA ANDRZEJ | Andrzej Wronka]]. Prymicje biskupie odprawił 6 VIII 1972 w rodzinnej parafii ołpińskiej, podczas nich kazanie wygłosił sufragan tarnowski bp Piotr Bednarczyk. Od roku 1977 krajowy duszpasterz ludzi morza. Towarzyszył [[WAŁĘSA LECH, prezydent Polski | Lechowi Wałęsie]] i delegacji [[SOLIDARNOŚĆ | NSZZ „Solidarność”]] 15 IX 1980 w pierwszym spotkanku z prymasem Stefanem Wyszyńskim i podczas podróży do Rzymu i Watykanu w 1981. W 1981 zorganizował mszę św. radiową „dla tych, co na morzu”, transmitowaną w każdą niedzielę z [[KOŚCIÓŁ ŚW. ELŻBIETY | kościoła św. Elżbiety]]. W czasie stanu wojennego odwiedzał internowanych. Od 25 do 30 X 1982 brał udział w XVIII Międzynarodowym Kongresie Duszpasterstwa Ludzi Morza w Rzymie, zorganizowanym przez Papieską Komisję ds. Duszpasterstwa Migracji i Turystyki. Był członkiem diecezjalnej Rady Kapłańskiej, spowiednikiem w gdańskim [[GDAŃSKIE SEMINARIUM DUCHOWNE | Biskupim Seminarium Duchownym]] (gdzie wykładał teologię pastoralną i historię sztuki), przewodniczącym Komisji ds. Sztuki Sakralnej i Budownictwa Kościelnego. <br/><br/> | + | 12 V 1972 mianowany biskupem pomocniczym diecezji gdańskiej i biskupem tytularnym Hilty, także wikariuszem generalnym i prepozytem Kapituły Katedralnej Gdańskiej. Sakrę biskupią otrzymał 12 VI 1972 z rąk prymasa Polski, kardynała Stefana Wyszyńskiego, któremu asystowali Jerzy Ablewicz, biskup diecezjalny tarnowski, [[KACZMAREK LECH, biskup gdański | Lech Kaczmarek]], biskup diecezjalny gdański oraz ówczesny sufragan wrocławski, [[WRONKA ANDRZEJ, ksiądz, administrator diecezji, patron gdańskiej ulicy | Andrzej Wronka]]. Prymicje biskupie odprawił 6 VIII 1972 w rodzinnej parafii ołpińskiej, podczas nich kazanie wygłosił sufragan tarnowski bp Piotr Bednarczyk. Od roku 1977 krajowy duszpasterz ludzi morza. Towarzyszył [[WAŁĘSA LECH, prezydent Polski | Lechowi Wałęsie]] i delegacji [[SOLIDARNOŚĆ | NSZZ „Solidarność”]] 15 IX 1980 w pierwszym spotkanku z prymasem Stefanem Wyszyńskim i podczas podróży do Rzymu i Watykanu w 1981. W 1981 zorganizował mszę św. radiową „dla tych, co na morzu”, transmitowaną w każdą niedzielę z [[KOŚCIÓŁ ŚW. ELŻBIETY | kościoła św. Elżbiety]]. W czasie stanu wojennego odwiedzał internowanych. Od 25 do 30 X 1982 brał udział w XVIII Międzynarodowym Kongresie Duszpasterstwa Ludzi Morza w Rzymie, zorganizowanym przez Papieską Komisję ds. Duszpasterstwa Migracji i Turystyki. Był członkiem diecezjalnej Rady Kapłańskiej, spowiednikiem w gdańskim [[GDAŃSKIE SEMINARIUM DUCHOWNE | Biskupim Seminarium Duchownym]] (gdzie wykładał teologię pastoralną i historię sztuki), przewodniczącym Komisji ds. Sztuki Sakralnej i Budownictwa Kościelnego. <br/><br/> |
Zginął w wypadku samochodowym w drodze z wizytacji parafii Trutnowy (okoliczności niewyjaśnione), pochowany 11 XII 1982 w krypcie biskupów w [[KOŚCIÓŁ TRÓJCY ŚWIĘTEJ | kościele (archikatedrze) Trójcy Świętej]] w Oliwie, uroczystością pogrzebowym przewodniczył sekretarz episkopatu Polski, abp Bronisław Dąbrowski. {{author: AH}} <br/><br/> | Zginął w wypadku samochodowym w drodze z wizytacji parafii Trutnowy (okoliczności niewyjaśnione), pochowany 11 XII 1982 w krypcie biskupów w [[KOŚCIÓŁ TRÓJCY ŚWIĘTEJ | kościele (archikatedrze) Trójcy Świętej]] w Oliwie, uroczystością pogrzebowym przewodniczył sekretarz episkopatu Polski, abp Bronisław Dąbrowski. {{author: AH}} <br/><br/> | ||
Wraz z sakrą biskupią przyjął herb, który przedstawiał krzyż wpisany w koło o barwach papieskich: złoto-srebrnych. Pod tarczą wstęga z dewizą biskupa: ''Caritas Christi utreget me'' (''Miłość Chrystusa pochłania mnie''). {{author: AK}}[[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Wraz z sakrą biskupią przyjął herb, który przedstawiał krzyż wpisany w koło o barwach papieskich: złoto-srebrnych. Pod tarczą wstęga z dewizą biskupa: ''Caritas Christi utreget me'' (''Miłość Chrystusa pochłania mnie''). {{author: AK}}[[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 15:51, 7 gru 2022
KAZIMIERZ KLUZ (17 I 1925 Nadole Południowe w Ołpinach koło Jasła, powiat Tarnów – 5 XII 1982 Trutnowy), biskup pomocniczy gdański. Pochodził z zamożnej rodziny rolników, był trzecim z ośmiorga dzieci Władysława i Cecylii z domu Duda.
Szkołę podstawową ukończył w Ołpinach, uczęszczał do gimnazjum w różnych miejscowościach: kl. I w Gorlicach, II typu klasycznego w Tarnowie, III w gimnazjum prywatnym w Tarnowie. Maturę uzyskał w 1946 w I Państwowym Liceum w Tarnowie. Od 15 IX 1946 do 15 XII 1947 alumn Seminarium Duchownego w Tarnowie, wydalony ze względu na między innymi konflikt z prorektorem seminarium. Naukę kontynuował na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, magister historii sztuki. Dzięki poparciu administratora apostolskiego diecezji gdańskiej Andrzeja Wronki w 1949 został alumnem gdańskiej diecezji (nie posiadającej własnego seminarium) w Seminarium Częstochowskim w Krakowie. 21 XII 1950 otrzymał subdiakonat, 11 II 1951 diakonat. 24 VI 1951 otrzymał święcenia kapłańskie z rąk sufragana częstochowskiego Stanisława Czajki.
Od 1951 w diecezji gdańskiej, wikariusz w parafii kościoła Matki Boskiej Bolesnej, od 1957 przy kościele Trójcy Świętej w Oliwie, w latach 1958–1972 proboszcz parafii i kościoła Chrystusa Króla. Od 1971 w dekanacie gdańskim był wicedziekanem i konsultorem diecezjalnym.
12 V 1972 mianowany biskupem pomocniczym diecezji gdańskiej i biskupem tytularnym Hilty, także wikariuszem generalnym i prepozytem Kapituły Katedralnej Gdańskiej. Sakrę biskupią otrzymał 12 VI 1972 z rąk prymasa Polski, kardynała Stefana Wyszyńskiego, któremu asystowali Jerzy Ablewicz, biskup diecezjalny tarnowski, Lech Kaczmarek, biskup diecezjalny gdański oraz ówczesny sufragan wrocławski, Andrzej Wronka. Prymicje biskupie odprawił 6 VIII 1972 w rodzinnej parafii ołpińskiej, podczas nich kazanie wygłosił sufragan tarnowski bp Piotr Bednarczyk. Od roku 1977 krajowy duszpasterz ludzi morza. Towarzyszył Lechowi Wałęsie i delegacji NSZZ „Solidarność” 15 IX 1980 w pierwszym spotkanku z prymasem Stefanem Wyszyńskim i podczas podróży do Rzymu i Watykanu w 1981. W 1981 zorganizował mszę św. radiową „dla tych, co na morzu”, transmitowaną w każdą niedzielę z kościoła św. Elżbiety. W czasie stanu wojennego odwiedzał internowanych. Od 25 do 30 X 1982 brał udział w XVIII Międzynarodowym Kongresie Duszpasterstwa Ludzi Morza w Rzymie, zorganizowanym przez Papieską Komisję ds. Duszpasterstwa Migracji i Turystyki. Był członkiem diecezjalnej Rady Kapłańskiej, spowiednikiem w gdańskim Biskupim Seminarium Duchownym (gdzie wykładał teologię pastoralną i historię sztuki), przewodniczącym Komisji ds. Sztuki Sakralnej i Budownictwa Kościelnego.
Zginął w wypadku samochodowym w drodze z wizytacji parafii Trutnowy (okoliczności niewyjaśnione), pochowany 11 XII 1982 w krypcie biskupów w kościele (archikatedrze) Trójcy Świętej w Oliwie, uroczystością pogrzebowym przewodniczył sekretarz episkopatu Polski, abp Bronisław Dąbrowski.
Wraz z sakrą biskupią przyjął herb, który przedstawiał krzyż wpisany w koło o barwach papieskich: złoto-srebrnych. Pod tarczą wstęga z dewizą biskupa: Caritas Christi utreget me (Miłość Chrystusa pochłania mnie).
