NAGÓRSKI STANISŁAW FELIKS, ksiądz, działacz społeczny
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File: Nagórski_Stanisław.jpeg |thumb| Ksiądz Stanisław Nagórski]] | [[File: Nagórski_Stanisław.jpeg |thumb| Ksiądz Stanisław Nagórski]] | ||
| − | [[File: Stanisław_Nagórski.jpg | thumb| Pożegnanie biskupa [[O’ROURKE EDUARD, biskup gdański | Eduarda O’Rourke’a]] przed [[KOŚCIÓŁ CHRYSTUSA KRÓLA | kościołem Chrystusa Króla]], od lewej: ks. [[GÓRECKI MARIAN, ksiądz, patron gdańskiej ulicy | Marian Górecki]], ks. [[KOMOROWSKI BRONISŁAW, ksiądz, działacz gdańskiej Polonii, patron placu | Bronisław Komorowski]], bp. Eduard O’Rourke, ks. [[ROGACZEWSKI FRANCISZEK, ksiądz, działacz gdańskiej Polonii, patron ulicy | Franciszek Rogaczewski]], ks. Stanisław Nagórski, [[BEMKE LEON, pallotyn | ks. Leon Bemke]] i ks. Alfons Muzalewski, 26 VI 1938]] | + | [[File: Stanisław_Nagórski.jpg | thumb| Pożegnanie biskupa [[O’ROURKE EDUARD, biskup gdański, patron placu w Gdańsku | Eduarda O’Rourke’a]] przed [[KOŚCIÓŁ CHRYSTUSA KRÓLA | kościołem Chrystusa Króla]], od lewej: ks. [[GÓRECKI MARIAN, ksiądz, patron gdańskiej ulicy | Marian Górecki]], ks. [[KOMOROWSKI BRONISŁAW, ksiądz, działacz gdańskiej Polonii, patron placu | Bronisław Komorowski]], bp. Eduard O’Rourke, ks. [[ROGACZEWSKI FRANCISZEK, ksiądz, działacz gdańskiej Polonii, patron ulicy | Franciszek Rogaczewski]], ks. Stanisław Nagórski, [[BEMKE LEON, pallotyn | ks. Leon Bemke]] i ks. Alfons Muzalewski, 26 VI 1938]] |
'''STANISŁAW FELIKS NAGÓRSKI''' (9 VI 1894 Rożental koło Pelplina – 11 VIII 1965 Starogard Gdański), ksiądz, działacz społeczny. Syn Stanisława i Marianny z domu Zielińskiej. W latach 1907–1914 uczeń progimnazjum w Pelplinie i w gimnazjum klasycznym w Chełmnie. W okresie 1915–1919 w wojsku niemieckim, w służbie garnizonowej. Od jesieni 1919 w Seminarium Duchownym w Pelplinie, święcenia kapłańskie przyjął w 1923. W latach 1923–1925 wikary w kościele św. Krzyża w Grudziądzu, w 1925–1927 wikary w kościele św. Mikołaja w Grudziądzu, nauczyciel religii w szkołach powszechnych i w Gimnazjum Matematyczno-Przyrodniczym.<br/><br/> | '''STANISŁAW FELIKS NAGÓRSKI''' (9 VI 1894 Rożental koło Pelplina – 11 VIII 1965 Starogard Gdański), ksiądz, działacz społeczny. Syn Stanisława i Marianny z domu Zielińskiej. W latach 1907–1914 uczeń progimnazjum w Pelplinie i w gimnazjum klasycznym w Chełmnie. W okresie 1915–1919 w wojsku niemieckim, w służbie garnizonowej. Od jesieni 1919 w Seminarium Duchownym w Pelplinie, święcenia kapłańskie przyjął w 1923. W latach 1923–1925 wikary w kościele św. Krzyża w Grudziądzu, w 1925–1927 wikary w kościele św. Mikołaja w Grudziądzu, nauczyciel religii w szkołach powszechnych i w Gimnazjum Matematyczno-Przyrodniczym.<br/><br/> | ||
W Gdańsku od 1 VIII 1927 do 29 VIII 1939 był prefektem w [[GIMNAZJUM POLSKIE | Gimnazjum Polskiej]], w 1937 otrzymał tytuł profesora gimnazjum. Prezes gdańskiego Okręgu Stowarzyszenia Młodzieży Polskiej Męskiej oraz tzw. patron ośmiu kół Stowarzyszenia Młodzieży Polskiej Żeńskiej. W latach 1929–1930 członek Zarządu Macierzy Szkolnej. Kapelan drużyn harcerskich Gimnazjum Polskiego, od 3 III 1935 – kapelan Gdańskiego Okręgu Związku Harcerstwa Polskiego i Gdańskiej Chorągwi Harcerek ([[HARCERSTWO | harcerstwo]]). Publicznie głosił konieczność obrony polskości w Gdańsku, pisywał do harcerskiego czasopisma „Zew”.<br/><br/> | W Gdańsku od 1 VIII 1927 do 29 VIII 1939 był prefektem w [[GIMNAZJUM POLSKIE | Gimnazjum Polskiej]], w 1937 otrzymał tytuł profesora gimnazjum. Prezes gdańskiego Okręgu Stowarzyszenia Młodzieży Polskiej Męskiej oraz tzw. patron ośmiu kół Stowarzyszenia Młodzieży Polskiej Żeńskiej. W latach 1929–1930 członek Zarządu Macierzy Szkolnej. Kapelan drużyn harcerskich Gimnazjum Polskiego, od 3 III 1935 – kapelan Gdańskiego Okręgu Związku Harcerstwa Polskiego i Gdańskiej Chorągwi Harcerek ([[HARCERSTWO | harcerstwo]]). Publicznie głosił konieczność obrony polskości w Gdańsku, pisywał do harcerskiego czasopisma „Zew”.<br/><br/> | ||
W chwili wybuchu II wojny światowej przebywał w Gdyni, poszukiwany przez Gestapo, do 1945 ukrywał się na Pomorzu i w Wielkopolsce. Po 1945 pracował w Starogardzie Gdańskim, w parafiach św. Wojciecha i św. Mateusza (czasowo zawiadywał też 1953–1958 parafią w Stężycy Szlacheckiej). W latach 1946–1953 dziekan dekanatu starogardzkiego, w 1952 otrzymał tytuł tajnego szambelana papieskiego.<br/><br/> | W chwili wybuchu II wojny światowej przebywał w Gdyni, poszukiwany przez Gestapo, do 1945 ukrywał się na Pomorzu i w Wielkopolsce. Po 1945 pracował w Starogardzie Gdańskim, w parafiach św. Wojciecha i św. Mateusza (czasowo zawiadywał też 1953–1958 parafią w Stężycy Szlacheckiej). W latach 1946–1953 dziekan dekanatu starogardzkiego, w 1952 otrzymał tytuł tajnego szambelana papieskiego.<br/><br/> | ||
30 III 1958 Gdański Zarząd Wojewódzkiego Towarzystwa Rozwoju Ziem Zachodnich przyznał mu dyplom zasłużonego w walce o polskość w byłym [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnym Mieście Gdańsku]]. Pochowany na cmentarzu Nowym pod Krzyżem w Starogardzie Gdańskim. {{author:RED}}[[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | 30 III 1958 Gdański Zarząd Wojewódzkiego Towarzystwa Rozwoju Ziem Zachodnich przyznał mu dyplom zasłużonego w walce o polskość w byłym [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnym Mieście Gdańsku]]. Pochowany na cmentarzu Nowym pod Krzyżem w Starogardzie Gdańskim. {{author:RED}}[[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 08:13, 7 gru 2022
STANISŁAW FELIKS NAGÓRSKI (9 VI 1894 Rożental koło Pelplina – 11 VIII 1965 Starogard Gdański), ksiądz, działacz społeczny. Syn Stanisława i Marianny z domu Zielińskiej. W latach 1907–1914 uczeń progimnazjum w Pelplinie i w gimnazjum klasycznym w Chełmnie. W okresie 1915–1919 w wojsku niemieckim, w służbie garnizonowej. Od jesieni 1919 w Seminarium Duchownym w Pelplinie, święcenia kapłańskie przyjął w 1923. W latach 1923–1925 wikary w kościele św. Krzyża w Grudziądzu, w 1925–1927 wikary w kościele św. Mikołaja w Grudziądzu, nauczyciel religii w szkołach powszechnych i w Gimnazjum Matematyczno-Przyrodniczym.
W Gdańsku od 1 VIII 1927 do 29 VIII 1939 był prefektem w Gimnazjum Polskiej, w 1937 otrzymał tytuł profesora gimnazjum. Prezes gdańskiego Okręgu Stowarzyszenia Młodzieży Polskiej Męskiej oraz tzw. patron ośmiu kół Stowarzyszenia Młodzieży Polskiej Żeńskiej. W latach 1929–1930 członek Zarządu Macierzy Szkolnej. Kapelan drużyn harcerskich Gimnazjum Polskiego, od 3 III 1935 – kapelan Gdańskiego Okręgu Związku Harcerstwa Polskiego i Gdańskiej Chorągwi Harcerek ( harcerstwo). Publicznie głosił konieczność obrony polskości w Gdańsku, pisywał do harcerskiego czasopisma „Zew”.
W chwili wybuchu II wojny światowej przebywał w Gdyni, poszukiwany przez Gestapo, do 1945 ukrywał się na Pomorzu i w Wielkopolsce. Po 1945 pracował w Starogardzie Gdańskim, w parafiach św. Wojciecha i św. Mateusza (czasowo zawiadywał też 1953–1958 parafią w Stężycy Szlacheckiej). W latach 1946–1953 dziekan dekanatu starogardzkiego, w 1952 otrzymał tytuł tajnego szambelana papieskiego.
30 III 1958 Gdański Zarząd Wojewódzkiego Towarzystwa Rozwoju Ziem Zachodnich przyznał mu dyplom zasłużonego w walce o polskość w byłym II Wolnym Mieście Gdańsku. Pochowany na cmentarzu Nowym pod Krzyżem w Starogardzie Gdańskim.
