REYMAN BOLESŁAW, żeglarz, działacz społeczny

Wersja z 08:47, 24 lis 2022

Bolesław Reyman

BOLESŁAW WŁADYSŁAW REYMAN (24 II 1923 Gdańsk – 8 I 1992 Gdańsk), żeglarz, działacz społeczny. Syn Romana Reymana (20 VI 1889 Budy Łańcuckie – 14 IX 1974 Limanowa), pracownika Wydziału Wojskowego Komisariatu Generalnego Rzeczpospolitej Polskiej w II Wolnym Mieście Gdańsku, i Bronisławy z domu Skwarczyńskiej (30 VIII 1889 Łańcut – 7 II 1967 Limanowa). Brat Ireny (19 I 1916 Wiedeń – 4 III 2011 Limanowa), Cecy-lii, Tadeusza i Edmunda.

Uczęszczał do powszechnej szkoły senackiej (polskiej), Gimnazjum Polskiego i Polskiej Szkoły Handlowej w Gdańsku. W 1935 wstąpił do Samodzielnego Zastępu Morskiego w Gdańsku–Nowym Porcie, należącego do IV Hufca Harcerzy Gdańskich (zob. harcerstwo). Zastęp przechodził wówczas szkolenie w Polskim Klubie Morskim (PKM). W 1936 był na obozie żeglarskim, pływając po Zatoce Gdańskiej na jachtach „Pirat” oraz „Maryla”. W 1937 odbył swój pierwszy pełnomorski rejs na jachcie „Pirat” do Danii i Szwecji pod komendą Tadeusza Prechitki, po którym otrzymał stopień żeglarza morskiego, w kolejnym zaś roku patent sternika morskiego (nr patentu 38). Mieszkał z rodziną w koszarach w Gdańsku–Nowym Porcie przy Hindersinstrasse 2 (ul. Kasztanowa).

W sierpniu 1939 opuścił Gdańsk. Lata wojny spędził wraz najbliższymi w wilii „Zacisze” w Limanowej. Aresztowany przez Niemców w październiku 1943, został zwolniony w zamian za zgłoszenie się na Gestapo jego brata Tadeusza, członka konspiracyjnej organizacji Orzeł Biały, który następnie został rozstrzelany jako zakładnik. W czerwcu 1945 powrócił do Gdańska, w 1946 zaczął się udzielać w żeglarstwie sportowym. W 1947 zdał egzamin na jachtowego kapitana przybrzeżnego, a 17 VI 1957 otrzymał patent jachtowego kapitana żeglugi wielkiej (patent nr 24). Odbył wiele rejsów morskich, głównie do portów bałtyckich. Większość tych wypraw miała charakter szkoleń dla młodzieży. W latach 1948–1950 pracował jako członek zarządu PKM, będąc równolegle instruktorem Zrzeszenia Sportowego „Budowlani”. Przez wiele lat pełnił funkcję wicekomandora do spraw finansowo-technicznych PKM. Kierował budową nowego hangaru, slipu, odbudową i budową nowych jachtów. Kilkakrotnie otrzymywał puchar dla najaktywniejszego żeglarza i działacza PKM, ufundowany przez Ludmiłę Ziółkowską, żonę przedwojennego komandora klubu Tadeusza Ziółkowskiego. W 1976 zrezygnował z pracy w zarządzie PKM i do 1990 żeglował w klubie Portowiec Gdański, gdzie też prowadził działalność szkoleniową.

Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1982), Medalem XV-lecia Sportu Gdańskiego (1960) oraz odznakami „Za Zasługi dla Gdańska” (1960), „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1962), brązową (1956) i srebrną (1964) odznaką „Zasłużony Pracownik Morza” (1956), złotą odznaką „Zasłużony Działacz Żeglarstwa Polskiego” (1959), „Najaktywniejszy członek PKM” (najważniejsze odznaczenie klubowe) (1968), „Zasłużony Pracownik Portu Gdańsk” (1979), „Zasłużony Pionier Odbudowy Gdańska” (1985). 16 V 1946 ożenił się w Gdańsku z Heleną Czają (6 XII 1922 Limanowa – 11 II 2014 Limanowa), poznaną w Limanowej, ojciec Barbary, Elżbiety Danuty oraz Tadeusza. Po wojnie mieszkał na Ołowiance, następnie przy ul. Marynarki Polskiej 6/3. Zgodnie z jego wolą pochowany został na cmentarzu parafialnym w Limanowej. MAD