SYKUTERA ZENON, konserwator zabytków

Wersja z 18:45, 23 paź 2022

Hasło powstało dzięki Miastu Gdańsk

Partner redakcji

ZENON SYKUTERA (29 VII 1935 Pelplin – 24 II 2014 Gdańsk), konserwator. Syn Teodora i Stefanii z domu Szymkowiak. W latach 1944–1949 uczęszczał do szkoły podstawowej w Pelplinie, w 1953 roku ukończył technikum budowlane w Bydgoszczy, w latach 1955–1960 studiował na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Gdańskiej, uzyskując tytuł zawodowy inżyniera budownictwa w specjalności konstrukcje budowlane. W 1972 roku ukończył dwuletnie studia podyplomowe z konserwacji zabytków na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Od 1960 do emerytury w 1994 roku był pracownikiem gdańskiego oddziału Przedsiębiorstwa Państwowego Pracownie Konserwacji Zabytków (PP PKZ): w latach 1960–1965 kierownik grupy robót, 1965–1969 projektant w pracowni projektowej, 1969–1972 zastępca dyrektora do spraw technicznych, 1972–1977 kierownik prac eksportowych w RFN, 1977–1979 kierownik Pracowni Badań Urbanistyczno-Architektonicznych, 1979–1986 kierownik Biura Handlu Zagranicznego PKZ w Kolonii, 1986–1990 dyrektor naczelny gdańskiego oddziału PKZ, 1990–1994 projektant i kierownik działu eksportu PKZ.

W latach 1960–1972 kierował lub nadzorował prace budowlano-konserwatorskie przy Ratuszu Głównego Miasta w Gdańsku, Wielkim Młynie, Pałacu Opatów w Oliwie. Do jego najważniejszych osiągnięć należy opracowanie (wspólnie z prof. Wiesławem Domasławskim z Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu) metody ratowania i konserwacji polichromowanych stropów pałacu w Brühlu koło Kolonii (w latach 1975–1977), polegającej na związaniu polichromowanych plafonów z belkowym stropem (podłożem) przy użyciu pianki poliuretanowej.

Od 1969 roku był żonaty z Ireną z domu Wójcik, lekarzem medycyny. Pozostawił córki: Magdalenę (ur. 1970), tłumacza przysięgłego języka niemieckiego, i Monikę (ur. 1971), historyka sztuki. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko. CzB