SIELSKI JERZY, profesor Politechniki Gdańskiej

Wersja z 11:17, 20 paź 2022

JERZY SIELSKI (9 I 1910 Warszawa – 20 I 1985 Gdańsk), profesor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Aleksandra (1880–1964), kompozytora i dyrygenta Filharmonii Warszawskiej, profesora Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie, i Kamili z domu Celińskiej (1883–1953).

W 1928 ukończył Państwowe Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Warszawie. Studiował na Wydziałach Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Warszawskiej i Politechniki Lwowskiej. Podczas studiów, w latach 1931–1937, odbył hydrotechniczne praktyki studenckie w porcie w Gdyni, a w okresie 1938–1939 pracował w Szefostwie Budownictwa Wybrzeża Morskiego w gdyńskim Dowództwie Floty przy budowie portu wojennego na Helu i w Gdyni-Oksywiu.

W 1938 uzyskał absolutorium, a 9 I 1941 dyplom inżyniera hydrotechnika na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Lwowskiej. Od lutego do sierpnia 1941 był kierownikiem budowy elektrowni wodnej na rzece Strypie na Ukrainie. W okresie od listopada 1941 do marca 1945 mieszkał w Milanówku. Od grudnia 1941 do 1 VIII 1944 pracował jako robotnik i urzędnik w Zakładzie Oczyszczania Miasta w Zarządzie Miejskim w Warszawie, a następnie, między lutym a marcem 1945, był zatrudniony w Departamencie Morskim Ministerstwa Przemysłu w Warszawie.

W Gdańsku od kwietnia 1945. Od 18 V 1945 do 1947 pełnił funkcję kierownika Działu Wodociągów i Kanalizacji w Biurze Odbudowy Portów. Między styczniem a czerwcem 1948 pracował w Gdańskim Urzędzie Morskim. Jednocześnie od 1946 był pracownikiem PG. 21 VI 1952 uzyskał stopień doktora na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej, od 1953 był zastępcą profesora, od 30 VI 1954 docentem, a od 27 IV 1962 profesorem nadzwyczajnym (tytularnym). Między 1 II 1955 a 1956 i w latach 1960–1964 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Budownictwa Wodnego PG. W latach 1965–1969 kierował Katedrą Hydrauliki i Hydrologii na Wydziale Budownictwa Wodnego, w okresie 1970–1971 Zakładem Hydrauliki i Hydromechaniki w Instytucie Hydrotechniki na Wydziale Budownictwa i Architektury, a od 1972 do 1974 Zakładem Hydrauliki w Instytucie Hydrotechniki. 31 XII 1979 roku przeszedł na emeryturę.

Od 1953 do lutego 1962 równolegle pracował też w Instytucie Budownictwa Wodnego Polskiej Akademii Nauk (PAN) w Gdańsku, gdzie był kierownikiem Zakładu Hydrauliki Konstrukcji Śródlądowych, a od 1961 do lutego 1962 kierownikiem Zakładu Budownictwa Wodnego Śródlądowego i sekretarzem naukowym. W latach 1953–1959 pełnił funkcję zastępcy redaktora naczelnego czasopisma „Archiwum Hydrotechniki”, wydawanego przez Instytut Budownictwa Wodnego PAN w Gdańsku.

Był ekspertem w dziedzinach budownictwa wodnego, hydrologii i geografii fizycznej, specjalizującym się w hydraulicznych badaniach modelowych. Autor i współautor publikacji na temat hydrauliki i hydromechaniki, w tym prac Hydraulika stosowana (1978) i Hydraulika. Ruch wody w gruncie (1972), a także autor ekspertyz, sporządzanych między innymi dla biura projektowego Hydroprojekt w Gdańsku, Morskiego Instytutu Rybackiego w Gdyni i Biura Projektowego Budownictwa Wodnego w Rzeszowie.

Był członkiem Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budowlanych (1948–1955), w latach 1950–1952 pełniącym funkcję jego wiceprzewodniczącego, gdańskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej (1958–1985), Międzynarodowego Towarzystwa Badań Hydraulicznych w Delft (1955–1957). Od 1965 zasiadał w Radzie Techniczno-Ekonomicznej przy Wojewódzkiej Radzie Narodowej w Gdańsku jako przewodniczący Komisji Gospodarki Morskiej i Wodnej. W latach 1948–1979 należał do Związku Nauczycielstwa Polskiego.

Odznaczony między innymi Srebrnym Krzyżem Zasługi (1954), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1957) oraz odznakami „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1967) i „Za zasługi dla Gdańska” (1969).

Ożenił się z Wandą z domu Podleską (3 VII 1917 – 9 XII 1989 Gdańsk), magister prawa, adwokatem w Zespole Adwokackim w Gdańsku. Ojciec Marka (ur. 10 XI 1952 Gdańsk). Pochowany na cmentarzu komunalnym w Oliwie. WP