KACZYŃSKI LECH, prezydent Polski, patron ulicy
m (Blazejsliwinski przeniósł stronę KACZYŃSKI LECH na KACZYŃSKI LECH, prezydent Polski) |
Wersja z 11:36, 1 paź 2022
LECH KACZYŃSKI (18 VI 1949 Warszawa – 10 IV 2010 Smoleńsk, katastrofa samolotu Tu-154M), prawnik, polityk, prezydent Rzeczypospolitej Polskiej (RP) w latach 2005–2010. W 1967 ukończył XXXIX Liceum Ogólnokształcące im. Lotnictwa Polskiego w Warszawie (Bielany). W 1971 absolwent Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Pracownik naukowy Katedry Prawa Pracy Uniwersytetu Gdańskiego (UG) w latach 1971–1997 (zamieszkał w Sopocie); od 1980 doktor (rozprawa Zakres swobody stron w zakresie kształtowania treści stosunku pracy została nagrodzona przez miesięcznik „Państwo i Prawo”), od 1990 doktor habilitowany (rozprawa Renta socjalna), 1996–1999 na stanowisku profesora nadzwyczajnego UG. Od 1999 profesor nadzwyczajny Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie (urlopowany w związku z objęciem urzędu prezydenta RP).
W 1977 został współpracownikiem Biura Interwencyjnego Komitetu Obrony Robotników, 1978–1980 publikował w „Robotniku Wybrzeża”, od 1978 działał w Wolnych Związkach Zawodowych Wybrzeża, prowadził szkolenia i wykłady dla robotników z prawa pracy i historii. W sierpniu 1980 przebywał w Stoczni Gdańskiej. W stanie wojennym 13 XII 1981 – 15 X 1982 internowany w Ośrodku Odosobnienia w Strzebielinku. W latach 1982–1988 należał do zespołu doradców Lecha Wałęsy, od stycznia 1986 członek Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”, 1987–1989 pracował w sekretariacie Krajowej Komisji Wykonawczej „Solidarności”, od 1985 w regionalnej Radzie Pomocy Więźniom Politycznym w Gdańsku. We wrześniu 1988 brał udział w rozmowach opozycji solidarnościowej z przedstawicielami władz w Magdalence koło Warszawy, od 18 XII 1988 członek Komitetu Obywatelskiego przy Przewodniczącym „Solidarności” Lechu Wałęsie. W 1989 brał udział w obradach okrągłego stołu w zespole do spraw pluralizmu związkowego. Od maja 1989 członek Prezydium Krajowej Komisji Wykonawczej „Solidarności”.
W latach 1989–1991 senator RP z okręgu gdańskiego ((w wyborach otrzymał 423.640 głosów). W latach 1990–1991 pierwszy wiceprzewodniczący „Solidarności”,
po wyborze w 1990 Lecha Wałęsy na prezydenta RP kandydował w lutym 1991 (obok Mariana Krzaklewskiego i Bogdana Borusewicza) na stanowisko przewodniczącego NSZZ „Solidarność”. Od 29 XII 1990 do 31 X 1991 na stanowisku ministra stanu i szefa Kancelarii Prezydenta Lecha Wałęsy, skąd odszedł po konflikcie z prezydentem. W latach 1991–1993 poseł na Sejm RP z listy założonego wraz z bratem Jarosławem Kaczyńskim Porozumienia Obywatelskiego Centrum, od 14 II 1992 prezes Najwyższej Izby Kontroli, odwołany uchwałami Sejmu (26 V 1995) i Senatu (8 VI 1995), od 14 VI 2000 do 4 VII 2001 minister sprawiedliwości i prokurator generalny w rządzie Jerzego Buzka. W 2001–2003 współzałożyciel i pierwszy prezes Prawa i Sprawiedliwości (PiS; od 2003 honorowy), 2001–2002 poseł na Sejm RP z listy PiS. Od listopada 2002 roku prezydent Warszawy, 23 X 2005 wybrany w II turze na urząd prezydenta RP.
Kawaler Orderu Orła Białego (2005), Krzyża Wielkiego Orderu Odrodzenia Polski (2005), gruzińskiego Orderu Świętego Jerzego (2007), ukraińskiego Orderu Jarosława Mądrego I stopnia. Pochowany 18 IV 2010 z małżonką Marią Heleną Mackiewicz-Kaczyńską w katedrze na Wawelu.
Od 13 XII 2017 jego imię nosi aleja na Przymorzu Wielkim, 24 III 2019 przed budynkiem Wydziału Prawa i Administracji UG odsłonięto upamiętniającą go tablicę, powstałą z inicjatywy Fundacji Tożsamość i Solidarność. W 2019 Stowarzyszenie Polski Instytut Praw Głuchych złożył wniosek o przyznanie mu honorowego obywatelstwa miasta, co odrzuciła Komisja do spraw Skarg, Wniosków i Petycji Rady Miasta podnosząc argument o nieprzyznawaniu tytułu osobom zmarłym.
