ROZENKRANZ EDWIN, profesor Uniwersytetu Gdańskiego
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| + | [[File:Prof._Rozenkranz.jpg|thumb|Edwin Rozenkranz, portret wykonany prawdopodobnie przez jego syna Leonarda]] | ||
'''EDWIN LEON ROZENKRANZ''' (2 VI 1925 Czatkowy koło Tczewa – 13 IX 1992 Gdańsk), naukowiec. Syn Leonarda urzędnika Izby Kontroli Skarbowej w Grudziądzu i Anny z domu Wąs. Edukację pobierał w Tczewie, szkołę powszechną ukończył w 1937 roku, naukę w I Państwowym Liceum i Gimnazjum Męskimi przerwał wybuch II wojny światowej i przeniesienie się rodziny do Lublina, a w 1943 roku – do Warszawy. Członek Armii Krajowej, ps. „Kamień”. Uczestnik powstania warszawskiego (w batalionie Gozdawa); ranny w nocy z 30 na 31 VIII 1944. Zbiegł z transportu na warszawskim Dworcu Zachodnim 9 X 1944, kurował się do końca wojny w Zalesiu koło Warszawy i do 1946 w Miłobądzu na Pomorzu. <br/><br/> | '''EDWIN LEON ROZENKRANZ''' (2 VI 1925 Czatkowy koło Tczewa – 13 IX 1992 Gdańsk), naukowiec. Syn Leonarda urzędnika Izby Kontroli Skarbowej w Grudziądzu i Anny z domu Wąs. Edukację pobierał w Tczewie, szkołę powszechną ukończył w 1937 roku, naukę w I Państwowym Liceum i Gimnazjum Męskimi przerwał wybuch II wojny światowej i przeniesienie się rodziny do Lublina, a w 1943 roku – do Warszawy. Członek Armii Krajowej, ps. „Kamień”. Uczestnik powstania warszawskiego (w batalionie Gozdawa); ranny w nocy z 30 na 31 VIII 1944. Zbiegł z transportu na warszawskim Dworcu Zachodnim 9 X 1944, kurował się do końca wojny w Zalesiu koło Warszawy i do 1946 w Miłobądzu na Pomorzu. <br/><br/> | ||
W roku 1948 zdał maturę w IV Państwowym Gimnazjum i Liceum w Gdańsku-Nowym Porcie, w 1952 ukończył studia prawnicze na uniwersytecie w Poznaniu. Od 1952 pracownik początkowo Instytutu Zachodniego w Poznaniu i jeszcze w tym samym roku wojewódzkiej komisji planowania przestrzennego w Gdańsku: 1955-1958 kierownik działu, 1958-1961 generalny projektant, przygotował m.in. materiały do obchodów 1000-lecia Państwa Polskiego w województwie gdańskim. Od roku 1960 doktor nauk prawnych (na podstawie pracy ''Początki i ustrój miast Pomorza Gdańskiego do schyłku XIV stulecia'') i pracownik [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkoły Pedagogicznej]], w Katedrze Historii Starożytnej i Średniowiecznej. W 1968 uzyskał habilitację (między innymi za pracę ''Recepcja prawa lubeckiego w miastach nadbałtyckich'') ), docenturę i kierownictwo katedry w której pracował. W latach 1969-1970 prodziekan Wydziały Humanistycznego WSP. W roku akademickim 1969/1970 zatrudniony był równocześnie w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Słupsku. W okresie powstawania [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]] jeden z organizatorów Wydziału Prawa, autor dewizy uczelni „In mari via tua”. Od 1973 do 1975 był prodziekanem Wydziału Prawa i Administracji, kierował też Zakładem, a po 1981 – Katedrą Powszechnej Historii Państwa i Prawa. Od 1984 profesor tytularny (nadzwyczajny). <br/><br/> | W roku 1948 zdał maturę w IV Państwowym Gimnazjum i Liceum w Gdańsku-Nowym Porcie, w 1952 ukończył studia prawnicze na uniwersytecie w Poznaniu. Od 1952 pracownik początkowo Instytutu Zachodniego w Poznaniu i jeszcze w tym samym roku wojewódzkiej komisji planowania przestrzennego w Gdańsku: 1955-1958 kierownik działu, 1958-1961 generalny projektant, przygotował m.in. materiały do obchodów 1000-lecia Państwa Polskiego w województwie gdańskim. Od roku 1960 doktor nauk prawnych (na podstawie pracy ''Początki i ustrój miast Pomorza Gdańskiego do schyłku XIV stulecia'') i pracownik [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkoły Pedagogicznej]], w Katedrze Historii Starożytnej i Średniowiecznej. W 1968 uzyskał habilitację (między innymi za pracę ''Recepcja prawa lubeckiego w miastach nadbałtyckich'') ), docenturę i kierownictwo katedry w której pracował. W latach 1969-1970 prodziekan Wydziały Humanistycznego WSP. W roku akademickim 1969/1970 zatrudniony był równocześnie w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Słupsku. W okresie powstawania [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]] jeden z organizatorów Wydziału Prawa, autor dewizy uczelni „In mari via tua”. Od 1973 do 1975 był prodziekanem Wydziału Prawa i Administracji, kierował też Zakładem, a po 1981 – Katedrą Powszechnej Historii Państwa i Prawa. Od 1984 profesor tytularny (nadzwyczajny). <br/><br/> | ||
Wersja z 15:17, 1 lis 2019
EDWIN LEON ROZENKRANZ (2 VI 1925 Czatkowy koło Tczewa – 13 IX 1992 Gdańsk), naukowiec. Syn Leonarda urzędnika Izby Kontroli Skarbowej w Grudziądzu i Anny z domu Wąs. Edukację pobierał w Tczewie, szkołę powszechną ukończył w 1937 roku, naukę w I Państwowym Liceum i Gimnazjum Męskimi przerwał wybuch II wojny światowej i przeniesienie się rodziny do Lublina, a w 1943 roku – do Warszawy. Członek Armii Krajowej, ps. „Kamień”. Uczestnik powstania warszawskiego (w batalionie Gozdawa); ranny w nocy z 30 na 31 VIII 1944. Zbiegł z transportu na warszawskim Dworcu Zachodnim 9 X 1944, kurował się do końca wojny w Zalesiu koło Warszawy i do 1946 w Miłobądzu na Pomorzu.
W roku 1948 zdał maturę w IV Państwowym Gimnazjum i Liceum w Gdańsku-Nowym Porcie, w 1952 ukończył studia prawnicze na uniwersytecie w Poznaniu. Od 1952 pracownik początkowo Instytutu Zachodniego w Poznaniu i jeszcze w tym samym roku wojewódzkiej komisji planowania przestrzennego w Gdańsku: 1955-1958 kierownik działu, 1958-1961 generalny projektant, przygotował m.in. materiały do obchodów 1000-lecia Państwa Polskiego w województwie gdańskim. Od roku 1960 doktor nauk prawnych (na podstawie pracy Początki i ustrój miast Pomorza Gdańskiego do schyłku XIV stulecia) i pracownik Wyższej Szkoły Pedagogicznej, w Katedrze Historii Starożytnej i Średniowiecznej. W 1968 uzyskał habilitację (między innymi za pracę Recepcja prawa lubeckiego w miastach nadbałtyckich) ), docenturę i kierownictwo katedry w której pracował. W latach 1969-1970 prodziekan Wydziały Humanistycznego WSP. W roku akademickim 1969/1970 zatrudniony był równocześnie w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Słupsku. W okresie powstawania Uniwersytetu Gdańskiego jeden z organizatorów Wydziału Prawa, autor dewizy uczelni „In mari via tua”. Od 1973 do 1975 był prodziekanem Wydziału Prawa i Administracji, kierował też Zakładem, a po 1981 – Katedrą Powszechnej Historii Państwa i Prawa. Od 1984 profesor tytularny (nadzwyczajny).
W badaniach koncentrował się nad średniowiecznym rozwojem przestrzennym miast, historycznym ustroju i praw miejskich, archeologią prawną, między innymi autor monografii Napoleońskie Wolne Miasto Gdańsk: ustrój, prawo, administracja, Wrocław 1980, Gdańska archeologia prawna, Gdańsk 1993). Kolekcjoner monet i medali.
Po roku 1989 zaangażowany w działalność polityczną w Zjednoczeniu Chrześcijańsko-Narodowym oraz Wyborczej Akcji Katolickiej. Na zlecenie Senatu RP opracował własny projektu Konstytucji III Rzeczypospolitej. W 1991 roku bezskutecznie startował w wyborach do Senatu Rzeczypospolitej Polskiej (otrzymał 70 047 głosów). Członek m.in. Polskiego Towarzystwa Archeologicznego i Numizmatycznego (od 1952), Gdańskiego Towarzystwa Naukowego (od 1952, w latach 1964-966 sekretarz generalny), Towarzystwa Rozwoju Ziem Zachodnich, Instytutu Bałtyckiego (od 1962, w latach 1970-1974 przedstawiciel komisji rewizyjnej), gdańskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Historycznego, Polskiego Towarzystwa Nautologicznego, Rady Naukowej Poznańskiego Towarzystwa Naukowego (1974-1979, od 1980 wiceprezes Zarządu), Hansischer Geschichtsverein – Arbeitskreis DDR (1063-1965), Centre Européene de Civilisation Medievale Bordeauxe–Poitiers (od 1968), Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego.
Odznaczony Medalem Wojska (1948), Krzyżem Walecznych (1948), Warszawskim Krzyżem Powstańczym (1982), Krzyżem Armii Krajowej (1983), Brązowym Krzyżem Zasługi (1956), Złotym Krzyżem Zasługi (1981), odznaką Tysiąclecia Państwa Polskiego (1965). Wyróżniony tytułem Zasłużony dla Polskiego Towarzystwa Archeologicznego i Numizmatycznego. Odznaczony Medalem Wojska (1948), Krzyżem Walecznych (1948), Warszawskim Krzyżem Powstańczym (1982), Krzyżem Armii Krajowej (1983), Brązowym Krzyżem Zasługi (1956), Złotym Krzyżem Zasługi (1981), odznaką Tysiąclecia Państwa Polskiego (1965). Wyróżniony tytułem Zasłużony dla Polskiego Towarzystwa Archeologicznego i Numizmatycznego (1983).
Od 1956 żonaty był z Izabelą z domu Lisicką, uczestniczką powstania warszawskiego, sanitariuszką, stomatologiem i pracownikiem Akademii Medycznej w Gdańsku. Ojciec Andrzeja (ur. 1957) i Leonarda (ur. 1960). Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
