BELLWON MICHAŁ, działacz gdańskiej Polonii

'''MICHAŁ BELLWON''' (22 IV 1869 Kozłowo, powiat grudziądzki – 6 VII 1948 Gdańsk), działacz społeczny. Rozpoczął pracę zawodową w roku 1887 w urzędzie pocztowym w Łasinie, następnie pracował w Lubawie. W roku 1903, z powodu przynależności do Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, karnie przeniesiony do Gdańska. Aktywny działacz Tajnego Komitetu Nauczania Języka Polskiego w Gdańsku, jeden ze współzałożycieli i długoletni prezes Towarzystwa Ludowego „Jedność”. W latach 1918–1919 współzałożyciel pierwszego Związku Urzędników Pocztowych Polaków, obejmującego Gdańsk, Pomorze, Warmię i Mazury. 10 I 1920 witał jako członek delegacji [[LENARTOWICZ KAZIMIERZ herbu POBÓG | dr. Kazimierza Lenartowicza]], przedstawiciela polskich władz pocztowych, pełniącego obowiązki komisarza przejmującego obszar Naddyrekcji Pocztowej w Gdańsku, późniejszego pierwszego prezesa Dyrekcji Poczt i Telegrafów Rzeczypospolitej Polskiej w Gdańsku ([[POCZTA | poczta]]). 10 II 1920 wchodził w skład delegacji gdańskiej na uroczystości zaślubin Polski z morzem w Pucku. Mianowany w roku 1920 przez władze polskie urzędnikiem pocztowym, współorganizator pierwszego polskiego urzędu pocztowego w Gdańsku. Otrzymał stanowisko kierownika ekspedycji w kancelarii głównej w utworzonej Dyrekcji Okręgu Poczt i Telegrafów na Pomorzu w Gdańsku, następnie pełnił funkcję kierownika kancelarii Dyrekcji Poczt i Telegrafów RP w Gdańsku przy Heveliusplatz (pl. Obrońców Poczty Polskiej nr 1–2). Po uruchomieniu 5 I 1925 Polskiego Urzędu Pocztowo-Telekomunikacyjnego Gdańsk 1 został przeniesiony na stanowisko kierownika działu doręczeń przesyłek, który w warunkach walki politycznej o polskie skrzynki pocztowe organizował służbę doręczeń przez listonoszy na terenie miasta. Od 1 V 1931 na emeryturze. Był długoletnim prezesem Towarzystwa Ludowego „Gwiazda” we Wrzeszczu i członkiem Zarządu [[GMINA POLSKA ZWIĄZEK POLAKÓW W WOLNYM MIEŚCIE GDAŃSKU | Gminy Polskiej Związku Polaków]], pełnił funkcję tzw. ławnika Towarzystwa Byłych Wojaków. Przypadkowo uniknął aresztowania 1 IX 1939, wyjechał do córki do Warszawy. Po powstaniu warszawskim przebywał w obozie dla ludności cywilnej w Pruszkowie. Do Gdańska powrócił w marcu roku 1945 z pierwszą ekipą ministerstwa administracji publicznej. Zaangażował się w działalność społeczną na rzecz Polonii gdańskiej. W latach 1945–1946 zasiadał w Wojewódzkiej Komisji Weryfikacyjnej ([[WERYFIKACJA NARODOWOŚCIOWA PO II WOJNIE ŚWIATOWEJ I REHABILITACJA POLSKIEJ LUDNOŚCI RODZIMEJ | weryfikacja narodowościowa po II wojnie światowej]]). 1 XII 1946 został ojcem chrzestnym nowego sztandaru Koła Miejscowego Gdańsk pierwszego Związku Zawodowego Pracowników Poczt i Telekomunikacji, udekorowanego Krzyżem Virtuti Militari. 14 IX 1947 jako nestor Polonii gdańskiej został ojcem chrzestnym sztandaru Gdańskiego Pułku Artylerii Lekkiej. W roku 1947 był przewodniczącym sekcji emerytów przy Zarządzie Okręgowym Związku Zawodowego Pracowników Poczt i Telekomunikacji w Gdańsku. Pochowany na [[CMENTARZ SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. Jego żona Balbina, więźniarka KL Ravensbrück w latach 1940–1945, zmarła 20 I 1952. {{author: EG}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]