REYGER JOHANN GOTTFRIED, burmistrz Gdańska

Wersja z 08:54, 22 wrz 2016

JOHANN GOTTFRIED REYGER (3 IV 1725 Gdańsk – 18 V 1793 Gdańsk), burmistrz. Był synem burmistrza Friedricha Reygera i jego pierwszej żony Jacoby Florentiny Broen. W kwietniu 1742 roku zapisano go do klasy secundae w Gimnazjum Akademickim. Jako kalwinista, w 1749 roku studiował na uniwersytecie w niderlandzkiej Lejdzie. Po powrocie do Gdańska zajął się rodzinnymi interesami, od 1762 roku reprezentował kwartał Kogi w Trzecim Ordynku. Członkiem tego kwartału był już jego dziadek, Gottfried Reyger, mistrzem zaś jego ojciec.

Od 1762 był ławnikiem Głównego Miasta, od 1771 rajcą, w 1773 sędzią. W 1780 roku został burmistrzem. Urząd pierwszego burmistrza pełnił w latach 1781, 1785 i 1789, drugiego – 1780, 1784, 1788 i 1792 (do dymisji w kwietniu 1793), trzeciego – 1783, 1787 i 1791, czwartego – 1782, 1786 i 1790.

Jego członkostwo w Radzie i następnie w kolegium burmistrzów przypadło w bardzo trudnym dla Gdańska okresie. Po I rozbiorze Polski i otoczeniu Gdańska szczelnym kordonem celnym przez Prusy miasto znalazło się w poważnym kryzysie politycznym i ekonomicznym. Skutki tej sytuacji złagodziło nieco podpisanie 22 II 1785 roku w Warszawie konwencji gdańsko-pruskiej regulującej wzajemne kontakty handlowe. Obywatele Prus mogli odtąd swobodnie ekspediować swoje towary przez gdański port, a Gdańsk otrzymał szerokie uprawnienia w korzystaniu z urządzeń Nowego Portu. Zrównano ponadto po obu stronach granicy taksy celne na import towarów. Nie był osobiście w Warszawie, ale otrzymał od mediującego w sporze króla Stanisława Augusta Poniatowskiego pierścień z 18 brylantami, wręczony mu w Gdańsku 17 III 1785 roku z okazji nominacji na burmistrza prezydującego (pierwszego) przez gdańskiego sekretarza, Karla Friedricha Gralatha. Po zajęciu Gdańska w wyniku II rozbioru Polski przez wojska pruskie (4 IV 1793) podobnie jak trzej pozostali burmistrzowie Gdańska podał się do dymisji (17 IV 1793). Odmówił również jakiejkolwiek współpracy z nowymi władzami miasta. Kilka tygodni później umarł.

Jego pierwszą żoną była od 21 V 1754 roku Maria Christina (zm. kwiecień 1756), córka Heinricha Soermannsa. Około 1758 roku ożenił się z Dorotheą Wilhelminą (zm. 1809), córką Friedricha Wilhelma Krafta z miasta Krautheim koło Weimaru w Turyngii. Z drugiego małżeństwa doczekał się dwóch synów: Johann Friedrich (3 XI 1761 – 1816) studiował w 1782 roku prawo w Getyndze, Arnold Gottfried (25 III 1767 – 23 II 1797) po studiach w Getyndze (1788) podjął w 1792 roku pracę sekretarza miejskiego w Gdańsku, 20 VI 1761 poślubił Lucię Bocquet, córkę Jeana Roberta Bocqueta, francuskiego kaznodziei kalwińskiego w Gdańsku.

Od 1785 roku do śmierci był właścicielem kamienicy przy Langgasse 71 (ul. Długa), stanowiącej przechodnią posesję prowadzącą do nieistniejącego obecnie zaułka Böttel Hof. W 1780 roku był współnabywcą dawnej posiadłość Zierenbergów i Groddecków w Oruni (zob. też Park Oruński). Majątek ten trzymał ze swoim bratem stryjecznym Gottfriedem Reygerem, botanikiem i astronomem, którego działalność naukową hojnie wspierał. Po jego śmierci sprzedał tę posiadłość w 1790 roku Eduardowi Solly, współwłaścicielowi firmy Solly & Gibsone.

Został pochowany 4 VI 1793 roku w krypcie kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. SK