CIEMNOŁOŃSKI JANUSZ, architekt, doktor Politechniki Gdańskiej
| Linia 3: | Linia 3: | ||
'''JANUSZ CIEMNOŁOŃSKI''' (1 IV 1926 Wilno – 28 III 2015 Gdańsk), architekt. W pierwszych latach II wojny światowej ukończył gimnazjum w Wilnie. Egzamin maturalny zdał w 1945 i rozpoczął tegoż roku studia na Wydziale Architektury [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG), które ukończył w grudniu 1950. W trakcie nauki (1949) zatrudniony na Wydziale Architektury PG w Katedrze Historii Architektury Polskiej.<br/><br/> | '''JANUSZ CIEMNOŁOŃSKI''' (1 IV 1926 Wilno – 28 III 2015 Gdańsk), architekt. W pierwszych latach II wojny światowej ukończył gimnazjum w Wilnie. Egzamin maturalny zdał w 1945 i rozpoczął tegoż roku studia na Wydziale Architektury [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG), które ukończył w grudniu 1950. W trakcie nauki (1949) zatrudniony na Wydziale Architektury PG w Katedrze Historii Architektury Polskiej.<br/><br/> | ||
Od 1950 w składzie zespołu przygotowującego materiały do odbudowy Gdańska. Wykonał rekonstrukcję około 150 fasad gdańskich kamienic, wielu [[PRZEDPROŻA | przedproży]], portali i detali. W latach 1963–1966 prowadził badania historyczno-architektoniczne kościoła pocysterskiego w Pelplinie. Od 1966 doktor (na podstawie pracy ''Węzłowe zagadnienia średniowiecznej architektury Pelplina''). Zajmował się rekonstrukcją średniowiecznych [[FORTYFIKACJE | fortyfikacji]] Gdańska, Koszalina, Gniewa, Skarszew i Starogardu. Od 1974 początkowo w zespole, a następnie indywidualnie włączył się do prac historyczno-architektonicznych na terenie starego miasta w Elblągu. Zrekonstruował tam fasady wybranych kamienic. W latach 1981–1984 dziekan do spraw studenckich Wydziału Architektury PG. W efekcie pożaru domu przepadł jego maszynopis pracy habilitacyjnej o Skarszewach. Od 1992 na emeryturze.<br/><br/> | Od 1950 w składzie zespołu przygotowującego materiały do odbudowy Gdańska. Wykonał rekonstrukcję około 150 fasad gdańskich kamienic, wielu [[PRZEDPROŻA | przedproży]], portali i detali. W latach 1963–1966 prowadził badania historyczno-architektoniczne kościoła pocysterskiego w Pelplinie. Od 1966 doktor (na podstawie pracy ''Węzłowe zagadnienia średniowiecznej architektury Pelplina''). Zajmował się rekonstrukcją średniowiecznych [[FORTYFIKACJE | fortyfikacji]] Gdańska, Koszalina, Gniewa, Skarszew i Starogardu. Od 1974 początkowo w zespole, a następnie indywidualnie włączył się do prac historyczno-architektonicznych na terenie starego miasta w Elblągu. Zrekonstruował tam fasady wybranych kamienic. W latach 1981–1984 dziekan do spraw studenckich Wydziału Architektury PG. W efekcie pożaru domu przepadł jego maszynopis pracy habilitacyjnej o Skarszewach. Od 1992 na emeryturze.<br/><br/> | ||
| − | Autor między innymi prac: w zespole z [[HABELA JADWIGA MARIA, architekt, profesor Politechniki Gdańskiej | Jadwigą Habelą]], [[MASSALSKI RYSZARD, architekt, konserwator | Ryszardem Massalskim]], [[STANKIEWICZ JERZY, profesor Politechniki Gdańskiej, patron gdańskiej ulicy | Jerzym Stankiewiczem]] o [[DROGA KRÓLEWSKA | Drodze Królewskiej]] w Gdańsku (1965), o architekturze kościoła w Pelplinie (1967, 1974; z Januszem Pasierbem – ''Pelplin'', 1978); o widokach Gdańska – ''Panoramy Gdańska Antoniego Möllera'' (1970), Bramie Raduńskiej w Gdańsku z Jerzym Stankiewiczem i [[ZBIERSKI ANDRZEJ, archeolog, radny, honorowy obywatel Gdańska | Andrzejem Zbierskim]] (1977), o murach obronnych Starogardu (1984), dziejach kamienic przy [[CHLEBNICKA, ulica | ul. Chlebnickiej]] i [[PIWNA | Piwnej]] (2006). Jego artykuł o Gdańsku jako mieście garnizonowym stał się częścią ''Historii Gdańska'' (t. IV, 1998). Wykonał opracowanie konserwatorskie zabudowy [[WRZESZCZ | Wrzeszcza]] (1993), studia: historyczno-konserwatorskie starego miasta w Skarszewach (1976–1977), konserwatorsko-urbanistyczne śródmieścia Gdańska (1984–1987), [[SPICHLERZE | Spichlerzy]] (1986–1987) i [[OLIWA | Oliwy]] (1996).<br/><br/> | + | Autor między innymi prac: w zespole z [[HABELA JADWIGA MARIA, architekt, profesor Politechniki Gdańskiej | Jadwigą Habelą]], [[MASSALSKI RYSZARD, architekt, konserwator | Ryszardem Massalskim]], [[STANKIEWICZ JERZY, profesor Politechniki Gdańskiej, patron gdańskiej ulicy | Jerzym Stankiewiczem]] o [[DROGA KRÓLEWSKA | Drodze Królewskiej]] w Gdańsku (1965), o architekturze kościoła w Pelplinie (1967, 1974; z Januszem Pasierbem – ''Pelplin'', 1978); o widokach Gdańska – ''Panoramy Gdańska Antoniego Möllera'' (1970), Bramie Raduńskiej w Gdańsku z Jerzym Stankiewiczem i [[ZBIERSKI ANDRZEJ, archeolog, radny, honorowy obywatel Gdańska | Andrzejem Zbierskim]] (1977), o murach obronnych Starogardu (1984), dziejach kamienic przy [[CHLEBNICKA, ulica | ul. Chlebnickiej]] i [[PIWNA | Piwnej]] (2006). Jego artykuł o Gdańsku jako mieście garnizonowym stał się częścią ''Historii Gdańska'' (t. IV, 1998). Wykonał opracowanie konserwatorskie zabudowy [[WRZESZCZ | Wrzeszcza]] (1993), studia: historyczno-konserwatorskie starego miasta w Skarszewach (1976–1977), konserwatorsko-urbanistyczne śródmieścia Gdańska (1984–1987), [[SPICHLERZE | Spichlerzy]] (1986–1987) i [[OLIWA | Oliwy]] (1996). Członek gdańskiego oddziału [[TOWARZYSTWO MIŁOŚNIKÓW WILNA I ZIEMI WILEŃSKIEJ ODDZIAŁ POMORSKI | Towarzystwa Miłośników Wilna i Ziemi Wileńskiej]], w pierwszym jego zarządzie (1989) był jednym z wiceprezesów. <br/><br/> |
Odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, odznaką [[ZA ZASŁUGI DLA GDAŃSKA | „Za Zasługi dla Gdańska”]], [[NAGRODY MIASTA GDAŃSKA: KULTURALNE I NAUKOWE | Nagrodą Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury]] (2000), medalem Zasłużony Kulturze – Gloria Artis (2011). Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]] 2 IV 2015 roku. {{author: ALP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, odznaką [[ZA ZASŁUGI DLA GDAŃSKA | „Za Zasługi dla Gdańska”]], [[NAGRODY MIASTA GDAŃSKA: KULTURALNE I NAUKOWE | Nagrodą Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury]] (2000), medalem Zasłużony Kulturze – Gloria Artis (2011). Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]] 2 IV 2015 roku. {{author: ALP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 11:20, 26 kwi 2023
JANUSZ CIEMNOŁOŃSKI (1 IV 1926 Wilno – 28 III 2015 Gdańsk), architekt. W pierwszych latach II wojny światowej ukończył gimnazjum w Wilnie. Egzamin maturalny zdał w 1945 i rozpoczął tegoż roku studia na Wydziale Architektury Politechniki Gdańskiej (PG), które ukończył w grudniu 1950. W trakcie nauki (1949) zatrudniony na Wydziale Architektury PG w Katedrze Historii Architektury Polskiej.
Od 1950 w składzie zespołu przygotowującego materiały do odbudowy Gdańska. Wykonał rekonstrukcję około 150 fasad gdańskich kamienic, wielu przedproży, portali i detali. W latach 1963–1966 prowadził badania historyczno-architektoniczne kościoła pocysterskiego w Pelplinie. Od 1966 doktor (na podstawie pracy Węzłowe zagadnienia średniowiecznej architektury Pelplina). Zajmował się rekonstrukcją średniowiecznych fortyfikacji Gdańska, Koszalina, Gniewa, Skarszew i Starogardu. Od 1974 początkowo w zespole, a następnie indywidualnie włączył się do prac historyczno-architektonicznych na terenie starego miasta w Elblągu. Zrekonstruował tam fasady wybranych kamienic. W latach 1981–1984 dziekan do spraw studenckich Wydziału Architektury PG. W efekcie pożaru domu przepadł jego maszynopis pracy habilitacyjnej o Skarszewach. Od 1992 na emeryturze.
Autor między innymi prac: w zespole z Jadwigą Habelą, Ryszardem Massalskim, Jerzym Stankiewiczem o Drodze Królewskiej w Gdańsku (1965), o architekturze kościoła w Pelplinie (1967, 1974; z Januszem Pasierbem – Pelplin, 1978); o widokach Gdańska – Panoramy Gdańska Antoniego Möllera (1970), Bramie Raduńskiej w Gdańsku z Jerzym Stankiewiczem i Andrzejem Zbierskim (1977), o murach obronnych Starogardu (1984), dziejach kamienic przy ul. Chlebnickiej i Piwnej (2006). Jego artykuł o Gdańsku jako mieście garnizonowym stał się częścią Historii Gdańska (t. IV, 1998). Wykonał opracowanie konserwatorskie zabudowy Wrzeszcza (1993), studia: historyczno-konserwatorskie starego miasta w Skarszewach (1976–1977), konserwatorsko-urbanistyczne śródmieścia Gdańska (1984–1987), Spichlerzy (1986–1987) i Oliwy (1996). Członek gdańskiego oddziału Towarzystwa Miłośników Wilna i Ziemi Wileńskiej, w pierwszym jego zarządzie (1989) był jednym z wiceprezesów.
Odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, odznaką „Za Zasługi dla Gdańska”, Nagrodą Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury (2000), medalem Zasłużony Kulturze – Gloria Artis (2011). Pochowany na cmentarzu Srebrzysko 2 IV 2015 roku.
