CORVIN JOHANN, pastor kościoła NMP
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
[[File: Johann_Corvin.jpg |thumb| Johann Corvin]] | [[File: Johann_Corvin.jpg |thumb| Johann Corvin]] | ||
| − | '''JOHANN CORVIN''' (Corvinus; Rabe; 4 VIII | + | '''JOHANN CORVIN''' (Corvinus; Rabe; 4 VIII 1583 Güstrow (Meklemburgia) – 27 III 1646 Lubeka (Lübeck)), drugi pastor [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościoła Najświętszej Marii Panny]] (NMP). Syn Davida Rabe, od 1580 obywatela Güstrow. W 1599 immatrykulował się w Rostocku, następnie studiował w Wittenberdze, Gryfii (Greifswald), Tybindze (Tübingen) i Lejdzie (Leyden). Był kaznodzieją w kościele św. Mikołaja w Strzałowie (Stralsund). W 1617 powołany został przez [[RADA MIEJSKA | Radę Miejską]] Gdańska na urząd pastora kościoła NMP w miejsce zmarłego [[COLETUS MICHAEL, pastor kościołów św. Trójcy i NMP | Michaela Coletusa]], na jej polecenie i koszt doktoryzował się z teologii na uniwersytecie w Gryfii. Nie wyraził jednak zgody na współpracę z tymczasowo pełniącym obowiązki pastora kościoła NMP kalwinistą Thomasem Fabriciusem. Dopiero po zastąpieniu go Hermannem Rathmannem przybył do Gdańska 22 I 1618, 27-go tego miesiąca został wprowadzony na urząd przez ówczesnego sekretarza Rady Miejskiej Hermanna Fredera w obecności duchownych Conrada Brackermanna, Martina Remera (Remusa) i Hermanna Rathmanna oraz ojców kościoła (Kirchenväter), 28-go wygłosił swe pierwsze kazanie i do 1643 był pastorem kościoła NMP. <br/><br/> |
Był seniorem gdańskiego [[LUTERANIE | Ministerium Duchownego]], wyróżniał się działalnością dobroczynną, między innymi wielokrotnymi wpłatami na rzecz samopomocowej kasy wdowiej (której statut Radę Miejska zatwierdziła 15 V 1634). Jako zadeklarowany zwolennik ortodoksyjnego luteranizmu brał udział w głośnych sporach teologicznych, toczonych zwłaszcza w gronie Ministerium Duchownego, z gdańskim rzecznikiem pietyzmu [[RATHMANN HERMANN, pastor kościoła św. Katarzyny | Hermannem Rathmannem]], [[HUTZING ENOCH II, profesor Gimnazjum Akademickiego | Enochem Hutzingiem II]], [[CALOW ABRAHAM, rektor Gimnazjum Akademickiego | Abrahamem Calowem]] oraz Danielem i jego synem [[DILGER NATHANAEL, pastor kościoła NMP | Nathanaelem Dilgerami]]. Wobec zaciekłości tych sporów Rada Miejska, w obliczu zbliżającej się w 1643 wizyty króla polskiego Władysława IV, pozbawiła go urzędów, a jednego z jego przeciwników, Daniela Dilgera, wysłała na emeryturę. Jako osoba prywatna powrócił do Lubeki. {{author: JANSZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Był seniorem gdańskiego [[LUTERANIE | Ministerium Duchownego]], wyróżniał się działalnością dobroczynną, między innymi wielokrotnymi wpłatami na rzecz samopomocowej kasy wdowiej (której statut Radę Miejska zatwierdziła 15 V 1634). Jako zadeklarowany zwolennik ortodoksyjnego luteranizmu brał udział w głośnych sporach teologicznych, toczonych zwłaszcza w gronie Ministerium Duchownego, z gdańskim rzecznikiem pietyzmu [[RATHMANN HERMANN, pastor kościoła św. Katarzyny | Hermannem Rathmannem]], [[HUTZING ENOCH II, profesor Gimnazjum Akademickiego | Enochem Hutzingiem II]], [[CALOW ABRAHAM, rektor Gimnazjum Akademickiego | Abrahamem Calowem]] oraz Danielem i jego synem [[DILGER NATHANAEL, pastor kościoła NMP | Nathanaelem Dilgerami]]. Wobec zaciekłości tych sporów Rada Miejska, w obliczu zbliżającej się w 1643 wizyty króla polskiego Władysława IV, pozbawiła go urzędów, a jednego z jego przeciwników, Daniela Dilgera, wysłała na emeryturę. Jako osoba prywatna powrócił do Lubeki. {{author: JANSZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 12:59, 25 kwi 2023
JOHANN CORVIN (Corvinus; Rabe; 4 VIII 1583 Güstrow (Meklemburgia) – 27 III 1646 Lubeka (Lübeck)), drugi pastor kościoła Najświętszej Marii Panny (NMP). Syn Davida Rabe, od 1580 obywatela Güstrow. W 1599 immatrykulował się w Rostocku, następnie studiował w Wittenberdze, Gryfii (Greifswald), Tybindze (Tübingen) i Lejdzie (Leyden). Był kaznodzieją w kościele św. Mikołaja w Strzałowie (Stralsund). W 1617 powołany został przez Radę Miejską Gdańska na urząd pastora kościoła NMP w miejsce zmarłego Michaela Coletusa, na jej polecenie i koszt doktoryzował się z teologii na uniwersytecie w Gryfii. Nie wyraził jednak zgody na współpracę z tymczasowo pełniącym obowiązki pastora kościoła NMP kalwinistą Thomasem Fabriciusem. Dopiero po zastąpieniu go Hermannem Rathmannem przybył do Gdańska 22 I 1618, 27-go tego miesiąca został wprowadzony na urząd przez ówczesnego sekretarza Rady Miejskiej Hermanna Fredera w obecności duchownych Conrada Brackermanna, Martina Remera (Remusa) i Hermanna Rathmanna oraz ojców kościoła (Kirchenväter), 28-go wygłosił swe pierwsze kazanie i do 1643 był pastorem kościoła NMP.
Był seniorem gdańskiego Ministerium Duchownego, wyróżniał się działalnością dobroczynną, między innymi wielokrotnymi wpłatami na rzecz samopomocowej kasy wdowiej (której statut Radę Miejska zatwierdziła 15 V 1634). Jako zadeklarowany zwolennik ortodoksyjnego luteranizmu brał udział w głośnych sporach teologicznych, toczonych zwłaszcza w gronie Ministerium Duchownego, z gdańskim rzecznikiem pietyzmu Hermannem Rathmannem, Enochem Hutzingiem II, Abrahamem Calowem oraz Danielem i jego synem Nathanaelem Dilgerami. Wobec zaciekłości tych sporów Rada Miejska, w obliczu zbliżającej się w 1643 wizyty króla polskiego Władysława IV, pozbawiła go urzędów, a jednego z jego przeciwników, Daniela Dilgera, wysłała na emeryturę. Jako osoba prywatna powrócił do Lubeki.
