UPHAGEN PETER, kupiec, armator, rajca
m (Blazejsliwinski przeniósł stronę UPHAGEN PETER na UPHAGEN PETER, kupiec, armator, rajca) |
|||
| Linia 5: | Linia 5: | ||
[[File: Peter_Uphagen_nagrobek.JPG |thumb| Nagrobek Petera Uphagena i żony w kościele św. Piotra i Pawła, 2022]] | [[File: Peter_Uphagen_nagrobek.JPG |thumb| Nagrobek Petera Uphagena i żony w kościele św. Piotra i Pawła, 2022]] | ||
| − | '''PETER UPHAGEN''' (12 II 1704 Gdańsk – 22 I 1775 Gdańsk), kupiec, armator, [[RADA MIEJSKA | rajca]]. Syn [[UPHAGEN WILHELM HEINRICH | Wilhelma Heinricha Uphagena]] i Anny, córki Johanna Brandtlichta. Od 1719 uczył się w domu handlu, w 1726 odbył podróż po Europie (Niemcy, Holandia, Anglia, Francja). Po powrocie do Gdańska w 1728 założył z kupcem Wilhelmem Jakobem Paleske firmę armatorsko-kupiecką Uphagen und Paleske (zob. [[GDAŃSKA FLOTA HANDLOWA 1454–1793 | gdańska flota handlowa 1454–1793]]), działającą przez czterdzieści lat, utrzymującą kontakty z odwiedzanymi wcześniej krajami Europy. Od 1735 przewodniczył zarządowi [[SZPITAL ŚW. ELŻBIETY | szpitali św. Elżbiety]] i [[SZPITAL ŚW. DUCHA | św. Ducha]], od 1758 był seniorem gminy reformowanej (kalwińskiej), zasiadał w zarządzie kościoła angielskiego. <br/><br/> | + | '''PETER UPHAGEN''' (12 II 1704 Gdańsk – 22 I 1775 Gdańsk), kupiec, armator, [[RADA MIEJSKA | rajca]]. Syn [[UPHAGEN WILHELM HEINRICH, kupiec, armator | Wilhelma Heinricha Uphagena]] i Anny, córki Johanna Brandtlichta. Od 1719 uczył się w domu handlu, w 1726 odbył podróż po Europie (Niemcy, Holandia, Anglia, Francja). Po powrocie do Gdańska w 1728 założył z kupcem Wilhelmem Jakobem Paleske firmę armatorsko-kupiecką Uphagen und Paleske (zob. [[GDAŃSKA FLOTA HANDLOWA 1454–1793 | gdańska flota handlowa 1454–1793]]), działającą przez czterdzieści lat, utrzymującą kontakty z odwiedzanymi wcześniej krajami Europy. Od 1735 przewodniczył zarządowi [[SZPITAL ŚW. ELŻBIETY | szpitali św. Elżbiety]] i [[SZPITAL ŚW. DUCHA | św. Ducha]], od 1758 był seniorem gminy reformowanej (kalwińskiej), zasiadał w zarządzie kościoła angielskiego. <br/><br/> |
W 1750 został wybrany na [[ŁAWA MIEJSKA | ławnika]] Głównego Miasta, kandydaturę (jako dokonaną przez [[RADA MIEJSKA | Radę Miejską]] spoza listy zgłoszonej przez [[TRZECI ORDYNEK | Trzeci Ordynek]]) zakwestionował król polski August III, co spowodowało odwołanie go 5 sierpnia z funkcji. W 1751 podpisał się pod supliką zwolenników Rady, skierowaną do króla, w której domagano się zachowania dawnych przywilejów Gdańska (w tym i wyboru urzędników tylko przez Radę). Naraziło go na jeszcze większy konflikt z Trzecim Ordynkiem i z królewskim otoczeniem, przed sądem publicznie przepraszał za złożenie podpisu pod supliką, uzyskując zapewnienie puszczenia przez króla w niepamięć tego faktu. Ławnikiem został jednak dopiero w 1758. Od 1762 był rajcą, pierwszym przedstawicielem rodziny w tym gremium. Członek licznych miejskich komisji: do spraw budowlanych, żeglugi, głębi morskiej, rzemiosła, straży obywatelskiej (w 1759 w stopniu porucznika), od 1770 przewodniczący miejskiej artylerii. <br/><br/> | W 1750 został wybrany na [[ŁAWA MIEJSKA | ławnika]] Głównego Miasta, kandydaturę (jako dokonaną przez [[RADA MIEJSKA | Radę Miejską]] spoza listy zgłoszonej przez [[TRZECI ORDYNEK | Trzeci Ordynek]]) zakwestionował król polski August III, co spowodowało odwołanie go 5 sierpnia z funkcji. W 1751 podpisał się pod supliką zwolenników Rady, skierowaną do króla, w której domagano się zachowania dawnych przywilejów Gdańska (w tym i wyboru urzędników tylko przez Radę). Naraziło go na jeszcze większy konflikt z Trzecim Ordynkiem i z królewskim otoczeniem, przed sądem publicznie przepraszał za złożenie podpisu pod supliką, uzyskując zapewnienie puszczenia przez króla w niepamięć tego faktu. Ławnikiem został jednak dopiero w 1758. Od 1762 był rajcą, pierwszym przedstawicielem rodziny w tym gremium. Członek licznych miejskich komisji: do spraw budowlanych, żeglugi, głębi morskiej, rzemiosła, straży obywatelskiej (w 1759 w stopniu porucznika), od 1770 przewodniczący miejskiej artylerii. <br/><br/> | ||
W 1763 nabył Dwór VIII w [[STRZYŻA | Strzyży]]. Kolekcjoner dzieł sztuki. 25 IV 1730 w [[KOŚCIÓŁ ŚW. PIOTRA I PAWŁA | kościele św. Piotra i Pawła]] zawarł związek małżeński z Elisabeth (chrzest 5 II 1709 – pogrzeb 29 VII 1748), córką gdańskiego armatora szkockiego pochodzenia Johanna Forreta. Z siostrą Elisabeth, Anną (20 IV 1701 – pochowana 11 III 1773), żonaty był od 1726 jego brat, Carl, ławnik. <br/><br/> | W 1763 nabył Dwór VIII w [[STRZYŻA | Strzyży]]. Kolekcjoner dzieł sztuki. 25 IV 1730 w [[KOŚCIÓŁ ŚW. PIOTRA I PAWŁA | kościele św. Piotra i Pawła]] zawarł związek małżeński z Elisabeth (chrzest 5 II 1709 – pogrzeb 29 VII 1748), córką gdańskiego armatora szkockiego pochodzenia Johanna Forreta. Z siostrą Elisabeth, Anną (20 IV 1701 – pochowana 11 III 1773), żonaty był od 1726 jego brat, Carl, ławnik. <br/><br/> | ||
| − | Ojciec [[UPHAGEN JOHANN, bibliofil, historyk, rajca| Johanna Wilhelma]] (1731–1802), rajcy, kupca, bibliofila, [[UPHAGEN CARL HEINRICH| Carla Heinricha]] i Renaty Elisabethy (1741 Gdańsk – 3 I 1784 Gdańsk), od 27 XI 1760 żony Jakoba Ludwiga Lösekanna (1732 – po 1767), od 8 II 1768 żony Gabriela Joachima Weickhmanna, oraz dwóch dalszych, nieletnich córek. W 1775 przekazał każdemu dziecku po 600.000 florenów.<br/><br/> | + | Ojciec [[UPHAGEN JOHANN, bibliofil, historyk, rajca| Johanna Wilhelma]] (1731–1802), rajcy, kupca, bibliofila, [[UPHAGEN CARL HEINRICH, kupiec, armator| Carla Heinricha]] i Renaty Elisabethy (1741 Gdańsk – 3 I 1784 Gdańsk), od 27 XI 1760 żony Jakoba Ludwiga Lösekanna (1732 – po 1767), od 8 II 1768 żony Gabriela Joachima Weickhmanna, oraz dwóch dalszych, nieletnich córek. W 1775 przekazał każdemu dziecku po 600.000 florenów.<br/><br/> |
| − | Mimo prawa (jako rajcy) do pochówku w [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościele Najświętszej Marii Panny]] pochowany został 14 II 1775 w ufundowanej przez siebie w 1774 kaplicy rodzinnej w kalwińskim kościele św. Piotra i Pawła, z klasycystycznym w formie nagrobkiem swoim i żony (prostopadłościenny postument z tablicą inskrypcyjną, zwieńczony urną z dekorowaną pokrywą). ''Trauer-Cantate'' na jego pogrzeb skomponował [[MOHRHEIM FRIEDRICH CHRISTIAN SAMUEL | Friedrich Christian Samuel Mohrheim]], pogrzebową orację na jego cześć wygłosił (i wydrukował) Abraham Schmidt, kaznodzieja kalwiński z Petersburga. {{author: EBSZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | Mimo prawa (jako rajcy) do pochówku w [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościele Najświętszej Marii Panny]] pochowany został 14 II 1775 w ufundowanej przez siebie w 1774 kaplicy rodzinnej w kalwińskim kościele św. Piotra i Pawła, z klasycystycznym w formie nagrobkiem swoim i żony (prostopadłościenny postument z tablicą inskrypcyjną, zwieńczony urną z dekorowaną pokrywą). ''Trauer-Cantate'' na jego pogrzeb skomponował [[MOHRHEIM FRIEDRICH CHRISTIAN SAMUEL, kompozytor, kapelmistrz | Friedrich Christian Samuel Mohrheim]], pogrzebową orację na jego cześć wygłosił (i wydrukował) Abraham Schmidt, kaznodzieja kalwiński z Petersburga. {{author: EBSZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 15:48, 5 lis 2022
św. Piotra i Pawła
PETER UPHAGEN (12 II 1704 Gdańsk – 22 I 1775 Gdańsk), kupiec, armator, rajca. Syn Wilhelma Heinricha Uphagena i Anny, córki Johanna Brandtlichta. Od 1719 uczył się w domu handlu, w 1726 odbył podróż po Europie (Niemcy, Holandia, Anglia, Francja). Po powrocie do Gdańska w 1728 założył z kupcem Wilhelmem Jakobem Paleske firmę armatorsko-kupiecką Uphagen und Paleske (zob. gdańska flota handlowa 1454–1793), działającą przez czterdzieści lat, utrzymującą kontakty z odwiedzanymi wcześniej krajami Europy. Od 1735 przewodniczył zarządowi szpitali św. Elżbiety i św. Ducha, od 1758 był seniorem gminy reformowanej (kalwińskiej), zasiadał w zarządzie kościoła angielskiego.
W 1750 został wybrany na ławnika Głównego Miasta, kandydaturę (jako dokonaną przez Radę Miejską spoza listy zgłoszonej przez Trzeci Ordynek) zakwestionował król polski August III, co spowodowało odwołanie go 5 sierpnia z funkcji. W 1751 podpisał się pod supliką zwolenników Rady, skierowaną do króla, w której domagano się zachowania dawnych przywilejów Gdańska (w tym i wyboru urzędników tylko przez Radę). Naraziło go na jeszcze większy konflikt z Trzecim Ordynkiem i z królewskim otoczeniem, przed sądem publicznie przepraszał za złożenie podpisu pod supliką, uzyskując zapewnienie puszczenia przez króla w niepamięć tego faktu. Ławnikiem został jednak dopiero w 1758. Od 1762 był rajcą, pierwszym przedstawicielem rodziny w tym gremium. Członek licznych miejskich komisji: do spraw budowlanych, żeglugi, głębi morskiej, rzemiosła, straży obywatelskiej (w 1759 w stopniu porucznika), od 1770 przewodniczący miejskiej artylerii.
W 1763 nabył Dwór VIII w Strzyży. Kolekcjoner dzieł sztuki. 25 IV 1730 w kościele św. Piotra i Pawła zawarł związek małżeński z Elisabeth (chrzest 5 II 1709 – pogrzeb 29 VII 1748), córką gdańskiego armatora szkockiego pochodzenia Johanna Forreta. Z siostrą Elisabeth, Anną (20 IV 1701 – pochowana 11 III 1773), żonaty był od 1726 jego brat, Carl, ławnik.
Ojciec Johanna Wilhelma (1731–1802), rajcy, kupca, bibliofila, Carla Heinricha i Renaty Elisabethy (1741 Gdańsk – 3 I 1784 Gdańsk), od 27 XI 1760 żony Jakoba Ludwiga Lösekanna (1732 – po 1767), od 8 II 1768 żony Gabriela Joachima Weickhmanna, oraz dwóch dalszych, nieletnich córek. W 1775 przekazał każdemu dziecku po 600.000 florenów.
Mimo prawa (jako rajcy) do pochówku w kościele Najświętszej Marii Panny pochowany został 14 II 1775 w ufundowanej przez siebie w 1774 kaplicy rodzinnej w kalwińskim kościele św. Piotra i Pawła, z klasycystycznym w formie nagrobkiem swoim i żony (prostopadłościenny postument z tablicą inskrypcyjną, zwieńczony urną z dekorowaną pokrywą). Trauer-Cantate na jego pogrzeb skomponował Friedrich Christian Samuel Mohrheim, pogrzebową orację na jego cześć wygłosił (i wydrukował) Abraham Schmidt, kaznodzieja kalwiński z Petersburga.
