ŻUROWSKI ADAM, profesor Politechniki Gdańskiej
m (Blazejsliwinski przeniósł stronę ŻUROWSKI ADAM na ŻUROWSKI ADAM, profesor Politechniki Gdańskiej, bez pozostawienia przekierowania pod starym tytułem) |
|||
| (Nie pokazano 5 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:Adam_Żurowski.jpg|thumb|Adam Żurowski]] | [[File:Adam_Żurowski.jpg|thumb|Adam Żurowski]] | ||
| − | '''ADAM ŻUROWSKI''' (3 III 1929 Lwów – 25 III 2016 Gdańsk), specjalista z zakresu geodezji, kartografii i budownictwa, profesor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG). Syn Jana i Zofii z domu Wenc. W 1944 | + | '''ADAM ŻUROWSKI''' (3 III 1929 Lwów – 25 III 2016 Gdańsk), specjalista z zakresu geodezji, kartografii i budownictwa, profesor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG). Syn Jana i Zofii z domu Wenc. W 1944 opuścił z rodziną Lwów, przenosząc się do Biecza, od września 1945 mieszkał w Jeleniej Górze. W 1949 ukończył tamtejszą szkołę ogólnokształcącą stopnia podstawowego i licealnego i przeniósł się do Gdańska. <br/><br/> |
| − | W 1953 ukończył studia na PG jako inżynier budownictwa lądowego, a w 1955 uzyskał tytuł magistra inżyniera budownictwa lądowego ze specjalnością konstrukcje budowlane. W latach 1959–1964 studiował na Wydziale Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej, który ukończył jako magister inżynier geodeta ze specjalnością geodezja inżynieryjno-przemysłowa. Między 1953 a 2003 był pracownikiem PG, w 1970 uzyskał doktorat w Instytucie Hydrotechniki, w 1987 obronił habilitację. Od 1972 docent, od 1990 profesor nadzwyczajny PG, od 1992 profesor tytularny. <br/><br/> | + | W 1953 ukończył studia na PG jako inżynier budownictwa lądowego, a w 1955 uzyskał tytuł magistra inżyniera budownictwa lądowego ze specjalnością konstrukcje budowlane. W latach 1959–1964 studiował na Wydziale Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej, który ukończył jako magister inżynier geodeta ze specjalnością geodezja inżynieryjno-przemysłowa. Między 1953 a 2003 był pracownikiem PG, w 1970 uzyskał doktorat w Instytucie Hydrotechniki, w 1987 obronił habilitację. Od 1972 docent, od 1990 profesor nadzwyczajny PG (uczelniany), od 1992 profesor nadzwyczajny (tytularny). <br/><br/> |
| − | W latach 1978–1981 był wicedyrektorem Instytutu Hydrotechniki, 1984–1990 prodziekanem do spraw nauki, 1990–1993 dziekanem Wydziału Hydrotechniki, 1985–1999 kierownikiem Katedry Geodezji. Jednocześnie od 1967 do 1971 pracował jako nauczyciel w Technikum Geodezyjnym w Gdańsku. Na emeryturę przeszedł w 1999 | + | W latach 1978–1981 był wicedyrektorem Instytutu Hydrotechniki, 1984–1990 prodziekanem do spraw nauki, 1990–1993 dziekanem Wydziału Hydrotechniki (zob. [[WYDZIAŁ INŻYNIERII LĄDOWEJ I ŚRODOWISKA POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydział Inżynierii Lądowej i Środowiska PG]]), 1985–1999 kierownikiem Katedry Geodezji. Jednocześnie od 1967 do 1971 pracował jako nauczyciel w Technikum Geodezyjnym w Gdańsku. Na emeryturę przeszedł w 1999, od 2003 był zatrudniony jako profesor zwyczajny w Wyższej Szkole Gospodarki Krajowej w Kutnie. <br/><br/> |
| − | Opracował pierwsze systematyczne ujęcie badań geodezyjnych obiektów budownictwa morskiego i przygotował ponad 180 ekspertyz z geodezji inżynieryjnej oraz pomiarów kontrolnych w budownictwie. W 1973 | + | Opracował pierwsze systematyczne ujęcie badań geodezyjnych obiektów budownictwa morskiego i przygotował ponad 180 ekspertyz z geodezji inżynieryjnej oraz pomiarów kontrolnych w budownictwie. W 1973 był konsultantem w Gdańskim Okręgowym Przedsiębiorstwie Mierniczym. Autor m.in. prac: ''Pomiary geodezyjne w budownictwie morskim'' (1980), ''Miernictwo w budowie dróg, kolei, tuneli i lotnisk'' (1980), ''Pomiary geodezyjne w budowie dróg, lotnisk i mostów'' (1981). <br/><br/> |
| − | W latach 1982–1998 był członkiem Wydziału VII (Nauk o Ziemi i Nauk Górniczych) i Komitetu Geodezji Polskiej Akademii Nauk, 1991–1998 wiceprzewodniczącym Sekcji Geodezji Przemysłowej. Członek | + | W latach 1982–1998 był członkiem Wydziału VII (Nauk o Ziemi i Nauk Górniczych) i Komitetu Geodezji Polskiej Akademii Nauk, 1991–1998 wiceprzewodniczącym Sekcji Geodezji Przemysłowej. Członek [[STOWARZYSZENIE GEODETÓW POLSKICH ODDZIAŁ W GDAŃSKU | Stowarzyszenia Geodetów Polskich]] (1970–2016), przewodniczący Głównej Komisji Morskiej (1986–1989), należał również do zarządu oddziału gdańskiego. Był redaktorem czasopisma „Skoczybruzda. Biuletynu Informacyjnego Stowarzyszenia Geodetów Polskich” (1993–1995). <br/><br/> |
| − | Został odznaczony | + | Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1974), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1980), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1990), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1997), srebrną odznaką Honorowego Stowarzyszenia Geodetów Polskich (1976), srebrna odznaką Naukowej Organizacji Technicznej (1979), medalem pamiątkowym z okazji 50-lecia Naczelnej Organizacji Technicznej w Gdańsku (1997). W 2014 wyróżniony tytułem Profesor Emeritus Politechniki Gdańskiej. <br/><br/> |
| − | Był żonaty z Janiną z domu Szulczyk (9 IX 1933 – 27 X 2013 Gdańsk). Został pochowany na [[ | + | Był żonaty z Janiną z domu Szulczyk (9 IX 1933 – 27 X 2013 Gdańsk). Został pochowany na [[CMENTARZE NA SIEDLCACH | Cmentarzu Komunalnym nr 5]], Łostowickim. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> |
| + | '''Bibliografia''': <br/> | ||
| + | Dział Obiegu i Archiwizacji Dokumentów Politechniki Gdańskiej. <br/> | ||
| + | Gapiński Szczepan, ''Absolwenci Politechniki Gdańskiej i ich osiągnięcia w dziedzinie elektrotechniki i elektroniki'', Gdańsk 2020, s. 100–101.<br/> | ||
| + | ''Złota księga nauk technicznych'', red. Krzysztof Pikoń, Gliwice 2003, s. 493. | ||
Aktualna wersja na dzień 12:02, 2 lip 2024
ADAM ŻUROWSKI (3 III 1929 Lwów – 25 III 2016 Gdańsk), specjalista z zakresu geodezji, kartografii i budownictwa, profesor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Jana i Zofii z domu Wenc. W 1944 opuścił z rodziną Lwów, przenosząc się do Biecza, od września 1945 mieszkał w Jeleniej Górze. W 1949 ukończył tamtejszą szkołę ogólnokształcącą stopnia podstawowego i licealnego i przeniósł się do Gdańska.
W 1953 ukończył studia na PG jako inżynier budownictwa lądowego, a w 1955 uzyskał tytuł magistra inżyniera budownictwa lądowego ze specjalnością konstrukcje budowlane. W latach 1959–1964 studiował na Wydziale Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej, który ukończył jako magister inżynier geodeta ze specjalnością geodezja inżynieryjno-przemysłowa. Między 1953 a 2003 był pracownikiem PG, w 1970 uzyskał doktorat w Instytucie Hydrotechniki, w 1987 obronił habilitację. Od 1972 docent, od 1990 profesor nadzwyczajny PG (uczelniany), od 1992 profesor nadzwyczajny (tytularny).
W latach 1978–1981 był wicedyrektorem Instytutu Hydrotechniki, 1984–1990 prodziekanem do spraw nauki, 1990–1993 dziekanem Wydziału Hydrotechniki (zob. Wydział Inżynierii Lądowej i Środowiska PG), 1985–1999 kierownikiem Katedry Geodezji. Jednocześnie od 1967 do 1971 pracował jako nauczyciel w Technikum Geodezyjnym w Gdańsku. Na emeryturę przeszedł w 1999, od 2003 był zatrudniony jako profesor zwyczajny w Wyższej Szkole Gospodarki Krajowej w Kutnie.
Opracował pierwsze systematyczne ujęcie badań geodezyjnych obiektów budownictwa morskiego i przygotował ponad 180 ekspertyz z geodezji inżynieryjnej oraz pomiarów kontrolnych w budownictwie. W 1973 był konsultantem w Gdańskim Okręgowym Przedsiębiorstwie Mierniczym. Autor m.in. prac: Pomiary geodezyjne w budownictwie morskim (1980), Miernictwo w budowie dróg, kolei, tuneli i lotnisk (1980), Pomiary geodezyjne w budowie dróg, lotnisk i mostów (1981).
W latach 1982–1998 był członkiem Wydziału VII (Nauk o Ziemi i Nauk Górniczych) i Komitetu Geodezji Polskiej Akademii Nauk, 1991–1998 wiceprzewodniczącym Sekcji Geodezji Przemysłowej. Członek Stowarzyszenia Geodetów Polskich (1970–2016), przewodniczący Głównej Komisji Morskiej (1986–1989), należał również do zarządu oddziału gdańskiego. Był redaktorem czasopisma „Skoczybruzda. Biuletynu Informacyjnego Stowarzyszenia Geodetów Polskich” (1993–1995).
Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1974), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1980), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1990), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1997), srebrną odznaką Honorowego Stowarzyszenia Geodetów Polskich (1976), srebrna odznaką Naukowej Organizacji Technicznej (1979), medalem pamiątkowym z okazji 50-lecia Naczelnej Organizacji Technicznej w Gdańsku (1997). W 2014 wyróżniony tytułem Profesor Emeritus Politechniki Gdańskiej.
Był żonaty z Janiną z domu Szulczyk (9 IX 1933 – 27 X 2013 Gdańsk). Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym nr 5, Łostowickim.
Bibliografia:
Dział Obiegu i Archiwizacji Dokumentów Politechniki Gdańskiej.
Gapiński Szczepan, Absolwenci Politechniki Gdańskiej i ich osiągnięcia w dziedzinie elektrotechniki i elektroniki, Gdańsk 2020, s. 100–101.
Złota księga nauk technicznych, red. Krzysztof Pikoń, Gliwice 2003, s. 493.
