LANGER ADAM, wicewojewoda gdański
| (Nie pokazano 12 wersji utworzonych przez 4 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''ADAM LANGER''' (ur. 17 IX 1935 Lwów), ekonomista. Od 1945 z rodziną mieszkał w Bytomiu, od jesieni 1946 w | + | '''ADAM LANGER''' (ur. 17 IX 1935 Lwów), ekonomista, wicewojewoda gdański. Od 1945 z rodziną mieszkał w Bytomiu, od jesieni 1946 w Gdańsku. Jako uczeń Szkoły Podstawowej nr 7 był członkiem 104. Gdańskiej Drużyny Harcerzy im. Krzysztofa Arciszewskiego. W latach 1950–1953 pracował w Miejskim Przedsiębiorstwie Wodociągów i Kanalizacji w Gdańsku, w 1953 ukończył Technikum Handlowe w Tczewie. Po likwidacji Związku Harcerstwa Polskiego (ZHP) w 1950, na propozycję [[POLAK TADEUSZ CZESŁAW, historyk sztuki, konserwator, patron placu | Tadeusza Polaka]] wstąpił do kierowanej przez niego nielegalnej harcerskiej organizacji Szczerb. Za przynależność do organizacji w 1953 aresztowany i skazany na dwa lata więzienia. Karę odbywał w Gdańsku, po roku zwolniony na mocy amnestii.<br/><br/> |
| + | Po wznowieniu pracy przez ZHP w grudniu 1956 drużynowy w 3. Gdańskiej Drużynie Harcerzy, w latach 1958–1960 instruktor komendy Hufca Gdańsk-Śródmieście, członek Komendy Chorągwi Gdańskiej, przewodniczący Centralnej Komisji Rewizyjnej ZHP, a następnie członek Rady Naczelnej ZHP ([[HARCERSTWO | harcerstwo]]). W 1957 ukończył Wyższą Szkołę Ekonomiczną (WSE) w Sopocie. Zatrudniony w gdańskim oddziale [[PRZEDSIĘBIORSTWO PAŃSTWOWE PRACOWNIE KONSERWACJI ZABYTKÓW| Przedsiębiorstwa Państwowe Pracownie Konserwacji Zabytków]] (1957–1962), w Malmorze Gdańsk (1962–1964), w gdańskiej Wojewódzkiej Komisji Planowania (1964–1965), w Zjednoczeniu Budownictwa Rolniczego Gdańsk (1965–1969), w Wojewódzkim Zarządzie Inwestycji Miejskich Gdańsk (1969–1973). Jednocześnie w okresie 1966–1973 pracował w WSE i na [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytecie Gdańskim]], od 1975 doktor nauk ekonomicznych.<br/><br/> | ||
| + | W 1973 wybrany do Miejskiej Rady Narodowej, latach 1973–1982 wicewojewoda gdański z ramienia Stronnictwa Demokratycznego (do którego należał od 1971, w 1981 przewodniczący Centralnej Komisji Rewizyjnej SD), odwołany w [[STAN WOJENNY | stanie wojennym]], następnie pracował w Warszawie: w Przedsiębiorstwie Zagranicznym Warszawa (1982–1984), Centralnym Komitecie Stronnictwa Demokratycznego (1985–1989), w firmie BOLID (1989–1990). W latach 1990–1991 wiceprezydent Warszawy, w 1991–1992 pełnił obowiązki wojewody warszawskiego z nominacji premiera Tadeusza Mazowieckiego, organizator Urzędu Wojewódzkiego w Warszawie.<br/><br/> | ||
| + | Kolejno pracował w: firmie ALBID Polskie Przedsiębiorstwo Parkingowe Warszawa (1991–1992), Urzędzie Rady Ministrów (1992–1993), firmie LEMOS w Warszawie (1993–1995), Krajowej Izbie Gospodarczej (1991–1997). W Gdańsku ponownie od 1997, pracował w Urzędzie Wojewódzkim, organizując [[POMORSKI OŚRODEK RUCHU DROGOWEGO W GDAŃSKU | Wojewódzki Ośrodek Ruchu Drogowego]] w Gdańsku – jego dyrektor w latach 1997–1998 i pracownik do 2006, spółce KIM w Sopocie (2006–2007), Wojewódzkim Ośrodku Ruchu Drogowego w Elblągu (2008). Zorganizował pierwszy w kraju Terenowy Ośrodek Informatyki w Gdańsku.<br/><br/> | ||
| + | W latach 1988–1990 członek Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. W lutym 1989 wszedł w skład działającej przy tej Radzie Komisji do spraw Upamiętnienia Ofiar Represji Okresu Stalinowskiego. W 1997 bezskutecznie ubiegał się o mandat poselski z województwa gdańskiego z ramienia Krajowej Partii Emerytów i Rencistów. Mieszka w Sopocie. | ||
| + | Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim, Oficerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem 30-lecia Akademii Medycznej w Gdańsku (1975), uznany przez Urząd do spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych za posiadającego status weterana walk o niepodległość. {{author: BOR}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 18:45, 30 mar 2024
ADAM LANGER (ur. 17 IX 1935 Lwów), ekonomista, wicewojewoda gdański. Od 1945 z rodziną mieszkał w Bytomiu, od jesieni 1946 w Gdańsku. Jako uczeń Szkoły Podstawowej nr 7 był członkiem 104. Gdańskiej Drużyny Harcerzy im. Krzysztofa Arciszewskiego. W latach 1950–1953 pracował w Miejskim Przedsiębiorstwie Wodociągów i Kanalizacji w Gdańsku, w 1953 ukończył Technikum Handlowe w Tczewie. Po likwidacji Związku Harcerstwa Polskiego (ZHP) w 1950, na propozycję Tadeusza Polaka wstąpił do kierowanej przez niego nielegalnej harcerskiej organizacji Szczerb. Za przynależność do organizacji w 1953 aresztowany i skazany na dwa lata więzienia. Karę odbywał w Gdańsku, po roku zwolniony na mocy amnestii.
Po wznowieniu pracy przez ZHP w grudniu 1956 drużynowy w 3. Gdańskiej Drużynie Harcerzy, w latach 1958–1960 instruktor komendy Hufca Gdańsk-Śródmieście, członek Komendy Chorągwi Gdańskiej, przewodniczący Centralnej Komisji Rewizyjnej ZHP, a następnie członek Rady Naczelnej ZHP ( harcerstwo). W 1957 ukończył Wyższą Szkołę Ekonomiczną (WSE) w Sopocie. Zatrudniony w gdańskim oddziale Przedsiębiorstwa Państwowe Pracownie Konserwacji Zabytków (1957–1962), w Malmorze Gdańsk (1962–1964), w gdańskiej Wojewódzkiej Komisji Planowania (1964–1965), w Zjednoczeniu Budownictwa Rolniczego Gdańsk (1965–1969), w Wojewódzkim Zarządzie Inwestycji Miejskich Gdańsk (1969–1973). Jednocześnie w okresie 1966–1973 pracował w WSE i na Uniwersytecie Gdańskim, od 1975 doktor nauk ekonomicznych.
W 1973 wybrany do Miejskiej Rady Narodowej, latach 1973–1982 wicewojewoda gdański z ramienia Stronnictwa Demokratycznego (do którego należał od 1971, w 1981 przewodniczący Centralnej Komisji Rewizyjnej SD), odwołany w stanie wojennym, następnie pracował w Warszawie: w Przedsiębiorstwie Zagranicznym Warszawa (1982–1984), Centralnym Komitecie Stronnictwa Demokratycznego (1985–1989), w firmie BOLID (1989–1990). W latach 1990–1991 wiceprezydent Warszawy, w 1991–1992 pełnił obowiązki wojewody warszawskiego z nominacji premiera Tadeusza Mazowieckiego, organizator Urzędu Wojewódzkiego w Warszawie.
Kolejno pracował w: firmie ALBID Polskie Przedsiębiorstwo Parkingowe Warszawa (1991–1992), Urzędzie Rady Ministrów (1992–1993), firmie LEMOS w Warszawie (1993–1995), Krajowej Izbie Gospodarczej (1991–1997). W Gdańsku ponownie od 1997, pracował w Urzędzie Wojewódzkim, organizując Wojewódzki Ośrodek Ruchu Drogowego w Gdańsku – jego dyrektor w latach 1997–1998 i pracownik do 2006, spółce KIM w Sopocie (2006–2007), Wojewódzkim Ośrodku Ruchu Drogowego w Elblągu (2008). Zorganizował pierwszy w kraju Terenowy Ośrodek Informatyki w Gdańsku.
W latach 1988–1990 członek Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. W lutym 1989 wszedł w skład działającej przy tej Radzie Komisji do spraw Upamiętnienia Ofiar Represji Okresu Stalinowskiego. W 1997 bezskutecznie ubiegał się o mandat poselski z województwa gdańskiego z ramienia Krajowej Partii Emerytów i Rencistów. Mieszka w Sopocie.
Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim, Oficerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem 30-lecia Akademii Medycznej w Gdańsku (1975), uznany przez Urząd do spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych za posiadającego status weterana walk o niepodległość.
