KRUSZEWSKI-MAJEWSKI JAN, profesor Politechniki Gdańskiej
| (Nie pokazano 4 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 4: | Linia 4: | ||
[[File:GAIT LOGOTYP.jpg|thumb|'''Partner redakcji''']] | [[File:GAIT LOGOTYP.jpg|thumb|'''Partner redakcji''']] | ||
| − | '''JAN KRUSZEWSKI-MAJEWSKI''' (28 V 1929 Warszawa – 30 VII 2012 Gdańsk) | + | '''JAN KRUSZEWSKI-MAJEWSKI''' (28 V 1929 Warszawa – 30 VII 2012 Gdańsk), profesor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA| Politechniki Gdańskiej]] (PG), specjalista mechaniki teoretycznej i stosowanej oraz metod komputerowych w mechanice. Syn Stanisława i Kaliny z domu Wojciechowskiej (1905 – zmarła podczas porodu syna). Wychowywał się w domu babki (po matce) Zofii z domu Wietrzykowskiej (4 V 1883 Brzezie – 2 XI 1972) we wsi Kanie w województwie lubelskim. Podczas okupacji przebywał z ojcem w administrowanym przez niego majątku w Kotlicach koło Jędrzejowa (Kieleckie).<br/><br/> |
| − | Od 1944 mieszkał w Kielcach, uczęszczał do Gimnazjum im. Śniadeckich, w 1948 absolwent [[LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCE, I| I Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącego]], studiował na Wydziale Mechanicznym PG: w 1952 inżynier mechanik (specjalność konstrukcje samochodów i ciągników), w 1954 | + | Od 1944 mieszkał w Kielcach, uczęszczał do Gimnazjum im. Śniadeckich. W Gdańsku od 1947, w 1948 absolwent [[LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCE, I| I Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącego]], studiował na Wydziale Mechanicznym PG: w 1952 inżynier mechanik (specjalność konstrukcje samochodów i ciągników), po rocznej praktyce dyplomowej w Zakładach Samochodów Ciężarowych w Starachowicach, rozpoczął studia magisterskie, które ukończył w 1954. W 1966 na Wydziale Budowy Maszyn PG uzyskał doktorat na podstawie rozprawy ''Drgania skrętne układów napędowych ze sprzęgłem elastycznym'' (promotor prof. [[RUTECKI JERZY, profesor Politechniki Gdańskiej | Jerzy Rutecki]]), w 1972 habilitację w oparciu o dorobek i rozprawę ''Metoda sztywnych elementów skończonych w zastosowaniu do obliczeń częstości drgań własnych złożonych układów liniowych''. Od października 1953 (jeszcze w trakcie studiów) do 2002 pracownik PG (od 1999 emeryt), pracował w Katedrze Mechaniki i Wytrzymałości Materiałów (później: Katedra Mechaniki i Mechatroniki Wydziału Mechanicznego). Od 1 XI 1970 zajmował stanowisko docenta, od 1976 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1989 profesor zwyczajny. W latach 1974–1977 wicedyrektor do spraw naukowo-badawczych Instytutu Mechaniki i Podstaw Konstrukcji Maszyn PG. <br/><br/> |
| − | W latach 1977–1991 redaktor działu „Mechanika” w [[ZESZYTY NAUKOWE POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ| „Zeszytach Naukowych PG”]]. Jednocześnie w okresie 1980–1983 kierownik Studium Doktoranckiego Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie. W latach 1961–1964 pracował również w Centralnym Biurze Konstrukcji Okrętowych nr 2 w Gdańsku i od 1955 do 1968 | + | W latach 1977–1991 redaktor działu „Mechanika” w [[ZESZYTY NAUKOWE POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ| „Zeszytach Naukowych PG”]]. Jednocześnie w okresie 1980–1983 kierownik Studium Doktoranckiego Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie. W latach 1961–1964 pracował również w Centralnym Biurze Konstrukcji Okrętowych nr 2 w Gdańsku i od 1955 do 1968 w Wyższej Szkole Marynarki Wojennej w Gdyni (prowadził |
| − | Był jednym z prekursorów wdrażania i rozwijania metod komputerowych w mechanice. Autor oryginalnej polskiej metody modelowania i analizy dynamicznej złożonych układów mechanicznych (metoda sztywnych elementów skończonych), wykorzystywanych w obliczeniach parametrów kadłubów, układów napędowych statków, urządzeń dźwigowych i robotów. Opracował pierwszy w Polsce program komputerowy do analizy drgań skrętnych okrętowych układów napędowych. Współautor dwóch podręczników i ośmiu skryptów na temat mechaniki konstrukcji, informatyki w mechanice oraz okrętownictwa.<br/><br/> | + | zajęcia z mechaniki ogólnej oraz wytrzymałości materiałów, uczestniczył w rejsach szkolnych, m.in. wzdłuż wybrzeży Norwegii, aż za Nordcap).<br/><br/> |
| − | Należał do Komitetu Mechaniki Polskiej Akademii Nauk (PAN), Komitetu Budowy Maszyn PAN, Komitetu Mechaniki i Fizyki Ośrodków Ciągłych PAN. Członek | + | Był jednym z prekursorów wdrażania i rozwijania metod komputerowych w mechanice. Autor oryginalnej polskiej metody modelowania i analizy dynamicznej złożonych układów mechanicznych (metoda sztywnych elementów skończonych), wykorzystywanych w obliczeniach parametrów kadłubów, układów napędowych statków, urządzeń dźwigowych i robotów. Opracował pierwszy w Polsce program komputerowy do analizy drgań skrętnych okrętowych układów napędowych. Współautor dwóch podręczników i ośmiu skryptów na temat mechaniki konstrukcji, informatyki w mechanice oraz okrętownictwa. Autor ''Wspominek z mojego życia'' (1998). <br/><br/> |
| − | W 1980 laureat I nagrody dla najlepszego nauczyciela akademickiego w Polsce. Odznaczony | + | Należał do Komitetu Mechaniki Polskiej Akademii Nauk (PAN), Komitetu Budowy Maszyn PAN, Komitetu Mechaniki i Fizyki Ośrodków Ciągłych PAN. Członek m.in. [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE| Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]], Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej (współzałożyciel oddziału gdańskiego, w latach 1978–1984 jego prezes, od 1996 członek honorowy).<br/><br/> |
| − | Żonaty był z dr Eleonorą, starszym wykładowcą w Zakładzie Fizjologii AMG, odznaczoną | + | W 1980 laureat I nagrody dla najlepszego nauczyciela akademickiego w Polsce. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1974), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1980), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1999) oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej.<br/><br/> |
| + | Żonaty był z dr Eleonorą z domu Dudek (ur. 1930), starszym wykładowcą w Zakładzie Fizjologii AMG, odznaczoną m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1979), odznaką [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]] (1977). Ojciec Macieja (ur. 1960), magistra inżyniera automatyka, i Piotra (ur. 1965), doktora fizyki, adiunkta w Instytucie Wysokich Ciśnień PAN. Pochowany [[CMENTARZE NA SIEDLCACH| na cmentarzu św. Franciszka na Siedlcach]]. W dniach 24–25 IV 2014 Katedra Mechaniki i Mechatroniki PG oraz gdański oddział Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej zorganizowały na PG sesję naukową poświęconą jego pamięci, połączoną z okolicznościową wystawą o jego życiu i działalności. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | ||
| + | '''Bibliografia''': <br/> | ||
| + | Dział Obiegu i Archiwizacji Dokumentów Politechniki Gdańskiej (akta osobowe). <br/> | ||
| + | Wittbrodt Edmund, ''Professor Jan Kruszewski-Majewski (1929–2012)'', „The Archive of Mechanical Engineering, 2013, nr 3, s. 307–311.<br/> | ||
| + | ''Wydział Mechaniczny Politechniki Gdańskiej w latach 1945–2005'', Gdańsk 2005, s. 196–197. | ||
Aktualna wersja na dzień 11:44, 20 lip 2024
JAN KRUSZEWSKI-MAJEWSKI (28 V 1929 Warszawa – 30 VII 2012 Gdańsk), profesor Politechniki Gdańskiej (PG), specjalista mechaniki teoretycznej i stosowanej oraz metod komputerowych w mechanice. Syn Stanisława i Kaliny z domu Wojciechowskiej (1905 – zmarła podczas porodu syna). Wychowywał się w domu babki (po matce) Zofii z domu Wietrzykowskiej (4 V 1883 Brzezie – 2 XI 1972) we wsi Kanie w województwie lubelskim. Podczas okupacji przebywał z ojcem w administrowanym przez niego majątku w Kotlicach koło Jędrzejowa (Kieleckie).
Od 1944 mieszkał w Kielcach, uczęszczał do Gimnazjum im. Śniadeckich. W Gdańsku od 1947, w 1948 absolwent I Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącego, studiował na Wydziale Mechanicznym PG: w 1952 inżynier mechanik (specjalność konstrukcje samochodów i ciągników), po rocznej praktyce dyplomowej w Zakładach Samochodów Ciężarowych w Starachowicach, rozpoczął studia magisterskie, które ukończył w 1954. W 1966 na Wydziale Budowy Maszyn PG uzyskał doktorat na podstawie rozprawy Drgania skrętne układów napędowych ze sprzęgłem elastycznym (promotor prof. Jerzy Rutecki), w 1972 habilitację w oparciu o dorobek i rozprawę Metoda sztywnych elementów skończonych w zastosowaniu do obliczeń częstości drgań własnych złożonych układów liniowych. Od października 1953 (jeszcze w trakcie studiów) do 2002 pracownik PG (od 1999 emeryt), pracował w Katedrze Mechaniki i Wytrzymałości Materiałów (później: Katedra Mechaniki i Mechatroniki Wydziału Mechanicznego). Od 1 XI 1970 zajmował stanowisko docenta, od 1976 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1989 profesor zwyczajny. W latach 1974–1977 wicedyrektor do spraw naukowo-badawczych Instytutu Mechaniki i Podstaw Konstrukcji Maszyn PG.
W latach 1977–1991 redaktor działu „Mechanika” w „Zeszytach Naukowych PG”. Jednocześnie w okresie 1980–1983 kierownik Studium Doktoranckiego Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie. W latach 1961–1964 pracował również w Centralnym Biurze Konstrukcji Okrętowych nr 2 w Gdańsku i od 1955 do 1968 w Wyższej Szkole Marynarki Wojennej w Gdyni (prowadził
zajęcia z mechaniki ogólnej oraz wytrzymałości materiałów, uczestniczył w rejsach szkolnych, m.in. wzdłuż wybrzeży Norwegii, aż za Nordcap).
Był jednym z prekursorów wdrażania i rozwijania metod komputerowych w mechanice. Autor oryginalnej polskiej metody modelowania i analizy dynamicznej złożonych układów mechanicznych (metoda sztywnych elementów skończonych), wykorzystywanych w obliczeniach parametrów kadłubów, układów napędowych statków, urządzeń dźwigowych i robotów. Opracował pierwszy w Polsce program komputerowy do analizy drgań skrętnych okrętowych układów napędowych. Współautor dwóch podręczników i ośmiu skryptów na temat mechaniki konstrukcji, informatyki w mechanice oraz okrętownictwa. Autor Wspominek z mojego życia (1998).
Należał do Komitetu Mechaniki Polskiej Akademii Nauk (PAN), Komitetu Budowy Maszyn PAN, Komitetu Mechaniki i Fizyki Ośrodków Ciągłych PAN. Członek m.in. Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej (współzałożyciel oddziału gdańskiego, w latach 1978–1984 jego prezes, od 1996 członek honorowy).
W 1980 laureat I nagrody dla najlepszego nauczyciela akademickiego w Polsce. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1974), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1980), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1999) oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej.
Żonaty był z dr Eleonorą z domu Dudek (ur. 1930), starszym wykładowcą w Zakładzie Fizjologii AMG, odznaczoną m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1979), odznaką „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1977). Ojciec Macieja (ur. 1960), magistra inżyniera automatyka, i Piotra (ur. 1965), doktora fizyki, adiunkta w Instytucie Wysokich Ciśnień PAN. Pochowany na cmentarzu św. Franciszka na Siedlcach. W dniach 24–25 IV 2014 Katedra Mechaniki i Mechatroniki PG oraz gdański oddział Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej zorganizowały na PG sesję naukową poświęconą jego pamięci, połączoną z okolicznościową wystawą o jego życiu i działalności.
Bibliografia:
Dział Obiegu i Archiwizacji Dokumentów Politechniki Gdańskiej (akta osobowe).
Wittbrodt Edmund, Professor Jan Kruszewski-Majewski (1929–2012), „The Archive of Mechanical Engineering, 2013, nr 3, s. 307–311.
Wydział Mechaniczny Politechniki Gdańskiej w latach 1945–2005, Gdańsk 2005, s. 196–197.
