STOLAREK PIOTR, prezydent Gdańska
| (Nie pokazano 4 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 4: | Linia 4: | ||
[[File: 1_Piotr_Stolarek.JPG |thumb| Piotr Stolarek na trybunie [[STADION MIEJSKIEGO OŚRODKA SPORTU I REKREACJI (tzw. stadion Lechii)| stadionu Lechii]] podczas Święta Kultury Fizycznej, 1966]] | [[File: 1_Piotr_Stolarek.JPG |thumb| Piotr Stolarek na trybunie [[STADION MIEJSKIEGO OŚRODKA SPORTU I REKREACJI (tzw. stadion Lechii)| stadionu Lechii]] podczas Święta Kultury Fizycznej, 1966]] | ||
[[File: 2_Piotr_Stolarek.JPG |thumb| Piotr Stolarek podczas przemówienia na Westerplatte, 1973]] | [[File: 2_Piotr_Stolarek.JPG |thumb| Piotr Stolarek podczas przemówienia na Westerplatte, 1973]] | ||
| − | '''PIOTR STOLAREK''' (29 IV 1908 Warszawa – 6 VIII 1976 Gdańsk), działacz polityczny, [[PREZYDENT GDAŃSKA | prezydent Gdańska]], przewodniczący [[RADA MIEJSKA | Miejskiej Rady Narodowej]] (MRN) w Gdańsku. Syn Piotra Stolarka, konduktora tramwajów w Warszawie i Józefy z domu Walczuk. Miał braci Stanisława (ur. 1911), Władysława (ur. 1913) oraz Henryka (ur. 1914). <br/><br/> | + | '''PIOTR STOLAREK''' (29 IV 1908 Warszawa – 6 VIII 1976 Gdańsk), działacz polityczny, [[PREZYDENT GDAŃSKA | prezydent Gdańska]], przewodniczący [[RADA MIEJSKA, po 1945 | Miejskiej Rady Narodowej]] (MRN) w Gdańsku. Syn Piotra Stolarka, konduktora tramwajów w Warszawie i Józefy z domu Walczuk. Miał braci Stanisława (ur. 1911), Władysława (ur. 1913) oraz Henryka (ur. 1914). <br/><br/> |
Ukończył czteroklasowe gimnazjum oraz szkołę graficzną, zecer. W latach 1925-1939 pracował w warszawskich drukarniach jako kooperator prac drukarskich: w Zakładach Graficznych w Warszawie (1925-1928), w Zakładach Graficznych P. Szwede (październik 1928-luty 1929), w Zakładach Graficznych W. Piechowicza (grudzień 1933-wrzesień 1939). Jednocześnie od lutego 1929 do lutego 1939 związany był z Drukarnią Artystyczną w Warszawie. W latach 1927-1939 był członkiem Związku Zawodowego Drukarzy i Pokrewnych Zawodów w Polsce. <br/><br/> | Ukończył czteroklasowe gimnazjum oraz szkołę graficzną, zecer. W latach 1925-1939 pracował w warszawskich drukarniach jako kooperator prac drukarskich: w Zakładach Graficznych w Warszawie (1925-1928), w Zakładach Graficznych P. Szwede (październik 1928-luty 1929), w Zakładach Graficznych W. Piechowicza (grudzień 1933-wrzesień 1939). Jednocześnie od lutego 1929 do lutego 1939 związany był z Drukarnią Artystyczną w Warszawie. W latach 1927-1939 był członkiem Związku Zawodowego Drukarzy i Pokrewnych Zawodów w Polsce. <br/><br/> | ||
| − | W okresie od 12 II 1929 do 1930 odbył służbę wojskową w 72 Pułku Piechoty im. płk. Dionizego Czachowskiego. W czasie II wojny światowej, od września 1939 do końca stycznia 1944 był robotnikiem budowlanym. W 1942 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej (PPR) w Warszawie, był I sekretarzem Komitetu Dzielnicowego PPR Żoliborz – Marymont – Bielany. Od kwietnia 1943 w Komitecie Centralnym PPR. W 1943 roku współorganizator partyjnej drukarni w Warszawie, drukował „Trybunę Wolności”, „Radę Narodową” oraz druki propagandowe. Aresztowany 1 II 1944 w drukarni przez Gestapo, więziony przez cztery miesiące na Pawiaku, od 25 V 1944 do 25 stycznia 1945 przebywał w [[OBÓZ STUTTHOF | obozie | + | W okresie od 12 II 1929 do 1930 odbył służbę wojskową w 72 Pułku Piechoty im. płk. Dionizego Czachowskiego. W czasie II wojny światowej, od września 1939 do końca stycznia 1944 był robotnikiem budowlanym. W 1942 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej (PPR) w Warszawie, był I sekretarzem Komitetu Dzielnicowego PPR Żoliborz – Marymont – Bielany. Od kwietnia 1943 w Komitecie Centralnym PPR. W 1943 roku współorganizator partyjnej drukarni w Warszawie, drukował „Trybunę Wolności”, „Radę Narodową” oraz druki propagandowe. Aresztowany 1 II 1944 w drukarni przez Gestapo, więziony przez cztery miesiące na Pawiaku, od 25 V 1944 do 25 stycznia 1945 przebywał w [[OBÓZ STUTTHOF | obozie Stutthof]] (numer więźnia 35 630). 25 I 1945 ewakuowany wraz z tysiącami innych więźniów do obozu tymczasowego w Gęsi koło Lęborka, gdzie 12 marca został wyzwolony przez wojska sowieckie. <br/><br/> |
Od 29 III 1945 I sekretarz Komitetu Miejskiego PPR Gdyni, współorganizował Zarząd Miejski w Gdyni. Jednocześnie był członkiem Wojewódzkiej Rady Narodowej (WRN) w Gdańsku. Od sierpnia 1946 do października 1947 pełnił funkcję wiceprezydenta i prezydenta Gdyni. W listopadzie 1947 objął stanowisko przewodniczącego MRN w Gdyni. Od 1948 członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). 1 II 1949 został kierownikiem Wydziału Administracyjnego [[POLSKA ZJEDNOCZONA PARTIA ROBOTNICZA. KOMITET WOJEWÓDZKI | Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Gdańsku]]. Prowadził szkolenia dla sekretarzy partyjnych podstawowych organizacji partyjnych w strukturach administracji państwowej. <br/><br/> | Od 29 III 1945 I sekretarz Komitetu Miejskiego PPR Gdyni, współorganizował Zarząd Miejski w Gdyni. Jednocześnie był członkiem Wojewódzkiej Rady Narodowej (WRN) w Gdańsku. Od sierpnia 1946 do października 1947 pełnił funkcję wiceprezydenta i prezydenta Gdyni. W listopadzie 1947 objął stanowisko przewodniczącego MRN w Gdyni. Od 1948 członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). 1 II 1949 został kierownikiem Wydziału Administracyjnego [[POLSKA ZJEDNOCZONA PARTIA ROBOTNICZA. KOMITET WOJEWÓDZKI | Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Gdańsku]]. Prowadził szkolenia dla sekretarzy partyjnych podstawowych organizacji partyjnych w strukturach administracji państwowej. <br/><br/> | ||
Od 6 X 1949 do 2 VI 1950 był prezydentem Gdańska. Po wejściu w życie ustawy o terenowych organach władzy państwowej z 20 III 1950 znoszącej funkcje prezydentów miasta, został przewodniczącym Prezydium MRN w Gdańsku i był nim do 19 II 1953. Od 1952 do 1953 był także wiceprzewodniczącym WRN w Gdańsku. <br/><br/> | Od 6 X 1949 do 2 VI 1950 był prezydentem Gdańska. Po wejściu w życie ustawy o terenowych organach władzy państwowej z 20 III 1950 znoszącej funkcje prezydentów miasta, został przewodniczącym Prezydium MRN w Gdańsku i był nim do 19 II 1953. Od 1952 do 1953 był także wiceprzewodniczącym WRN w Gdańsku. <br/><br/> | ||
Od 1953 do 1956 pełnił funkcję podsekretarza stanu (wiceministra) w Ministerstwie Żeglugi, w 1957 pełnomocnika rządu do spraw załóg budowy Huty im. Lenina w Nowej Hucie. W latach 1957–1960 był dyrektorem generalnym w Ministerstwie Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej. <br/><br/> | Od 1953 do 1956 pełnił funkcję podsekretarza stanu (wiceministra) w Ministerstwie Żeglugi, w 1957 pełnomocnika rządu do spraw załóg budowy Huty im. Lenina w Nowej Hucie. W latach 1957–1960 był dyrektorem generalnym w Ministerstwie Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej. <br/><br/> | ||
W 1960 wrócił do Gdańska, gdzie został przewodniczącym Prezydium WRN i był nim do przejścia na rentę w 1969. Zasiadał w Prezydium Wojewódzkiego Komitetu Frontu Jedności Narodowej w Gdańsku. Od 1 VI 1969 do 15 II 1972 był posłem na sejm PRL V kadencji. Zaangażowany był w powołanie do życia gdańskiego Muzeum Morskiego ([[MUZEUM NARODOWE | Muzeum Narodowe]]) od momentu, gdy w 1958 zawiązało się Towarzystwo Przyjaciół Muzeum. Był wieloletnim członkiem Głównego Komitetu Kultury Fizycznej i Turystyki, przewodniczącym Prezydium [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO PRZYJACIÓŁ SZTUKI | Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki]] oraz przewodniczącym Głównej Komisji Rewizyjnej Towarzystwa. W latach 1970–1974 pełnił funkcję prezesa gdańskiego Zarządu Okręgu Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, z którym był związany do końca życia jako członek Rady Naczelnej. Ponadto był członkiem zarządu wielu stowarzyszeń i organizacji, w tym między innymi Związku Uczestników Walki Zbrojnej, Związku b. Więźniów Politycznych, Polskiego Związku Zachodniego, Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej, Ligi Morskiej. <br/><br/> | W 1960 wrócił do Gdańska, gdzie został przewodniczącym Prezydium WRN i był nim do przejścia na rentę w 1969. Zasiadał w Prezydium Wojewódzkiego Komitetu Frontu Jedności Narodowej w Gdańsku. Od 1 VI 1969 do 15 II 1972 był posłem na sejm PRL V kadencji. Zaangażowany był w powołanie do życia gdańskiego Muzeum Morskiego ([[MUZEUM NARODOWE | Muzeum Narodowe]]) od momentu, gdy w 1958 zawiązało się Towarzystwo Przyjaciół Muzeum. Był wieloletnim członkiem Głównego Komitetu Kultury Fizycznej i Turystyki, przewodniczącym Prezydium [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO PRZYJACIÓŁ SZTUKI | Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki]] oraz przewodniczącym Głównej Komisji Rewizyjnej Towarzystwa. W latach 1970–1974 pełnił funkcję prezesa gdańskiego Zarządu Okręgu Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, z którym był związany do końca życia jako członek Rady Naczelnej. Ponadto był członkiem zarządu wielu stowarzyszeń i organizacji, w tym między innymi Związku Uczestników Walki Zbrojnej, Związku b. Więźniów Politycznych, Polskiego Związku Zachodniego, Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej, Ligi Morskiej. <br/><br/> | ||
| − | Odznaczony był Orderem Sztandaru Pracy I i II klasy, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem Walecznych, Medalem | + | Odznaczony był Orderem Sztandaru Pracy I i II klasy, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem Walecznych, Medalem 30-lecia Akademii Medycznej w Gdańsku (1975), odznakami [[ZA ZASŁUGI DLA GDAŃSKA | „Za zasługi dla Gdańska”]], [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]], złotą odznaką Zasłużony Pracownik Morza, złotą odznaką Zasłużonego Działacza Kultury Fizycznej. <br/><br/> |
| − | Pochowany na [[CMENTARZ SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]] w Alei Zasłużonych. Mowę pożegnalną w dniu pogrzebu wygłosił wojewoda gdański [[ŚLIWOWSKI HENRYK | Henryk Śliwowski]] oraz [[LENDZION LEON | Leon Lendzion]] jako przedstawiciel środowiska kombatanckiego. W pogrzebie wzięła udział Kompania Honorowa Marynarki Wojennej. <br/><br/> | + | Pochowany na [[CMENTARZ SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]] w Alei Zasłużonych. Mowę pożegnalną w dniu pogrzebu 10 VIII 1976 wygłosił wojewoda gdański [[ŚLIWOWSKI HENRYK, wojewoda gdański | Henryk Śliwowski]] oraz [[LENDZION LEON, radny, poseł | Leon Lendzion]] jako przedstawiciel środowiska kombatanckiego. W pogrzebie wzięła udział Kompania Honorowa Marynarki Wojennej. <br/><br/> |
22 I 1949 w Gdyni poślubił Nadzieję Knabe z domu Andrejew (20 IV 1900 Moskwa – 11 V 1988 Gdańsk). Miał syna Ryszarda (1 III 1946 Gdańsk – 6 XII 1984 Gdańsk). {{author: PB}} {{author: SB}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | 22 I 1949 w Gdyni poślubił Nadzieję Knabe z domu Andrejew (20 IV 1900 Moskwa – 11 V 1988 Gdańsk). Miał syna Ryszarda (1 III 1946 Gdańsk – 6 XII 1984 Gdańsk). {{author: PB}} {{author: SB}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | ||
Aktualna wersja na dzień 11:14, 2 sty 2024
PIOTR STOLAREK (29 IV 1908 Warszawa – 6 VIII 1976 Gdańsk), działacz polityczny, prezydent Gdańska, przewodniczący Miejskiej Rady Narodowej (MRN) w Gdańsku. Syn Piotra Stolarka, konduktora tramwajów w Warszawie i Józefy z domu Walczuk. Miał braci Stanisława (ur. 1911), Władysława (ur. 1913) oraz Henryka (ur. 1914).
Ukończył czteroklasowe gimnazjum oraz szkołę graficzną, zecer. W latach 1925-1939 pracował w warszawskich drukarniach jako kooperator prac drukarskich: w Zakładach Graficznych w Warszawie (1925-1928), w Zakładach Graficznych P. Szwede (październik 1928-luty 1929), w Zakładach Graficznych W. Piechowicza (grudzień 1933-wrzesień 1939). Jednocześnie od lutego 1929 do lutego 1939 związany był z Drukarnią Artystyczną w Warszawie. W latach 1927-1939 był członkiem Związku Zawodowego Drukarzy i Pokrewnych Zawodów w Polsce.
W okresie od 12 II 1929 do 1930 odbył służbę wojskową w 72 Pułku Piechoty im. płk. Dionizego Czachowskiego. W czasie II wojny światowej, od września 1939 do końca stycznia 1944 był robotnikiem budowlanym. W 1942 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej (PPR) w Warszawie, był I sekretarzem Komitetu Dzielnicowego PPR Żoliborz – Marymont – Bielany. Od kwietnia 1943 w Komitecie Centralnym PPR. W 1943 roku współorganizator partyjnej drukarni w Warszawie, drukował „Trybunę Wolności”, „Radę Narodową” oraz druki propagandowe. Aresztowany 1 II 1944 w drukarni przez Gestapo, więziony przez cztery miesiące na Pawiaku, od 25 V 1944 do 25 stycznia 1945 przebywał w obozie Stutthof (numer więźnia 35 630). 25 I 1945 ewakuowany wraz z tysiącami innych więźniów do obozu tymczasowego w Gęsi koło Lęborka, gdzie 12 marca został wyzwolony przez wojska sowieckie.
Od 29 III 1945 I sekretarz Komitetu Miejskiego PPR Gdyni, współorganizował Zarząd Miejski w Gdyni. Jednocześnie był członkiem Wojewódzkiej Rady Narodowej (WRN) w Gdańsku. Od sierpnia 1946 do października 1947 pełnił funkcję wiceprezydenta i prezydenta Gdyni. W listopadzie 1947 objął stanowisko przewodniczącego MRN w Gdyni. Od 1948 członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). 1 II 1949 został kierownikiem Wydziału Administracyjnego Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Gdańsku. Prowadził szkolenia dla sekretarzy partyjnych podstawowych organizacji partyjnych w strukturach administracji państwowej.
Od 6 X 1949 do 2 VI 1950 był prezydentem Gdańska. Po wejściu w życie ustawy o terenowych organach władzy państwowej z 20 III 1950 znoszącej funkcje prezydentów miasta, został przewodniczącym Prezydium MRN w Gdańsku i był nim do 19 II 1953. Od 1952 do 1953 był także wiceprzewodniczącym WRN w Gdańsku.
Od 1953 do 1956 pełnił funkcję podsekretarza stanu (wiceministra) w Ministerstwie Żeglugi, w 1957 pełnomocnika rządu do spraw załóg budowy Huty im. Lenina w Nowej Hucie. W latach 1957–1960 był dyrektorem generalnym w Ministerstwie Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej.
W 1960 wrócił do Gdańska, gdzie został przewodniczącym Prezydium WRN i był nim do przejścia na rentę w 1969. Zasiadał w Prezydium Wojewódzkiego Komitetu Frontu Jedności Narodowej w Gdańsku. Od 1 VI 1969 do 15 II 1972 był posłem na sejm PRL V kadencji. Zaangażowany był w powołanie do życia gdańskiego Muzeum Morskiego ( Muzeum Narodowe) od momentu, gdy w 1958 zawiązało się Towarzystwo Przyjaciół Muzeum. Był wieloletnim członkiem Głównego Komitetu Kultury Fizycznej i Turystyki, przewodniczącym Prezydium Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki oraz przewodniczącym Głównej Komisji Rewizyjnej Towarzystwa. W latach 1970–1974 pełnił funkcję prezesa gdańskiego Zarządu Okręgu Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, z którym był związany do końca życia jako członek Rady Naczelnej. Ponadto był członkiem zarządu wielu stowarzyszeń i organizacji, w tym między innymi Związku Uczestników Walki Zbrojnej, Związku b. Więźniów Politycznych, Polskiego Związku Zachodniego, Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej, Ligi Morskiej.
Odznaczony był Orderem Sztandaru Pracy I i II klasy, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem Walecznych, Medalem 30-lecia Akademii Medycznej w Gdańsku (1975), odznakami „Za zasługi dla Gdańska”, „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”, złotą odznaką Zasłużony Pracownik Morza, złotą odznaką Zasłużonego Działacza Kultury Fizycznej.
Pochowany na cmentarzu Srebrzysko w Alei Zasłużonych. Mowę pożegnalną w dniu pogrzebu 10 VIII 1976 wygłosił wojewoda gdański Henryk Śliwowski oraz Leon Lendzion jako przedstawiciel środowiska kombatanckiego. W pogrzebie wzięła udział Kompania Honorowa Marynarki Wojennej.
22 I 1949 w Gdyni poślubił Nadzieję Knabe z domu Andrejew (20 IV 1900 Moskwa – 11 V 1988 Gdańsk). Miał syna Ryszarda (1 III 1946 Gdańsk – 6 XII 1984 Gdańsk).
Bibliografia:
Archiwum Państwowe Gdańsk, sygn. 1165/81, 82; 2384/3057, 13525.
Archiwum Wojewódzkiego Urzędu Pomorskiego, akta osobowe Piotra Stolarka.
