BINEROWSKI ZBIGNIEW, historyk, bibliotekarz
| (Nie pokazano 16 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | [[File: | + | [[File: Zbigniew_Binerowski_1975.jpg |thumb| Zbigniew Binerowski, 1975]] |
| − | + | [[File: 1_Zbigniew_Binerowski.jpg |thumb| Zbigniew Binerowski, 1975]] | |
| − | '''ZBIGNIEW BINEROWSKI''' (5 VII 1927 Grudziądz – 9 I 1985 Gdynia), historyk, bibliotekarz, dyrektor Biblioteki Głównej [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]] (UG). Syn Franciszka i Heleny, | + | [[File: 2_Zbigniew_Binerowski.jpg |thumb| Zbigniew Binerowski]] |
| − | Od 1 I 1969 zatrudniony został na stanowisku docenta etatowego na Wydziale Humanistycznym [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkoły Pedagogicznej]] w Gdańsku jako kierownik Biblioteki WSP, a po powstaniu w 1970 UG do 1981 był dyrektorem Biblioteki Głównej tej uczelni. Z tego okresu pochodzą jego publikacje dotyczące bibliotekarstwa i dziejów uniwersyteckiej placówki. Po 1970 prowadził zajęcia ze studentami Instytutu Historii UG i z zakresu bibliotekarstwa w Instytucie Filologii Polskiej UG. W 1973 na podstawie dorobku naukowego powołany na etatowego docenta w Instytucie Historii UG. Od 1981 zatrudniony w Instytucie Historii UG. Działał w zarządzie [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]] (1977–1983 przewodniczył komisji historycznej), był członkiem redakcji [[ROCZNIK GDAŃSKI | „Rocznika Gdańskiego”]] ( | + | '''ZBIGNIEW BINEROWSKI''' (5 VII 1927 Grudziądz – 9 I 1985 Gdynia), historyk, bibliotekarz, dyrektor Biblioteki Głównej [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]] (UG). Syn Franciszka (1888 – 11 XI 1939) i Heleny z domu Suchomskiej (27 XI 1893 – 7 IX 1961 Gdynia), od 1930 mieszkających w Gdyni, prowadzących gabinet dentystyczny. Od 1934 uczył się w Szkole Powszechnej nr 10 w Gdyni–Chyloni. Jesienią 1939 stracił ojca, działacza Towarzystwa Ziem Zachodnich, rozstrzelanego przez hitlerowców w lasach piaśnickich. W okresie okupacji pracował jako robotnik w gospodarstwie ogrodniczym w Gdyni. W 1948 zdał maturę w Ogólnokształcącym Gimnazjum i Liceum Męskim w Gdyni, w 1952 ukończył historię na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika (UMK) w Toruniu.<br/><br/> |
| − | Odznaczony został Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi | + | Po trzymiesięcznym stażu w Bibliotece Głównej UMK, od 1 XII 1952 pracował w gdańskiej [[BIBLIOTEKA MIEJSKA | Bibliotece Miejskiej]] (od 1955 [[POLSKA AKADEMIA NAUK BIBLIOTEKA GDAŃSKA | Biblioteka Gdańska Polskiej Akademii Nauk]]), od 1961 do 1964 był kierownikiem działu bibliograficzno–dokumentacyjnego. Od 1964, po zdaniu egzaminów na bibliotekarza dyplomowanego, uzyskał stopień kustosza dyplomowanego i do 1968 kierownik pracowni rękopisów w Dziale Zbiorów Specjalnych. Badał dzieje budownictwa okrętowego w Gdańsku do końca XVIII wieku, problemy gdańskich cechów rzemieślniczych i handlu zbożowego. Od 1962 doktor na podstawie przygotowanej pod kierunkiem prof. [[CIEŚLAK EDMUND, historyk, profesor | Edmunda Cieślaka]] i opublikowanej w 1963 pracy ''Gdański przemysł okrętowy od XVII do początków XIX w.'' Rozwinięciem tematu były artykuły publikowane w czasopismach naukowych oraz opracowanie (wspólnie ze [[GIERSZEWSKI STANISŁAW, profesor Uniwersytetu Gdańskiego | Stanisławem Gierszewskim]]) ''Rzemieślniczej produkcji drewnianych żaglowców od XIV do połowy XIX stulecia'' (w pracy zbiorowej ''Historia budownictwa okrętowego na Wybrzeżu'', 1972). . <br/><br/> |
| + | Od 1 I 1969 zatrudniony został na stanowisku docenta etatowego na Wydziale Humanistycznym [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkoły Pedagogicznej]] w Gdańsku jako kierownik Biblioteki WSP, a po powstaniu w 1970 UG do 1981 był dyrektorem Biblioteki Głównej tej uczelni. Pracował nad scaleniem księgozbiorów po byłej WSP, Wyższej Szkole Ekonomicznej w Sopocie (które dały początek UG) i dwóch Studiach Nauczycielskich. Był też przewodniczącym zespołu dyrektorów bibliotek szkół wyższych i naukowych Trójmiasta. Z tego okresu pochodzą jego publikacje dotyczące bibliotekarstwa i dziejów uniwersyteckiej placówki. Po 1970 prowadził zajęcia ze studentami Instytutu Historii UG i z zakresu bibliotekarstwa w Instytucie Filologii Polskiej UG. W 1973 na podstawie dorobku naukowego powołany na etatowego docenta w Instytucie Historii UG. Od 1981 zatrudniony w Instytucie Historii UG. <br/><br/> | ||
| + | W latach 1972–1980 wchodził w skład Rady Naukowej [[POLSKA AKADEMIA NAUK BIBLIOTEKA GDAŃSKA | Biblioteki Gdańskiej PAN]]. Działał w zarządzie [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]] (1965–1967 pierwszy zastępca sekretarza generalnego, | ||
| + | 1977–1983 przewodniczył komisji historycznej), był członkiem redakcji [[ROCZNIK GDAŃSKI | „Rocznika Gdańskiego”]] (1977–1985), „Roczników Bibliotecznych” (od 1970) i [[LIBRI GEDANENSES | „Libri Gedanenses”]]. Działał w Stowarzyszeniu Bibliotekarzy Polskich, był prezesem Oddziału Trójmiasto (1957–1959) i prezesem Zarządu Okręgu (1963–1965). Był członkiem ministerialnej Komisji Egzaminacyjnej dla Bibliotekarzy Dyplomowanych (1975–1978). <br/><br/> | ||
| + | Odznaczony został Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, odznakami [[ZA ZASŁUGI DLA GDAŃSKA | „Za Zasługi dla Gdańska”]], [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]], „Zasłużony Działacz Kultury” „Zasłużony Pracownik Morza”, otrzymał Złotą Odznakę Stowarzyszenia Bibliotekarzy Polskich i odznakę 1000-lecia Państwa Polskiego. W 1984 otrzymał nagrodę kulturalną wojewody gdańskiego.<br/><br/> | ||
| + | Żonaty był z Bronisławą z domu Nadolską (1929 – 14 VIII 1993 Gdynia), ojciec Marii Binerowskiej-Jankowskiej, adwokata oraz Magdaleny Marii (ur. 14 VI 1973 Gdynia), od 2021 Dyrektora Wydziału Urbanistyki i Architektury Urzędu Miasta Olsztyna. Zmarł po ciężkiej chorobie, pochowany na cmentarzu w Gdyni–Leszczynkach. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 07:01, 14 cze 2023
ZBIGNIEW BINEROWSKI (5 VII 1927 Grudziądz – 9 I 1985 Gdynia), historyk, bibliotekarz, dyrektor Biblioteki Głównej Uniwersytetu Gdańskiego (UG). Syn Franciszka (1888 – 11 XI 1939) i Heleny z domu Suchomskiej (27 XI 1893 – 7 IX 1961 Gdynia), od 1930 mieszkających w Gdyni, prowadzących gabinet dentystyczny. Od 1934 uczył się w Szkole Powszechnej nr 10 w Gdyni–Chyloni. Jesienią 1939 stracił ojca, działacza Towarzystwa Ziem Zachodnich, rozstrzelanego przez hitlerowców w lasach piaśnickich. W okresie okupacji pracował jako robotnik w gospodarstwie ogrodniczym w Gdyni. W 1948 zdał maturę w Ogólnokształcącym Gimnazjum i Liceum Męskim w Gdyni, w 1952 ukończył historię na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika (UMK) w Toruniu.
Po trzymiesięcznym stażu w Bibliotece Głównej UMK, od 1 XII 1952 pracował w gdańskiej Bibliotece Miejskiej (od 1955 Biblioteka Gdańska Polskiej Akademii Nauk), od 1961 do 1964 był kierownikiem działu bibliograficzno–dokumentacyjnego. Od 1964, po zdaniu egzaminów na bibliotekarza dyplomowanego, uzyskał stopień kustosza dyplomowanego i do 1968 kierownik pracowni rękopisów w Dziale Zbiorów Specjalnych. Badał dzieje budownictwa okrętowego w Gdańsku do końca XVIII wieku, problemy gdańskich cechów rzemieślniczych i handlu zbożowego. Od 1962 doktor na podstawie przygotowanej pod kierunkiem prof. Edmunda Cieślaka i opublikowanej w 1963 pracy Gdański przemysł okrętowy od XVII do początków XIX w. Rozwinięciem tematu były artykuły publikowane w czasopismach naukowych oraz opracowanie (wspólnie ze Stanisławem Gierszewskim) Rzemieślniczej produkcji drewnianych żaglowców od XIV do połowy XIX stulecia (w pracy zbiorowej Historia budownictwa okrętowego na Wybrzeżu, 1972). .
Od 1 I 1969 zatrudniony został na stanowisku docenta etatowego na Wydziale Humanistycznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Gdańsku jako kierownik Biblioteki WSP, a po powstaniu w 1970 UG do 1981 był dyrektorem Biblioteki Głównej tej uczelni. Pracował nad scaleniem księgozbiorów po byłej WSP, Wyższej Szkole Ekonomicznej w Sopocie (które dały początek UG) i dwóch Studiach Nauczycielskich. Był też przewodniczącym zespołu dyrektorów bibliotek szkół wyższych i naukowych Trójmiasta. Z tego okresu pochodzą jego publikacje dotyczące bibliotekarstwa i dziejów uniwersyteckiej placówki. Po 1970 prowadził zajęcia ze studentami Instytutu Historii UG i z zakresu bibliotekarstwa w Instytucie Filologii Polskiej UG. W 1973 na podstawie dorobku naukowego powołany na etatowego docenta w Instytucie Historii UG. Od 1981 zatrudniony w Instytucie Historii UG.
W latach 1972–1980 wchodził w skład Rady Naukowej Biblioteki Gdańskiej PAN. Działał w zarządzie Gdańskiego Towarzystwa Naukowego (1965–1967 pierwszy zastępca sekretarza generalnego,
1977–1983 przewodniczył komisji historycznej), był członkiem redakcji „Rocznika Gdańskiego” (1977–1985), „Roczników Bibliotecznych” (od 1970) i „Libri Gedanenses”. Działał w Stowarzyszeniu Bibliotekarzy Polskich, był prezesem Oddziału Trójmiasto (1957–1959) i prezesem Zarządu Okręgu (1963–1965). Był członkiem ministerialnej Komisji Egzaminacyjnej dla Bibliotekarzy Dyplomowanych (1975–1978).
Odznaczony został Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, odznakami „Za Zasługi dla Gdańska”, „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”, „Zasłużony Działacz Kultury” „Zasłużony Pracownik Morza”, otrzymał Złotą Odznakę Stowarzyszenia Bibliotekarzy Polskich i odznakę 1000-lecia Państwa Polskiego. W 1984 otrzymał nagrodę kulturalną wojewody gdańskiego.
Żonaty był z Bronisławą z domu Nadolską (1929 – 14 VIII 1993 Gdynia), ojciec Marii Binerowskiej-Jankowskiej, adwokata oraz Magdaleny Marii (ur. 14 VI 1973 Gdynia), od 2021 Dyrektora Wydziału Urbanistyki i Architektury Urzędu Miasta Olsztyna. Zmarł po ciężkiej chorobie, pochowany na cmentarzu w Gdyni–Leszczynkach.
