KUSIEWICZ JAN, śpiewak operowy
| (Nie pokazano 3 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 5: | Linia 5: | ||
'''JAN KUSIEWICZ''' (21 IX 1921 Rzeplin pod Jarosławiem – 5 IV 2015 Gdańsk), śpiewak operowy, tenor. W okresie międzywojennym śpiewał w toruńskiej katedrze św. Janów. W latach 1941–1943 w ruchu oporu w Toruniu, w 1943–1945 więzień [[OBÓZ STUTTHOF | obozu Stutthof]]. Po wojnie uczył się śpiewu w klasie Michała Prawdzica oraz Konstancji Święcickiej w szkole muzycznej w Toruniu.<br/><br/> | '''JAN KUSIEWICZ''' (21 IX 1921 Rzeplin pod Jarosławiem – 5 IV 2015 Gdańsk), śpiewak operowy, tenor. W okresie międzywojennym śpiewał w toruńskiej katedrze św. Janów. W latach 1941–1943 w ruchu oporu w Toruniu, w 1943–1945 więzień [[OBÓZ STUTTHOF | obozu Stutthof]]. Po wojnie uczył się śpiewu w klasie Michała Prawdzica oraz Konstancji Święcickiej w szkole muzycznej w Toruniu.<br/><br/> | ||
| − | Do Trójmiasta przeniósł się w | + | Do Trójmiasta przeniósł się w 1950, po wygraniu przesłuchań do tworzonego w Gdańsku Studia Operowego. W 1952 rozpoczął studia w [[AKADEMIA MUZYCZNA IM. STANISŁAWA MONIUSZKI | Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej]] pod kierunkiem [[CZEKOTOWSKI KAZIMIERZ, śpiewak operowy, pedagog Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej | Kazimierza Czekotowskiego]]. Ukończył je z odznaczeniem w klasie [[BELINA-SKUPIEWSKI STEFAN, profesor Wyższej Szkoły Muzycznej w Gdańsku | Stefana Beliny-Skupiewskiego]] w 1957. W okresie 1950–1976 był pierwszym tenorem gdańskiej sceny operowej. Śpiewał 28 VI 1950 podczas pierwszego spektaklu Studia Operowego, poprzednika [[OPERA BAŁTYCKA | Państwowej Opery Bałtyckiej]]. Występował w operach włoskich, francuskich, rosyjskich. Był Stefanem w ''Strasznym dworze'' i Jontkiem w ''Halce'' Stanisława Moniuszki, a także Astrologiem w prapremierze opery ''Krakatuk'' (30 XII 1956) Tadeusza Szeligowskiego. Do historii polskiej wokalistyki przeszedł jako „Maestro wysokiego c”. Jego kreacja partii tytułowego bohatera w operze ''Trubadur'' Giuseppe Verdiego do dzisiaj uznawana jest za unikatową.<br/><br/> |
| − | Posiadał fenomenalną łatwość poruszania się po najwyższych dźwiękach tenorowej skali głosu. Wykonywał pieśni i msze, brał udział w wykonaniach dzieł oratoryjnych i kantatowych. W 1963 | + | Posiadał fenomenalną łatwość poruszania się po najwyższych dźwiękach tenorowej skali głosu. Wykonywał pieśni i msze, brał udział w wykonaniach dzieł oratoryjnych i kantatowych. W 1963 wystąpił w filmie ''Pamiętnik pani Hanki''; kreowana przez niego postać wzorowana była na Janie Kiepurze. W 1980 zakończył występy na gdańskiej scenie, choć jeszcze w 2001 (w wieku 80 lat) wystąpił w Toruniu na koncercie pasyjnym. Od 1 IX 1968 do 31 VIII 1970 uczył emisji głosu w [[ZESPÓŁ SZKÓŁ MUZYCZNYCH | Państwowej Szkole Muzycznej II stopnia im. Fryderyka Chopina]] w Gdańsku-Wrzeszczu (ul. Partyzantów). W latach 1954–1958 członek [[DZIELNICOWE RADY NARODOWE W GDAŃSKU | Dzielnicowej Rady Narodowej Gdańsk-Wrzeszcz]].<br/><br/> |
| − | W 1970 odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, w 1975 Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. W czerwcu 2007 jego autograf znalazł się w Piernikowej Alei Gwiazd w Toruniu. W 2011 otrzymał [[NAGRODY MIASTA GDAŃSKA: KULTURALNE I NAUKOWE | Nagrodę Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury]] z okazji jubileuszu 70-lecia pracy artystycznej oraz 90. urodzin. W | + | W 1970 odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, w 1975 Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. W czerwcu 2007 jego autograf znalazł się w Piernikowej Alei Gwiazd w Toruniu. W 2011 otrzymał [[NAGRODY MIASTA GDAŃSKA: KULTURALNE I NAUKOWE | Nagrodę Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury]] z okazji jubileuszu 70-lecia pracy artystycznej oraz 90. urodzin. W 2012 doktor honoris causa gdańskiej [[AKADEMIA MUZYCZNA IM. STANISŁAWA MONIUSZKI | Akademii Muzycznej]]. <br/><br/> |
| + | Żonaty był z Haliną Antoniną z domu Peszko (24 III 1930 – 7 V 1999), w 1960 absolwentką gdańskiej PWSM w klasie fortepianu [[WALENTYNOWICZ WŁADYSŁAW, rektor Wyższej Szkoły Muzycznej | Władysława Walentynowicza]], do 1982 pracowniczką Wydziału Wokalno–Instrumentalnego i Wychowania Muzycznego macierzystej uczelni, pianistki występującej w programach muzycznych na antenie radiowej. Pochowani na Cmentarzu Komunalnym w Sopocie, rodzice [[KUSIEWICZ PIOTR, profesor Akademii Muzycznej w Gdańsku | Piotra Kusiewicza]]. {{author: JAK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 11:30, 27 gru 2022
JAN KUSIEWICZ (21 IX 1921 Rzeplin pod Jarosławiem – 5 IV 2015 Gdańsk), śpiewak operowy, tenor. W okresie międzywojennym śpiewał w toruńskiej katedrze św. Janów. W latach 1941–1943 w ruchu oporu w Toruniu, w 1943–1945 więzień obozu Stutthof. Po wojnie uczył się śpiewu w klasie Michała Prawdzica oraz Konstancji Święcickiej w szkole muzycznej w Toruniu.
Do Trójmiasta przeniósł się w 1950, po wygraniu przesłuchań do tworzonego w Gdańsku Studia Operowego. W 1952 rozpoczął studia w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej pod kierunkiem Kazimierza Czekotowskiego. Ukończył je z odznaczeniem w klasie Stefana Beliny-Skupiewskiego w 1957. W okresie 1950–1976 był pierwszym tenorem gdańskiej sceny operowej. Śpiewał 28 VI 1950 podczas pierwszego spektaklu Studia Operowego, poprzednika Państwowej Opery Bałtyckiej. Występował w operach włoskich, francuskich, rosyjskich. Był Stefanem w Strasznym dworze i Jontkiem w Halce Stanisława Moniuszki, a także Astrologiem w prapremierze opery Krakatuk (30 XII 1956) Tadeusza Szeligowskiego. Do historii polskiej wokalistyki przeszedł jako „Maestro wysokiego c”. Jego kreacja partii tytułowego bohatera w operze Trubadur Giuseppe Verdiego do dzisiaj uznawana jest za unikatową.
Posiadał fenomenalną łatwość poruszania się po najwyższych dźwiękach tenorowej skali głosu. Wykonywał pieśni i msze, brał udział w wykonaniach dzieł oratoryjnych i kantatowych. W 1963 wystąpił w filmie Pamiętnik pani Hanki; kreowana przez niego postać wzorowana była na Janie Kiepurze. W 1980 zakończył występy na gdańskiej scenie, choć jeszcze w 2001 (w wieku 80 lat) wystąpił w Toruniu na koncercie pasyjnym. Od 1 IX 1968 do 31 VIII 1970 uczył emisji głosu w Państwowej Szkole Muzycznej II stopnia im. Fryderyka Chopina w Gdańsku-Wrzeszczu (ul. Partyzantów). W latach 1954–1958 członek Dzielnicowej Rady Narodowej Gdańsk-Wrzeszcz.
W 1970 odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, w 1975 Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. W czerwcu 2007 jego autograf znalazł się w Piernikowej Alei Gwiazd w Toruniu. W 2011 otrzymał Nagrodę Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury z okazji jubileuszu 70-lecia pracy artystycznej oraz 90. urodzin. W 2012 doktor honoris causa gdańskiej Akademii Muzycznej.
Żonaty był z Haliną Antoniną z domu Peszko (24 III 1930 – 7 V 1999), w 1960 absolwentką gdańskiej PWSM w klasie fortepianu Władysława Walentynowicza, do 1982 pracowniczką Wydziału Wokalno–Instrumentalnego i Wychowania Muzycznego macierzystej uczelni, pianistki występującej w programach muzycznych na antenie radiowej. Pochowani na Cmentarzu Komunalnym w Sopocie, rodzice Piotra Kusiewicza.
