TŁOKIŃSKI WALDEMAR, rektor Ateneum – Szkoły Wyższej
| (Nie pokazano 4 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | [[File:Waldemar_Tłokiński.jpg|thumb|Waldemar Tłokiński]] | + | [[File:Waldemar_Tłokiński.jpg|thumb|Waldemar Tłokiński, 2012]] |
| + | [[File: Tłokiński_Waldemar.jpg |thumb| Waldemar Tłokiński podczas dekoracji Medalem Księcia Mściwoja II, 2013]] | ||
| − | '''WALDEMAR TŁOKIŃSKI''' (15 X 1945 Kamienna Góra), językoznawca, lekarz, rektor [[ATENEUM – SZKOŁA WYŻSZA | Ateneum – Szkoły Wyższej]]. W 1968 | + | '''WALDEMAR ZDZISŁAW TŁOKIŃSKI''' (15 X 1945 Kamienna Góra), językoznawca, lekarz, rektor [[ATENEUM – SZKOŁA WYŻSZA | Ateneum – Szkoły Wyższej]]. W 1968 ukończył studia polonistyczne na uniwersytecie w Toruniu, od 1970 doktor na podstawie rozprawy ''Składnia przynależności we współczesnym języku polskim'' (przewód: Uniwersytet Łódzki), od 1975 doktor habilitowany na podstawie dorobku i rozprawy ''Optymalizacja odbioru mowy w aspekcie teorii'' doświadczeń (przewód: Uniwersytet Adama Mickiewicza Poznań). Studiował w [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Akademii Medycznej w Gdańsku]], od 1983 lekarz medycyny, od 1985 specjalista I stopnia z neurologii, od 1986 specjalista II stopnia z rehabilitacji medycznej, od 1989 profesor (tytularny), od 1994 profesor zwyczajny. Przebywał m.in. na stażach w X Uniwersytecie w Paryżu (1989) i uniwersytecie w Messynie (1997). <br/><br/> |
| − | W latach | + | W latach 1987–1989 wicedyrektor Instytutu Psychologii [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]] (UG), jednocześnie pracownik [[SZPITAL PSYCHIATRYCZNY | Wojewódzkiego Szpitala Psychiatrycznego w Gdańsku]], zajmujący się rehabilitacją pacjentów z zaburzeniami mowy. Od 1990 do 1996 (dwie kadencje) dziekan Wydziału Nauk Społecznych UG, 1999–2004 rektor [[GDAŃSKA WYŻSZA SZKOŁA HUMANISTYCZNA | Gdańskiej Wyższej Szkoły Humanistycznej]], w 2004 organizator i rektor Ateneum – Szkoły Wyższej.<br/><br/> |
| − | Prowadzi badania nad komunikacją międzyludzką w aspekcie społecznym, rozwojowym i klinicznym oraz nad zagadnieniami gerontologii i zdrowia publicznego. Główne prace: ''Optymalizacja odbioru mowy w aspekcie teorii doświadczeń'' (1976), ''Gramatykalizacja w kodzie werbalnym. Studia psycholingwistyczne'' (1979), ''Mowa. Przegląd problematyki dla psychologów i pedagogów'' (1982, 1986), ''Mowa ludzi u schyłku życia'' (1990), ''Lęk. Zjawisko umotywowane'' (1995). W 2013 | + | W latach 1989–1996 członek Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów, powoływany do zespołów eksperckich przy ministrze edukacji oraz ministrze nauki i szkolnictwa wyższego. Przewodniczący Konferencji Rektorów Zawodowych Szkół Polskich w kadencjach 2008–2012, 2012–2016, 2016–2020 i 2020–2024.<br/><br/> |
| + | Prowadzi badania nad językoznawstwem stosowanym, komunikacją międzyludzką w aspekcie społecznym, rozwojowym i klinicznym, neurolingwistyką, rehabilitacją oraz nad zagadnieniami gerontologii i zdrowia publicznego. Główne prace: ''Optymalizacja odbioru mowy w aspekcie teorii doświadczeń'' (1976), ''Gramatykalizacja w kodzie werbalnym. Studia psycholingwistyczne'' (1979), ''Mowa. Przegląd problematyki dla psychologów i pedagogów'' (1982, 1986), ''Mowa ludzi u schyłku życia'' (1990), ''Lęk. Zjawisko umotywowane'' (1995), | ||
| + | ''Aktywność fizyczna: psychofizykalne aspekty profilaktyki i terapii'' (1996), ''Informacja kulturowa a aktywność ruchowa ludzi starszych'' (1997), ''Kryzysowy pryzmat starości : między adaptacją a nieprzystosowaniem'' (2008), O''tępienie czołowo-skroniowe - rzadziej spotykane warianty'' (2012), ''Gerontologopedia'' (2018).<br/><br/> | ||
| + | Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim (2002) i Oficerskim (2011) Orderu odrodzenia Polski. W 2013 uhonorowany [[MEDAL KSIĘCIA MŚCIWOJA II | Medalem Księcia Mściwoja II]]. {{author: EK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 08:00, 14 paź 2023
WALDEMAR ZDZISŁAW TŁOKIŃSKI (15 X 1945 Kamienna Góra), językoznawca, lekarz, rektor Ateneum – Szkoły Wyższej. W 1968 ukończył studia polonistyczne na uniwersytecie w Toruniu, od 1970 doktor na podstawie rozprawy Składnia przynależności we współczesnym języku polskim (przewód: Uniwersytet Łódzki), od 1975 doktor habilitowany na podstawie dorobku i rozprawy Optymalizacja odbioru mowy w aspekcie teorii doświadczeń (przewód: Uniwersytet Adama Mickiewicza Poznań). Studiował w Akademii Medycznej w Gdańsku, od 1983 lekarz medycyny, od 1985 specjalista I stopnia z neurologii, od 1986 specjalista II stopnia z rehabilitacji medycznej, od 1989 profesor (tytularny), od 1994 profesor zwyczajny. Przebywał m.in. na stażach w X Uniwersytecie w Paryżu (1989) i uniwersytecie w Messynie (1997).
W latach 1987–1989 wicedyrektor Instytutu Psychologii Uniwersytetu Gdańskiego (UG), jednocześnie pracownik Wojewódzkiego Szpitala Psychiatrycznego w Gdańsku, zajmujący się rehabilitacją pacjentów z zaburzeniami mowy. Od 1990 do 1996 (dwie kadencje) dziekan Wydziału Nauk Społecznych UG, 1999–2004 rektor Gdańskiej Wyższej Szkoły Humanistycznej, w 2004 organizator i rektor Ateneum – Szkoły Wyższej.
W latach 1989–1996 członek Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów, powoływany do zespołów eksperckich przy ministrze edukacji oraz ministrze nauki i szkolnictwa wyższego. Przewodniczący Konferencji Rektorów Zawodowych Szkół Polskich w kadencjach 2008–2012, 2012–2016, 2016–2020 i 2020–2024.
Prowadzi badania nad językoznawstwem stosowanym, komunikacją międzyludzką w aspekcie społecznym, rozwojowym i klinicznym, neurolingwistyką, rehabilitacją oraz nad zagadnieniami gerontologii i zdrowia publicznego. Główne prace: Optymalizacja odbioru mowy w aspekcie teorii doświadczeń (1976), Gramatykalizacja w kodzie werbalnym. Studia psycholingwistyczne (1979), Mowa. Przegląd problematyki dla psychologów i pedagogów (1982, 1986), Mowa ludzi u schyłku życia (1990), Lęk. Zjawisko umotywowane (1995),
Aktywność fizyczna: psychofizykalne aspekty profilaktyki i terapii (1996), Informacja kulturowa a aktywność ruchowa ludzi starszych (1997), Kryzysowy pryzmat starości : między adaptacją a nieprzystosowaniem (2008), Otępienie czołowo-skroniowe - rzadziej spotykane warianty (2012), Gerontologopedia (2018).
Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim (2002) i Oficerskim (2011) Orderu odrodzenia Polski. W 2013 uhonorowany Medalem Księcia Mściwoja II.
