KOŚCIÓŁ MATKI BOŻEJ SALETYŃSKIEJ

Z Encyklopedia Gdańska
(Różnice między wersjami)
Skocz do: nawigacji, wyszukiwania
 
(Nie pokazano 30 wersji utworzonych przez 2 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
 
{{paper}}
 
{{paper}}
 +
[[File:Kościół_w_Sobieszewie.jpg|thumb|Kościół w Sobieszewie przed 1945]]
 +
[[File:2__Kościół_Matki_Boskiej_Saletyńskiej.jpg|thumb|Kościół Matki Bożej Saletyńskiej po pożarze 2 II 1986]]
 +
[[File:3_Koscioł_Matki_Boskiej_Saletynskiej.jpg|thumb|Wypalone wnętrze kościoła Matki Bożej Saletyńskiej po pożarze 2 II 1986]]
 +
[[File:4_Kosciół_Matki_Boskiej_Saletyńskiej.jpg|thumb|Wypalone wnętrze kościoła Matki Bożej Saletyńskiej po pożarze 2 II 1986]]
 +
[[File:1_Kościół_Matki_Boskiej_Saletyńskiej_w_Sobieszewie.jpeg|thumb|Kościół Matki Bożej Saletyńskiej w Sobieszewie, 2018]]
 +
[[File:2_Kościół_Matki_Boskiej_Saletyńskiej_w_Sobieszewie.jpeg|thumb|Wnętrze kościoła Matki Bożej Saletyńskiej w Sobieszewie, 2018]]
  
−
 
+
'''KOŚCIÓŁ MATKI BOŻEJ SALETYŃSKIEJ''', Sobieszewo, ul. Piesza 1. Kościół rzymsko-katolicki o nieznanym wezwaniu mógł tu istnieć już prawdopodobnie w XVI wieku, przejęty następnie przez luteranów. Od 1590 wymienia się luterańskich kaznodziejów, którzy posługiwali tu w pojedynkę. Zbór luterański początkowo skromnych rozmiarów, w XVII wieku kilkakrotnie był przebudowywany. Była to budowla o konstrukcji szachulcowej, sześcioosiowa, na rzucie prostokąta, kryta dachem dwuspadowym, tzw. karpiówką. W latach 1683–1687, za czasów pastora [[RECHOVIUS PETER, pastor kościoła w Sobieszewie| Petera Rechoviusa]], kościół przebudowano w stylu barokowym, m.in. przebudowując organy i dobudowując im nowy chór, dodając mu wieżę, w 1688 malując i złocąc chór organowy, w 1689 zawieszając na wieży dzwon odlany przez Absalon Witlowskiego. Za czasów pastora [[FALCK NATHANAEL GOTTFRIED, pastor kościoła w Sobieszewie | Nathanaela Gottfrieda Falcka]] w 1742, dzięki wsparciu finansowemu burmistrza [[WAHL JOHANN, burmistrz Gdańska | Johanna Wahla]] odremontowano stary zegar z [[KOŚCIÓŁ ŚW. JANA CHRZCICIELA I ŚW. JANA APOSTOŁA | kościoła św. Jana]] i zamontowano na kościelnej wieży, w 1745, wzniesiono od południa kaplicę, a w nawie głównej pojawił się w 1741 nowy ołtarz. W 1771 zbudowano nową ambonę. Po uszkodzeniach spowodowanych kataklizmami (huragan w 1818, powódź w 1840) zbór poddano dwukrotnie renowacji (1823 (zob. [[BÄRREYSEN JOHANN WILHELM LUDWIG, pastor kościołów w Sobieszewie i Zbawiciela | Johann Wilhelm Ludwig Bärreysen]]) i 1845). Ewangelicka parafia na tzw. Mierzei (Nehrung) do 1793 podlegała gdańskiemu Ministerium Duchownemu, następnie funkcjonowała w ramach osobnej superintendentury (o takiej samej nazwie: Nehrung (Żuławy)). W sąsiedztwie kościoła znajdował się cmentarz, a na nim zabytkowe nagrobki, pochodzące z XVIII wieku, dwa obecnie zachowane.<br/><br/>
−
[[File:2__Kościół_Matki_Boskiej_Saletyńskiej.jpg|thumb|Kościół Matki Boskiej Saletyńskiej po pożarze 2 II 1986]]
+
Podczas walk w 1945 zbór częściowo rozebrano (materiał zużyto na budowę schronów dla Wehrmachtu), częściowo uległ zniszczeniu na skutek ostrzału artyleryjskiego (wieża, kruchta, dachy, chór, galerie, okna i drzwi). Gmina ewangelicka działała do 1946, tj. do wysiedlenia ludności niemieckiej z terenu gminy [[ŚWIBNO | Świbno]]. Kościół w lipcu 1946 oddano do dyspozycji zgromadzeniu zakonnemu [[SALETYNI | saletynów]],  w styczniu 1947 erygowano tu kierowaną przez zakonników parafię rzymsko-katolicką pod wyżej wymienionym wezwaniem, obejmującą nie tylko całą [[WYSPA SOBIESZEWSKA | Wyspę Sobieszewską]], ale także wsie Żuław Gdańskich: Trzcinowo, Wiślinkę, Bogatkę i Pleniewo. W latach 1946–1947 świątynia została częściowo wyremontowana i odbudowana. Zrezygnowano jedynie z odbudowania wieży, którą zastąpiła mała czworoboczna drewniana sygnaturka z krzyżem pośrodku dachu. Kościół konsekrowano 5 X 1947, w setną rocznicę objawień w La Salette. W 1948 ustanowiono kaplicę filialną w Świbnie pod wezwaniem św. Wojciecha. Pełne unormowanie prawa własności do kościelnego gruntu nastąpiło w czerwcu 1971. W 1961 sprowadzono i umieszczono we wnętrzu świątyni figurę Matki Bożej Saletyńskiej Płaczącej  
−
[[File:3_Koscioł_Matki_Boskiej_Saletynskiej.jpg|thumb|Wypalone wnętrze kościoła Matki Boskiej Saletyńskiej po pożarze 2 II 1986]]
+
(najstarsza w Polsce, wykonana z drewna dębowego w 1926, do Gdańska przywieziona z klasztoru macierzystego w Dębowcu koło Jasła), rychło otoczoną kultem. W 1981, po wydzieleniu osobnej parafii w Świbnie, przy kościele sobieszewskim pozostała tylko zachodnia część wyspy oraz tereny na Żuławach. <br /><br />  
−
[[File:4_Kosciół_Matki_Boskiej_Saletyńskiej.jpg|thumb|Wypalone wnętrze kościoła Matki Boskiej Saletyńskiej po pożarze 2 II 1986]]
+
22 II 1986 doszło do pożaru, w wyniku którego poewangelicki kościół uległ całkowitej zagładzie, udało się zeń wynieść niektóre elementy wyposażenia, w tym wyżej wymienioną figurę Matki Boskiej Płaczącej. Ocalała natomiast plebania (osobno stojąca na północny zachód od starego kościoła), na której dziedzińcu przez pół roku odbywały się msze. Kaplicę zastępczą udostępniono już w sierpniu 1986. Od 1988 do 1995 wzniesiono od podstaw, według projektu architektów [[TARASZKIEWICZ LEOPOLD WITOLD, profesor Politechniki Gdańskiej | Leopolda]] i Antoniego Taraszkiewiczów, nową świątynię, od strony wschodniej (prezbiterium i zakrystii) łączącą się z plebanią. Kaplica zastępcza została wówczas zaadaptowana na Dom Pielgrzyma (pod nazwą Dom Maksymina i Melanii). W 1997 [[GOCŁOWSKI TADEUSZ, arcybiskup gdański | abp Tadeusz Gocłowski]] poświęcił kaplicę Matki Boskiej Płaczącej w nawie bocznej nowego kościoła, w 2003 ustanowił tu archidiecezjalne Sanktuarium Matki Bożej Saletyńskiej, a w 2007, w asyście kilku innych biskupów, dokonał uroczystej koronacji figury. <br/><br/>
−
[[File:1_Kościół_Matki_Boskiej_Saletyńskiej_w_Sobieszewie.jpeg|thumb|Kościół Matki Boskiej Saletyńskiej w Sobieszewie, 2018]]
+
Kościół obecny na planie prostokąta, murowany, z nawami bocznymi. Nad wejściem wieżyczka nawiązująca kształtem do tej zniszczonej w 1945. Prezbiterium ozdobione jedynie prostym drewnianym krzyżem; z prawej strony, w południowej nawie kaplica Matki Boskiej Płaczącej, w nawie przeciwległej kaplica Miłosierdzia Bożego ze stałą adoracją Najświętszego Sakramentu. Przy parafii, w dalszym ciągu kierowanej przez saletynów, działają liczne organizacje i stowarzyszenia katolickie. Na jej terenie funkcjonują też inne zgromadzenia zakonne, w tym od 1946 [[FRANCISZKANIE | franciszkanki]] służebnice krzyża oraz od 1991 [[PALLOTYNKI | pallotynki]]. {{author: SK}} <br /><br />
−
[[File:2_Kościół_Matki_Boskiej_Saletyńskiej_w_Sobieszewie.jpeg|thumb|Wnętrze kościół Matki Boskiej Saletyńskiej w Sobieszewie, 2018]]
+
−
 
+
−
'''KOŚCIÓŁ MATKI BOSKIEJ SALETYŃSKIEJ''', Sobieszewo, ul. Piesza 1. Kościół rzymsko-katolicki o nieznanym wezwaniu mógł tu istnieć już prawdopodobnie w XVI wieku, przejęty następnie przez luteranów. Od 1590 roku wymienia się luterańskich kaznodziejów, którzy posługiwali tu w pojedynkę. Zbór luterański początkowo skromnych rozmiarów, w XVII wieku kilkakrotnie był przebudowywany. Była to budowla o konstrukcji szachulcowej, sześcioosiowa, na rzucie prostokąta, kryta dachem dwuspadowym, tzw. karpiówką. W latach 1683–1687, za czasów kaznodziei Petera Rechoviusa, kościół przebudowano w stylu barokowym, dodając mu wieżę. W roku 1745 wzniesiono od południa kaplicę, a w nawie głównej pojawił się nowy ołtarz (1741) oraz ambona (1771). Po uszkodzeniach spowodowanych kataklizmami (huragan w 1818, powódź w 1840) zbór poddano dwukrotnie renowacji (1823 i 1845). Ewangelicka parafia na tzw. Mierzei (Nehrung) do 1793 podlegała gdańskiemu Ministerium Duchownemu, następnie funkcjonowała w ramach osobnej superintendentury (o takiej samej nazwie: Nehrung (Żuławy)). W sąsiedztwie kościoła znajdował się cmentarz, a na nim zabytkowe nagrobki, pochodzące z XVIII wieku, dwa obecnie zachowane.<br/><br/>
+
−
Podczas walk w roku 1945 zbór częściowo rozebrano (materiał zużyto na budowę schronów dla Wehrmachtu), częściowo uległ zniszczeniu na skutek ostrzału artyleryjskiego (wieża, kruchta, dachy, chór, galerie, okna i drzwi). Gmina ewangelicka działała do 1946, tj. do wysiedlenia ludności niemieckiej z terenu gminy [[ŚWIBNO | Świbno]]. Kościół w lipcu 1946 oddano do dyspozycji zgromadzeniu zakonnemu [[SALETYNI | saletynów]],  w styczniu 1947 erygowano tu kierowaną przez zakonników parafię rzymsko-katolicką pod wyżej wymienionym wezwaniem, obejmującą nie tylko całą [[WYSPA SOBIESZEWSKA | Wyspę Sobieszewską]], ale także wsie Żuław Gdańskich: Trzcinowo, Wiślinkę, Bogatkę i Pleniewo. W latach 1946–1947 świątynia została częściowo wyremontowana i odbudowana. Zrezygnowano jedynie z odbudowania wieży, którą zastąpiła mała czworoboczna drewniana sygnaturka z krzyżem pośrodku dachu. Kościół konsekrowano 5 X 1947, w setną rocznicę objawień w La Salette. W 1948 roku ustanowiono kaplicę filialną w Świbnie pod wezwaniem św. Wojciecha. Pełne unormowanie prawa własności do kościelnego gruntu nastąpiło w czerwcu 1971. W roku 1961 sprowadzono i umieszczono we wnętrzu świątyni figurę Matki Boskiej Płaczącej (czyli Saletyńskiej – najstarsza w Polsce, wykonana w 1926, do Gdańska przywieziona z klasztoru macierzystego w Krakowie), rychło otoczoną kultem. W 1981, po wydzieleniu osobnej parafii w Świbnie, przy kościele sobieszewskim pozostała tylko zachodnia część wyspy oraz tereny na Żuławach. <br /><br />  
+
−
22 II 1986 doszło do pożaru, w wyniku którego poewangelicki kościół uległ całkowitej zagładzie, udało się zeń wynieść niektóre elementy wyposażenia, w tym wyżej wymienioną figurę Matki Boskiej Płaczącej. Ocalała natomiast plebania (osobno stojąca na północny zachód od starego kościoła), na której dziedzińcu przez pół roku odbywały się msze. Kaplicę zastępczą udostępniono już w sierpniu 1986. Od 1988 do 1995 roku wzniesiono od podstaw, według projektu architektów [[TARASZKIEWICZ LEOPOLD WITOLD | Leopolda]] i Antoniego Taraszkiewiczów, nową świątynię, od strony wschodniej (prezbiterium i zakrystii) łączącą się z plebanią. Kaplica zastępcza została wówczas zaadaptowana na Dom Pielgrzyma (pod nazwą Dom Maksymina i Melanii). W 1997 roku [[GOCŁOWSKI TADEUSZ | abp Tadeusz Gocłowski]] poświęcił kaplicę Matki Boskiej Płaczącej w nawie bocznej nowego kościoła, w 2003 ustanowił tu archidiecezjalne Sanktuarium Matki Boskiej Saletyńskiej, a w 2007, w asyście kilku innych biskupów, dokonał uroczystej koronacji figury. <br/><br/>
+
−
Kościół obecny na planie prostokąta, murowany, z nawami bocznymi. Nad wejściem wieżyczka nawiązująca kształtem do tej zniszczonej w 1945. Prezbiterium ozdobione jedynie prostym drewnianym krzyżem; z prawej strony, w południowej nawie kaplica Matki Boskiej Płaczącej, w nawie przeciwległej kaplica Miłosierdzia Bożego ze stałą adoracją Najświętszego Sakramentu. Przy parafii, w dalszym ciągu kierowanej przez saletynów, działają liczne organizacje i stowarzyszenia katolickie. Na jej terenie funkcjonują też inne zgromadzenia zakonne, w tym od roku 1946 [[FRANCISZKANIE | franciszkanki]] służebnice krzyża oraz od 1991 [[PALLOTYNKI | pallotynki]]. {{author: SK}} <br /><br />
+
 
{| class="tableGda"
 
{| class="tableGda"
 
|-
 
|-
−
|+ Pastorzy zboru luterańskiego
+
|+ Pastorzy luterańscy
 +
|-
 +
| 1590–1594
 +
| [[MENSELIUS NICOLAUS, pastor w Sobieszewie, kaznodzieja kościoła Bożego Ciała| Nicolaus Menselius]]
 +
|-
 +
| 1594–1603
 +
| Christianus Denke
 +
|-
 +
| 1603–1605
 +
| David Lentzmann (Lutzmann)
 +
|-
 +
| 1605–1607
 +
| Heinrich Möller
 +
|-
 +
| 1608–1625
 +
| Johann Phaner (Phamer)
 +
|-
 +
| 1626–1637
 +
| Martin Jagemann
 +
|-
 +
| 1638–1652
 +
| Isaac Kluge
 +
|-
 +
| 1652–1655
 +
| Johann Neumann
 +
|-
 +
| 1656–1666
 +
| Daniel Matthäi
 +
|-
 +
| 1666–1673 
 +
| Johann Otzech
 +
|-
 +
| 1673–1690
 +
| [[RECHOVIUS PETER, pastor kościoła w Sobieszewie | Peter Rechovius]]
 +
|
 +
|-
 +
| 1690–1709
 +
| Nathanael Taute (Tautz)
 +
|-
 +
| 1709–1714
 +
| [[HARTSCH DANIEL, pastor kościoła w Sobieszewie i kościoła św. Jakuba | Daniel Hartsch]]
 +
|-
 +
| 1715–1762
 +
| [[FALCK NATHANAEL GOTTFRIED, pastor kościoła w Sobieszewie | Nathanael Gottfried Falck]]
 +
|-
 +
| 1762–1770
 +
| [[MÖLLER JOHANN, pastor kościoła w Sobieszewie | Johann Möller]]
 +
|-
 +
| 1770–1786
 +
| [[SCHALCK FRANZ JAKOB, pastor w Sobieszewie | Franz Jakob Schalck (Schirk)]]
 +
|-
 +
| 1787–1791
 +
| [[WEICKHMANN SAMUEL GOTTLIEB, pastor w Sobieszewie| Samuel Gottlieb Weickhmann]]
 
|-
 
|-
 
| 1791–1818
 
| 1791–1818
Linia 20: Linia 72:
 
|-
 
|-
 
| 1818–1826
 
| 1818–1826
−
| [[BÄRREYSEN JOHANN WILHELM LUDWIG | Johann Wilhelm Ludwig Bärreysen]]
+
| [[BÄRREYSEN JOHANN WILHELM LUDWIG, pastor kościołów w Sobieszewie i Zbawiciela | Johann Wilhelm Ludwig Bärreysen]]
 
|-
 
|-
 
| 1827–1832
 
| 1827–1832
−
| [[BLECH KARL ADOLPH | Karl Adolph Blech]]
+
| [[BLECH KARL ADOLPH, pastor | Karl Adolph Blech]]
 
|-
 
|-
 
| 1832–1840
 
| 1832–1840
−
| [[BÄRREYSEN JOHANN WILHELM LUDWIG | Johann Wilhelm Ludwig Bärreysen]]
+
| [[BÄRREYSEN JOHANN WILHELM LUDWIG, pastor kościołów w Sobieszewie i Zbawiciela | Johann Wilhelm Ludwig Bärreysen]]
 
|-
 
|-
 
| 1840–1848
 
| 1840–1848
Linia 32: Linia 84:
 
|-
 
|-
 
| 1848–1867
 
| 1848–1867
−
| August Eduard Klein
+
| [[KLEIN AUGUST EDUARD, pastor kościoła w Sobieszewie | August Eduard Klein]]
 
|-
 
|-
 
| 1868–1879
 
| 1868–1879
Linia 38: Linia 90:
 
|-
 
|-
 
| 1880–1900
 
| 1880–1900
−
| [[RADTKE ADOLF HERMANN ERNST | Adolf Hermann Ernst Radtke]]
+
| [[RADTKE ADOLF HERMANN ERNST, pastor kościoła w Sobieszewie | Adolf Hermann Ernst Radtke]]
 
|-
 
|-
 
| 1900–1916
 
| 1900–1916
−
| [[DIETRICH EMIL OTTO | Emil Otto Dietrich]]
+
| [[DIETRICH EMIL OTTO, pastor w Sobieszewie | Emil Otto Dietrich]]
 
|-
 
|-
 
| 1916–1935
 
| 1916–1935
−
| Walter Böhm
+
| [[BÖHM WALTER, pastor, poseł do Volkstagu | Walter Böhm]]
 +
|-
 +
| 1938–
 +
| Friedrich Beutter
 
|-
 
|-
 
| class="authorEgTab" | {{author: MrGl}}
 
| class="authorEgTab" | {{author: MrGl}}
Linia 50: Linia 105:
 
{| class="tableGda"
 
{| class="tableGda"
 
|-
 
|-
−
|+ Proboszczowie kościoła Matki Boskiej Saletyńskiej
+
|+ Proboszczowie kościoła Matki Bożej Saletyńskiej
 
|-
 
|-
 
| span style="white-space: nowrap" | 1946–1947
 
| span style="white-space: nowrap" | 1946–1947

Aktualna wersja na dzień 18:47, 1 wrz 2024

Kościół w Sobieszewie przed 1945
Kościół Matki Bożej Saletyńskiej po pożarze 2 II 1986
Wypalone wnętrze kościoła Matki Bożej Saletyńskiej po pożarze 2 II 1986
Wypalone wnętrze kościoła Matki Bożej Saletyńskiej po pożarze 2 II 1986
Kościół Matki Bożej Saletyńskiej w Sobieszewie, 2018
Wnętrze kościoła Matki Bożej Saletyńskiej w Sobieszewie, 2018

KOŚCIÓŁ MATKI BOŻEJ SALETYŃSKIEJ, Sobieszewo, ul. Piesza 1. Kościół rzymsko-katolicki o nieznanym wezwaniu mógł tu istnieć już prawdopodobnie w XVI wieku, przejęty następnie przez luteranów. Od 1590 wymienia się luterańskich kaznodziejów, którzy posługiwali tu w pojedynkę. Zbór luterański początkowo skromnych rozmiarów, w XVII wieku kilkakrotnie był przebudowywany. Była to budowla o konstrukcji szachulcowej, sześcioosiowa, na rzucie prostokąta, kryta dachem dwuspadowym, tzw. karpiówką. W latach 1683–1687, za czasów pastora Petera Rechoviusa, kościół przebudowano w stylu barokowym, m.in. przebudowując organy i dobudowując im nowy chór, dodając mu wieżę, w 1688 malując i złocąc chór organowy, w 1689 zawieszając na wieży dzwon odlany przez Absalon Witlowskiego. Za czasów pastora Nathanaela Gottfrieda Falcka w 1742, dzięki wsparciu finansowemu burmistrza Johanna Wahla odremontowano stary zegar z kościoła św. Jana i zamontowano na kościelnej wieży, w 1745, wzniesiono od południa kaplicę, a w nawie głównej pojawił się w 1741 nowy ołtarz. W 1771 zbudowano nową ambonę. Po uszkodzeniach spowodowanych kataklizmami (huragan w 1818, powódź w 1840) zbór poddano dwukrotnie renowacji (1823 (zob. Johann Wilhelm Ludwig Bärreysen) i 1845). Ewangelicka parafia na tzw. Mierzei (Nehrung) do 1793 podlegała gdańskiemu Ministerium Duchownemu, następnie funkcjonowała w ramach osobnej superintendentury (o takiej samej nazwie: Nehrung (Żuławy)). W sąsiedztwie kościoła znajdował się cmentarz, a na nim zabytkowe nagrobki, pochodzące z XVIII wieku, dwa obecnie zachowane.

Podczas walk w 1945 zbór częściowo rozebrano (materiał zużyto na budowę schronów dla Wehrmachtu), częściowo uległ zniszczeniu na skutek ostrzału artyleryjskiego (wieża, kruchta, dachy, chór, galerie, okna i drzwi). Gmina ewangelicka działała do 1946, tj. do wysiedlenia ludności niemieckiej z terenu gminy Świbno. Kościół w lipcu 1946 oddano do dyspozycji zgromadzeniu zakonnemu saletynów, w styczniu 1947 erygowano tu kierowaną przez zakonników parafię rzymsko-katolicką pod wyżej wymienionym wezwaniem, obejmującą nie tylko całą Wyspę Sobieszewską, ale także wsie Żuław Gdańskich: Trzcinowo, Wiślinkę, Bogatkę i Pleniewo. W latach 1946–1947 świątynia została częściowo wyremontowana i odbudowana. Zrezygnowano jedynie z odbudowania wieży, którą zastąpiła mała czworoboczna drewniana sygnaturka z krzyżem pośrodku dachu. Kościół konsekrowano 5 X 1947, w setną rocznicę objawień w La Salette. W 1948 ustanowiono kaplicę filialną w Świbnie pod wezwaniem św. Wojciecha. Pełne unormowanie prawa własności do kościelnego gruntu nastąpiło w czerwcu 1971. W 1961 sprowadzono i umieszczono we wnętrzu świątyni figurę Matki Bożej Saletyńskiej Płaczącej (najstarsza w Polsce, wykonana z drewna dębowego w 1926, do Gdańska przywieziona z klasztoru macierzystego w Dębowcu koło Jasła), rychło otoczoną kultem. W 1981, po wydzieleniu osobnej parafii w Świbnie, przy kościele sobieszewskim pozostała tylko zachodnia część wyspy oraz tereny na Żuławach.

22 II 1986 doszło do pożaru, w wyniku którego poewangelicki kościół uległ całkowitej zagładzie, udało się zeń wynieść niektóre elementy wyposażenia, w tym wyżej wymienioną figurę Matki Boskiej Płaczącej. Ocalała natomiast plebania (osobno stojąca na północny zachód od starego kościoła), na której dziedzińcu przez pół roku odbywały się msze. Kaplicę zastępczą udostępniono już w sierpniu 1986. Od 1988 do 1995 wzniesiono od podstaw, według projektu architektów Leopolda i Antoniego Taraszkiewiczów, nową świątynię, od strony wschodniej (prezbiterium i zakrystii) łączącą się z plebanią. Kaplica zastępcza została wówczas zaadaptowana na Dom Pielgrzyma (pod nazwą Dom Maksymina i Melanii). W 1997 abp Tadeusz Gocłowski poświęcił kaplicę Matki Boskiej Płaczącej w nawie bocznej nowego kościoła, w 2003 ustanowił tu archidiecezjalne Sanktuarium Matki Bożej Saletyńskiej, a w 2007, w asyście kilku innych biskupów, dokonał uroczystej koronacji figury.

Kościół obecny na planie prostokąta, murowany, z nawami bocznymi. Nad wejściem wieżyczka nawiązująca kształtem do tej zniszczonej w 1945. Prezbiterium ozdobione jedynie prostym drewnianym krzyżem; z prawej strony, w południowej nawie kaplica Matki Boskiej Płaczącej, w nawie przeciwległej kaplica Miłosierdzia Bożego ze stałą adoracją Najświętszego Sakramentu. Przy parafii, w dalszym ciągu kierowanej przez saletynów, działają liczne organizacje i stowarzyszenia katolickie. Na jej terenie funkcjonują też inne zgromadzenia zakonne, w tym od 1946 franciszkanki służebnice krzyża oraz od 1991 pallotynki. SK

Pastorzy luterańscy
1590–1594 Nicolaus Menselius
1594–1603 Christianus Denke
1603–1605 David Lentzmann (Lutzmann)
1605–1607 Heinrich Möller
1608–1625 Johann Phaner (Phamer)
1626–1637 Martin Jagemann
1638–1652 Isaac Kluge
1652–1655 Johann Neumann
1656–1666 Daniel Matthäi
1666–1673 Johann Otzech
1673–1690 Peter Rechovius
1690–1709 Nathanael Taute (Tautz)
1709–1714 Daniel Hartsch
1715–1762 Nathanael Gottfried Falck
1762–1770 Johann Möller
1770–1786 Franz Jakob Schalck (Schirk)
1787–1791 Samuel Gottlieb Weickhmann
1791–1818 Carl Friedrich Günther
1818–1826 Johann Wilhelm Ludwig Bärreysen
1827–1832 Karl Adolph Blech
1832–1840 Johann Wilhelm Ludwig Bärreysen
1840–1848 Emil August Theodor Zander
1848–1867 August Eduard Klein
1868–1879 Joachim Georg Weickhmann
1880–1900 Adolf Hermann Ernst Radtke
1900–1916 Emil Otto Dietrich
1916–1935 Walter Böhm
1938– Friedrich Beutter
MrGl
Proboszczowie kościoła Matki Bożej Saletyńskiej
1946–1947 Stanisław Krzyworączka MS (administrator)
1947–1951 Józef Gołębiewski MS (administrator)
1951–1952 Józef Sroka MS (administrator)
1952–1953 Andrzej Maria Skibiński MS (administrator)
1953–1957 Józef Sroka MS (administrator)
1957–1965 Wincenty Bugiel MS (administrator)
1965–1970 Józef Burdaś MS (administrator)
1970–1973 Stanisław Błasik MS (administrator)
1973–1976 Tadeusz Piękoś MS (administrator)
1976–1981 Paweł Brożyna MS (administrator)
1981–1983 Stanisław Wygonik MS
1983–1985 Adolf Grotkowski MS
1985–1991 Zbigniew Czuchra MS
1991–1997 Janusz Szubert MS
1997–2000 Władysław Wichniarz MS
2000–2002 Marian Mordarski MS
2002–2006 Władysław Pasiut MS
23 VI 2006 – 15 VIII 2009 Mariusz Czachor MS
28 IX 2009 – 8 VII 2012 Rafał Zientara MS
2012–3 VII 2016 Stanisław Kowalski MS
3 VII 2016 Maciej Kucharzyk MS
AGK
Źródło „https://gdansk.gedanopedia.pl/index.php?title=KO%C5%9ACI%C3%93%C5%81_MATKI_BO%C5%BBEJ_SALETY%C5%83SKIEJ&oldid=139906”
⇦ WRÓĆ
Osobiste
Przestrzenie nazw

Warianty
Widok
Działania