DREHER LEON WALERIAN, profesor Politechniki Gdańskiej
| (Nie pokazano 4 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''LEON WALERIAN DREHER''' (27 XI 1900 Lwów – 19 VIII 1989 Gdańsk), | + | '''LEON WALERIAN DREHER''' (27 XI 1900 Lwów – 19 VIII 1989 Gdańsk), profesor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG), specjalista z dziedziny mechaniki i spawalnictwa. Syn artysty rzeźbiarza Ottona (zm. 1932), właściciela Zakładu Kamieniarsko–Rzeźbiarskiego we Lwowie przy ul. Pijarów 34, i Agnieszki z domu Sobol (zm. 1945), brat Elżbiety zamężnej Bembnowicz i Jadwigi zamężnej Drell. Od listopada 1918 do sierpnia 1919 był żołnierzem w obronie Lwowa, w 1920 walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1920 ukończył maturą I Szkołę Realną we Lwowie. Od 1921 studiował na Wydziale Mechanicznym (oddział maszynowy) Politechniki Lwowskiej, którą ukończył w 1931 jako inżynier mechanik technolog. W 1925 został przeniesiony do rezerwy w stopniu kaprala, w sierpniu 1925 awansowany na podporucznika rezerwy artylerii. <br/><br/> |
| − | Od 1929 | + | Od 1929 pracował w Hucie Baildon w Katowicach, w latach 1929–1933 był nauczycielem zawodu na Miejskich Stałych Kursach Przemysłowych Miasta Katowice. W okresie 1928–1939 pracował na Politechnice Lwowskiej. Odbył liczne praktyki zawodowe, między innymi w Hucie Batory, Fabryce Rur w Sosnowcu, Państwowych Zakładach Inżynierii w Czechowicach, w Badische Maschinenfabrik und Eisengießerei (Badeńska Fabryka Maszyn i Odlewnia Żelaza) w Durlach w Niemczech. Absolwent wyższego kursu spawalniczego w École supérieure du soudage autogène w Paryżu (1935). W latach 1938–1939 dyrektor Instytutu Przemysłowego we Lwowie (od 1939 na stanowisku docenta), od 1938 doradca Państwowego Urzędu Funduszu Pracy, ekspert i doradca Izby Przemysłowo-Handlowej. W latach 1939–1941 pracował we Lwowskim Instytucie Politechnicznym |
| − | W Gdańsku | + | (Politechnika Lwowska), jako adiunkt Katedry Technologii Metali prowadził ćwiczenia warsztatowe z odlewnictwa i kuźnictwa w zakładzie swojego ojca. W latach 1941–1942 w Warsztatach Kolejowych we Lwowie, 1942–1944 był nauczycielem zawodu w Państwowej Szkole Rzemieślniczej. W okresie 1944–1945 ponownie pracował w Lwowskim Instytucie Politechnicznym – tym razem jako kierownik Katedry Technologii Metali. <br/><br/> |
| − | Autor i współautor publikacji z zakresu mechaniki i spawalnictwa, w tym podręcznika ''Spawalnictwo. Spawarki elektryczne'' (1961), a także czterech skryptów, | + | W Gdańsku od września 1945. Do 1971 pracownik PG. Od 1968 profesor nadzwyczajny (tytularny). W latach 1945–1948 kierował Katedrą Spawalnictwa i Wykonywania Ustrojów Stalowych na Wydziale Budowy Okrętów. Jednocześnie w 1946 był współtwórcą i doradcą [[POLSKI REJESTR STATKÓW | Polskiego Rejestru Statków]], a w latach 1946–1949 nauczycielem w Państwowym Liceum Budownictwa Okrętowego w Gdańsku ([[CONRADINUM | Conradinum]]). W 1949 został kierownikiem Katedry i Zakładu Technologii Materiałów Maszynowych na Wydziale Mechanicznym i funkcję tę pełnił do 1952, w latach 1953–1955 jako docent kierował Katedrą i Zakładem Spawalnictwa na Wydziale Mechanicznym. W latach 1956–1963 był kierownikiem Katedry Technologii Materiałów Maszynowych na Wydziale Technologii Maszyn, 1956–1958 prodziekanem, 1960–1963 kierownikiem Katedry Metaloznawstwa, 1960–1964 dziekanem, 1964–1965 prodziekanem, 1965–1966 prodziekanem Wydziału Mechaniczno-Technologicznego, 1968–1971 kierownikiem Katedry i Zakładu Spawalnictwa Wydziału Mechaniczno-Technologicznego. W 1951 zaprojektował laboratorium spawalnictwa w gmachu Wydziału Budowy Okrętów. W 1971 przeszedł na emeryturę. <br/><br/> |
| − | Odznaczony Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921 (1931), brązowym Medalem za Długoletnią Służbę (1938), Złotą Odznaką Zrzeszenia Studentów Polskich (1971), Medalem im. Stanisława Olszewskiego, medalem Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich (Sekcja Spawalnicza, 1988). Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | Autor i współautor publikacji z zakresu mechaniki i spawalnictwa, w tym podręcznika ''Spawalnictwo. Spawarki elektryczne'' (1961), a także czterech skryptów, m.in. ''Spawanie za pomocą łuku elektrycznego'', cz. I: ''Urządzenia elektryczne'' (1947). W latach 1967–1973 członek Rady Programowej „Przeglądu Spawalnictwa”, Sekcji Spawalniczej Polskiego Komitetu Normalizacyjnego. Należał do Komisji Normalizacyjno-Okrętowej, był także przewodniczącym Podkomisji Materiałowo-Spawalniczej w Stoczni Gdańskiej. Członek organizacji zawodowych, m.in. Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich. <br/><br/> |
| + | Odznaczony Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921 (1931), brązowym Medalem za Długoletnią Służbę (1938), Złotą Odznaką Zrzeszenia Studentów Polskich (1971), Medalem im. Stanisława Olszewskiego, medalem Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich (Sekcja Spawalnicza, 1988). Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | ||
| + | '''Bibliografia''': <br/> | ||
| + | Dział Obiegu i Archiwizacji Dokumentów Politechniki Gdańskiej (akta osobowe).<br/> | ||
| + | ''Pionierzy Politechniki Gdańskiej'', red. Zygmunt Paszota, Janusz Rachoń, Edmund Wittbrodt, Gdańsk 2005, s. 177. | ||
Aktualna wersja na dzień 19:54, 2 lip 2024
LEON WALERIAN DREHER (27 XI 1900 Lwów – 19 VIII 1989 Gdańsk), profesor Politechniki Gdańskiej (PG), specjalista z dziedziny mechaniki i spawalnictwa. Syn artysty rzeźbiarza Ottona (zm. 1932), właściciela Zakładu Kamieniarsko–Rzeźbiarskiego we Lwowie przy ul. Pijarów 34, i Agnieszki z domu Sobol (zm. 1945), brat Elżbiety zamężnej Bembnowicz i Jadwigi zamężnej Drell. Od listopada 1918 do sierpnia 1919 był żołnierzem w obronie Lwowa, w 1920 walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1920 ukończył maturą I Szkołę Realną we Lwowie. Od 1921 studiował na Wydziale Mechanicznym (oddział maszynowy) Politechniki Lwowskiej, którą ukończył w 1931 jako inżynier mechanik technolog. W 1925 został przeniesiony do rezerwy w stopniu kaprala, w sierpniu 1925 awansowany na podporucznika rezerwy artylerii.
Od 1929 pracował w Hucie Baildon w Katowicach, w latach 1929–1933 był nauczycielem zawodu na Miejskich Stałych Kursach Przemysłowych Miasta Katowice. W okresie 1928–1939 pracował na Politechnice Lwowskiej. Odbył liczne praktyki zawodowe, między innymi w Hucie Batory, Fabryce Rur w Sosnowcu, Państwowych Zakładach Inżynierii w Czechowicach, w Badische Maschinenfabrik und Eisengießerei (Badeńska Fabryka Maszyn i Odlewnia Żelaza) w Durlach w Niemczech. Absolwent wyższego kursu spawalniczego w École supérieure du soudage autogène w Paryżu (1935). W latach 1938–1939 dyrektor Instytutu Przemysłowego we Lwowie (od 1939 na stanowisku docenta), od 1938 doradca Państwowego Urzędu Funduszu Pracy, ekspert i doradca Izby Przemysłowo-Handlowej. W latach 1939–1941 pracował we Lwowskim Instytucie Politechnicznym
(Politechnika Lwowska), jako adiunkt Katedry Technologii Metali prowadził ćwiczenia warsztatowe z odlewnictwa i kuźnictwa w zakładzie swojego ojca. W latach 1941–1942 w Warsztatach Kolejowych we Lwowie, 1942–1944 był nauczycielem zawodu w Państwowej Szkole Rzemieślniczej. W okresie 1944–1945 ponownie pracował w Lwowskim Instytucie Politechnicznym – tym razem jako kierownik Katedry Technologii Metali.
W Gdańsku od września 1945. Do 1971 pracownik PG. Od 1968 profesor nadzwyczajny (tytularny). W latach 1945–1948 kierował Katedrą Spawalnictwa i Wykonywania Ustrojów Stalowych na Wydziale Budowy Okrętów. Jednocześnie w 1946 był współtwórcą i doradcą Polskiego Rejestru Statków, a w latach 1946–1949 nauczycielem w Państwowym Liceum Budownictwa Okrętowego w Gdańsku ( Conradinum). W 1949 został kierownikiem Katedry i Zakładu Technologii Materiałów Maszynowych na Wydziale Mechanicznym i funkcję tę pełnił do 1952, w latach 1953–1955 jako docent kierował Katedrą i Zakładem Spawalnictwa na Wydziale Mechanicznym. W latach 1956–1963 był kierownikiem Katedry Technologii Materiałów Maszynowych na Wydziale Technologii Maszyn, 1956–1958 prodziekanem, 1960–1963 kierownikiem Katedry Metaloznawstwa, 1960–1964 dziekanem, 1964–1965 prodziekanem, 1965–1966 prodziekanem Wydziału Mechaniczno-Technologicznego, 1968–1971 kierownikiem Katedry i Zakładu Spawalnictwa Wydziału Mechaniczno-Technologicznego. W 1951 zaprojektował laboratorium spawalnictwa w gmachu Wydziału Budowy Okrętów. W 1971 przeszedł na emeryturę.
Autor i współautor publikacji z zakresu mechaniki i spawalnictwa, w tym podręcznika Spawalnictwo. Spawarki elektryczne (1961), a także czterech skryptów, m.in. Spawanie za pomocą łuku elektrycznego, cz. I: Urządzenia elektryczne (1947). W latach 1967–1973 członek Rady Programowej „Przeglądu Spawalnictwa”, Sekcji Spawalniczej Polskiego Komitetu Normalizacyjnego. Należał do Komisji Normalizacyjno-Okrętowej, był także przewodniczącym Podkomisji Materiałowo-Spawalniczej w Stoczni Gdańskiej. Członek organizacji zawodowych, m.in. Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich.
Odznaczony Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921 (1931), brązowym Medalem za Długoletnią Służbę (1938), Złotą Odznaką Zrzeszenia Studentów Polskich (1971), Medalem im. Stanisława Olszewskiego, medalem Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich (Sekcja Spawalnicza, 1988). Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
Bibliografia:
Dział Obiegu i Archiwizacji Dokumentów Politechniki Gdańskiej (akta osobowe).
Pionierzy Politechniki Gdańskiej, red. Zygmunt Paszota, Janusz Rachoń, Edmund Wittbrodt, Gdańsk 2005, s. 177.
