HOEFT WALTER, ksiądz, wikariusz
| (Nie pokazano 23 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''WALTER HOEFT''' (29 X 1906 Rybina koło Nowego Dworu – 11 XI 1939 Lasy Piaśnickie), ksiądz. Urodził się w rodzinie niemieckiego urzędnika pocztowego Eduarda (zm. | + | [[File: Ks._Walter_Hoeft.jpg |thumb| Walter Hoeft]] |
| + | [[File: Walter_Hoeft.jpeg |thumb| Walter Hoeft]] | ||
| + | [[File: Ks._W.__Hoeft.jpg |thumb| Ksiądz Walter Hoeft i zespół taneczny Stowarzyszenia Młodzieży Polskiej w Sopocie, po prawej [[ROTH-STERN IZABELLA, działaczka Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” | Izabela Roth-Stern]], po lewej pani Müller, opiekunka Stowarzyszenia Młodzieży Katolickiej w Sopocie]] | ||
| + | '''WALTER HOEFT''' (29 X 1906 Rybina koło Nowego Dworu – 11 XI 1939 Lasy Piaśnickie), ksiądz, wikariusz w kościołach gdańskich. Urodził się w rodzinie niemieckiego urzędnika pocztowego Eduarda (zm. 2 I 1939) i Polki Anny z domu Lange. Od 1912 mieszkał w Gdańsku w związku z zatrudnieniem ojca na poczcie przy Langgasse (ul. Długa). Uczęszczał do [[KNABENSCHULE ZUR KÖNIGLICHEN KAPELLE, szkoła | Knabenschule zur Königlichen Kapelle]] prowadzonej przez proboszczów [[KAPLICA KRÓLEWSKA I PLEBANIA KOŚCIOŁA NMP | Kaplicy Królewskiej]]. Po jej ukończeniu jednak nie mógł dostać się do żadnego z miejskich gimnazjów. W 1920 rodzina przeprowadziła się do Wejherowa. Ojciec, za zdradę niemieckości, znajdował się na listach proskrypcyjnych, poszukiwany był przez Gestapo w Wejherowie jeszcze 9 IX 1939.<br/><br/> | ||
| + | W latach 1920–1928 uczył się w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. Króla Jana III Sobieskiego w Wejherowie. W czasie nauki należał do harcerstwa, którym kierował nauczyciel historii i języka polskiego [[URBANEK MICHAŁ WŁADYSŁAW, nauczyciel w Gimnazjum Polskim | Michał Urbanek]]. Zdobył stopień Harcerza Orlego. Maturę zdał 28 V 1928 i wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Pelplinie. Święcenia: tonsura – 5 X 1929, ostiariat, lektorat – 3 X 1930; egzorcystat, akolitat – 4 X 1930; subdiakonat – 6 XII 1931; diakonat – 7 lutego 1932. 17 XII 1932 przyjął z rąk biskupa chełmińskiego Stanisława Wojciecha Okoniewskiego święcenie duchowne. Na wniosek biskupa [[O’ROURKE EDUARD, biskup gdański, patron placu w Gdańsku | Eduarda O’Rourke]], ze względu na bardzo dobą znajomość języka niemieckiego i polskiego, biskup Okoniewski wysłał go do pracy w diecezji gdańskiej. <br/><br/> | ||
| + | 1 I 1933 rozpoczął pracę duszpasterską w diecezji gdańskiej od wikariatu przy kościele Najświętszej Marii Panny Wniebowziętej Gwiazdy Morza w Sopocie, w którym proboszczem był ks. Artur Schultz, nieprzyjazny Polakom. Jego samego Polacy sopoccy wspominali z dużym uznaniem ze względu na kazania oraz za pracę z ich stowarzyszeniami. Patronował wielu spotkaniom i uroczystościom organizowanym przede wszystkim przez Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży Męskiej i Żeńskiej; organizował tradycyjne spotkania „opłatkowe” z członkami polskich organizacji i stowarzyszeń, zachęcał młodzież polską do organizowania drużyn sportowych, orkiestry oraz zespołów teatralnych. Organizował wycieczki krajoznawcze po ziemi gdańskiej, zajęcia teatralne dla dzieci uczących się w niemieckich szkołach oraz kursy językowe dla gdańskich Polaków słabo mówiących po polsku. Przyczynił się do powstania polskiej VII Drużyny Harcerzy im. płk. Leopolda Lisa-Kuli. Włączał się w działalność organizacji polonijnych. W sytuacji skłócenia polskich organizacji po 1933, z chwilą powstania w Sopocie filii [[ZWIĄZEK POLAKÓW W WOLNYM MIEŚCIE GDAŃSKU | Związku Polaków]], dzięki swojemu autorytetowi pełnił nieformalną funkcję przywódczą, tonując wiele sporów i powstrzymując kolejne grożące rozłamy. <br/><br/> | ||
| + | Od 1934 pracował również w [[KOŚCIÓŁ NAJŚWIĘTSZEGO SERCA JEZUSOWEGO | kościele Najświętszego Serca Jezusowego]] w Gdańsku–[[WRZESZCZ |Wrzeszczu]]. Przeniesiony ze względu na naciski nazistowskich władz [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnego Miasta Gdańska]] od 1 V 1935 do parafii w Pręgowie. W Sopocie przebywał do 30 VI 1935. Z parafii w Pręgowie przeniesiony został 1 VIII 1936 do pracy w Gdańsku, przy [[KOŚCIÓŁ ŚW. JÓZEFA (Stare Miasto) | kościele św. Józefa]]. 1 I 1937 biskup Eduard O’Rourke wysłał go na urlop zdrowotny, w czasie którego przebywał w Wejherowie. 1 III 1937 przeniesiony został na wikariat w [[KOŚCIÓŁ ŚW. FRANCISZKA Z ASYŻU | kościele św. Franciszka z Asyżu]] w Gdańsku–[[EMAUS |Emaus]]. W tych ostatnich placówkach, ze względu na problemy ze zdrowiem, jego aktywność była dużo mniej intensywna niż w okresie sopockim. Z powodu pogarszającego się stanu zdrowia biskup [[SPLETT CARL MARIA, biskup gdański | Carl Maria Splett]] 28 X 1938 zawiesił go w pracy duszpasterskiej (''suspensio a divinis'') i skierował go do domu księży emerytów w Rywałdzie Królewskim. Przebywał tam od 5 do 19 XI 1938. Po powrocie wikariusz w [[KOŚCIÓŁ CHRYSTUSA KRÓLA | kościele Chrystusa Króla]] w Gdańsku, gdzie kontynuował pracę wśród Polaków. Od 28 IV 1939 został wpisany na listę kapelanów rezerwy Wojska Polskiego (ze starszeństwem od 1 I 1939). Latem 1939 aresztowany, poddany śledztwu i przesłuchiwany ze względu na organizację zjazdu Stowarzyszenia Młodzieży Polskiej, połączonego z występami artystycznymi oraz pochodem przez miasto. Zwolniony dzięki interwencji [[ROGACZEWSKI FRANCISZEK, ksiądz, działacz gdańskiej Polonii, patron ulicy | ks. Franciszka Rogaczewskiego]] wyjechał na urlop do rodziców, do Wejherowa. <br/><br/> | ||
| + | 1 IX 1939 zgłosił się na ochotnika do 1. Morskiego Batalionu Strzelców (od 24 VIII 1939 część 1. Morskiego Pułku Strzelców) w charakterze kapelana. Odmówiono mu, „podobno ze względu na brak munduru w magazynie”. Wyruszył w kierunku Gdańska, dotarł jedynie do Gdyni. 14 IX 1939 zatrzymany został przez Niemców w charakterze zakładnika i umieszczony w obozie przejściowym w tzw. etapie emigracyjnym w Gdyni–Grabówku. Matka bezskutecznie szukała pomocy w sprawie jego zwolnienia u biskupa Carla Marii Spletta. 20 X 1939 przewieziony do gdańskiego [[ARESZT ŚLEDCZY W GDAŃSKU | więzienia]], 10 XI 1939 do Wejherowa. Rozstrzelany z grupą więźniów w lasach piaśnickich 11 XI 1939. Rodzina wyjechała do Generalnego Gubernatorstwa, matka Anna zginęła podczas powstania warszawskiego. <br/><br/> | ||
| + | Jego nazwisko znajduje się na pomniku Martyrologii Polskich Mieszkańców Sopotu, odsłoniętym 22 III 1985 w Sopocie przy ul. Kościuszki. | ||
| + | {{author: EG}} {{author: LeMo}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | ||
| + | |||
| + | '''Bibliografia''': <br/> | ||
| + | Archiwum Archidiecezjalne w Gdańsku, sygn. IIp/54 (teczka osobowa: Walter Hoeft).<br/> | ||
| + | Archiwum Diecezjalne w Pelplinie, Collegium Marianum Pelplin, t. 2, Księga uczniów 1858–1920.<br/> | ||
| + | Archiwum Parafii Gwiazdy Morza w Sopocie: Kronika Parafialne (1901–2014).<br/> | ||
| + | Baciński Antoni, ''Polskie duchowieństwo katolickie w Wolnym Mieście Gdańsku 1919–1939'', „Studia Gdańskie” 1973, nr 1.<br/> | ||
| + | Cisłak Jerzy, ''Historia kościoła i parafii Najświętszej Marii Panny Gwiazdy Morza w Sopocie'', Sopot 2002.<br/> | ||
| + | ''Leksykon kapłanów wyświęconych w latach 1869–1945 pracujących w diecezji gdańskiej'', oprac. Maciej Kwiecień, Gdańsk 2014.<br/> | ||
| + | Mikos Stanisław, ''Hoeft Walter'', w: Słownik Biograficzny Pomorza Nadwiślańskiego, Suplement I, Gdańsk 1998.<br/> | ||
| + | Nadolny Anastazy, ''Słownik biograficzny kapłanów wyświęconych w latach 1921–1945 pracujących w diecezji chełmińskiej'', Pelplin 2021.<br/> | ||
| + | Plenkiewicz Maciej, ''Kościół katolicki w Wolnym Mieście Gdańsku 1933–1939'', Bydgoszcz 1980.<br/> | ||
| + | Stachnik Richard, ''Danziger Priesterbuch 1920–1945; 1945–1965'', Bonn 1965.<br/> | ||
Aktualna wersja na dzień 14:06, 14 lis 2024
WALTER HOEFT (29 X 1906 Rybina koło Nowego Dworu – 11 XI 1939 Lasy Piaśnickie), ksiądz, wikariusz w kościołach gdańskich. Urodził się w rodzinie niemieckiego urzędnika pocztowego Eduarda (zm. 2 I 1939) i Polki Anny z domu Lange. Od 1912 mieszkał w Gdańsku w związku z zatrudnieniem ojca na poczcie przy Langgasse (ul. Długa). Uczęszczał do Knabenschule zur Königlichen Kapelle prowadzonej przez proboszczów Kaplicy Królewskiej. Po jej ukończeniu jednak nie mógł dostać się do żadnego z miejskich gimnazjów. W 1920 rodzina przeprowadziła się do Wejherowa. Ojciec, za zdradę niemieckości, znajdował się na listach proskrypcyjnych, poszukiwany był przez Gestapo w Wejherowie jeszcze 9 IX 1939.
W latach 1920–1928 uczył się w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. Króla Jana III Sobieskiego w Wejherowie. W czasie nauki należał do harcerstwa, którym kierował nauczyciel historii i języka polskiego Michał Urbanek. Zdobył stopień Harcerza Orlego. Maturę zdał 28 V 1928 i wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Pelplinie. Święcenia: tonsura – 5 X 1929, ostiariat, lektorat – 3 X 1930; egzorcystat, akolitat – 4 X 1930; subdiakonat – 6 XII 1931; diakonat – 7 lutego 1932. 17 XII 1932 przyjął z rąk biskupa chełmińskiego Stanisława Wojciecha Okoniewskiego święcenie duchowne. Na wniosek biskupa Eduarda O’Rourke, ze względu na bardzo dobą znajomość języka niemieckiego i polskiego, biskup Okoniewski wysłał go do pracy w diecezji gdańskiej.
1 I 1933 rozpoczął pracę duszpasterską w diecezji gdańskiej od wikariatu przy kościele Najświętszej Marii Panny Wniebowziętej Gwiazdy Morza w Sopocie, w którym proboszczem był ks. Artur Schultz, nieprzyjazny Polakom. Jego samego Polacy sopoccy wspominali z dużym uznaniem ze względu na kazania oraz za pracę z ich stowarzyszeniami. Patronował wielu spotkaniom i uroczystościom organizowanym przede wszystkim przez Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży Męskiej i Żeńskiej; organizował tradycyjne spotkania „opłatkowe” z członkami polskich organizacji i stowarzyszeń, zachęcał młodzież polską do organizowania drużyn sportowych, orkiestry oraz zespołów teatralnych. Organizował wycieczki krajoznawcze po ziemi gdańskiej, zajęcia teatralne dla dzieci uczących się w niemieckich szkołach oraz kursy językowe dla gdańskich Polaków słabo mówiących po polsku. Przyczynił się do powstania polskiej VII Drużyny Harcerzy im. płk. Leopolda Lisa-Kuli. Włączał się w działalność organizacji polonijnych. W sytuacji skłócenia polskich organizacji po 1933, z chwilą powstania w Sopocie filii Związku Polaków, dzięki swojemu autorytetowi pełnił nieformalną funkcję przywódczą, tonując wiele sporów i powstrzymując kolejne grożące rozłamy.
Od 1934 pracował również w kościele Najświętszego Serca Jezusowego w Gdańsku–Wrzeszczu. Przeniesiony ze względu na naciski nazistowskich władz II Wolnego Miasta Gdańska od 1 V 1935 do parafii w Pręgowie. W Sopocie przebywał do 30 VI 1935. Z parafii w Pręgowie przeniesiony został 1 VIII 1936 do pracy w Gdańsku, przy kościele św. Józefa. 1 I 1937 biskup Eduard O’Rourke wysłał go na urlop zdrowotny, w czasie którego przebywał w Wejherowie. 1 III 1937 przeniesiony został na wikariat w kościele św. Franciszka z Asyżu w Gdańsku–Emaus. W tych ostatnich placówkach, ze względu na problemy ze zdrowiem, jego aktywność była dużo mniej intensywna niż w okresie sopockim. Z powodu pogarszającego się stanu zdrowia biskup Carl Maria Splett 28 X 1938 zawiesił go w pracy duszpasterskiej (suspensio a divinis) i skierował go do domu księży emerytów w Rywałdzie Królewskim. Przebywał tam od 5 do 19 XI 1938. Po powrocie wikariusz w kościele Chrystusa Króla w Gdańsku, gdzie kontynuował pracę wśród Polaków. Od 28 IV 1939 został wpisany na listę kapelanów rezerwy Wojska Polskiego (ze starszeństwem od 1 I 1939). Latem 1939 aresztowany, poddany śledztwu i przesłuchiwany ze względu na organizację zjazdu Stowarzyszenia Młodzieży Polskiej, połączonego z występami artystycznymi oraz pochodem przez miasto. Zwolniony dzięki interwencji ks. Franciszka Rogaczewskiego wyjechał na urlop do rodziców, do Wejherowa.
1 IX 1939 zgłosił się na ochotnika do 1. Morskiego Batalionu Strzelców (od 24 VIII 1939 część 1. Morskiego Pułku Strzelców) w charakterze kapelana. Odmówiono mu, „podobno ze względu na brak munduru w magazynie”. Wyruszył w kierunku Gdańska, dotarł jedynie do Gdyni. 14 IX 1939 zatrzymany został przez Niemców w charakterze zakładnika i umieszczony w obozie przejściowym w tzw. etapie emigracyjnym w Gdyni–Grabówku. Matka bezskutecznie szukała pomocy w sprawie jego zwolnienia u biskupa Carla Marii Spletta. 20 X 1939 przewieziony do gdańskiego więzienia, 10 XI 1939 do Wejherowa. Rozstrzelany z grupą więźniów w lasach piaśnickich 11 XI 1939. Rodzina wyjechała do Generalnego Gubernatorstwa, matka Anna zginęła podczas powstania warszawskiego.
Jego nazwisko znajduje się na pomniku Martyrologii Polskich Mieszkańców Sopotu, odsłoniętym 22 III 1985 w Sopocie przy ul. Kościuszki.
Bibliografia:
Archiwum Archidiecezjalne w Gdańsku, sygn. IIp/54 (teczka osobowa: Walter Hoeft).
Archiwum Diecezjalne w Pelplinie, Collegium Marianum Pelplin, t. 2, Księga uczniów 1858–1920.
Archiwum Parafii Gwiazdy Morza w Sopocie: Kronika Parafialne (1901–2014).
Baciński Antoni, Polskie duchowieństwo katolickie w Wolnym Mieście Gdańsku 1919–1939, „Studia Gdańskie” 1973, nr 1.
Cisłak Jerzy, Historia kościoła i parafii Najświętszej Marii Panny Gwiazdy Morza w Sopocie, Sopot 2002.
Leksykon kapłanów wyświęconych w latach 1869–1945 pracujących w diecezji gdańskiej, oprac. Maciej Kwiecień, Gdańsk 2014.
Mikos Stanisław, Hoeft Walter, w: Słownik Biograficzny Pomorza Nadwiślańskiego, Suplement I, Gdańsk 1998.
Nadolny Anastazy, Słownik biograficzny kapłanów wyświęconych w latach 1921–1945 pracujących w diecezji chełmińskiej, Pelplin 2021.
Plenkiewicz Maciej, Kościół katolicki w Wolnym Mieście Gdańsku 1933–1939, Bydgoszcz 1980.
Stachnik Richard, Danziger Priesterbuch 1920–1945; 1945–1965, Bonn 1965.
