SZPITAL NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY

'''SZPITAL NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY''' (St. Marien-Krankenhaus), na [[DOLNE MIASTO | Dolnym Mieście]], [[BOROMEUSZKI | boromeuszek]]. Powstał z inicjatywy działającego od 1848 roku gdańskiego oddziału ogólnoniemieckiego katolickiego Towarzystwa św. Piusa. Wniosek w tej sprawie, zgłoszony przez jego działacza, radcę zarządu rejencji gdańskiej Heinricha Osterratha (1805–1880), został przyjęty na zebraniu towarzystwa 7 VIII 1850. Po uzyskaniu wstępnej zgody władz rejencji jego świeccy i duchowni członkowie przeprowadzili zbiórkę funduszy. Główne działania gdańskich proboszczów [[ROSOŁKIEWICZ STANISŁAW KOSTKA | ks. Stanisława Kostki Rosołkiewicza]] i [[LANDMESSER FRIEDRICH | ks. Friedricha Landmessera]] oraz radcy H. Osterratha wspierał bp chełmiński Anastasius Johannes Sedlag (1787–1856). Pieniądze zbierano w kościołach diecezji chełmińskiej, warmińskiej, gnieźnieńsko-poznańskiej oraz w Niemczech, przyjmowano także ofiary indywidualne; znaczne kwoty wpłacili biskup chełmiński oraz mieszkająca z matką w Gdańsku księżna [[HOHENZOLLERN-HECHINGEN MARIA | Maria Hohenzollern-Hechingen]], a gdański kupiec Johann Gottfried Theodor Kuhn (1800–1860) ofiarował nabyty wcześniej [[DWÓR UPHAGENA (Dolne Miasto) | dwór Uphagenów]], mieszczący się na rogu Schleusengasse 9/10 (ul. Śluza, obecnie odcinek tej ulicy nosi nazwę ul. Kieturakisa), i Weidengasse (ul. Łąkowa). Po dłuższych staraniach uzyskano zgodę władz zakonu św. Boromeusza na utworzenie w Gdańsku domu zakonnego mającego prowadzić miejscowy szpital. Został on otwarty 19 III 1853 roku jako katolicka fundacja kierowana przez zarząd, w którego skład wchodziły osoby duchowne i świeckie. W latach 1853–1934 zwyczajowo na jego czele stał zawsze proboszcz jednego z gdańskich kościołów, ale bezpośrednie kierowanie szpitalem spoczywało na przełożonej gdańskiego domu zakonnego boromeuszek. Fundusze na działalność szpitala pochodziły z opłat za pobyt pacjentów (po 1883 – z kas chorych, w których byli ubezpieczeni), datków wiernych, fundacji i donacji, głównie od osób prywatnych. środkami dysponowali skarbnik zarządu oraz siostra przełożona gdańskich boromeuszek. W 1853 roku w szpitalu były 24 łóżka; pracowały trzy siostry i nieodpłatnie – lekarz. Był nim [[HILDEBRANDT EDUARD | dr Eduard Hildebrandt]], od 1864 roku pracownik etatowy, który nadzorował wszystkich chorych w szpitalu oraz przeprowadzał zabiegi i operacje. W wyjątkowych sytuacjach, doraźnie korzystano z pomocy innych gdańskich lekarzy. W latach 1856–1857 dobudowano skrzydło do dawnego dworu Uphagenów (wzdłuż obecnej ul. Kieturakisa: 28 × 12 m). Nowy budynek mieścił m.in. salę operacyjną, sale chorych (100 łóżek). Osobne pomieszczenie miała szpitalna apteka. Dawne stajnie adaptowano na kostnicę, powstała kaplica Niepokalanego Serca Marii (zob. [[BOROMEUSZKI | boromeuszki]]). Szpital dysponował oświetleniem gazowym. W latach 1864–1868 przejął część chorych z [[SZPITAL MIEJSKI (Lazaret przy Bramie Oliwskiej) | lazaretu przy Bramie Oliwskiej]] (z powodu trapiącego ten ostatni kryzysu finansowego). W 1869 powstał budynek pralni, przebudowany w 1895 na izolatki dla chorych na choroby zakaźne. Po roku 1870 kompleks podłączono do miejskiej sieci wodociągowej i kanalizacyjnej. W 1886 powstał nowy budynek szpitalnej kostnicy (5 × 10 m), a w okresie 1888–1889 (kosztem 27 500 marek) – budynek nowej kuchni. Uporządkowano też dziedziniec, zakładając ogród rekreacyjny dla pacjentów. W latach 1893–1894, wykorzystując fundusze zapisane szpitalowi w testamencie księżnej Marii Hohenzollern-Hechingen, rozbudowano (kosztem 40 tysięcy marek) kompleks o budynek gospodarczy oraz pomieszczenia oddziału chirurgicznego, gdzie powstała nowa sala operacyjna, osobne sale dla 60 kobiet i mężczyzn oraz mała salka pooperacyjna dla 2–3 pacjentów (wykonawcą prac była firma budowlana Wilhelma Conradta). W suterenie powstała nowoczesna pralnia z parowym maglem. W 1894 roku, po rezygnacji dr. E. Hildebrandta z funkcji naczelnego lekarza (z powodu choroby i wieku), zreorganizowano szpital, tworząc oddziały chirurgiczny i internistyczny z własnymi ordynatorami. Zatrudniano nowego ordynatora szpitala, opiekującego się oddziałem internistycznym, lekarza asystenta dla oddziału chirurgicznego, a od 1910 – asystenta przypisanego do obu oddziałów. Po 1900 zatrudniano także lekarzy specjalistów w niepełnym wymiarze czasu, w tym okulistę, laryngologa, pediatrę, ginekologa. Realizując zalecenia władz administracyjnych (wynikające z niedostosowania budynku do ówczesnych standardów), w okresie 1898–1900 wybudowano nowy gmach główny przy obecnej ul. Kieturakisa. Wykonawcą była firma J.E. Herzoga. Na parterze znalazły się: oddziały chorych I i II klasy, nowo utworzona pracownia rentgenowska, na I piętrze: sale dla kobiet, dwie izolatki, sala operacyjna z zapleczem, na II piętrze: trzy sale dla chorych III klasy (z 18 łóżkami) i dwie izolatki. Istniejący i obecnie budynek poświęcił 3 XII 1900 bp chełmiński Augustyn Rosentretter (1844–1926). W nowych pomieszczeniach zainstalowano oświetlenie elektryczne o napięciu 110 V; urządzenia medyczne korzystały z napięcia 220 V. W starej części szpitala do roku 1904 sukcesywnie wymieniano oświetlenie gazowe na elektryczne. Kompleks, częściowo zniszczony przez pożar 12 II 1912, odbudowano kosztem 30 tysięcy marek. Zniszczone wyposażenie zastąpiono nowym (za 11 tysięcy marek), zakupiono też nowy aparat rentgenowski. Od około 1891 roku wprowadzono podział chorych na trzy kategorie, co wiązało się ze zróżnicowaniem opłat za dzień pobytu, koszty usług medycznych i stopień komfortu. Chorym I klasy przysługiwała jednoosobowa separatka, II klasy – pokój trzy- lub czteroosobowy, a III klasy – sala wieloosobowa. W 1868 szpital zatrudniał 10 sióstr, w 1880 – 12, w 1900 – 25, w 1927 – 43. Opiekę lekarską w 1927 zapewniało: dwóch ordynatorów (oddziały: internistyczny i chirurgiczny), czterech asystentów, sześciu specjalistów, radiolog. Z fundacją szpitalną związany był od 1856 dom opieki społecznej dla starszych i samotnych osób oraz sierociniec ([[DOM DZIECKA / KATOLICKI SIEROCINIEC DLA DZIEWCZĄT | katolicki sierociniec dla dziewcząt]]; [[DOM DZIECKA / KATOLICKI SIEROCINIEC DLA CHŁOPCÓW | katolicki sierociniec dla chłopców)]]. Podczas I wojny światowej w szpitalu wydzielono oddział dla rannych żołnierzy. Od 21 VIII 1914 do 31 XII 1919 przebywało w nim 4743 żołnierzy. Podobnie było podczas II wojny światowej, głównie w latach 1941–1945. Po roku 1945 szpital przy ul. Łąkowej ([[SZPITAL KLINICZNY NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | Szpital Kliniczny Najświętszej Marii Panny]]). {{author: ASZ}} {{author: MrGl}} <br/><br/>  

|+ Prezesi zarządu Szpitala Najświętszej Maryi Panny  

| ks. [[LANDMESSER FRIEDRICH | Friedrich Landmesser]]

| ks. [[SCHARMER FRANZ | Franz Scharmer]]

| ks. [[SAWATZKI ANTON | Anton Sawatzki]]

| style="vertical-align:top" | 1853–1894 dr [[HILDEBRANDT EDUARD | Eduard Hildebrandt]]

| style="vertical-align:top" | 1895–1926 dr [[GÖTZ EMIL FRIEDRICH II | Emil Friedrich Götz (II)]]