WÓJTOWIE ŻEBRACZY
| (Nie pokazano 2 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''WÓJTOWIE ŻEBRACZY''' (Bettelvögte, Gassenvögte), urząd powołany przez Radę Miejską w początku XVI wieku | + | '''WÓJTOWIE ŻEBRACZY''' (Bettelvögte, Gassenvögte), urząd powołany przez [[RADA MIEJSKA | Radę Miejską]] w początku XVI wieku, by ograniczyć działalność żebraków. Według ordynacji z lat 1525 i 1551 wójtowie żebraczy ochraniali żebraków wziętych w opiekę przez miasto i sprawowali dozór policyjny nad żebrakami spoza Gdańska lub niespełniającymi kryteriów stawianych przez miasto. Do obowiązków wójtów żebraczych należało między innymi wyszukiwanie i doprowadzanie do szpitali chorych żebraków, grzebanie zmarłych ubogich, wykonywanie kary chłosty na żebrakach zachowujących się nieobyczajnie, wykonywanie kary toczenia w beczce żebraków wydalanych z miasta, zapobieganie żebraniu przez nieletnich, doprowadzanie do więzienia obcych lub krnąbrnych żebraków.<br/><br/> |
| + | Zaleceniom, aby do ubogich odnosili się z chrześcijańskim miłosierdziem, towarzyszyło uprawnienie do stosowania środków przymusu bezpośredniego (kajdany, drewniane pałki, korbacz) w czasie doprowadzania żebraków do [[URZĄD DOBROCZYNNOŚCI | Urzędu Dobroczynności]] lub w czasie ich relegowania z Gdańska. W 1551 roku powołano ośmiu wójtów żebraczych, utrzymywanych przez szpitale: [[SZPITAL ŚW. DUCHA | św. Ducha]], [[SZPITAL ŚW. ELŻBIETY | św. Elżbiety]], [[SZPITAL ŚW. JAKUBA | św. Jakuba]] (wójtowie dla Głównego Miasta), [[SZPITAL WSZYSTKICH BOŻYCH ANIOŁÓW | Wszystkich Bożych Aniołów]], [[SZPITAL MIEJSKI (Lazaret przy Bramie Oliwskiej) | Lazaret]] (wójtowie dla Starego Miasta) oraz [[SZPITAL ŚW. GERTRUDY | św. Gertrudy]] i [[SZPITAL ŚW. BARBARY | św. Barbary]] (wójtowie dla Przedmieścia).<br/><br/> | ||
| + | W połowie XVII wieku pracowało 18 wójtów żebraczych: na Głównym Mieście ośmiu, po trzech na Starym Mieście i Starym Przedmieściu oraz czterech w pozostałych dzielnicach. Urząd przestał być sprawowany pod koniec XVIII wieku. {{author: DK}} {{author: ASZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]] | ||
Aktualna wersja na dzień 21:12, 23 lis 2021
WÓJTOWIE ŻEBRACZY (Bettelvögte, Gassenvögte), urząd powołany przez Radę Miejską w początku XVI wieku, by ograniczyć działalność żebraków. Według ordynacji z lat 1525 i 1551 wójtowie żebraczy ochraniali żebraków wziętych w opiekę przez miasto i sprawowali dozór policyjny nad żebrakami spoza Gdańska lub niespełniającymi kryteriów stawianych przez miasto. Do obowiązków wójtów żebraczych należało między innymi wyszukiwanie i doprowadzanie do szpitali chorych żebraków, grzebanie zmarłych ubogich, wykonywanie kary chłosty na żebrakach zachowujących się nieobyczajnie, wykonywanie kary toczenia w beczce żebraków wydalanych z miasta, zapobieganie żebraniu przez nieletnich, doprowadzanie do więzienia obcych lub krnąbrnych żebraków.
Zaleceniom, aby do ubogich odnosili się z chrześcijańskim miłosierdziem, towarzyszyło uprawnienie do stosowania środków przymusu bezpośredniego (kajdany, drewniane pałki, korbacz) w czasie doprowadzania żebraków do Urzędu Dobroczynności lub w czasie ich relegowania z Gdańska. W 1551 roku powołano ośmiu wójtów żebraczych, utrzymywanych przez szpitale: św. Ducha, św. Elżbiety, św. Jakuba (wójtowie dla Głównego Miasta), Wszystkich Bożych Aniołów, Lazaret (wójtowie dla Starego Miasta) oraz św. Gertrudy i św. Barbary (wójtowie dla Przedmieścia).
W połowie XVII wieku pracowało 18 wójtów żebraczych: na Głównym Mieście ośmiu, po trzech na Starym Mieście i Starym Przedmieściu oraz czterech w pozostałych dzielnicach. Urząd przestał być sprawowany pod koniec XVIII wieku.
