SZMIDT STANISŁAW, przewodniczący Prezydium MRN
| (Nie pokazano 12 wersji utworzonych przez 4 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''STANISŁAW SZMIDT''' (16 IV 1904 Borysław, województwo lwowskie – 4 VII 1977 Gdańsk), | + | [[File: Stanisław_Szmidt.JPG |thumb| Stanisław Szmidt]] |
| + | [[File: 2_Stanisław_Szmidt.jpg |thumb| Stanisław Szmidt przed wmurowaniem kamienia węgielnego pod Osiedle Młodych w Gdańsku-[[SIÓDMY DWÓR | Siódmym (VII) Dworze]], 1959]] | ||
| + | '''STANISŁAW SZMIDT''' (16 IV 1904 Borysław, województwo lwowskie – 4 VII 1977 Gdańsk), przewodniczący Prezydium [[RADA MIEJSKA | Miejskiej Rady Narodowej]] (MRN) w Gdańsku. Syn tokarza metalowego Edwarda i Ludwiki z domu Jamroż, brat Ewy (ur. 1894), Kazimierza (ur. 1908), Jana (ur. 1909) i Edmunda (ur. 1912). Ukończył siedmioklasową Szkołę Powszechną w Borysławiu oraz trzyletnią Szkołę Zawodową, uzyskując dyplom mistrza ślusarskiego. Następnie ukończył Technikum Mechaniczne w Państwowej Szkole Budowy Maszyn w Grudziądzu. <br/><br/> | ||
| + | W latach 1920–1924 pracował w Zagłębiu Naftowym w Borysławiu, w Fabryce Narzędzi Wiertniczych „Nafta”, następnie w Fabryce Narzędzi Rolniczych „Unia-Ventzki” w Grudziądzu. Od 1935 w Gdyni jako mechanik w Warsztatach Portowych Marynarki Wojennej na Oksywiu. Należał do Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego i do Polskiej Partii Socjalistycznej „Lewica”. <br/><br/> | ||
| + | Zmobilizowany pod koniec sierpnia 1939, skierowany został na Hel do pracy w porcie Marynarki Wojennej, we wrześniu walczył w obronie Półwyspu Helskiego. Po kapitulacji (4 X 1939) przebywał w obozie przejściowym w [[VICTORIASCHULE | Victoriaschule]] w Gdańsku, następnie osadzony w [[OBÓZ STUTTHOF | obozie Stutthof]]. W 1940, wraz z grupą 450 więźniów, został wywieziony do podobozu „Brebernau” (między Kątami Rybackimi a Krynicą Morską) w celu sypania wałów ochronnych od strony Zalewu Wiślanego. Z grupy tej ponad 400 osób poniosło śmierć, utracił wówczas słuch w prawym uchu, zęby, zachorował na reumatyzm. W 1941, w wyniku pobicia, odniósł obrażenia kręgosłupa. W 1943 został wysłany na roboty do Faßfabrik „Otto Jost” (fabryka beczek) w Gdańsku, następnie – w wyniku odmowy wpisu na [[NIEMIECKA LISTA NARODOWOŚCIOWA | Niemiecką Listę Narodowościową]] – skierowany został do pracy w [[STOCZNIA SCHICHAUA | Stoczni Schichaua]]. Uciekł po dwóch tygodniach i zatrudnił się w warsztatach samochodowych „Karol Meisner” w Gdyni. <br/><br/> | ||
| + | Bezpośrednio po zakończeniu II wojny światowej pracował w spółdzielni „Społem” w Gdyni. Początkowo przy odgruzowywaniu magazynów portowych, następnie przy organizacji Stacji Obsługi Samochodów w Gdyni przy ul. Harcerskiej, którą kierował do 1950. Członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej od jej powstania 15 XII 1948. <br/><br/> | ||
| + | W latach 1950–1951 pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego Prezydium Miejskiej Rady Narodowej (MRN) w Gdyni. Po ukończeniu pięciomiesięcznego rządowego kursu dla przewodniczących Prezydiów Rad Narodowych w Józefowie, w 1951 objął stanowisko zastępcy przewodniczącego Prezydium MRN w Gdańsku. 19 II 1953 został wybrany na przewodniczącego Prezydium MRN i pełnił tę funkcję do 16 XII 1954. W latach 1951–1968 był członkiem Plenum i Egzekutywy Komitetu Miejskiego PZPR w Gdańsku, a później Komitetu Dzielnicowego we Wrzeszczu. <br/><br/> | ||
| + | W latach 1954–1958 był dyrektorem Wytwórni Gazów Technicznych w Oliwie. 12 II 1958 ponownie stanął na czele Prezydium MRN w Gdańsku i pozostał na tym stanowisku do 27 II 1963. W marcu 1963 przeszedł do pracy w Gdańskiej Dyrekcji Budowy Osiedli Robotniczych, a po jej likwidacji do Okręgowej Dyrekcji Inwestycji Miejskich nr 1, gdzie do maja 1968 pełnił funkcję dyrektora. Od 1969 emeryt, w latach 1968-1972 był prezesem Robotniczej Spółdzielni „Budowlani” w Gdańsku. <br/><br/> | ||
| + | Należał do Związków Zawodowych Pracowników Spółdzielczych, Związków Zawodowych Pracowników Państwowych, Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. Ponadto zasiadał w Komisji Budownictwa Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej. | ||
| + | Odznaczony Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Walecznych, Medal X-lecia Polski Ludowej, odznakami [[ZA ZASŁUGI DLA GDAŃSKA | „Za zasługi dla Gdańska”]] i [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]]. <br/><br/> | ||
| + | W 1945 poślubił Krystynę z domu Cieślicką (ur. 16 II 1921), z którą miał córki Danutę (ur. 30 XI 1945), zamężną Przewiędę, i Jolantę (ur. 7 V 1951). Pochowany został na [[CMENTARZ SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]] w Alei Zasłużonych. W 2013 prochy ekshumowano i pochowano w rodzinnym grobie na cmentarzu w Gdyni Kacku. {{author: SB}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | ||
| + | '''Bibliografia''':<br/> | ||
| + | Archiwum Urzędu Miejskiego w Gdańsku, akta osobowe Stanisława Szmidta.<br/> | ||
| + | Zbiory rodzinne Danuty Szmidt-Przewiędy. | ||
Aktualna wersja na dzień 18:04, 21 sie 2024
STANISŁAW SZMIDT (16 IV 1904 Borysław, województwo lwowskie – 4 VII 1977 Gdańsk), przewodniczący Prezydium Miejskiej Rady Narodowej (MRN) w Gdańsku. Syn tokarza metalowego Edwarda i Ludwiki z domu Jamroż, brat Ewy (ur. 1894), Kazimierza (ur. 1908), Jana (ur. 1909) i Edmunda (ur. 1912). Ukończył siedmioklasową Szkołę Powszechną w Borysławiu oraz trzyletnią Szkołę Zawodową, uzyskując dyplom mistrza ślusarskiego. Następnie ukończył Technikum Mechaniczne w Państwowej Szkole Budowy Maszyn w Grudziądzu.
W latach 1920–1924 pracował w Zagłębiu Naftowym w Borysławiu, w Fabryce Narzędzi Wiertniczych „Nafta”, następnie w Fabryce Narzędzi Rolniczych „Unia-Ventzki” w Grudziądzu. Od 1935 w Gdyni jako mechanik w Warsztatach Portowych Marynarki Wojennej na Oksywiu. Należał do Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego i do Polskiej Partii Socjalistycznej „Lewica”.
Zmobilizowany pod koniec sierpnia 1939, skierowany został na Hel do pracy w porcie Marynarki Wojennej, we wrześniu walczył w obronie Półwyspu Helskiego. Po kapitulacji (4 X 1939) przebywał w obozie przejściowym w Victoriaschule w Gdańsku, następnie osadzony w obozie Stutthof. W 1940, wraz z grupą 450 więźniów, został wywieziony do podobozu „Brebernau” (między Kątami Rybackimi a Krynicą Morską) w celu sypania wałów ochronnych od strony Zalewu Wiślanego. Z grupy tej ponad 400 osób poniosło śmierć, utracił wówczas słuch w prawym uchu, zęby, zachorował na reumatyzm. W 1941, w wyniku pobicia, odniósł obrażenia kręgosłupa. W 1943 został wysłany na roboty do Faßfabrik „Otto Jost” (fabryka beczek) w Gdańsku, następnie – w wyniku odmowy wpisu na Niemiecką Listę Narodowościową – skierowany został do pracy w Stoczni Schichaua. Uciekł po dwóch tygodniach i zatrudnił się w warsztatach samochodowych „Karol Meisner” w Gdyni.
Bezpośrednio po zakończeniu II wojny światowej pracował w spółdzielni „Społem” w Gdyni. Początkowo przy odgruzowywaniu magazynów portowych, następnie przy organizacji Stacji Obsługi Samochodów w Gdyni przy ul. Harcerskiej, którą kierował do 1950. Członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej od jej powstania 15 XII 1948.
W latach 1950–1951 pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego Prezydium Miejskiej Rady Narodowej (MRN) w Gdyni. Po ukończeniu pięciomiesięcznego rządowego kursu dla przewodniczących Prezydiów Rad Narodowych w Józefowie, w 1951 objął stanowisko zastępcy przewodniczącego Prezydium MRN w Gdańsku. 19 II 1953 został wybrany na przewodniczącego Prezydium MRN i pełnił tę funkcję do 16 XII 1954. W latach 1951–1968 był członkiem Plenum i Egzekutywy Komitetu Miejskiego PZPR w Gdańsku, a później Komitetu Dzielnicowego we Wrzeszczu.
W latach 1954–1958 był dyrektorem Wytwórni Gazów Technicznych w Oliwie. 12 II 1958 ponownie stanął na czele Prezydium MRN w Gdańsku i pozostał na tym stanowisku do 27 II 1963. W marcu 1963 przeszedł do pracy w Gdańskiej Dyrekcji Budowy Osiedli Robotniczych, a po jej likwidacji do Okręgowej Dyrekcji Inwestycji Miejskich nr 1, gdzie do maja 1968 pełnił funkcję dyrektora. Od 1969 emeryt, w latach 1968-1972 był prezesem Robotniczej Spółdzielni „Budowlani” w Gdańsku.
Należał do Związków Zawodowych Pracowników Spółdzielczych, Związków Zawodowych Pracowników Państwowych, Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. Ponadto zasiadał w Komisji Budownictwa Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej.
Odznaczony Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Walecznych, Medal X-lecia Polski Ludowej, odznakami „Za zasługi dla Gdańska” i „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”.
W 1945 poślubił Krystynę z domu Cieślicką (ur. 16 II 1921), z którą miał córki Danutę (ur. 30 XI 1945), zamężną Przewiędę, i Jolantę (ur. 7 V 1951). Pochowany został na cmentarzu Srebrzysko w Alei Zasłużonych. W 2013 prochy ekshumowano i pochowano w rodzinnym grobie na cmentarzu w Gdyni Kacku.
Bibliografia:
Archiwum Urzędu Miejskiego w Gdańsku, akta osobowe Stanisława Szmidta.
Zbiory rodzinne Danuty Szmidt-Przewiędy.
