NAGÓRSKI STANISŁAW FELIKS, ksiądz, działacz społeczny
| (Nie pokazano 20 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''STANISŁAW FELIKS NAGÓRSKI''' (9 VI 1894 Rożental koło Pelplina – 1965 Starogard Gdański), ksiądz, działacz społeczny. W latach 1907–1914 uczeń progimnazjum w Pelplinie i w gimnazjum klasycznym w Chełmnie. W okresie 1915–1919 w wojsku niemieckim. Od jesieni 1919 | + | [[File: Nagórski_Stanisław.jpeg |thumb| Ksiądz Stanisław Nagórski]] |
| + | [[File: Stanisław_Nagórski.jpg | thumb| Pożegnanie biskupa [[O’ROURKE EDUARD, biskup gdański, patron placu w Gdańsku | Eduarda O’Rourke’a]] przed [[KOŚCIÓŁ CHRYSTUSA KRÓLA | kościołem Chrystusa Króla]], od lewej: ks. [[GÓRECKI MARIAN, ksiądz, patron gdańskiej ulicy | Marian Górecki]], ks. [[KOMOROWSKI BRONISŁAW, ksiądz, działacz gdańskiej Polonii, patron placu | Bronisław Komorowski]], bp. Eduard O’Rourke, ks. [[ROGACZEWSKI FRANCISZEK, ksiądz, działacz gdańskiej Polonii, patron ulicy | Franciszek Rogaczewski]], ks. Stanisław Nagórski, [[BEMKE LEON, pallotyn | ks. Leon Bemke]] i ks. Alfons Muzalewski, 26 VI 1938]] | ||
| + | '''STANISŁAW FELIKS NAGÓRSKI''' (9 VI 1894 Rożental koło Pelplina – 11 VIII 1965 Starogard Gdański), ksiądz, działacz społeczny. Syn Stanisława i Marianny z domu Zielińskiej. W latach 1907–1914 uczeń progimnazjum w Pelplinie i w gimnazjum klasycznym w Chełmnie. W okresie 1915–1919 w wojsku niemieckim, w służbie garnizonowej. Od jesieni 1919 w Seminarium Duchownym w Pelplinie, święcenia kapłańskie przyjął w 1923. W latach 1923–1925 wikary w kościele św. Krzyża w Grudziądzu, w 1925–1927 wikary w kościele św. Mikołaja w Grudziądzu, nauczyciel religii w szkołach powszechnych i w Gimnazjum Matematyczno-Przyrodniczym.<br/><br/> | ||
| + | W Gdańsku od 1 VIII 1927 do 29 VIII 1939 był prefektem w [[GIMNAZJUM POLSKIE | Gimnazjum Polskiej]], w 1937 otrzymał tytuł profesora gimnazjum. Prezes gdańskiego Okręgu Stowarzyszenia Młodzieży Polskiej Męskiej oraz tzw. patron ośmiu kół Stowarzyszenia Młodzieży Polskiej Żeńskiej. Od 14 XI 1929 do 1930 członek Zarządu [[GDAŃSKA MACIERZ SZKOLNA (1921–1939) | Gdańskiej Macierzy Szkolnej]]. Kapelan drużyn harcerskich Gimnazjum Polskiego, od 3 III 1935 – kapelan Gdańskiego Okręgu Związku Harcerstwa Polskiego i Gdańskiej Chorągwi Harcerek ([[HARCERSTWO | harcerstwo]]). Publicznie głosił konieczność obrony polskości w Gdańsku, pisywał do harcerskiego czasopisma „Zew”.<br/><br/> | ||
| + | W chwili wybuchu II wojny światowej przebywał w Gdyni, poszukiwany przez Gestapo, do 1945 ukrywał się na Pomorzu i w Wielkopolsce. Po wojnie pracował w Starogardzie Gdańskim, w parafiach św. Wojciecha (proboszcz 1947–1950) i św. Mateusza (proboszcz 1948–1953), czasowo zawiadywał też 1953–1958 parafią w Stężycy Szlacheckiej. W latach 1946–1953 dziekan dekanatu starogardzkiego, w 1952 otrzymał tytuł tajnego szambelana papieskiego. Uważany za przeciwnika władz, 7 VII 1953 [[BURCZYK ZYGMUNT, radny | Zygmunt Burczyk]] przekazał mu decyzje Wojewódzkiej Rady Narodowej o nakazie opuszczenia w ciągu 48 godzin Starogardu.<br/><br/> | ||
| + | 30 III 1958 Gdański Zarząd Wojewódzkiego Towarzystwa Rozwoju Ziem Zachodnich przyznał mu dyplom zasłużonego w walce o polskość w byłym [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnym Mieście Gdańsku]]. Pochowany na cmentarzu Nowym pod Krzyżem w Starogardzie Gdańskim. {{author:RED}}[[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 09:19, 20 maj 2024
STANISŁAW FELIKS NAGÓRSKI (9 VI 1894 Rożental koło Pelplina – 11 VIII 1965 Starogard Gdański), ksiądz, działacz społeczny. Syn Stanisława i Marianny z domu Zielińskiej. W latach 1907–1914 uczeń progimnazjum w Pelplinie i w gimnazjum klasycznym w Chełmnie. W okresie 1915–1919 w wojsku niemieckim, w służbie garnizonowej. Od jesieni 1919 w Seminarium Duchownym w Pelplinie, święcenia kapłańskie przyjął w 1923. W latach 1923–1925 wikary w kościele św. Krzyża w Grudziądzu, w 1925–1927 wikary w kościele św. Mikołaja w Grudziądzu, nauczyciel religii w szkołach powszechnych i w Gimnazjum Matematyczno-Przyrodniczym.
W Gdańsku od 1 VIII 1927 do 29 VIII 1939 był prefektem w Gimnazjum Polskiej, w 1937 otrzymał tytuł profesora gimnazjum. Prezes gdańskiego Okręgu Stowarzyszenia Młodzieży Polskiej Męskiej oraz tzw. patron ośmiu kół Stowarzyszenia Młodzieży Polskiej Żeńskiej. Od 14 XI 1929 do 1930 członek Zarządu Gdańskiej Macierzy Szkolnej. Kapelan drużyn harcerskich Gimnazjum Polskiego, od 3 III 1935 – kapelan Gdańskiego Okręgu Związku Harcerstwa Polskiego i Gdańskiej Chorągwi Harcerek ( harcerstwo). Publicznie głosił konieczność obrony polskości w Gdańsku, pisywał do harcerskiego czasopisma „Zew”.
W chwili wybuchu II wojny światowej przebywał w Gdyni, poszukiwany przez Gestapo, do 1945 ukrywał się na Pomorzu i w Wielkopolsce. Po wojnie pracował w Starogardzie Gdańskim, w parafiach św. Wojciecha (proboszcz 1947–1950) i św. Mateusza (proboszcz 1948–1953), czasowo zawiadywał też 1953–1958 parafią w Stężycy Szlacheckiej. W latach 1946–1953 dziekan dekanatu starogardzkiego, w 1952 otrzymał tytuł tajnego szambelana papieskiego. Uważany za przeciwnika władz, 7 VII 1953 Zygmunt Burczyk przekazał mu decyzje Wojewódzkiej Rady Narodowej o nakazie opuszczenia w ciągu 48 godzin Starogardu.
30 III 1958 Gdański Zarząd Wojewódzkiego Towarzystwa Rozwoju Ziem Zachodnich przyznał mu dyplom zasłużonego w walce o polskość w byłym II Wolnym Mieście Gdańsku. Pochowany na cmentarzu Nowym pod Krzyżem w Starogardzie Gdańskim.
