WIECZERSKA-ZABŁOCKA JANINA, powieściopisarka, dziennikarka
(uzupełnienie (BŚ) (e-mail z 11.01.2014)) |
|||
| (Nie pokazano 12 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''JANINA WIECZERSKA-ZABŁOCKA''' (ur. 15 IX 1931 Zakopane), powieściopisarka, krytyk literacki, wykładowca literatury powszechnej i dziennikarstwa na | + | [[File: Janina_Wieczerska.jpg |thumb| Janina Wieczerska-Zabłocka]] |
| + | '''JANINA WIECZERSKA-ZABŁOCKA''' (ur. 15 IX 1931 Zakopane), powieściopisarka, krytyk literacki, wykładowca literatury powszechnej i dziennikarstwa na [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytecie Gdańskim]] (UG). Z rodziny związanej z Koźminem Wielkopolskim, w którym spędziła okres okupacji. W 1955 ukończyła studia polonistyczne na Uniwersytecie Wrocławskim. Debiutowała w tym roku jako krytyk literacki we wrocławskiej „Gazecie Robotniczej”. W latach 1955–1968 redaktor, następnie kierownik redakcji literatury współczesnej w wydawnictwie Ossolineum we Wrocławiu, 1969–1976 sekretarz i zastępca redaktora naczelnego miesięcznika „Odra”. Od 1973 do 1976 wiceprezes wrocławskiego oddziału Związku Literatów Polskich.<br/><br/> | ||
| + | W Gdańsku od 1976 (po podjęciu przez męża pracy na [[UNIWERSYTET GDAŃSKI| Uniwersytecie Gdańskim]] (UG)), do 1981 kierownik działu kulturalnego, publicystka i felietonistka w tygodniku [[CZAS. Tygodnik Społeczny | „Czas”]]. W latach 1982–1990 wykładowca literatury powszechnej na UG. Należała do kręgu literatów skupionych wokół [[KOŚCIÓŁ ŚW. MIKOŁAJA | kościoła św. Mikołaja]]. Od 1989 do 2016 pisała felietony w [[DZIENNIK BAŁTYCKI | „Dzienniku Bałtyckim”]], w tym zwłaszcza do 2007 ''Pomysły humanisty'' i do 2002 codzienny felieton ''Pisane po Wiadomościach'' (komentarz do programu TVP). W okresie 1991–1992 współpracowała także z [[GAZETA GDAŃSKA (II) | „Gazetą Gdańską”]]. Publikowała ponadto przegląd wydarzeń krajowych ''O czym szumiały media'' w „Magazynie Solidarność” i felietony ''Refleksje, rewizje'' w „Pielgrzymie”.<br/><br/> | ||
| + | Debiutowała powieścią dla młodzieży ''Zawsze jest jakieś jutro'' (1965, siedem wydań), autorka między innymi sagi rodzinnej ''Pusty wieczór'' (1972), ''Nie ma sprawy'' (1977), ''Lekcja dzielenia'' (1977), ''Firma zamiast'' (1978), ''Dzieci z blokowiska'' (1993), powieści fantasy ''Korzeniacy czyli Jesień wsamrazków'' (1986), wspomnień ''Moja babcia, Niemcy i wojna'' (2006), słuchowisk radiowych o tematyce fantastyczno-moralitetowej. Nagrodzona za powieści ''Nie ma sprawy'' (zaadaptowanej w 1980 na film Ewy i Czesława Petelskich ''Na własną prośbę''), ''Firma zamiast'' i ''Lekcja dzielenia''.<br/><br/> | ||
| + | W 1989 członkini założycielka Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. W 2002 uhonorowana [[MEDAL KSIĘCIA MŚCIWOJA II | Medalem Księcia Mściwoja II]], w 2001 (z okazji jubileuszu 25-lecia debiutu felietonowego oraz 70. urodzin), w 2017 (z okazji jubileuszu 60-lecia debiutu pisarskiego) i 2019 (z okazji jubileuszu 30-lecia Stowarzyszenia Pisarzy Polskich) [[NAGRODY MIASTA GDAŃSKA: KULTURALNE I NAUKOWE| Nagrodą Prezydenta Miasta Gdańska]] w Dziedzinie Kultury. Od 2001 honorowa obywatelka Koźmina Wielkopolskiego. Żona filologa klasycznego, prof. [[ZABŁOCKI STEFAN KAZIMIERZ, profesor Uniwersytetu Gdańskiego | Stefana Zabłockiego]], matka Agnieszki i Piotra (zob. szczegóły przy mężu). {{author: DSZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 18:35, 17 mar 2024
JANINA WIECZERSKA-ZABŁOCKA (ur. 15 IX 1931 Zakopane), powieściopisarka, krytyk literacki, wykładowca literatury powszechnej i dziennikarstwa na Uniwersytecie Gdańskim (UG). Z rodziny związanej z Koźminem Wielkopolskim, w którym spędziła okres okupacji. W 1955 ukończyła studia polonistyczne na Uniwersytecie Wrocławskim. Debiutowała w tym roku jako krytyk literacki we wrocławskiej „Gazecie Robotniczej”. W latach 1955–1968 redaktor, następnie kierownik redakcji literatury współczesnej w wydawnictwie Ossolineum we Wrocławiu, 1969–1976 sekretarz i zastępca redaktora naczelnego miesięcznika „Odra”. Od 1973 do 1976 wiceprezes wrocławskiego oddziału Związku Literatów Polskich.
W Gdańsku od 1976 (po podjęciu przez męża pracy na Uniwersytecie Gdańskim (UG)), do 1981 kierownik działu kulturalnego, publicystka i felietonistka w tygodniku „Czas”. W latach 1982–1990 wykładowca literatury powszechnej na UG. Należała do kręgu literatów skupionych wokół kościoła św. Mikołaja. Od 1989 do 2016 pisała felietony w „Dzienniku Bałtyckim”, w tym zwłaszcza do 2007 Pomysły humanisty i do 2002 codzienny felieton Pisane po Wiadomościach (komentarz do programu TVP). W okresie 1991–1992 współpracowała także z „Gazetą Gdańską”. Publikowała ponadto przegląd wydarzeń krajowych O czym szumiały media w „Magazynie Solidarność” i felietony Refleksje, rewizje w „Pielgrzymie”.
Debiutowała powieścią dla młodzieży Zawsze jest jakieś jutro (1965, siedem wydań), autorka między innymi sagi rodzinnej Pusty wieczór (1972), Nie ma sprawy (1977), Lekcja dzielenia (1977), Firma zamiast (1978), Dzieci z blokowiska (1993), powieści fantasy Korzeniacy czyli Jesień wsamrazków (1986), wspomnień Moja babcia, Niemcy i wojna (2006), słuchowisk radiowych o tematyce fantastyczno-moralitetowej. Nagrodzona za powieści Nie ma sprawy (zaadaptowanej w 1980 na film Ewy i Czesława Petelskich Na własną prośbę), Firma zamiast i Lekcja dzielenia.
W 1989 członkini założycielka Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. W 2002 uhonorowana Medalem Księcia Mściwoja II, w 2001 (z okazji jubileuszu 25-lecia debiutu felietonowego oraz 70. urodzin), w 2017 (z okazji jubileuszu 60-lecia debiutu pisarskiego) i 2019 (z okazji jubileuszu 30-lecia Stowarzyszenia Pisarzy Polskich) Nagrodą Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury. Od 2001 honorowa obywatelka Koźmina Wielkopolskiego. Żona filologa klasycznego, prof. Stefana Zabłockiego, matka Agnieszki i Piotra (zob. szczegóły przy mężu).
