BRAMA ZŁOTA

[[File:Złota Brama od strony ul. Długiej, Matthaeus Deisch, 1761 – 1765.JPG|thumb|''Złota Brama od strony ul. Długiej'', Matthaeus Deisch, 1761–1765]][[File:Złota Brama od strony zachodniej.JPG|thumb|Złota Brama od strony zachodniej]][[File:Złota Brama od strony wschodniej, około 1900.JPG|thumb|Złota Brama od strony wschodniej, około 1900]]'''BRAMA ZŁOTA''' (Brama Długouliczna, Langgasser Tor), lądowa, na osi zachodniej wylotu q ul. Długiej, zwana po roku 1945, formalnie od 1967, Złotą Bramą, określana wcześniej głównie jako Brama Długouliczna (Langgasser Tor), zastąpiła pierwszą, gotycką q Bramę Długouliczną. Powstała w latach 1612–1614 według projektu q Abrahama van den Blocka, budową kierował q Hans Strakowski. Pełniła funkcję reprezentacyjną i obronną (jeszcze w 2. połowie XVIII wieku miała po stronie zachodniej żelazne wrota, kraty w oknach i brony ograniczające dostęp do q Głównego Miasta). Zbudowana na rzucie prostokąta, dwukondygnacyjna, z cegły, z okładziną i bogatym wystrojem rzeźb z gotlandzkiego piaskowca. Manierystyczna, z niemal identycznym układem wschodniej i zachodniej elewacji, naśladującym w formie trójprzęsłowy rzymski łuk triumfalny, dzielony wolno stojącymi kolumnami o spiętrzonych porządkach (jońskim i kompozytowym). Ponad portalami środkowego przelotu umieszczono z obu stron kartusz z herbem Gdańska. W górnej kondygnacji po 4 duże, półkoliście zamknięte okna, przedzielone na osi pionowej dekoracją w formie owocu granatu i wydatnej szyszki (bądź kampanuli). Wewnątrz obszerna sala ceremonialna. Ponad kolumnami belkowanie z fryzem, wypełnione w dolnej kondygnacji sentencjami; po stronie zachodniej – tekstem z Księgi Psalmów (Ps 122) w języku niemieckim: „''es müsse wohl gehen denen, die dich lieben, es müsse friede sein inwendig in deinen mauren und glück in deinen pallästen''” („Oby się dobrze wiodło tym, co cię miłują, oby pokój panował w twych murach i szczęście w pałacach”), po stronie wschodniej – łacińską parafrazą sentencji historyka Salustiusza: CONCORDIA RESPUBLICAE PARVAE CRESCUNT DISCORDIA MAGNAE CONCIDUNT („Zgodą małe państwa rosną, niezgodą wielkie upadają”). W belkowaniu górnej kondygnacji umieszczono dekoracyjny relief, a w zwieńczeniu wydatny gzyms koronujący i balustradę z 8 postumentami na osiach kolumn (na których ustawiono wtórnie 8 posągów). W latach 1647–1648 wieńczącą balustradę ozdobiono rzeźbami Petera Ringeringa i prawdopodobnie Hansa Caspara Gockhellera (po stronie zachodniej umieszczono personifikacje Przezorności, Pobożności, Sprawiedliwości i Zgody, po stronie wschodniej – Pokoju, Wolności, Bogactwa i Sławy). W latach 1804–1874 siedziba q Królewskiej Szkoły Sztuk Pięknych. W roku 1804 przebudowano piętro i utworzono połączenia z pomieszczeniami q Dworu Bractwa św. Jerzego. W 1878 zastąpiono zniszczone rzeźby (obecnie niezachowane) ceramicznymi kopiami. Po roku 1920 przywrócenie poprzedniego układu wnętrz. W 1945 uszkodzona, w 1957 odbudowana, oddana do użytku Stowarzyszeniu Architektów Polskich (z rekonstrukcjami figur wieńczących według XIX-wiecznych kopii ceramicznych). W 1978 miała miejsce renowacja elewacji, w latach 1995–1998 konserwacja i fragmentarycznie rekonstrukcja wyglądu fasad, przywrócono także odkute w kamieniu figury na jej szczytach. {{author: JAZ}} [[Category: Encyklopedia]]