OTTO FRANCISZEK, profesor Politechniki Gdańskiej

Aktualna wersja na dzień 22:39, 4 lip 2024

Franciszek Otto

Franciszek Otto podczas wykładu

FRANCISZEK OTTO (4 X 1904 Lwów – 22 IX 2000 Gdańsk), profesor Politechniki Gdańskiej (PG). Najstarszy z sześciorga dzieci Andzreja, kolejarza, kierownika pociągów i Marii, brat Mariana, elektromontera, Edwarda (13 X 1908 Lwów – 10 V 1986 Pyry), matematyka, profesora Politechniki Warszawskiej, Rudolfa, kowala w PKP, Janiny, po mężu Niebieszczańskiej, oraz Wandy, po mężu Kaweckiej.

Ukończył we Lwowie czteroklasową Szkołę Ludową im. Sienkiewicza i siedmioklasową Szkołę Realną im. Śniadeckich o profilu matematyczno-fizycznym. Podczas wojny polsko-rosyjskiej w 1920 był członkiem Małopolskich Oddziałów Armii Ochotniczej, obrońca Lwowa. W 1927 absolwent Wydziału Mechanicznego Politechniki Lwowskiej, jeszcze czasie studiów podjął tam pracę w Katedrze Geometrii Wykreślnej jako asystent prof. Kazimierza Bartla. W latach 1941–1944 pracownik lwowskiej Izby Przemysłowo-Handlowej. W lipcu 1944 wyjechał wraz z żoną do Szymbarku pod Gorlicami, następnie do Tarnowa, gdzie w styczniu 1945 zastał ich front. W tym samym miesiącu zgłosił się do Departamentu Szkół Wyższych Ministerstwa Oświaty nowego rządu polskiego w Lublinie z propozycją zorganizowania delegatury do spraw przejęcia i zabezpieczenia PG, 30 I 1945 odebrał stosowną nominację. Do czasu zakończenia walk o Gdańsk przebywał w Tarnowie.

W Gdańsku od 5 IV 1945 z Grupą Operacyjną Ministerstwa Oświaty (do której dołączył w Bydgoszczy) pod przewodnictwem prof. Stanisława Turskiego, do 31 VIII 1945 współorganizator PG. W okresie 1945–1974 kierował Katedrą Geometrii Wykreślnej PG, w 1950 utworzył w jej ramach Zakład Fotografiki. Od 1949 profesor, 1952–1954 i 1964–1969 dziekan Wydziału Architektury. Jednocześnie w latach 1946–1948 nauczyciel w Gdańskich Technicznych Zakładach Naukowych, w 1948–1956 nauczyciel geometrii wykreślnej na kursach dla nauczycieli szkół średnich, w 1946–1976 prowadził zajęcia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych. W latach 1947-1948 pracował także w gdańskiej Wyższej Szkole Pedagogicznej, w latach 1951–1952 prorektor Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej w Gdańsku. W latach 1957–1963 profesor kontraktowy Politechniki Szczecińskiej, w latach 1966–1971 prowadził wykłady w ramach Politechniki Telewizyjnej. Od 1972 profesor zwyczajny. Od 1975 na emeryturze. 24 II 1985 doktor honoris causa PG.

Członek Oddziału Gdańskiego Polskiego Towarzystwa Matematycznego, od 1986 jego członek honorowy. Wieloletni członek Polskiego Towarzystwa Archeologicznego i Numizmatycznego, w latach 1966-1972 prezes Sekcji Numizmatycznej Oddziału Gdańskiego, od 1991 jej członek honorowy. Posiadacz imponującej kolekcji monet z różnych krajów i epok, którą u schyłku życia przekazał do skarbca na Jasnej Górze. Pracując w dziedzinie zastosowań matematyki, w ramach współpracy z prof. Hugonem Steinhausem, zrealizował między innymi konstrukcję przyrządu służącego do pomiaru długości krzywych na mapach, tzw. „Longimetru Steinhausa” (1930, opatentowany 1933). Autor – wraz z bratem – między innymi wielokrotnie wznawianego Podręcznika geometrii wykreślnej (wyd. 4: 1995). Doprowadził do druku Perspektywy malarskiej Kazimierza Bartla (tomy 1–2, 1955–1958), ze swoimi uzupełnieniami, której rękopis ocalił przed zniszczeniem w czasie wojny.

Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim (1957) i Oficerskim (1966) Orderu Odrodzenia Polski, brązowym medalem „Za długoletnią służbę” (1938), Medalem „Za Odrę, Nysę i Bałtyk” (1945), odznaką „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1967). Laureat nagród resortowych I stopnia (1966, 1973 i 1975) oraz posiadacz tytułu Zasłużonego Nauczyciela PRL.

Żonaty od 1930 bezdzietnie z Janiną (1 I 1904 – 23 I 1999 Gdańsk), nauczycielką, z którą od 1945 mieszkał w willi przy ul. Batorego we Wrzeszczu. Pochowani na cmentarzu Srebrzysko. MA







Bibliografia:
Dział Obiegu i Archiwizacji Dokumentów Politechniki Gdańskiej (akta osobowe).
Pionierzy Politechniki Gdańskiej, red. Zygmunt Paszota, Janusz Rachoń, Edmund Wittbrodt, Gdańsk 2005, s. 428.