SAŁACIŃSKI JÓZEF, prorektor Politechniki Gdańskiej

Aktualna wersja na dzień 10:20, 27 sie 2024

JÓZEF SAŁACIŃSKI (21 I 1921 Rokitno (obecnie Ukraina) – 20 III 1998 Gdańsk), prorektor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Kazimierza i Stanisławy z domu Zedniczek. Od 1922 z rodziną w Polsce, ojciec był leśniczym w Jasieńcu koło Bydgoszczy. W 1935, po jego śmierci, zamieszkał z matką w Bydgoszczy, gdzie w 1939 uzyskał maturę w męskim Gimnazjum i Liceum Matematyczno-Fizycznym im. Mikołaja Kopernika. Podczas II wojny światowej wywieziony na roboty przymusowe, od stycznia 1941 do lutego 1945 pracował w Neustettin (Szczecinek).

W Gdańsku od 1945. W 1951 ukończył studia na Wydziale Elektrycznym PG, magister inżynier elektryk. Pracę na PG rozpoczął w 1948, jeszcze w trakcie studiów. W 1957 powołany został na stanowisko zastępcy profesora, od 1960 doktor, od 1965 profesor nadzwyczajny (tytularny). W latach 1966–1967 i 1971–1972 był dziekanem Wydziału Elektroniki, w 1967–1969 prorektorem ds. ogólnych PG, w 1969–1971 dyrektorem Instytutu Technologii Elektronowej, w 1979–1982 zastępcą dyrektora Instytutu Telekomunikacji, w 1983–1984 zastępcą dyrektora ds. naukowych Instytutu Telekomunikacji. Ponadto na Wydziale Łączności w latach 1956–1965 był kierownikiem Katedry Teletransmisji Przewodowej, a na Wydziale Elektroniki w 1966–1969 kierownikiem Katedry Teletransmisji, w 1972–1974 kierownikiem Zakładu Teletransmisji, w 1974–1982 kierownikiem Zakładu Teleelektroniki. Od 1960 pełnił funkcję koordynatora budowy gmachu Elektroniki PG. W latach 1976–1982 był pełnomocnikiem rektora ds. współpracy z uczelniami technicznymi Niemieckiej Republiki Demokratycznej w Berlinie, Rostoku i Ilmenau.

Jednocześnie w latach 1971–1974 pracował na stanowisku profesora nadzwyczajnego w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Bydgoszczy, w 1975–1984 w jej kontynuacji, Akademii Rolniczo-Technicznej, której od 1982 do 1984 był rektorem. Od 1987 na emeryturze. Autor i współautor publikacji na temat elektroniki i teletransmisji, w tym dwóch samodzielnych monografii, m.in. Kable koncentryczne o izolacji polietylenowo-ferytowej (Warszawa 1963), oraz artykułów publikowanych m.in. w „Zeszytach Naukowych PG”, w serii „Łączność”, w pismach „Elektronika”, „Przegląd Telekomunikacyjny”, „Politechnik”, „Elektronika”. Współautor czterech patentów, m.in.: Tranzystorowy układ bezstykowego licznika rewersyjnego (1967).

Należał do współorganizatorów oddziału gdańskiego Instytutu Łączności. Był członkiem Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji Polskiej Akademii Nauk (PAN), Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego, Rady Naukowej przy Ministrze Łączności, był przewodniczącym Rady Naukowej Przemysłowego Instytutu Elektroniki oraz Wojskowego Instytutu Łączności, był członkiem Polskiego Komitetu Współpracy z Alliance Française. Należał również do kilku podzespołów Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego. Przewodniczył komisjom ministerialnym oceny wdrożeń nowych technologii w przemyśle, w tym w Komitecie Elektroniki i Telekomunikacji PAN, Komisji Głównej Elektroniki i Telekomunikacji, Komitecie Nauki i Techniki, Naukowo-Produkcyjnym Centrum Półprzewodników.

Dwukrotnie otrzymał m.in. nagrodę Przewodniczącego Komitetu Nauki i Techniki oraz nagrodę zespołową Ministra Przemysłu Maszynowego. Odznaczony był Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, „Zasłużony Nauczyciel PRL” (1979). Wyróżniony został godnością doktora honoris causa Uniwersytetu Technicznego w Dreźnie (1989).

Żonaty był z Hanną z domu Hoffman (30 XII 1926 – 20 XI 2008 Gdańsk), ojciec Ewy, Bożeny i Małgorzaty. Pochowany z żoną na cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku. WP









Bibliografia:
Księga jubileuszowa 40-lecia Wydziału Elektroniki Politechniki Gdańskiej 1952–1992, t. 1, Gdańsk 1992, s. 201–202.
Rektorzy i prorektorzy Politechniki Gdańskiej 1904–2014, red. Bolesław Mazurkiewicz, Gdańsk 2014, s. 67.