KUDRYCKA JANINA, nauczycielka
(Utworzył nową stronę „{{web}} Category: Hasła w przygotowaniu”) |
|||
| (Nie pokazano 10 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | [[ | + | [[File: 1_Janina_Kudrycka.jpg |thumb| Janina Kudrycka, 1958]] |
| + | [[File: 3_Janina_Kudrycka.jpg |thumb| Janina Kudrycka przed domem w Wołkowysku z mężem Józefem Kudryckim (po lewej), bratem Henrykiem Arciuchem (po prawej) i synem Januszem, 1963]] | ||
| + | [[File: 5_Janina_Kudrycka.JPG |thumb| Janina Kudrycka z córką Bożeną Kudrycką podczas wymiany ze szkołą niemiecką we Flensburgu, 1990]] | ||
| + | [[File: 2_Kudrycka_Janina.jpg |thumb| Janina Kudrycka]] | ||
| + | '''JANINA KUDRYCKA''' (27 XII 1933 Wołkowysk – 8 III 2020 Gdańsk), nauczycielka. Ósme dziecko Juliana Arciucha i Leontyny z domu Szerszun. Z dziewięciorga rodzeństwa tylko czworo dożyło wieku dorosłego: starsi bracia Henryk (12 X 1923 – 20 VI 1992) i Marian (22 XI 1928 – 18 V 1991) oraz młodsze siostry Maria, po mężu Smuraga (27 IX 1936 – 3 VIII 2018) i Halina, po mężu Bako (ur. 16 VIII 1942). Brat Henryk (pochowany na [[CMENTARZE NA SIEDLCACH | Cmentarzu Komunalnym nr 5 w Gdańsku]] (tzw. cmentarzu Łostowickim)), był żołnierzem Armii Krajowej, a po zakończeniu niemieckiej okupacji w Wołkowysku został aresztowany przez NKWD i skazany na 10 lat przymusowej pracy w łagrach sowieckich. Ostatni etap zesłania odbył na Kołymie na Syberii, w kopalniach uranu, uwolniony w 1957 i przesiedlony do Polski w ramach drugiej repatriacji. Zamieszkał początkowo w Ryjewie (pow. kwidzyński), następnie w Gdańsku, gdzie pracował w Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych (DOKP Gdańsk). <br/><br/> | ||
| + | Po zakończeniu II wojny światowej, w 1945 rozpoczęła edukację w polskiej szkole w Wołkowysku, a po jej likwidacji od 1948 do 1952 kontynuowała tamże naukę w szkole średniej z rosyjskim językiem wykładowym. W latach 1952–1955 uczyła się w Instytucie Pedagogicznym w Grodnie (od 1978 Uniwersytet im. Janka Kupały), na kierunku filologia germańska. Od 1955 kontynuowała studia w Państwowym Instytucie Pedagogicznym Języków Obcych w Mińsku, ukończyła je z wyróżnieniem. Na mocy decyzji Państwowej Komisji Egzaminacyjnej 30 V 1956 przyznano jej kwalifikacje wykładowcy języka niemieckiego w szkołach średnich i wyższych oraz w zakładach naukowych. W 1958 została oddelegowana do pracy w szkole średniej we Mścibowie koło Wołkowyska. Od 25 VIII 1960 do 4 XI 1967, wraz z mężem, pracowała w szkole–internacie z polskim językiem nauczania w Podbrodziu koło Wilna. <br/><br/> | ||
| + | W Gdańsku od listopada 1967, początkowo zamieszkała przy ul. Seredyńskiego, następnie przy ul. Gospody. 1 IX 1968 rozpoczęła pracę w [[LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCE, V | V Liceum Ogólnokształcącym]] w Gdańsku-[[OLIWA |Oliwie]]. Jako nauczycielka języka niemieckiego i rosyjskiego pracowała w V LO nieprzerwanie do emerytury (31 VIII 1987), jako emerytka kontynuowała aktywność zawodową przez kolejne 32 lata (zarówno w V LO, jak na sopockim Uniwersytecie Trzeciego Wieku). W trakcie pracy ukończyła kursy doskonalenia zawodowego w Niemczech: na międzynarodowym kursie w Halle (1974), w Pedagogicznej Szkole Wyższej w Zwickau (1977), Pedagogicznej Szkole Wyższej im. Karla Liebknechta w Poczdamie (1980) oraz na wakacyjnym kursie w Hamminkeln w ramach stypendium Fundacji Roberta Boscha we współpracy z Uniwersytetem Bochum (1982), gdzie uczyła się metodyki nauczania języka niemieckiego jako obcego. W 1985 uzyskała II stopień specjalizacji zawodowej w zakresie nauczania języka niemieckiego, przyznany przez Międzywojewódzką Komisję Kwalifikacyjną przy Oddziale Doskonalenia Nauczycieli Instytutu Kształcenia Nauczycieli w Bydgoszczy. <br/><br/> | ||
| + | Współpracowała z Instytutem Kształcenia Nauczycieli przy Oddziale Doskonalenia Nauczycieli (ODN) (zob. [[CENTRUM EDUKACJI NAUCZYCIELI W GDAŃSKU | Centrum Edukacji Nauczycieli]]), Zespołem Wizytatorów Metodyków przy Kuratorium w Gdańsku, a także [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetem Gdańskim]] (UG) (prowadziła lekcje otwarte i praktyki studenckie, także dla studentów Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Magdeburgu w 1976, opiniowała programy autorskie, była egzaminatorem języka niemieckiego). Była prezeską Ogniska ZNP w VLO, opiekunką Samorządu Szkolnego, komendantką Ochotniczego Hufca Pracy w Niemczech, kierowniczką kolonii letnich w Ustroniu. Zainicjowała zagraniczną wymianę uczniów, po raz pierwszy zorganizowała wymianę polsko-niemiecką V LO z Gesamtschule Handelslehranstalt (Zespół Szkół Handlowych) we Flensburgu („HLA Flensburg”) w 1986 (wyjazd młodzieży polskiej do Niemiec nie doszedł do skutku z powodów politycznych) oraz z Max-Planck-Gymnasium w Gross Umstadt w 1987 (udało się zorganizować wyjazd polskiej grupy z prywatnymi wizami na zaproszenie rodziców niemieckich uczniów). Kolejne wymiany do kolejnych ośmiu szkół partnerskich przebiegały już bez utrudnień urzędników państwa. Dzięki współpracy z partnerską szkołą średnią we Flensburgu zorganizowała w 1992 wyjazd studyjny dla nauczycieli V LO, którzy gościli w niemieckich domach i poznawali system edukacji w RFN. Była też koordynatorką programu wymiany szkolnej organizacji YFU (Youth for Understanding) w V LO. <br/><br/> | ||
| + | Podczas pracy na Wileńszczyźnie otrzymała dyplom honorowy Ministra Kultury ZSRR (1960), wyróżnienie Liaudies Švietimo Pirmūnas – przodownika edukacji ludowej (1966). W Polsce otrzymała brązową odznakę im. Janka Krasickiego jako opiekunka koła ZMS w V LO (1976), Złoty Krzyż Zasługi (1978), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1988). <br/><br/> | ||
| + | Od 31 III 1960 żona Józefa (20 IV 1936 – 24 X 1990), nauczyciela języka rosyjskiego i geografii w Technikum Przemysłu Spożywczego i Chemicznego w Gdańsku. Matka Janusza, założyciela firmy Techpomp, i Bożeny, polonistki w V LO w Gdańsku, filmoznawczyni, doktora nauk humanistycznych w dziedzinie nauki o sztuce, wykładowczyni UG, autorki wyróżnionej monografii ''Ukryte spojrzenia w filmach Bernarda Bertolucciego''. <br/><br/> | ||
| + | Pochowana na [[CMENTARZE W OLIWIE | Cmentarzu Komunalnym w Gdańsku-Oliwie]]. {{author: BNK = Bożena Kudrycka}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 08:46, 1 wrz 2024
JANINA KUDRYCKA (27 XII 1933 Wołkowysk – 8 III 2020 Gdańsk), nauczycielka. Ósme dziecko Juliana Arciucha i Leontyny z domu Szerszun. Z dziewięciorga rodzeństwa tylko czworo dożyło wieku dorosłego: starsi bracia Henryk (12 X 1923 – 20 VI 1992) i Marian (22 XI 1928 – 18 V 1991) oraz młodsze siostry Maria, po mężu Smuraga (27 IX 1936 – 3 VIII 2018) i Halina, po mężu Bako (ur. 16 VIII 1942). Brat Henryk (pochowany na Cmentarzu Komunalnym nr 5 w Gdańsku (tzw. cmentarzu Łostowickim)), był żołnierzem Armii Krajowej, a po zakończeniu niemieckiej okupacji w Wołkowysku został aresztowany przez NKWD i skazany na 10 lat przymusowej pracy w łagrach sowieckich. Ostatni etap zesłania odbył na Kołymie na Syberii, w kopalniach uranu, uwolniony w 1957 i przesiedlony do Polski w ramach drugiej repatriacji. Zamieszkał początkowo w Ryjewie (pow. kwidzyński), następnie w Gdańsku, gdzie pracował w Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych (DOKP Gdańsk).
Po zakończeniu II wojny światowej, w 1945 rozpoczęła edukację w polskiej szkole w Wołkowysku, a po jej likwidacji od 1948 do 1952 kontynuowała tamże naukę w szkole średniej z rosyjskim językiem wykładowym. W latach 1952–1955 uczyła się w Instytucie Pedagogicznym w Grodnie (od 1978 Uniwersytet im. Janka Kupały), na kierunku filologia germańska. Od 1955 kontynuowała studia w Państwowym Instytucie Pedagogicznym Języków Obcych w Mińsku, ukończyła je z wyróżnieniem. Na mocy decyzji Państwowej Komisji Egzaminacyjnej 30 V 1956 przyznano jej kwalifikacje wykładowcy języka niemieckiego w szkołach średnich i wyższych oraz w zakładach naukowych. W 1958 została oddelegowana do pracy w szkole średniej we Mścibowie koło Wołkowyska. Od 25 VIII 1960 do 4 XI 1967, wraz z mężem, pracowała w szkole–internacie z polskim językiem nauczania w Podbrodziu koło Wilna.
W Gdańsku od listopada 1967, początkowo zamieszkała przy ul. Seredyńskiego, następnie przy ul. Gospody. 1 IX 1968 rozpoczęła pracę w V Liceum Ogólnokształcącym w Gdańsku-Oliwie. Jako nauczycielka języka niemieckiego i rosyjskiego pracowała w V LO nieprzerwanie do emerytury (31 VIII 1987), jako emerytka kontynuowała aktywność zawodową przez kolejne 32 lata (zarówno w V LO, jak na sopockim Uniwersytecie Trzeciego Wieku). W trakcie pracy ukończyła kursy doskonalenia zawodowego w Niemczech: na międzynarodowym kursie w Halle (1974), w Pedagogicznej Szkole Wyższej w Zwickau (1977), Pedagogicznej Szkole Wyższej im. Karla Liebknechta w Poczdamie (1980) oraz na wakacyjnym kursie w Hamminkeln w ramach stypendium Fundacji Roberta Boscha we współpracy z Uniwersytetem Bochum (1982), gdzie uczyła się metodyki nauczania języka niemieckiego jako obcego. W 1985 uzyskała II stopień specjalizacji zawodowej w zakresie nauczania języka niemieckiego, przyznany przez Międzywojewódzką Komisję Kwalifikacyjną przy Oddziale Doskonalenia Nauczycieli Instytutu Kształcenia Nauczycieli w Bydgoszczy.
Współpracowała z Instytutem Kształcenia Nauczycieli przy Oddziale Doskonalenia Nauczycieli (ODN) (zob. Centrum Edukacji Nauczycieli), Zespołem Wizytatorów Metodyków przy Kuratorium w Gdańsku, a także Uniwersytetem Gdańskim (UG) (prowadziła lekcje otwarte i praktyki studenckie, także dla studentów Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Magdeburgu w 1976, opiniowała programy autorskie, była egzaminatorem języka niemieckiego). Była prezeską Ogniska ZNP w VLO, opiekunką Samorządu Szkolnego, komendantką Ochotniczego Hufca Pracy w Niemczech, kierowniczką kolonii letnich w Ustroniu. Zainicjowała zagraniczną wymianę uczniów, po raz pierwszy zorganizowała wymianę polsko-niemiecką V LO z Gesamtschule Handelslehranstalt (Zespół Szkół Handlowych) we Flensburgu („HLA Flensburg”) w 1986 (wyjazd młodzieży polskiej do Niemiec nie doszedł do skutku z powodów politycznych) oraz z Max-Planck-Gymnasium w Gross Umstadt w 1987 (udało się zorganizować wyjazd polskiej grupy z prywatnymi wizami na zaproszenie rodziców niemieckich uczniów). Kolejne wymiany do kolejnych ośmiu szkół partnerskich przebiegały już bez utrudnień urzędników państwa. Dzięki współpracy z partnerską szkołą średnią we Flensburgu zorganizowała w 1992 wyjazd studyjny dla nauczycieli V LO, którzy gościli w niemieckich domach i poznawali system edukacji w RFN. Była też koordynatorką programu wymiany szkolnej organizacji YFU (Youth for Understanding) w V LO.
Podczas pracy na Wileńszczyźnie otrzymała dyplom honorowy Ministra Kultury ZSRR (1960), wyróżnienie Liaudies Švietimo Pirmūnas – przodownika edukacji ludowej (1966). W Polsce otrzymała brązową odznakę im. Janka Krasickiego jako opiekunka koła ZMS w V LO (1976), Złoty Krzyż Zasługi (1978), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1988).
Od 31 III 1960 żona Józefa (20 IV 1936 – 24 X 1990), nauczyciela języka rosyjskiego i geografii w Technikum Przemysłu Spożywczego i Chemicznego w Gdańsku. Matka Janusza, założyciela firmy Techpomp, i Bożeny, polonistki w V LO w Gdańsku, filmoznawczyni, doktora nauk humanistycznych w dziedzinie nauki o sztuce, wykładowczyni UG, autorki wyróżnionej monografii Ukryte spojrzenia w filmach Bernarda Bertolucciego.
Pochowana na Cmentarzu Komunalnym w Gdańsku-Oliwie.
