LEHNERT JOHANN, złotnik
| (Nie pokazano 4 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 3: | Linia 3: | ||
[[File:GDANKSK LOGOTYP.jpg|thumb|'''Hasło powstało dzięki Miastu Gdańsk''']] | [[File:GDANKSK LOGOTYP.jpg|thumb|'''Hasło powstało dzięki Miastu Gdańsk''']] | ||
[[File:GAIT LOGOTYP.jpg|thumb|'''Partner redakcji''']] | [[File:GAIT LOGOTYP.jpg|thumb|'''Partner redakcji''']] | ||
| − | '''JOHANN LEHNERT''' (Lehnhart, Leonhard Lenert; sierpień 1713 Gdańsk – 2 VI 1792 Gdańsk), złotnik. Uczył się u [[HOLL HIERONYMUS II, złotnik | Hieronymusa Holla II]]. W latach 1745–1747 był czeladnikiem w warsztacie Johanna Schwarza. Pracę mistrzowską wykonał u [[BERENDT BENIAMIN I, złotnik| Beniamina Berendta I]] w 1747 | + | '''JOHANN LEHNERT''' (Lehnhart, Leonhard Lenert; sierpień 1713 Gdańsk – 2 VI 1792 Gdańsk), złotnik. Syn Georga Lehnerta. Uczył się u [[HOLL HIERONYMUS II, złotnik | Hieronymusa Holla II]]. W latach 1745–1747 był czeladnikiem w warsztacie Johanna Schwarza. Pracę mistrzowską wykonał u [[BERENDT BENIAMIN I, złotnik| Beniamina Berendta I]] w 1747 i 23 listopada tego roku wystarał się o otrzymanie [[OBYWATELSTWO MIEJSKIE | obywatelstwa Gdańska]] jako tzw. Bürger-Kind (dziecko gdańskich obywateli). Funkcję kompana (podstarszego) gdańskiego [[CECHY, XIV–XVIII wiek| cechu]] złotników pełnił w latach 1770, 1774, starszego cechu – 1771, 1775, 1779.<br/><br/> |
| − | Pracę mistrzowską w jego warsztacie przy Goldschmiedegasse (ul. Złotników) wykonał George Christoph Welt (Weldt; 21 XII 1737 – 2 I 1799). W 1757 zapisał na naukę syna Johanna Beniamina, który naukę ukończył w drugim podejściu (od 1772). Terminowo kończyli u niego naukę Gottlieb Schich, zapisany w 1751, Carl Lehmann (1752), Nathanael Gabriel Kickbusch (1757), Wilhelm Nisbeth (1758), Georg Gottlieb Bergholtz (1763), Carl Reinhold Lienck (1765), Andreas Samuel Böhm (1777) i Johann Wilhelm Rennefantz (1785). Nie ukończyli edukacji Gottlieb Foenger, zapisany w 1770, Johann Michael Friedrich Mund (1772) i David Lenhart (1776), Benjamin Bart, zapisany w 1781, został odesłany po nieudanej pierwszej pracy kontrolnej.<br/><br/> | + | Pracę mistrzowską w jego warsztacie przy Goldschmiedegasse (ul. Złotników) wykonał George Christoph Welt (Weldt; 21 XII 1737 – 2 I 1799), od 27 IV 1775 posiadający [[OBYWATELSTWO MIEJSKIE | obywatelstwo Gdańska]] jako tzw. Bürger-Kind (dziecko gdańskich obywateli), syn pochodzącego z Grudziądza i działającego w Gdańsku złotnika Johanna Christopha Welta. W 1757 zapisał na naukę syna Johanna Beniamina, który naukę ukończył w drugim podejściu (od 1772). Terminowo kończyli u niego naukę Gottlieb Schich, zapisany w 1751, Carl Lehmann (1752), Nathanael Gabriel Kickbusch (1757), Wilhelm Nisbeth (1758), Georg Gottlieb Bergholtz (1763), Carl Reinhold Lienck (1765), Andreas Samuel Böhm (1777) i Johann Wilhelm Rennefantz (1785). Nie ukończyli edukacji Gottlieb Foenger, zapisany w 1770, Johann Michael Friedrich Mund (1772) i David Lenhart (1776), Benjamin Bart, zapisany w 1781, został odesłany po nieudanej pierwszej pracy kontrolnej.<br/><br/> |
| − | Używał znaku warsztatowego z monogramem IL w polu prostokątnym, znanym co najmniej w czterech wariantach. Jako probierz cechowy używał znaku z inicjałem L pisanym kursywą w polu o obrysie litery. W tym samym czasie działało w Gdańsku kilku złotników o inicjałach IL, dlatego powiązanie z Lehnertem konkretnych znaków (a tym samym wyrobów) jest utrudnione. Znakami tymi opatrzone są przede wszystkim argenteria sakralne: kielichy (Ostrowite, Pelplin, Piaseczno, Puck, Silno, Szynwałd), monstrancje ([[KOŚCIÓŁ ŚW. WALENTEGO| kościół św. Walentego]] w Gdańsku, Puck, Wejherowo), krzyż (Szynwałd), lampa wieczna (dawniej Heiligenthal (Świątki)), aplikacje na obrazy (Siecień), plakiety wotywne (Dźwierzno), oraz nieliczne srebra świeckie: cukiernica ([[MUZEUM NARODOWE| Muzeum Narodowe w Gdańsku]]), tacka (Zamek Królewski na Wawelu). | + | Używał znaku warsztatowego z monogramem IL w polu prostokątnym, znanym co najmniej w czterech wariantach. Jako probierz cechowy używał znaku z inicjałem L pisanym kursywą w polu o obrysie litery. W tym samym czasie działało w Gdańsku kilku złotników o inicjałach IL, dlatego powiązanie z Lehnertem konkretnych znaków (a tym samym wyrobów) jest utrudnione. Znakami tymi opatrzone są przede wszystkim argenteria sakralne: kielichy (Ostrowite, Pelplin, Piaseczno, Puck, Silno, Szynwałd), monstrancje ([[KOŚCIÓŁ ŚW. WALENTEGO| kościół św. Walentego]] w Gdańsku, Puck, Wejherowo), krzyż (Szynwałd), lampa wieczna (dawniej Heiligenthal (Świątki)), aplikacje na obrazy (Siecień), plakiety wotywne (Dźwierzno), oraz nieliczne srebra świeckie: cukiernica ([[MUZEUM NARODOWE| Muzeum Narodowe w Gdańsku]]), tacka (Zamek Królewski na Wawelu). Zob. też [[ZŁOTNICTWO| złotnicy]]. {{author: AFR}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] [[Category: Złotnicy]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> |
| − | Zob. też [[ZŁOTNICTWO| złotnicy]]. {{author: AFR}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] [[Category: Złotnicy]] | + | '''Bibliografia''': <br/> |
| + | Księga przyjęć do prawa miejskiego w Gdańsku 1536–1814, wyd. Andrzej Groth, Ewa Łączyńska-Bartoszek, Dariusz Kaczor, Gdańsk 2019, t. VII, s. 360, 489.<br/> | ||
| + | Czihak Eugen von, ''Die Edelschmiedekunst früherer Zeiten in Preussen'', Leipzig 1908, s. 80. <br/> | ||
| + | Kriegseisen Jacek, ''O gdańskich złotnikach w latach 1700–1816'', w: ''...łyżek srebrnych dwa tuziny. Srebra domowe w Gdańsku 1700–1816'', Gdańsk 2007, s. 176.<br/> | ||
Aktualna wersja na dzień 08:30, 16 paź 2023
JOHANN LEHNERT (Lehnhart, Leonhard Lenert; sierpień 1713 Gdańsk – 2 VI 1792 Gdańsk), złotnik. Syn Georga Lehnerta. Uczył się u Hieronymusa Holla II. W latach 1745–1747 był czeladnikiem w warsztacie Johanna Schwarza. Pracę mistrzowską wykonał u Beniamina Berendta I w 1747 i 23 listopada tego roku wystarał się o otrzymanie obywatelstwa Gdańska jako tzw. Bürger-Kind (dziecko gdańskich obywateli). Funkcję kompana (podstarszego) gdańskiego cechu złotników pełnił w latach 1770, 1774, starszego cechu – 1771, 1775, 1779.
Pracę mistrzowską w jego warsztacie przy Goldschmiedegasse (ul. Złotników) wykonał George Christoph Welt (Weldt; 21 XII 1737 – 2 I 1799), od 27 IV 1775 posiadający obywatelstwo Gdańska jako tzw. Bürger-Kind (dziecko gdańskich obywateli), syn pochodzącego z Grudziądza i działającego w Gdańsku złotnika Johanna Christopha Welta. W 1757 zapisał na naukę syna Johanna Beniamina, który naukę ukończył w drugim podejściu (od 1772). Terminowo kończyli u niego naukę Gottlieb Schich, zapisany w 1751, Carl Lehmann (1752), Nathanael Gabriel Kickbusch (1757), Wilhelm Nisbeth (1758), Georg Gottlieb Bergholtz (1763), Carl Reinhold Lienck (1765), Andreas Samuel Böhm (1777) i Johann Wilhelm Rennefantz (1785). Nie ukończyli edukacji Gottlieb Foenger, zapisany w 1770, Johann Michael Friedrich Mund (1772) i David Lenhart (1776), Benjamin Bart, zapisany w 1781, został odesłany po nieudanej pierwszej pracy kontrolnej.
Używał znaku warsztatowego z monogramem IL w polu prostokątnym, znanym co najmniej w czterech wariantach. Jako probierz cechowy używał znaku z inicjałem L pisanym kursywą w polu o obrysie litery. W tym samym czasie działało w Gdańsku kilku złotników o inicjałach IL, dlatego powiązanie z Lehnertem konkretnych znaków (a tym samym wyrobów) jest utrudnione. Znakami tymi opatrzone są przede wszystkim argenteria sakralne: kielichy (Ostrowite, Pelplin, Piaseczno, Puck, Silno, Szynwałd), monstrancje ( kościół św. Walentego w Gdańsku, Puck, Wejherowo), krzyż (Szynwałd), lampa wieczna (dawniej Heiligenthal (Świątki)), aplikacje na obrazy (Siecień), plakiety wotywne (Dźwierzno), oraz nieliczne srebra świeckie: cukiernica ( Muzeum Narodowe w Gdańsku), tacka (Zamek Królewski na Wawelu). Zob. też złotnicy.
Bibliografia:
Księga przyjęć do prawa miejskiego w Gdańsku 1536–1814, wyd. Andrzej Groth, Ewa Łączyńska-Bartoszek, Dariusz Kaczor, Gdańsk 2019, t. VII, s. 360, 489.
Czihak Eugen von, Die Edelschmiedekunst früherer Zeiten in Preussen, Leipzig 1908, s. 80.
Kriegseisen Jacek, O gdańskich złotnikach w latach 1700–1816, w: ...łyżek srebrnych dwa tuziny. Srebra domowe w Gdańsku 1700–1816, Gdańsk 2007, s. 176.
