SZABLEWSKI ALOJZY, inżynier, działacz opozycji demokratycznej
| (Nie pokazano 5 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | [[File: | + | [[File: 1_Szablewski_Alojzy.JPG |thumb| Alojzy Szablewski, 1981]] |
| + | [[File: 2_Szablewski_Alojzy.jpg |thumb| Alojzy Szablewski i [[KOZIATEK JAN, działacz opozycji demokratycznej | Jan Koziatek]] (w szlafroku) podczas pobytu w szpitalu w Wejherowie w czasie internowania, 1982]] | ||
[[File: Alojzy_Szablewski.jpg |thumb| Alojzy Szablewski]] | [[File: Alojzy_Szablewski.jpg |thumb| Alojzy Szablewski]] | ||
| − | [[File: Szablewski_A._tablica.jpg |thumb| Tablica pamiątkowa poświęcona Alojzemu Szablewskiemu w siedzibie Komisji Krajowej NSZZ Solidarność, ul. Wały Piastowskie | + | [[File: Szablewski_A._tablica.jpg |thumb| Tablica pamiątkowa poświęcona Alojzemu Szablewskiemu w siedzibie Komisji Krajowej NSZZ Solidarność, ul. Wały Piastowskie 24]] |
'''ALOJZY SZABLEWSKI''' (4 VII 1925 Tczew – 30 IV 2017 Gdańsk), inżynier, działacz opozycji. Syn Franciszka, pracownika lokomotywowni w Zajączkowie Tczewskim, prezesa Pomorskiego Okręgowego Związku Zawodowego Kolejarzy, działacza Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem (BBWR) i Obozu Zjednoczenia Narodowego, radnego miasta Tczewa, i Franciszki z domu Dunajskiej, brat Teresy i Józefy. Po wybuchu II wojny zamieszkał w należącym do rodziny domu w Legionowie. W 1944 jako żołnierz Armii Krajowej brał udział w powstaniu warszawskim. W latach 1944–1945 zatrudniony w Fabryce Maszyn Rolniczych, od marca do maja 1945 w Starostwie Powiatowym w Tczewie, ukończył tamtejsze LO. W maju 1945 zgłosił się do zawodowej służby wojskowej, do września 1947 podchorąży w szkole oficerskiej Piechoty w Inowrocławiu, następnie Artylerii w Toruniu, od września 1947 do grudnia 1950 dowódca plutonu artylerii w Brzegu nad Odrą.<br/><br/> | '''ALOJZY SZABLEWSKI''' (4 VII 1925 Tczew – 30 IV 2017 Gdańsk), inżynier, działacz opozycji. Syn Franciszka, pracownika lokomotywowni w Zajączkowie Tczewskim, prezesa Pomorskiego Okręgowego Związku Zawodowego Kolejarzy, działacza Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem (BBWR) i Obozu Zjednoczenia Narodowego, radnego miasta Tczewa, i Franciszki z domu Dunajskiej, brat Teresy i Józefy. Po wybuchu II wojny zamieszkał w należącym do rodziny domu w Legionowie. W 1944 jako żołnierz Armii Krajowej brał udział w powstaniu warszawskim. W latach 1944–1945 zatrudniony w Fabryce Maszyn Rolniczych, od marca do maja 1945 w Starostwie Powiatowym w Tczewie, ukończył tamtejsze LO. W maju 1945 zgłosił się do zawodowej służby wojskowej, do września 1947 podchorąży w szkole oficerskiej Piechoty w Inowrocławiu, następnie Artylerii w Toruniu, od września 1947 do grudnia 1950 dowódca plutonu artylerii w Brzegu nad Odrą.<br/><br/> | ||
| − | Usunięty z wojska jako „fanatyk religijny”, "wróg Polski Ludowej” w grudniu 1950 wobec wyrażanych sprzeciwów w sprawie zakazów odbywania przez żołnierzy praktyk religijnych. W od stycznia 1951 do czerwca 1952 pracownik w Powszechnej Spółdzielni Spożywców w Tczewie (referent bhp i ppoż.). Ze względu na polityczną przeszłość w 1952 nie został przyjęty na studia na [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechnice Gdańskiej]] (PG). Od września 1952 do grudnia 1990 projektant w Centralnym Biurze Konstrukcji Okrętowych (CBKO) i Biurze Projektowo-Konstrukcyjnym [[STOCZNIA GDAŃSKA | Stoczni Gdańskiej im. Lenina]] (kreślarz, starszy konstruktor, kierownik zespołu). Od września 1953 mieszkał w Gdańsku. Z poparciem CBKO, po spełnieniu wymogu ponownego zdania egzaminu maturalnego (eksternistycznie), w 1963 ukończył systemem wieczorowym Wydział Budowy Okrętów PG. <br/><br/> | + | Usunięty z wojska jako „fanatyk religijny”, "wróg Polski Ludowej” w grudniu 1950 wobec wyrażanych sprzeciwów w sprawie zakazów odbywania przez żołnierzy praktyk religijnych. W od stycznia 1951 do czerwca 1952 pracownik w Powszechnej Spółdzielni Spożywców w Tczewie (referent bhp i ppoż.). Ze względu na polityczną przeszłość w 1952 nie został przyjęty na studia na [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechnice Gdańskiej]] (PG). Od września 1952 do grudnia 1990 projektant w Centralnym Biurze Konstrukcji Okrętowych (CBKO) i Biurze Projektowo-Konstrukcyjnym [[STOCZNIA GDAŃSKA | Stoczni Gdańskiej im. Lenina]] (kreślarz, starszy konstruktor, kierownik zespołu). Od września 1953 mieszkał w Gdańsku. Z poparciem CBKO, po spełnieniu wymogu ponownego zdania egzaminu maturalnego (eksternistycznie), w 1963 ukończył systemem wieczorowym [[WYDZIAŁ OCEANOTECHNIKI I OKRĘTOWNICTWA POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydział Budowy Okrętów PG]]. <br/><br/> |
| − | W [[GRUDZIEŃ 1970 | grudniu 1970]], w [[CZERWIEC 1976 | czerwcu 1976]] i w [[SIERPIEŃ 1980 | sierpniu 1980]] uczestnik protestów w Stoczni Gdańskiej. Od września 1980 w [[SOLIDARNOŚĆ | Solidarności]]; członek Prezydium Komitetu Zakładowego, w marcu–kwietniu 1981 jeden z inicjatorów odwołania [[WALENTYNOWICZ ANNA, działaczka opozycji demokratycznej, honorowy obywatel Gdańska, patronka skweru | Anny Walentynowicz]] z Prezydium Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego. Od listopada 1981 przewodniczący Komisji Zakładowej. Od 13 do 15 XII 1981 uczestnik strajku w Stoczni Gdańskiej, przewodniczący Zakładowego Komitetu Strajkowego, powstrzymał stoczniowców przed użyciem siły wobec jednostek ZOMO zapobiegając rozlewowi krwi. 15 XII 1981 aresztowany, osadzony w gdańskim [[ARESZT ŚLEDCZY W GDAŃSKU | Areszcie Śledczym]]. 28 V 1982 skazany wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Gdańsku na dwa lata więzienia w zawieszeniu, po ogłoszeniu wyroku zwolniony, powrócił do pracy w Stoczni Gdańskiej na stanowisku robotnika. Po wyjściu współzałożyciel i szef Tajnej Komisji Zakładowej Solidarności w Stoczni Gdańskiej (współorganizator pomocy dla rodzin osób represjonowanych, zbierania składek, wydawania podziemnego pisma „Rozwaga i Solidarność”, dokumentów: Karta 84, Posłanie do ujarzmionych narodów Europy Środkowej, druków okolicznościowych). W maju i sierpniu 1988 przewodniczący Komitetu Strajkowego w Stoczni Gdańskiej, w sierpniu 1988 członek Prezydium Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego. Od 1990 na emeryturze. <br/><br/> | + | W [[GRUDZIEŃ 1970 | grudniu 1970]], w [[CZERWIEC 1976 | czerwcu 1976]] i w [[SIERPIEŃ 1980 | sierpniu 1980]] uczestnik protestów w Stoczni Gdańskiej. Od września 1980 w [[SOLIDARNOŚĆ | Solidarności]]; członek Prezydium Komitetu Zakładowego, w marcu–kwietniu 1981 jeden z inicjatorów odwołania [[WALENTYNOWICZ ANNA, działaczka opozycji demokratycznej, honorowy obywatel Gdańska, patronka skweru | Anny Walentynowicz]] z Prezydium Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego. Od listopada 1981 przewodniczący Komisji Zakładowej. Od 13 do 15 XII 1981 uczestnik strajku w Stoczni Gdańskiej, przewodniczący Zakładowego Komitetu Strajkowego, powstrzymał stoczniowców przed użyciem siły wobec jednostek ZOMO zapobiegając rozlewowi krwi. 15 XII 1981 aresztowany, osadzony w gdańskim [[ARESZT ŚLEDCZY W GDAŃSKU | Areszcie Śledczym]]. 28 V 1982 skazany wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Gdańsku na dwa lata więzienia w zawieszeniu, po ogłoszeniu wyroku zwolniony, powrócił do pracy w Stoczni Gdańskiej na stanowisku robotnika. Po wyjściu współzałożyciel i szef Tajnej Komisji Zakładowej Solidarności w Stoczni Gdańskiej (współorganizator pomocy dla rodzin osób represjonowanych, zbierania składek, wydawania podziemnego pisma „Rozwaga i Solidarność”, dokumentów: Karta 84, Posłanie do ujarzmionych narodów Europy Środkowej, druków okolicznościowych). W maju i sierpniu 1988 przewodniczący Komitetu Strajkowego w Stoczni Gdańskiej, w sierpniu 1988 członek Prezydium Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego. Należał do [[BRACTWO OBLATÓW ŚW. BRYGIDY | Bractwa Oblatów św. Brygidy]]. Od 1990 na emeryturze. <br/><br/> |
W latach 1991–1995 w Zjednoczeniu Chrześcijańsko-Narodowym, 1996–2000 w Ruchu Odbudowy Polski. W okresie 1991–1993 poseł na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej z listy Wyborczej Akcji Katolickiej. W latach 1991-1995 członek Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego, w 1996-2000 Ruchu Odbudowy Polski (był zastępcą przewodniczącego okręgu gdańskiego). Od 1994 członek Stowarzyszenia Osób Represjonowanych „Godność” w Gdańsku, od 2003 członek Stowarzyszenia Solidarni z Kolebki. <br/><br/> | W latach 1991–1995 w Zjednoczeniu Chrześcijańsko-Narodowym, 1996–2000 w Ruchu Odbudowy Polski. W okresie 1991–1993 poseł na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej z listy Wyborczej Akcji Katolickiej. W latach 1991-1995 członek Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego, w 1996-2000 Ruchu Odbudowy Polski (był zastępcą przewodniczącego okręgu gdańskiego). Od 1994 członek Stowarzyszenia Osób Represjonowanych „Godność” w Gdańsku, od 2003 członek Stowarzyszenia Solidarni z Kolebki. <br/><br/> | ||
[[File: Ks._Gabriel_Szablewski__1983.jpg |thumb| Gabriel Szablewski, wikariusz kościoła NMP, 1983]] | [[File: Ks._Gabriel_Szablewski__1983.jpg |thumb| Gabriel Szablewski, wikariusz kościoła NMP, 1983]] | ||
| − | Odznaczony | + | Odznaczony m.in.: w 1981 odznaką „Zasłużony dla Stoczni Gdańskiej”, w 1999 za zasługi dla Polski medalem „Polonia Mater Nostra Est”, w 2006 Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, w 2016 Krzyżem Wolności i Solidarności. W latach 1970-1987 otrzymał 14 dyplomów uznania za prototypowe projekty statków. <br/><br/> |
Mieszkał w Gdańsku–[[ŻABIANKA|Żabiance]]. Od 1957 mąż Adeli z domu Nikiel (9 VII 1931 – 4 V 2006 Gdańsk), lekarki. Ojciec Jacka i Gabriela (ur. 1959), absolwenta [[GDAŃSKIE SEMINARIUM DUCHOWNE | Gdańskiego Seminarium Duchownego]], po święceniach kapłańskich w 1983 wikariusza w [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny]] w Gdańsku, w latach 1984–1985 w [[KOŚCIÓŁ CHRYSTUSA ODKUPICIELA | kościele Chrystusa Odkupiciela]] w Gdańsku-Żabiance, który odszedł ze stanu kapłańskiego w 1985, następnie właściciela firmy transportowej w Kanadzie. Pochowany w asyście wojskowej na [[CMENTARZE W OLIWIE | Cmentarzu Komunalnym w Oliwie]]. {{author: BŚ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Mieszkał w Gdańsku–[[ŻABIANKA|Żabiance]]. Od 1957 mąż Adeli z domu Nikiel (9 VII 1931 – 4 V 2006 Gdańsk), lekarki. Ojciec Jacka i Gabriela (ur. 1959), absolwenta [[GDAŃSKIE SEMINARIUM DUCHOWNE | Gdańskiego Seminarium Duchownego]], po święceniach kapłańskich w 1983 wikariusza w [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny]] w Gdańsku, w latach 1984–1985 w [[KOŚCIÓŁ CHRYSTUSA ODKUPICIELA | kościele Chrystusa Odkupiciela]] w Gdańsku-Żabiance, który odszedł ze stanu kapłańskiego w 1985, następnie właściciela firmy transportowej w Kanadzie. Pochowany w asyście wojskowej na [[CMENTARZE W OLIWIE | Cmentarzu Komunalnym w Oliwie]]. {{author: BŚ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 09:42, 9 paź 2024
ALOJZY SZABLEWSKI (4 VII 1925 Tczew – 30 IV 2017 Gdańsk), inżynier, działacz opozycji. Syn Franciszka, pracownika lokomotywowni w Zajączkowie Tczewskim, prezesa Pomorskiego Okręgowego Związku Zawodowego Kolejarzy, działacza Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem (BBWR) i Obozu Zjednoczenia Narodowego, radnego miasta Tczewa, i Franciszki z domu Dunajskiej, brat Teresy i Józefy. Po wybuchu II wojny zamieszkał w należącym do rodziny domu w Legionowie. W 1944 jako żołnierz Armii Krajowej brał udział w powstaniu warszawskim. W latach 1944–1945 zatrudniony w Fabryce Maszyn Rolniczych, od marca do maja 1945 w Starostwie Powiatowym w Tczewie, ukończył tamtejsze LO. W maju 1945 zgłosił się do zawodowej służby wojskowej, do września 1947 podchorąży w szkole oficerskiej Piechoty w Inowrocławiu, następnie Artylerii w Toruniu, od września 1947 do grudnia 1950 dowódca plutonu artylerii w Brzegu nad Odrą.
Usunięty z wojska jako „fanatyk religijny”, "wróg Polski Ludowej” w grudniu 1950 wobec wyrażanych sprzeciwów w sprawie zakazów odbywania przez żołnierzy praktyk religijnych. W od stycznia 1951 do czerwca 1952 pracownik w Powszechnej Spółdzielni Spożywców w Tczewie (referent bhp i ppoż.). Ze względu na polityczną przeszłość w 1952 nie został przyjęty na studia na Politechnice Gdańskiej (PG). Od września 1952 do grudnia 1990 projektant w Centralnym Biurze Konstrukcji Okrętowych (CBKO) i Biurze Projektowo-Konstrukcyjnym Stoczni Gdańskiej im. Lenina (kreślarz, starszy konstruktor, kierownik zespołu). Od września 1953 mieszkał w Gdańsku. Z poparciem CBKO, po spełnieniu wymogu ponownego zdania egzaminu maturalnego (eksternistycznie), w 1963 ukończył systemem wieczorowym Wydział Budowy Okrętów PG.
W grudniu 1970, w czerwcu 1976 i w sierpniu 1980 uczestnik protestów w Stoczni Gdańskiej. Od września 1980 w Solidarności; członek Prezydium Komitetu Zakładowego, w marcu–kwietniu 1981 jeden z inicjatorów odwołania Anny Walentynowicz z Prezydium Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego. Od listopada 1981 przewodniczący Komisji Zakładowej. Od 13 do 15 XII 1981 uczestnik strajku w Stoczni Gdańskiej, przewodniczący Zakładowego Komitetu Strajkowego, powstrzymał stoczniowców przed użyciem siły wobec jednostek ZOMO zapobiegając rozlewowi krwi. 15 XII 1981 aresztowany, osadzony w gdańskim Areszcie Śledczym. 28 V 1982 skazany wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Gdańsku na dwa lata więzienia w zawieszeniu, po ogłoszeniu wyroku zwolniony, powrócił do pracy w Stoczni Gdańskiej na stanowisku robotnika. Po wyjściu współzałożyciel i szef Tajnej Komisji Zakładowej Solidarności w Stoczni Gdańskiej (współorganizator pomocy dla rodzin osób represjonowanych, zbierania składek, wydawania podziemnego pisma „Rozwaga i Solidarność”, dokumentów: Karta 84, Posłanie do ujarzmionych narodów Europy Środkowej, druków okolicznościowych). W maju i sierpniu 1988 przewodniczący Komitetu Strajkowego w Stoczni Gdańskiej, w sierpniu 1988 członek Prezydium Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego. Należał do Bractwa Oblatów św. Brygidy. Od 1990 na emeryturze.
W latach 1991–1995 w Zjednoczeniu Chrześcijańsko-Narodowym, 1996–2000 w Ruchu Odbudowy Polski. W okresie 1991–1993 poseł na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej z listy Wyborczej Akcji Katolickiej. W latach 1991-1995 członek Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego, w 1996-2000 Ruchu Odbudowy Polski (był zastępcą przewodniczącego okręgu gdańskiego). Od 1994 członek Stowarzyszenia Osób Represjonowanych „Godność” w Gdańsku, od 2003 członek Stowarzyszenia Solidarni z Kolebki.
Odznaczony m.in.: w 1981 odznaką „Zasłużony dla Stoczni Gdańskiej”, w 1999 za zasługi dla Polski medalem „Polonia Mater Nostra Est”, w 2006 Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, w 2016 Krzyżem Wolności i Solidarności. W latach 1970-1987 otrzymał 14 dyplomów uznania za prototypowe projekty statków.
Mieszkał w Gdańsku–Żabiance. Od 1957 mąż Adeli z domu Nikiel (9 VII 1931 – 4 V 2006 Gdańsk), lekarki. Ojciec Jacka i Gabriela (ur. 1959), absolwenta Gdańskiego Seminarium Duchownego, po święceniach kapłańskich w 1983 wikariusza w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Gdańsku, w latach 1984–1985 w kościele Chrystusa Odkupiciela w Gdańsku-Żabiance, który odszedł ze stanu kapłańskiego w 1985, następnie właściciela firmy transportowej w Kanadzie. Pochowany w asyście wojskowej na Cmentarzu Komunalnym w Oliwie.
