WODZIKOWSKI MAKSYMILIAN, przedstawiciel gdańskiej Polonii
| (Nie pokazano 3 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | + | [[File: Wodzikowski_Maksymilian.jpg |thumb| Grób Maksymiliana i Róży Wodzikowskich]] | |
| − | '''MAKSYMILIAN WODZIKOWSKI''' (5 X 1890 Leśna Jania – 26 XII 1959 Gdańsk), kolejarz, przedstawiciel gdańskiej Polonii. Syn Jana (27 I 1866 Borzechowo – 29 III 1900 Barłożno), listonosza, później robotnika, i Malwiny Teresy z domu Gatz (1 III 1866 Leśna Jania – 15 I 1906 Barłożno). Brat Marty (ur. 9 IV 1887 Leśna Jania), Moniki | + | '''MAKSYMILIAN WODZIKOWSKI''' (5 X 1890 Leśna Jania – 26 XII 1959 Gdańsk), kolejarz, przedstawiciel gdańskiej Polonii. Syn Jana (27 I 1866 Borzechowo – 29 III 1900 Barłożno), listonosza, później robotnika, i Malwiny Teresy z domu Gatz (1 III 1866 Leśna Jania – 15 I 1906 Barłożno). Brat Marty (ur. 9 IV 1887 Leśna Jania), Moniki po mężu Kotowskiej (6 IV 1888 Leśna Jania – 7 IX 1965 Barłożno), Rozalii (2 X 1889 Leśna Jania – 2 XII 1889 Leśna Jania), Pawła (2 I 1893 Leśna Jania – 27 X 1893 Leśna Jania), Jana (ur. 26 III 1894 Leśna Jania), Franciszka (ur. 10 IV 1896 Barłożno), Anny (ur. 13 IV 1900 Barłożno), Pawła (10 II 1904 Barłożno – 3 II 1906 Barłożno). <br/><br/> |
| − | Po I wojnie światowej zamieszkał w Gdańsku. Wiertniczy studni, od 27 II 1927 w służbie PKP. 1 I 1930 mianowany etatowym hamulcowym w 13 grupie uposażenia, od 1 II 1935 konduktor w II klasie w 12 grupie uposażenia na [[STACJA KOLEJOWA GDAŃSK POŁUDNIOWY | Stacji Gdańsk Południowy]]. Należał do [[GMINA POLSKA ZWIĄZEK POLAKÓW W WOLNYM MIEŚCIE GDAŃSKU | Gminy Polskiej Związku Polaków w Wolnym Mieście Gdańsku]], Związku Urzędników Kolejowych, Towarzystwa Byłych Powstańców i Wojaków, [[LIGA MORSKA I RZECZNA | Ligi Morskiej i Kolonialnej]], Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. Odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi (11 XI 1938). Mieszkał m.in. przy Große Ölmühlengasse 11 (ul. Olejarna), Hauptstrasse 80b (al. Grunwaldzka), Kleinhammerweg 16 (ul. Kilińskiego), Adolf-Hitler-Strasse 227 (al. Grunwaldzka) oraz Ludolfinerstrasse 2 (ul. Czyżewskiego, tzw. Dom Antoniego Abrahama). <br/><br/> | + | Po I wojnie światowej zamieszkał w Gdańsku. Wiertniczy studni, od 27 II 1927 w służbie PKP. 1 I 1930 mianowany etatowym hamulcowym w 13 grupie uposażenia, od 1 II 1935 konduktor w II klasie w 12 grupie uposażenia na [[STACJA KOLEJOWA GDAŃSK POŁUDNIOWY | Stacji Gdańsk Południowy]]. Należał do [[GMINA POLSKA ZWIĄZEK POLAKÓW W WOLNYM MIEŚCIE GDAŃSKU | Gminy Polskiej Związku Polaków w Wolnym Mieście Gdańsku]], Związku Urzędników Kolejowych, Towarzystwa Byłych Powstańców i Wojaków, [[LIGA MORSKA I RZECZNA | Ligi Morskiej i Kolonialnej]], Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. Odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi (11 XI 1938). Mieszkał m.in. przy Große Ölmühlengasse 11 (ul. Olejarna), Hauptstrasse 80b (al. Grunwaldzka), Kleinhammerweg 16 (ul. Kilińskiego), Adolf-Hitler-Strasse 227 (al. Grunwaldzka) oraz Ludolfinerstrasse 2 (ul. Czyżewskiego, tzw. Dom [[ABRAHAM ANTONI, działacz kaszubski, patron gdańskiej ulicy | Antoniego Abrahama]]), tam również po wojnie. <br/><br/> |
| − | Po wybuchu II wojny w służbie kolei niemieckich jako robotnik torowy. Od 15 V 1940 do 1942 przebywał w okolicach Berlina, w latach 1942–1945 pracował w Sopocie. Od 25 IV 1945 ponownie w służbie PKP, kierownik pociągów na Stacji Gdańsk Południowy | + | Po wybuchu II wojny w służbie kolei niemieckich jako robotnik torowy. Od 15 V 1940 do 1942 przebywał w okolicach Berlina, w latach 1942–1945 pracował w Sopocie. Od 25 IV 1945 ponownie w służbie PKP, kierownik pociągów na Stacji Gdańsk Południowy. <br/><br/> |
| − | 10 XI 1913 poślubił mieszkankę Kopytkowa Różę Brzoskę vel Brzóskę (14 XII 1887 Dąbrówka koło Gniewu – 16 VII 1960 Gdańsk), córkę Jana Brzoski, owczarza (wcześniej rzeźnika), i Róży z domu Romeyke vel Romeike. Ojciec bliźniaczek Wandy (24 III 1914 Skórcz – 4 X 1914 Zblewo) i Małgorzaty (24 III 1914 Skórcz – 15 VII 1985 Gdańsk), zamężnej | + | 10 XI 1913 poślubił mieszkankę Kopytkowa Różę Brzoskę vel Brzóskę (14 XII 1887 Dąbrówka koło Gniewu – 16 VII 1960 Gdańsk), córkę Jana Brzoski, owczarza (wcześniej rzeźnika), i Róży z domu Romeyke vel Romeike. Ojciec bliźniaczek: Wandy (24 III 1914 Skórcz – 4 X 1914 Zblewo) i Małgorzaty (24 III 1914 Skórcz – 15 VII 1985 Gdańsk), zamężnej z Bolesławem Stańczewskim (2 VI 1905 – 14 II 1985 Gdańsk). Pochowany w rodzinnym grobie na [[CMENTARZE W OLIWIE | Cmentarzu Komunalnym w Oliwie]]. {{author: MAD}} {{author: GGe}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> |
'''Bibliografia''': <br/> | '''Bibliografia''': <br/> | ||
Archiwum Towarzystwa Przyjaciół Gdańska. <br/> | Archiwum Towarzystwa Przyjaciół Gdańska. <br/> | ||
| − | + | Kledzik Witold, ''Biografie Polaków – pracowników kolejowych (nie wszystkich) zatrudnionych do 31.8.1939 w służbie na PKP na terenie byłego Wolnego Miasta Gdańska'', PAN Biblioteka Gdańska, Ms. 5152/3. | |
| − | + | ||
| − | + | ||
Aktualna wersja na dzień 07:39, 23 paź 2023
MAKSYMILIAN WODZIKOWSKI (5 X 1890 Leśna Jania – 26 XII 1959 Gdańsk), kolejarz, przedstawiciel gdańskiej Polonii. Syn Jana (27 I 1866 Borzechowo – 29 III 1900 Barłożno), listonosza, później robotnika, i Malwiny Teresy z domu Gatz (1 III 1866 Leśna Jania – 15 I 1906 Barłożno). Brat Marty (ur. 9 IV 1887 Leśna Jania), Moniki po mężu Kotowskiej (6 IV 1888 Leśna Jania – 7 IX 1965 Barłożno), Rozalii (2 X 1889 Leśna Jania – 2 XII 1889 Leśna Jania), Pawła (2 I 1893 Leśna Jania – 27 X 1893 Leśna Jania), Jana (ur. 26 III 1894 Leśna Jania), Franciszka (ur. 10 IV 1896 Barłożno), Anny (ur. 13 IV 1900 Barłożno), Pawła (10 II 1904 Barłożno – 3 II 1906 Barłożno).
Po I wojnie światowej zamieszkał w Gdańsku. Wiertniczy studni, od 27 II 1927 w służbie PKP. 1 I 1930 mianowany etatowym hamulcowym w 13 grupie uposażenia, od 1 II 1935 konduktor w II klasie w 12 grupie uposażenia na Stacji Gdańsk Południowy. Należał do Gminy Polskiej Związku Polaków w Wolnym Mieście Gdańsku, Związku Urzędników Kolejowych, Towarzystwa Byłych Powstańców i Wojaków, Ligi Morskiej i Kolonialnej, Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. Odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi (11 XI 1938). Mieszkał m.in. przy Große Ölmühlengasse 11 (ul. Olejarna), Hauptstrasse 80b (al. Grunwaldzka), Kleinhammerweg 16 (ul. Kilińskiego), Adolf-Hitler-Strasse 227 (al. Grunwaldzka) oraz Ludolfinerstrasse 2 (ul. Czyżewskiego, tzw. Dom Antoniego Abrahama), tam również po wojnie.
Po wybuchu II wojny w służbie kolei niemieckich jako robotnik torowy. Od 15 V 1940 do 1942 przebywał w okolicach Berlina, w latach 1942–1945 pracował w Sopocie. Od 25 IV 1945 ponownie w służbie PKP, kierownik pociągów na Stacji Gdańsk Południowy.
10 XI 1913 poślubił mieszkankę Kopytkowa Różę Brzoskę vel Brzóskę (14 XII 1887 Dąbrówka koło Gniewu – 16 VII 1960 Gdańsk), córkę Jana Brzoski, owczarza (wcześniej rzeźnika), i Róży z domu Romeyke vel Romeike. Ojciec bliźniaczek: Wandy (24 III 1914 Skórcz – 4 X 1914 Zblewo) i Małgorzaty (24 III 1914 Skórcz – 15 VII 1985 Gdańsk), zamężnej z Bolesławem Stańczewskim (2 VI 1905 – 14 II 1985 Gdańsk). Pochowany w rodzinnym grobie na Cmentarzu Komunalnym w Oliwie.
Bibliografia:
Archiwum Towarzystwa Przyjaciół Gdańska.
Kledzik Witold, Biografie Polaków – pracowników kolejowych (nie wszystkich) zatrudnionych do 31.8.1939 w służbie na PKP na terenie byłego Wolnego Miasta Gdańska, PAN Biblioteka Gdańska, Ms. 5152/3.
