HOTEL CONTINENTAL
| (Nie pokazano 5 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 6: | Linia 6: | ||
'''HOTEL CONTINENTAL''', Stadtgraben 7, u zbiegu obecnej ul. Elżbietańskiej i Podwale Grodzkie, naprzeciw (nieco na południe) [[DWORZEC GDAŃSK GŁÓWNY | Dworca Głównego]]. Budowany od 1896, otwarty 20 VI 1899. Początkowo własność Heinricha Schützego, w czerwcu 1919 nabyty za 1 800 000 marek przez polską spółkę Baltische Terrain-Gesellschaft (Bałtyckie Towarzystwo Terenowe). <br/><br/> | '''HOTEL CONTINENTAL''', Stadtgraben 7, u zbiegu obecnej ul. Elżbietańskiej i Podwale Grodzkie, naprzeciw (nieco na południe) [[DWORZEC GDAŃSK GŁÓWNY | Dworca Głównego]]. Budowany od 1896, otwarty 20 VI 1899. Początkowo własność Heinricha Schützego, w czerwcu 1919 nabyty za 1 800 000 marek przez polską spółkę Baltische Terrain-Gesellschaft (Bałtyckie Towarzystwo Terenowe). <br/><br/> | ||
| − | Trzypiętrowy, wydłużony budynek zwieńczony był szczytami, w narożniku znajdowała się półokrągła wieża z baniastym hełmem. Pierwotnie hotel dysponował 35 pokojami, po rozbudowie w 1914 – 90 (ze 120 łóżkami), dużą restauracją | + | Trzypiętrowy, wydłużony budynek zwieńczony był szczytami, w narożniku znajdowała się półokrągła wieża z baniastym hełmem. Pierwotnie hotel dysponował 35 pokojami, po rozbudowie w 1914 – 90 (ze 120 łóżkami), z dużą restauracją „Zum Rüdesheimer”, na I piętrze z kawiarnią i winiarnią, posiadał także zakład fryzjerski i kantor wymiany walut. W 1920 przebudowano część zaplecza kuchenno-gospodarczego. 29 VII 1920, po wielkim wiecu przeciwko drożyźnie i podatkom, który odbył się na [[TARG SIENNY | Targu Siennym]], stał się jednym z celów ataku protestujących (jak i inne polskie placówki, zob. [[GENERALNA DELEGACJA MINISTERSTWA APROWIZACJI W GDAŃSKU (1919–1920) | Generalna Delegacja Ministerstwa Aprowizacji]]). W okresie [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnego Miasta Gdańska]] znajdowała się tutaj m.in. agencja Polskiego Biura Podróży Orbis. Pokoje były wówczas wyposażone w telefon, łazienkę i WC. W polskich pismach obiekt reklamował się jako obsługujący gości również w języku polskim. W hotelu 11 VII 1922 powołano polskie [[TOWARZYSTWO PRZYJACIÓŁ NAUKI I SZTUKI | Towarzystwo Przyjaciół Nauki i Sztuki]] (z siedzibą w budynku [[GIMNAZJUM POLSKIE | Gimnazjum Polskiego]]), tutaj też odbywały się pierwsze zebrania zarządu klubu sportowego [[GEDANIA, klub sportowy | Gedania]], utworzonego 15 IX 1922. Miał tu swoją siedzibę w 1927 Polski Klub Szachowy (I piętro, pokój 12), także Verband zür Förderung d. Danzig-Polnischen Wirtschaftsbeziehungen (Stowarzyszenie Wspierania Gdańsko-Polskich Stosunków Gospodarczych), a w latach 1935–1938 konsulat Wenezueli. <br/><br/> |
| − | + | ||
W 1924 urządzono część hotelową na poddaszu (ilość pokoi wzrosła do 100), w 1934 odnowiono elewację. 13-14 X 1930 w hotelu gościł brat cesarza Japonii, książę Takamatsu z żoną Kikuko i dworem. Książę, komandor Japońskiej Cesarskiej Marynarki Wojennej, przed przyjazdem do Gdańska przebywał w Warszawie i oglądał port w Gdyni.<br/><br/> | W 1924 urządzono część hotelową na poddaszu (ilość pokoi wzrosła do 100), w 1934 odnowiono elewację. 13-14 X 1930 w hotelu gościł brat cesarza Japonii, książę Takamatsu z żoną Kikuko i dworem. Książę, komandor Japońskiej Cesarskiej Marynarki Wojennej, przed przyjazdem do Gdańska przebywał w Warszawie i oglądał port w Gdyni.<br/><br/> | ||
| − | |||
Od 1930 dyrektorem i współwłaścicielem był Piotr Bresiński (1870–1940), były powstaniec wielkopolski, od lat 20. XX wieku działacz Polonii sopockiej (w latach 1924–1934 z listy polskiej członek sopockiej Rady Miasta). Za jego czasów hotel był miejscem zebrań gdańskiej Polonii, przyjmował też Żydów przed ich wymuszonym wyjazdem z Gdańska ([[ŻYDZI | Żydzi]], [[POMNIK KINDERTRANSPORTÓW | pomnik Kindertransportów]]). W 1938 nazistowskie władze miasta w przyjętym planie przebudowy centrum Gdańska założyły rozbiórkę hotelu (ze względów politycznych). Do wybuchu II wojny światowej przedsięwzięcia nie udało się zrealizować. 7 IX 1939 w budynku przetrzymywano polskich oficerów z [[WESTERPLATTE | Westerplatte]]. Piotr Bresiński, aresztowany, zginął w [[OBÓZ STUTTHOF | obozie Stutthof]] (po ekshumacji pochowany na [[CMENTARZ NA ZASPIE | cmentarzu na Zaspie]]). Hotel, w 1939 przejęty przez władze jako mienie polskie, oddany w dzierżawę byłemu recepcjoniście Robertowi Hallmannowi, funkcjonował do chwili zniszczenia w [[ROK 1945 | 1945]], nieodbudowany. {{author: BŚ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Przestrzeń miasta]] | Od 1930 dyrektorem i współwłaścicielem był Piotr Bresiński (1870–1940), były powstaniec wielkopolski, od lat 20. XX wieku działacz Polonii sopockiej (w latach 1924–1934 z listy polskiej członek sopockiej Rady Miasta). Za jego czasów hotel był miejscem zebrań gdańskiej Polonii, przyjmował też Żydów przed ich wymuszonym wyjazdem z Gdańska ([[ŻYDZI | Żydzi]], [[POMNIK KINDERTRANSPORTÓW | pomnik Kindertransportów]]). W 1938 nazistowskie władze miasta w przyjętym planie przebudowy centrum Gdańska założyły rozbiórkę hotelu (ze względów politycznych). Do wybuchu II wojny światowej przedsięwzięcia nie udało się zrealizować. 7 IX 1939 w budynku przetrzymywano polskich oficerów z [[WESTERPLATTE | Westerplatte]]. Piotr Bresiński, aresztowany, zginął w [[OBÓZ STUTTHOF | obozie Stutthof]] (po ekshumacji pochowany na [[CMENTARZ NA ZASPIE | cmentarzu na Zaspie]]). Hotel, w 1939 przejęty przez władze jako mienie polskie, oddany w dzierżawę byłemu recepcjoniście Robertowi Hallmannowi, funkcjonował do chwili zniszczenia w [[ROK 1945 | 1945]], nieodbudowany. {{author: BŚ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Przestrzeń miasta]] | ||
Aktualna wersja na dzień 13:45, 21 lis 2024
HOTEL CONTINENTAL, Stadtgraben 7, u zbiegu obecnej ul. Elżbietańskiej i Podwale Grodzkie, naprzeciw (nieco na południe) Dworca Głównego. Budowany od 1896, otwarty 20 VI 1899. Początkowo własność Heinricha Schützego, w czerwcu 1919 nabyty za 1 800 000 marek przez polską spółkę Baltische Terrain-Gesellschaft (Bałtyckie Towarzystwo Terenowe).
Trzypiętrowy, wydłużony budynek zwieńczony był szczytami, w narożniku znajdowała się półokrągła wieża z baniastym hełmem. Pierwotnie hotel dysponował 35 pokojami, po rozbudowie w 1914 – 90 (ze 120 łóżkami), z dużą restauracją „Zum Rüdesheimer”, na I piętrze z kawiarnią i winiarnią, posiadał także zakład fryzjerski i kantor wymiany walut. W 1920 przebudowano część zaplecza kuchenno-gospodarczego. 29 VII 1920, po wielkim wiecu przeciwko drożyźnie i podatkom, który odbył się na Targu Siennym, stał się jednym z celów ataku protestujących (jak i inne polskie placówki, zob. Generalna Delegacja Ministerstwa Aprowizacji). W okresie II Wolnego Miasta Gdańska znajdowała się tutaj m.in. agencja Polskiego Biura Podróży Orbis. Pokoje były wówczas wyposażone w telefon, łazienkę i WC. W polskich pismach obiekt reklamował się jako obsługujący gości również w języku polskim. W hotelu 11 VII 1922 powołano polskie Towarzystwo Przyjaciół Nauki i Sztuki (z siedzibą w budynku Gimnazjum Polskiego), tutaj też odbywały się pierwsze zebrania zarządu klubu sportowego Gedania, utworzonego 15 IX 1922. Miał tu swoją siedzibę w 1927 Polski Klub Szachowy (I piętro, pokój 12), także Verband zür Förderung d. Danzig-Polnischen Wirtschaftsbeziehungen (Stowarzyszenie Wspierania Gdańsko-Polskich Stosunków Gospodarczych), a w latach 1935–1938 konsulat Wenezueli.
W 1924 urządzono część hotelową na poddaszu (ilość pokoi wzrosła do 100), w 1934 odnowiono elewację. 13-14 X 1930 w hotelu gościł brat cesarza Japonii, książę Takamatsu z żoną Kikuko i dworem. Książę, komandor Japońskiej Cesarskiej Marynarki Wojennej, przed przyjazdem do Gdańska przebywał w Warszawie i oglądał port w Gdyni.
Od 1930 dyrektorem i współwłaścicielem był Piotr Bresiński (1870–1940), były powstaniec wielkopolski, od lat 20. XX wieku działacz Polonii sopockiej (w latach 1924–1934 z listy polskiej członek sopockiej Rady Miasta). Za jego czasów hotel był miejscem zebrań gdańskiej Polonii, przyjmował też Żydów przed ich wymuszonym wyjazdem z Gdańska ( Żydzi, pomnik Kindertransportów). W 1938 nazistowskie władze miasta w przyjętym planie przebudowy centrum Gdańska założyły rozbiórkę hotelu (ze względów politycznych). Do wybuchu II wojny światowej przedsięwzięcia nie udało się zrealizować. 7 IX 1939 w budynku przetrzymywano polskich oficerów z Westerplatte. Piotr Bresiński, aresztowany, zginął w obozie Stutthof (po ekshumacji pochowany na cmentarzu na Zaspie). Hotel, w 1939 przejęty przez władze jako mienie polskie, oddany w dzierżawę byłemu recepcjoniście Robertowi Hallmannowi, funkcjonował do chwili zniszczenia w 1945, nieodbudowany.
