CYGLER BOGUSŁAW, prorektor Uniwersytetu Gdańskiego
| (Nie pokazano 6 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| + | [[File: Cygler_Bogusław_1962.jpeg |thumb| Bogusław Cygler, 1962]] | ||
[[File: Bogusław_Cygler.jpg |thumb| Bogusław Cygler]] | [[File: Bogusław_Cygler.jpg |thumb| Bogusław Cygler]] | ||
| − | '''BOGUSŁAW ANTONI CYGLER''' (1 V 1936 Ostojów, województwo kieleckie – 17 XII 2020 Gdańsk), prorektor [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]] (UG). Syn inżyniera–górnika Jana i nauczycielki Jadwigi z domu Nowickiej. Miał trzech braci i siostrę. | + | '''BOGUSŁAW ANTONI CYGLER''' (1 V 1936 Ostojów, województwo kieleckie – 17 XII 2020 Gdańsk), prorektor [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]] (UG). Syn inżyniera–górnika Jana i nauczycielki Jadwigi z domu Nowickiej (4 X 1896 – 13 X 1986 Gdańsk). Miał trzech braci i siostrę. Po wybuchu II wojny światowej i zbombardowaniu rodzinnego domu, z rodziną w Warszawie, ojciec został ciężko ranny walcząc w obronie stolicy. Podczas okupacji z rodziną mieszkał w Opatowie, zaangażowani w ruch oporu bracia Włodzimierz i Jerzy (17 i 16 lat) zostali w 1943 rozstrzelani przez Niemców, brat Tadeusz wywieziony był na roboty przymusowe. Od 1946 mieszkał w Złotowie (województwo wielkopolskie) z ojcem (zm. 1947), matką, od 1 I 1947 do 30 IX 1958 kierowniczką Urzędu Stanu Cywilnego, i siostrą Danutą. W latach 1946–1949 uczęszczał do Szkoły Podstawowej w Złotowie, od 29 kwietnia do 26 sierpnia 1947 przebywał na wyjeździe pobytowym w Danii, organizowanym przez Duński Czerwony Krzyż i Towarzystwo „Ratujcie dzieci” (forma pomocy dla dzieci polskich w pozbyciu się koszmarów wojny). W latach 1949–1952 uczeń Państwowej Średniej Szkoły Ogólnokształcącej w Złotowie. Niedopuszczony (z matematyki) do matury, w latach 1952–1953 pracował w Bibliotece Powiatowej w Złotowie, w 1953–1954 powtarzał ostatnią klasę i zdał maturę w I Liceum Ogólnokształcącym im. Wincentego Pola w Pile (1953-1954). <br/><br/> |
| − | W latach 1954–1958 studiował historię w [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkole Pedagogicznej]] (WSP) w Gdańsku. Od 1 | + | W latach 1954–1958 studiował historię w [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkole Pedagogicznej]] (WSP) w Gdańsku. Od 1 XI 1958 (za braku wolnego etatu naukowego) kierownik Domu Studenckiego WSP nr 1 w Gdańsku–[[BRZEŹNO |Brzeźnie]], od października 1959 asystent w Katedrze Historii Polski i Powszechnej XIX i XX wieku WSP, od 1960 starszy asystent. Od 1960, na podstawie rozprawy ''Zjednoczenie Emigracji Polskiej 1837–1846'', doktor nauk humanistycznych (promotor: prof. Witold Łukaszewicz). Od 1962 adiunkt, od 29 VI 1968 docent etatowy, od 1971, na podstawie dorobku i rozprawy ''Działalność polityczno–społeczna Joachima Lelewela na emigracji w latach 1831–1861'' (przewód na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu) doktor habilitowany nauk humanistycznych w zakresie historii powszechnej i Polski XIX wieku. Od 1990 profesor nadzwyczajny (tytularny). <br/><br/> |
| − | Od 1974 kierownik Zakładu Nowożytnej Historii Polski i Powszechnej, w latach 1978–2001 kierownik Zakładu Historii Polski i Powszechnej XIX wieku. Od 1972 do 1975 dziekan Wydziału Humanistycznego UG, przez dwie kadencje, w latach 1975–1978 i | + | Od 1974 kierownik Zakładu Nowożytnej Historii Polski i Powszechnej, w latach 1978–2001 kierownik Zakładu Historii Polski i Powszechnej XIX wieku. Od 1972 do 1975 dziekan Wydziału Humanistycznego UG, przez dwie kadencje, w latach 1975–1978 i 1978–1981 prorektor do spraw nauczania UG (złożył rezygnację 28 XI 1980, przyjętą 31 I 1981), w 1990–1993 i 1996–1999 dyrektor Instytutu Historii UG. Od 30 IX 2006 na emeryturze. Jednocześnie w latach 1994–1995 pracował (na pół etatu) w Pomorskiej Akademii Pedagogicznej w Słupsku, w 1995–2001 na drugim etacie w Bałtyckiej Wyższej Szkoły Humanistycznej w Koszalinie, gdzie był prodziekanem Wydziału Humanistycznego i kierownikiem Katedry Historii Nowożytnej.<br/><br/> |
| − | Badacz epoki ruchów narodowowyzwoleńczych w końcu XVIII i w XIX wieku na ziemiach polskich i ich międzynarodowego znaczenia, dziejów Wielkiej Emigracji po upadku powstania listopadowego. Badał również dzieje myśli politycznej, stosunek Wielkiej Emigracji do kurii rzymskiej, poglądy Joachima Lelewela na genezę, funkcję i rolę religii oraz na dzieje Kościoła rzymskokatolickiego w historii Polski i powszechnej. Autor | + | Badacz epoki ruchów narodowowyzwoleńczych w końcu XVIII i w XIX wieku na ziemiach polskich i ich międzynarodowego znaczenia, dziejów Wielkiej Emigracji po upadku powstania listopadowego. Badał również dzieje myśli politycznej, stosunek Wielkiej Emigracji do kurii rzymskiej, poglądy Joachima Lelewela na genezę, funkcję i rolę religii oraz na dzieje Kościoła rzymskokatolickiego w historii Polski i powszechnej. Autor m.in. prac: ''Zjednoczenie emigracji polskiej 1837–1846'' (Gdańsk 1963); ''Działalność polityczno–społeczna Joachima Lelewela na emigracji w latach 1831–1861'' (Gdańsk 1969); ''Pułkownik Ludwik Oborski, szermierz wolności 1789–1873'' (Gdańsk 1976); ''… Z wolnością mojego sumienia. Poglądy Joachima Lelewela na religię i rolę Kościoła katolickiego w dziejach'' (Gdańsk 1992); ''Powstańcy listopadowi w Elblągu i na Żuławach'' (Gdańsk 1986). <br/><br/> |
| − | Od 1957 do 1981 | + | Od 1950 członek Związku Młodzieży Polskiej, od 1957 do 15 XII 1981 członek PZPR. W latach 1977–1981 pełnił funkcję prezesa Zarządu Wojewódzkiego Towarzystwa Krzewienia Kultury Świeckiej w Gdańsku. Od 1975 do 1980 członek Rady Naukowej [[POLSKA AKADEMIA NAUK BIBLIOTEKA GDAŃSKA | Biblioteki PAN w Gdańsku]], także członek Rady Naukowej [[INSTYTUT BAŁTYCKI | Instytutu Bałtyckiego]]. W 1982 został członkiem Związku Zawodowego Pracowników Nauki Uniwersytetu Gdańskiego i przez pierwszą kadencję był członkiem Zarządu Uczelnianego. W 1985 prezes Oddziału Gdańskiego Towarzystwa Historycznego. W latach 1985–1987 przewodniczący Wydziału I (Nauk Społecznych i Humanistycznych) [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]], następnie wiceprzewodniczący.<br/><br/> |
| − | + | Od 15 XII 1958 mąż Barbary z domu Śródka (6 X 1936 – 29 IV 2023 Gdańsk), nauczycielki historii, m.in. w latach 1979–1982 dyrektorki [[LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCE, IV | IV Liceum Ogólnokształcącego]] i [[SZKOŁA PODSTAWOWA NR 53 | Szkoły Podstawowej nr 53]]. Ojciec: Anny (ur. 18 IX 1960), po mężu Kanthak, gdańskiej pisarki, i Dagmary (ur. 9 IV 1974) po mężu Larsen. Zmarł w wyniku zakażenia koronawirusem. Pochowany 5 I 2021 w grobie rodzinnym na [[CMENTARZE NA SIEDLCACH | Cmentarzu Komunalnym nr 5]], Łostowickim. {{author: AJN}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | |
Aktualna wersja na dzień 08:53, 30 mar 2024
BOGUSŁAW ANTONI CYGLER (1 V 1936 Ostojów, województwo kieleckie – 17 XII 2020 Gdańsk), prorektor Uniwersytetu Gdańskiego (UG). Syn inżyniera–górnika Jana i nauczycielki Jadwigi z domu Nowickiej (4 X 1896 – 13 X 1986 Gdańsk). Miał trzech braci i siostrę. Po wybuchu II wojny światowej i zbombardowaniu rodzinnego domu, z rodziną w Warszawie, ojciec został ciężko ranny walcząc w obronie stolicy. Podczas okupacji z rodziną mieszkał w Opatowie, zaangażowani w ruch oporu bracia Włodzimierz i Jerzy (17 i 16 lat) zostali w 1943 rozstrzelani przez Niemców, brat Tadeusz wywieziony był na roboty przymusowe. Od 1946 mieszkał w Złotowie (województwo wielkopolskie) z ojcem (zm. 1947), matką, od 1 I 1947 do 30 IX 1958 kierowniczką Urzędu Stanu Cywilnego, i siostrą Danutą. W latach 1946–1949 uczęszczał do Szkoły Podstawowej w Złotowie, od 29 kwietnia do 26 sierpnia 1947 przebywał na wyjeździe pobytowym w Danii, organizowanym przez Duński Czerwony Krzyż i Towarzystwo „Ratujcie dzieci” (forma pomocy dla dzieci polskich w pozbyciu się koszmarów wojny). W latach 1949–1952 uczeń Państwowej Średniej Szkoły Ogólnokształcącej w Złotowie. Niedopuszczony (z matematyki) do matury, w latach 1952–1953 pracował w Bibliotece Powiatowej w Złotowie, w 1953–1954 powtarzał ostatnią klasę i zdał maturę w I Liceum Ogólnokształcącym im. Wincentego Pola w Pile (1953-1954).
W latach 1954–1958 studiował historię w Wyższej Szkole Pedagogicznej (WSP) w Gdańsku. Od 1 XI 1958 (za braku wolnego etatu naukowego) kierownik Domu Studenckiego WSP nr 1 w Gdańsku–Brzeźnie, od października 1959 asystent w Katedrze Historii Polski i Powszechnej XIX i XX wieku WSP, od 1960 starszy asystent. Od 1960, na podstawie rozprawy Zjednoczenie Emigracji Polskiej 1837–1846, doktor nauk humanistycznych (promotor: prof. Witold Łukaszewicz). Od 1962 adiunkt, od 29 VI 1968 docent etatowy, od 1971, na podstawie dorobku i rozprawy Działalność polityczno–społeczna Joachima Lelewela na emigracji w latach 1831–1861 (przewód na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu) doktor habilitowany nauk humanistycznych w zakresie historii powszechnej i Polski XIX wieku. Od 1990 profesor nadzwyczajny (tytularny).
Od 1974 kierownik Zakładu Nowożytnej Historii Polski i Powszechnej, w latach 1978–2001 kierownik Zakładu Historii Polski i Powszechnej XIX wieku. Od 1972 do 1975 dziekan Wydziału Humanistycznego UG, przez dwie kadencje, w latach 1975–1978 i 1978–1981 prorektor do spraw nauczania UG (złożył rezygnację 28 XI 1980, przyjętą 31 I 1981), w 1990–1993 i 1996–1999 dyrektor Instytutu Historii UG. Od 30 IX 2006 na emeryturze. Jednocześnie w latach 1994–1995 pracował (na pół etatu) w Pomorskiej Akademii Pedagogicznej w Słupsku, w 1995–2001 na drugim etacie w Bałtyckiej Wyższej Szkoły Humanistycznej w Koszalinie, gdzie był prodziekanem Wydziału Humanistycznego i kierownikiem Katedry Historii Nowożytnej.
Badacz epoki ruchów narodowowyzwoleńczych w końcu XVIII i w XIX wieku na ziemiach polskich i ich międzynarodowego znaczenia, dziejów Wielkiej Emigracji po upadku powstania listopadowego. Badał również dzieje myśli politycznej, stosunek Wielkiej Emigracji do kurii rzymskiej, poglądy Joachima Lelewela na genezę, funkcję i rolę religii oraz na dzieje Kościoła rzymskokatolickiego w historii Polski i powszechnej. Autor m.in. prac: Zjednoczenie emigracji polskiej 1837–1846 (Gdańsk 1963); Działalność polityczno–społeczna Joachima Lelewela na emigracji w latach 1831–1861 (Gdańsk 1969); Pułkownik Ludwik Oborski, szermierz wolności 1789–1873 (Gdańsk 1976); … Z wolnością mojego sumienia. Poglądy Joachima Lelewela na religię i rolę Kościoła katolickiego w dziejach (Gdańsk 1992); Powstańcy listopadowi w Elblągu i na Żuławach (Gdańsk 1986).
Od 1950 członek Związku Młodzieży Polskiej, od 1957 do 15 XII 1981 członek PZPR. W latach 1977–1981 pełnił funkcję prezesa Zarządu Wojewódzkiego Towarzystwa Krzewienia Kultury Świeckiej w Gdańsku. Od 1975 do 1980 członek Rady Naukowej Biblioteki PAN w Gdańsku, także członek Rady Naukowej Instytutu Bałtyckiego. W 1982 został członkiem Związku Zawodowego Pracowników Nauki Uniwersytetu Gdańskiego i przez pierwszą kadencję był członkiem Zarządu Uczelnianego. W 1985 prezes Oddziału Gdańskiego Towarzystwa Historycznego. W latach 1985–1987 przewodniczący Wydziału I (Nauk Społecznych i Humanistycznych) Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, następnie wiceprzewodniczący.
Od 15 XII 1958 mąż Barbary z domu Śródka (6 X 1936 – 29 IV 2023 Gdańsk), nauczycielki historii, m.in. w latach 1979–1982 dyrektorki IV Liceum Ogólnokształcącego i Szkoły Podstawowej nr 53. Ojciec: Anny (ur. 18 IX 1960), po mężu Kanthak, gdańskiej pisarki, i Dagmary (ur. 9 IV 1974) po mężu Larsen. Zmarł w wyniku zakażenia koronawirusem. Pochowany 5 I 2021 w grobie rodzinnym na Cmentarzu Komunalnym nr 5, Łostowickim.
