WOJNA GOTLANDZKA
| < Poprzednie | Następne > |
WOJNA GOTLANDZKA. Toczona w latach 1398–1409 o wyspę Gotlandię na Morzu Bałtyckim, zajętą przez tzw. braci witalijskich (kaprów), utrudniających żeglugę i handel. W 1396, przy poparciu Krzyżaków, wyprawiono przeciwko nim siły miast hanzeatyckich na tzw. statkach pokoju. Główny ciężar działań spadł na ► Główne Miasto Gdańsk. Siłami miast pruskich (z innych hanzeatyckich na zbiórkę przy Helu przybyło jedynie sześć statków z Lubeki) dowodzili rajca gdański Johann Mekelfeld i ławnik Wilhelm von Oringen. W 1398 wyspę zajął zakon krzyżacki, flota (10 kog, w tym sześć krzyżackich, reszta z miast pruskich, i 30 mniejszych statków) operowała z portu gdańskiego (wypłynęła w początku marca, powróciła 25 kwietnia), a Główne Miasto Gdańsk dostarczyło 160 zbrojnych pod wodzą burmistrza ► Conrada Letzkaua, kogę i mniejsze jednostki.
Wobec dalszego działania braci witalijskich (w lipcu zdobyli między innymi gdański statek płynący z Norwegii), w sierpniu 1398 koga gdańska z około 40 zbrojnymi, pod dowództwem rajcy ► Arnolda Hechta, nazwanego admirałem wielkiego mistrza, patrolowała Bałtyk. W 1403, kiedy Gotlandię zajęli Duńczycy, krzyżackie wyprawy odwetowe wypływały z Gdańska na początku marca i na końcu kwietnia. W pierwszej, pod wodzą gdańskiego ► komtura, Główne Miasto wystawiło 126 zbrojnych, kogę i mniejsze statki, w drugiej – dodatkowo 42 zbrojnych i 22 konie. Siły gdańskie brały udział w majowej, zwycięskiej bitwie z Duńczykami w porcie Kalmar. W trakcie działań utracono jeden gdański statek. Po odzyskaniu Gotlandii siły krzyżackie powróciły 12 sierpnia do Gdańska. Nakłady miasta, szacowane na ponad 2 tysiące grzywien, ponownie były największe wśród miast pruskich.
W 1409, w obliczu wojny z Polską, Krzyżacy odsprzedali wyspę Duńczykom.
