STASZEWSKI RAFAŁ, profesor Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
RAFAŁ STASZEWSKI (25 IX 1921 Gniezno – 5 II 2013 Koszalin), chemik, profesor nadzwyczajny Politechniki Gdańskiej (PG), profesor zwyczajny Politechniki Koszalińskiej. Syn Macieja i Bronisławy z domu Nowakowskiej, brat profesora PG Janusza Staszewskiego. Od 1935 uczeń Gimnazjum i Liceum im. Bolesława Chrobrego w Gnieźnie. W kwietniu 1940 aresztowany podczas próby przekroczenia granicy polskiej na Słowacji w wsi Medzilaborce. Od kwietnia do maja 1940 przebywał w więzieniu w Sanoku, od maja do czerwca 1940 w więzieniu w Tarnowie, skąd jako więzień polityczny został wywieziony do obozu Auschwitz. Przetrzymywany był tam od 1 VI 1940 do 1 IX 1941. Po uwolnieniu zamieszkał w Łodzi, gdzie w 1944 uczestniczył w dywersji ruchu oporu na dworcu Łódź-Widzew (akcje sabotażowe: sypanie piasku do zbiorników paliw, dezorganizacja ruchu pociągów wojskowych udających się na front).
14 VII 1945 zdał maturę w Państwowym Liceum Ogólnokształcącym im. Bolesława Chrobrego w Gnieźnie, od tego roku w Gdańsku. W 1950 absolwent Wydziału Chemicznego PG, inżynier chemik, magister nauk chemicznych. W latach 1950–1989 pracownik PG, jednocześnie w 1949–1951 zatrudniony w Państwowej Szkole Morskiej w Gdyni, w 1951–1952 w Technikum Morskim Mechanicznym, w 1953–1954 w Technikum Morskim w Gdyni. Na PG od 1963 doktor (przewód na Wydziale Chemicznym PG), od 1968 docent, od 1978 profesor nadzwyczajny (tytularny). Był w latach 1969–1974 dyrektorem Instytutu Inżynierii Chemicznej i Technik Pomiarowych, w 1984–1989 dyrektorem Instytutu Chemii i Technologii Nieorganicznej, w 1977–1989 kierownikiem Zespołu Naukowo-Badawczego Chromatografii i Mikroanalizy Organicznej, w 1978–1983 kierownikiem Studium Podyplomowego Analizy Ilościowej Związków Organicznych na Wydziale Chemicznym. W latach 1989–1993 pracował na stanowisku profesora zwyczajnego w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Koszalinie. Od 1993 na emeryturze.
Specjalista z dziedziny chemii analitycznej i kontroli zanieczyszczeń środowiska. Autor publikacji na temat metodyki chromatografii gazowej, ekologii, materiałoznawstwa okrętowego, w tym dwóch monografii, m.in. Podstawowy kurs chromatografii gazowej (Warszawa 1972) i dwóch skryptów, m.in. redaktor skryptu Kontrola chemicznych zanieczyszczeń środowiska. Podstawy teoretyczne z ćwiczeniami laboratoryjnymi (Gdańsk 1990). Współautor pięciu patentów, m.in. Roztwór elektrolitu do elektrochemicznych analizatorów gazów (1977). Był też tłumaczem literatury fachowej z języka angielskiego. W latach 1964–1989 był organizatorem i inicjatorem ogólnopolskich kursów chromatografii gazowej. Od 1968 do 1993 członek Komitetu Chemii Analitycznej Polskiej Akademii Nauk (PAN).
Należał do Polskiego Związku Wędkarskiego, w 1964–1972 był prezesem koła na PG, w 1973–1980 prezesem zarządu okręgu w Gdańsku, w 1981–1983 prezesem Związku, wyróżniony został godnością członka honorowego. Od 1956 do 1989 należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR), pełnił m.in. funkcję I sekretarza Podstawowej Organizacji Partyjnej (POP) na Wydziale Chemicznym PG. W latach 1968–1989 członek koła na PG Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, od 1990 Związku Kombatantów Rzeczypospolitej Polskiej i Byłych Więźniów Politycznych.
Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1977), odznaką „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1970), Złota Odznaką Polskiego Związku Wędkarskiego (1973). Pochowany w Koszalinie na cmentarzu komunalnym.
