OSTROGÓRSKA LUDMIŁA, rektor Akademii Sztuk Pięknych
| < Poprzednie | Następne > |
LUDMIŁA OSTROGÓRSKA (ur. 16 XI 1950 Drawsko Pomorskie), rzeźbiarka, rektor Akademii Sztuk Pięknych (ASP) w Gdańsku. Od 1969 studiowała w gdańskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (następnie ASP), dyplom otrzymała w 1974 w pracowni Franciszka Duszeńki. W 1976 rozpoczęła pracę w tej uczelni, od 1981 na reaktywowanym Wydziale Rzeźby w nowo utworzonej pracowni medalierstwa i małych form rzeźbiarskich (kierowanej przez
Janinę Stefanowicz–Schmidt); od 2001 prowadzi tę pracownię. W latach 1999–2005 pełniła funkcję dziekana Wydziału Rzeźby, 2005–2008 prorektora, 2008–2016 rektora ASP.
Początkowo podjęła w twórczości swoisty dialog z uczelnianą tradycją, tj. antropomorfizmem rzeźby i szacunkiem dla tworzywa, sprowadzając fragmentaryczną postać ludzką do dekoracyjnej powłoki, skomplikowanej, misternie i szlachetnie opracowanej powierzchni, ale pozbawionej wnętrza, nasadzonej na podstawę (cykl Pancerze, lata 80., brąz). Podobny sens ma na przykład Głowa (1985, marmur, brąz), opracowana sumarycznie, bez indywidualnych szczegółów, za to z wyraźnie zaznaczoną, ale niekompletną koroną, atrybutem władzy. W latach 90. XX wieku zaczęła tworzyć rzeźby abstrakcyjne, między innymi inspirowane kształtami kapadockich skał tufowych i megalitów. Formy przypominające pionowe menhiry (cykl Wieże) lub nagrobne stele (Obiekt fikcyjny, 1999) zostały poddane jakby naturalnej erozji, a zarazem kulturalnej interwencji, ochronnym i estetyzującym zabiegom: polichromii, klamrowaniu w miejscu spękań, klinowaniu spajanych segmentów itp. Inne prace z lat 90. łączą formę abstrakcyjnych prymitywizujących Wież i medalierską precyzję figuralnego reliefu (Green Peace, 1992; Solista, 1994). Cykl Księgi piasku z 2000 to obiekty złożone z prostokątnych, ruchomych kwater, nawiązujące do konstrukcji poliptyków lub składanych parawanów, niektóre o skrzydłach nierównej wielkości. Pokryte spatynowanymi pigmentami i reliefem drobnych znaków, kojarzących się z pismem runicznym, są metaforą pamięci, trwania, relacji wieczności i ulotności.
W 1988 i 2012 laureatka Nagrody Artystycznej Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki, w 2017 otrzymała Nagrodę Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury z okazji jubileuszu 40-lecia pracy twórczej, w 2022 srebrny medal Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. Żona Jerzego Ostrogórskiego, profesora ASP, matka Michała (ur. 1974).
