KLOEPPEL OTTO FERDINAND JULIUS, rektor Technische Hochschule Danzig
| < Poprzednie | Następne > |
OTTO FERDINAND JULIUS KLOEPPEL (10 XI 1873 Kolonia – 23 I 1942 Gdańsk), naukowiec, architekt, urbanista. Syn Petera, prawnika, prof. uniwersytetu w Jenie, publicysty i polityka, oraz Anny z domu Wendel. W 1892 absolwent Thomasschule w Lipsku, do 1897 studiował architekturę i budownictwo w Charlottenburgu, Berlinie, Monachium i Karlsruhe. 23 XII 1896 uzyskał zawodowy tytuł kierownika budów (Bauführer), pracował w urzędzie budowlanym w Andernass. W Gdańsku w latach 1902–1905 zaprojektował elewacje i odpowiadał za realizację budowy budynku prezydium policji, 1906–1910 – wraz z teściem Oskarem Launerem – podobnego, także istniejącego do dziś budynku w Charlottenburgu (od 1920 dzielnica Berlina). Następnie urzędnik u ministra robót publicznych w Berlinie, gdańszczanina Paula Justina Breitenbacha. Od 1912 profesor zwyczajny konstrukcji, urbanistyki i osadnictwa.
Podczas I wojny światowej na froncie (kapitan piechoty), następnie do 1938 (emerytura) w Technische Hochschule Danzig, od 1 VII 1926 do 30 VI 1927 jej rektor. Pod jego kierownictwem studenci THD prowadzili inwentaryzacje gdańskich zabytków, pierwszą zakrojoną na taką skalę akcję inwentaryzacyjną w historii gdańskiej architektury. Projektant wielu obiektów, min. sopockiego Kasino-Hotel (obecnie Grand Hotel), rozbudowy Domu Zdrojowego w Sopocie, osiedli spółdzielczych domów jednorodzinnych z ogrodami na Zielonym Trójkącie ( Młyniska), zespołu urbanistycznego Großsiedlung Langfuhr (Wielkie Osiedle Wrzeszcz), a także osiedla dla niewidomych weteranów wojennych w berlińskiej dzielnicy Pankow (1926). Nie doszło do realizacji zaprojektowanego przez niego w Jelitkowie osiedla mieszkaniowego typu „miasto-ogród”. Kierował przebudową i modernizacją gdańskiego Teatru Miejskiego, zachowując historyczny charakter budowli (1934), w 1933–1935 pracami rekonstrukcyjnymi w kościele Najświętszej Marii Panny.
Od 1933 miejski konserwator zabytków architektury. Zwolennik zachowania dawnej architektury Głównego Miasta, dzięki jego postawie, oraz wsparciu senatora Hugona Althoffa, środowiska naukowego i studentów THD, nie zyskał akceptacji projekt przebudowy na ul. Długiej i okolicznych mieszczańskich kamieniczek na „nowoczesne” betonowe budynki. Skutecznie przeciwstawił się planom rozbiórki bram Stągiewnej, Nizinnej i Żuławskiej. Był przewodniczącym Rady Zabytków w II Wolnym Mieście Gdańsku, stał na czele Zrzeszenia na rzecz Zachowania Zabytków Budownictwa i Sztuki (1920–1930) oraz Urzędu Ochrony Zabytków, Ochrony Regionalnej i Doradztwa Budowlanego (1934–1935).
Własne wizje rozwoju Gdańska zaprezentował m.in. w artykule Danzig am Scheidewege ( „Ostdeutsche Monatshefte” 1928, nr 12). Autor wielu prac, w tym Friderizianisches Barock (Barok fryderycjański, 1908), Die Marienkirche in Danzig und das Hüttengeheimnis vom Gerechten Steinmetzengrund (1935), Das Stadtbild von Danzig in den drei Jahrhunderten seiner großen Geschichte (1937), współautor Danzig und seine Bauten (Berlin 1908).
Odznaczony Orderem Koronnym (Kronenorden) IV klasy (1905), dwukrotnie Żelaznym Krzyżem (II klasy, 1915; I klasy, 1918), Krzyżem Rycerskim I klasy Orderu Albrechta z mieczami i koroną (1917) oraz Krzyżem Rycerskim św. Henryka (1918).
Mieszkał przy Ostseestraße 66 ( al. Hallera). Od 15 IX 1908 żonaty z Margarethe Launer (ur. 1881). Ojciec Hansa-Joachima (ur. 1911), Hansa-Georga (ur. 1913) i Anne-Elisabeth (ur. 1918). Uroczystość pogrzebowa odbyła się 26 I 1942 w gdańskim Krematorium.
Bibliografia:
Barylewska-Szymańska Ewa, Historia ochrony gdańskich zabytków architektury w XIX i pierwszych dziesięcioleciach XX w. (do 1945 r.), w: Rządzący i rządzeni. Władza i społeczeństwo Gdańska od średniowiecza po współczesność, Gdańsk 2015.
Berichte und Forschungen: Jahrbuch des Bundesinstituts für Ostdeutsche Kultur und Geschichte, R. Oldenbourg Verlag, 2010
Kieling Uwe, Berliner Baubeamte und Staatsarchitekten im 19. Jahrhundert, Kulturbund der DDR, Berlin 1986
