HENSEL PAUL, pastor kościoła św. Jana
| < Poprzednie | Następne > |
PAUL HENSEL (3 X 1867 Jeże (Gehsen), powiat Pisz – 8 I 1944 Kołobrzeg (Kolberg)), pastor ► kościoła św. Jana, polityk. Syn Heinricha Rudolfa, pastora w Jeżach. Do 12 roku życia uczył się w szkole wiejskiej w rodzinnej miejscowości, następnie w Królewskim Gimnazjum w Ełku (Lyck). Po maturze od 1886 studiował teologię na Uniwersytecie Albertina w Królewcu (Königsberg). Był członkiem korporacji akademickiej Corps Masovia. Studia ukończył w Berlinie.
W latach 1891–1894 był pastorem w Rozogach (Friedrichshof) koło Szczytna, w 1894–1907 pastorem w rodzinnych Jeżach. Urlopowany, przez półtora roku (1901–1903) opiekował się niemiecką parafią ewangelicką w San Remo. W latach 1907–1916 był drugim pastorem w kościele św. Jana Chrzciciela w Piszu (Johannisburg), następnie pierwszym pastorem i generalnym superintendentem unijnego Kościoła ewangelickiego.
Od 1891 zaangażowany był w ruch spółdzielczy. Od 1920 do 1924 był członkiem rady nadzorczej Centralnej Rolniczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej w Berlinie. Jako poseł Konserwatywnej Partii Prus zasiadał w latach 1913–1918 w Pruskiej Izbie Poselskiej (izba niższa pruskiego parlamentu). Startując z ramienia Niemieckiej Narodowej Partii Ludowej (DNVP) został posłem z okręgu wyborczego Olsztyn (Allenstein) 3 (Olecko (Oletzko) – Ełk – Pisz) i od marca 1921 do maja 1928 zasiadał w Reichstagu (parlamencie Republiki Weimarskiej). Pracował w komisjach oświaty, prawa i administracji publicznej.
Po I wojnie światowej opowiedział się za pozostaniem Mazur w niemieckich Prusach Wschodnich. Jako piski superintendent w marcu 1919 udał się do Rady Najwyższej Głównych Mocarstw Sprzymierzonych i Stowarzyszonych w Paryżu z listą 144.447 podpisów, by zaprotestować przeciw jakiejkolwiek formie oderwania Mazur od Niemiec. 22 III 1919 wezwał do utworzenia Związku Mazurów (Masurenbund). W 1920, w okresie plebiscytu powołał w olsztyńskim okręgu plebiscytowym komitet parafii ewangelickich na Mazurach, który opowiedział się przeciwko przyłączeniu do Polski.
W latach 1912–1931 wydawał Królewsko-Pruski Kalendarz Ewangelicki w języku mazurskim (Masurische Sprache). Miały one charakter germanizacyjny, zawierały jednak bogactwo pieśni i wierszy ludowych. W latach 1900–1922 współpracował z „Pruskim Przyjacielem Ludu", w których prezentował swoje antypolskie poglądy. Polemizował między innymi z wychodzącym w Szczytnie „Mazurskim Przyjacielem Ludu", przeciwko któremu wydał ulotkę Polski wilk w odzieniu owczym. Opublikował także między innymi Die evangelischen Masuren in ihrer kirchlichen und nationalen Eigenart. Ein kirchengeschichtlicher Beitrag zur Frage der katholisch-polnischen Propaganda in Masuren (Kościelna i narodowa specyfika ewangelickich Mazurów. Kościelno-historyczny przyczynek do kwestii katolicko-polskiej propagandy na Mazurach, Königsberg 1908), Die Polengefahr für die masurische Bevölkerung (O polskim zagrożeniu wobec ludności mazurskiej, Berlin 1911).
W Gdańsku od 1929, przeniósł się tu z pomagającym mu wcześniej trzecim (od 1911) i drugim (od 1917) pastorem kościoła św. Jana Chrzciciela w Piszu, ► Otto Eichelem. W Gdańsku w latach 1929–1944 był pastorem kościoła św. Jana. Aktywnie włączył się do tworzenia ► Kościoła Wyznającego, wywodzącego się ze sprzeciwu wobec popierających narodowy socjalizm Niemieckich Chrześcijan (Deutsche Christen). Do marca 1934, kiedy biskupem Kościoła Wyznającego Wolnego Miasta Gdańska został członek NSDAP ► Johannes Immanuel Beermann, spotkania wiernych odbywały się w domu parafialnym kościoła św. Jana.
W 1930, na 100-lecie swojej dawnej korporacji akademickiej, napisał słowa pieśni Weiht in frohem Festesjubel neu Masovia Euer Lied (Uświęćcie na nowo Waszą pieśnią Masovię w radosnym świętowaniu), którą śpiewano na melodię Das Deutschlandlied (Pieśń Niemiec), hymnu państwowego Republiki Weimarskiej. W tym samym roku odznaczony został przez Ewangelicki Kościół Unii Staropruskiej (Kirche der Altpreußischen Union) medalem okolicznościowym „Za Zasługi dla Kościoła”. Od 1892 żonaty był z Katheriną z domu Klein.
