HAJDUGA-SEREDA HELENA, lekarka, pediatra, dyrektorka Szpitala Dziecięcego
| < Poprzednie | Następne > |
HELENA HAJDUGA-SEREDA (8 IV 1929, Olavarria, Argentyna – 1 V 2017 Gdańsk), lekarz medycyny, pediatra, społecznik. Córka Stanisława (17 VI 1903 – 27 IV 1963), czeladnika ślusarskiego, operatora obrabiarek i Ludwiki z domu Szemberskiej (27 IX 1904 – 5 VIII 1973). Siostra inżyniera i stoczniowca Karola Hajdugi. W 1926 jej ojciec wyemigrował do Argentyny z miejscowości Zimna Woda (okolice Lwowa); rok później dołączyła do niego żona. Pod koniec lat 20. XX wieku rozpoczął pracę w fabryce cementu w Olavarria. Rodzina zamieszkała na osiedlu robotniczym, które wybudował właściciel fabryki dla ok. 500 rodzin. Tam Helena rozpoczęła naukę w szkole podstawowej. Po 1940 rodzina przeniosła się do Tigre (przedmieścia Buenos Aires), gdzie Helena ukończyła edukację podstawową i od 1 IV 1942 uczyła się w pięcioletniej szkole średniej, w której wiosną 1947 zdała państwowy egzamin maturalny. W latach 1946–1947 należała do młodzieżowej federacji Komunistycznej Federacji Młodzieży Argentyny (Federación Juvenil Comunista de la Argentina).
W lipcu 1947 wraz z matką i bratem wypłynęła statkiem „Campagna” z Buenos Aires do Marsylii. We Francji zatrzymali się u krewnych w Paryżu, po przybyciu do Polski na krótko w Zabrzu. Po dotarciu do Gdańska zamieszkali w pobliżu Politechniki Gdańskiej u Józefa Szemberskiego (4 II 1901 – 13 VIII 1948), brata matki, murarza i uczestnika odbudowy PG. Od 1948 do śmierci mieszkała przy ul. Łagiewniki 7a/56. W październiku 1948 rozpoczęła studia na Wydziale Lekarskim Akademii Lekarskiej w Gdańsku, które ukończyła w 1953. Specjalizowała się w leczeniu chorób dziecięcych. W 1960 uzyskała specjalizację II stopnia z pediatrii, a w 1966 – specjalizację II stopnia w zakresie organizacji ochrony zdrowia.
Od 1 IV 1953 była lekarzem-asystentem w Klinice Chorób Dziecięcych AMG. Od 1 XI 1962 pracowała w Wydziale Zdrowia i Opieki Społecznej Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Gdańsku jako zastępca kierownika Wydziału ds. Profilaktyki i Lecznictwa. Od 1 VII 1968 była kierownikiem oddziału w Wojewódzkim Ośrodku Matki i Dziecka, po reorganizacji pełniła funkcję dyrektora w Wojewódzkiej Przychodni Specjalistycznej dla Kobiet, Dzieci i Młodzieży w Gdańsku przy ul. Rogaczewskiego 40. Organizowała opiekę pediatryczną w mieście oraz na obszarze województwa gdańskiego. Od 1 VII 1976 do 1984 była dyrektorem Specjalistycznego Zespołu Opieki Zdrowotnej nad Matką i Dzieckiem przy ul. Polanki 119. 21 VII 1976 dokonała uroczystego otwarcia tego szpitala, powstałego staraniem jej poprzednika, Czesława Pujanka.
Od listopada 1983 do stycznia 1987 przebywała na kontrakcie Przedsiębiorstwa Handlu Zagranicznego „Polservice” w Dernie (Libia), jako lekarz pediatra pracowała w poliklinice, w Polskim Zespole Medycznym. Po powrocie, od stycznia 1987, pracowała jako lekarz pediatra w Zakładzie Opieki Zdrowotnej nr 1 przy ul. 22 Lipca w Gdyni, następnie jako starszy inspektor w Wydziale Zdrowia i Opieki Społecznej Urzędu Wojewódzkiego w Gdańsku. Od 1989 na emeryturze.
Pełniła funkcję kierownika Poradni dla Osób Żyjących z HIV-AIDS. Współtworzyła polskie standardy opieki nad ludźmi żyjącymi z wirusem HIV i chorobą AIDS, za co w 1996 została uhonorowana – jako jedna z pierwszych w Polsce – „Czerwoną Kokardką”, wyróżnieniem Krajowego Centrum ds. AIDS. Na emeryturze zainteresowała się medycyną naturalną, fitoterapią i ziołolecznictwem. Wraz z dr Markiem Prusakowskim oraz prof. Jerzym Łukasiakiem odbyła wyprawę w Andy i do Amazonii czego efektem była publikacja tego pierwszego Maca siostra Vilcacory (2000). Od 2004, przez kilka lat, współpracowała z firmą „Andean Medicine Centre Polska sp. z o.o.” (sprzedaży leków z Ameryki Południowej) jako lekarz-konsultant.
Od października 1948 należała do Związku Akademickiej Młodzieży Polskiej. Od grudnia 1950 była przewodnicząca uczelnianej organizacji Związku Młodzieży Polskiej na Wydziale Lekarskim. Od grudnia 1947 członkini Polskiej Partii Robotniczej, od 1948, do chwili rozwiązania, Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). W latach 70. XX wieku pełniła funkcję sekretarza oddziałowej organizacji partyjnej, a od 1976 I sekretarza Komitetu Zakładowego, członka egzekutywy. 25 IX 1962 zarejestrowana została w ewidencji operacyjnej Służby Bezpieczeństwa (SB) w Gdańsku jako dobrowolny tajny współpracownik ps. „Kwiatkowska” (nr rejestracyjny 1090). Wyrejestrowano ją 2 VI 1970. W latach 1957–1959 była członkiem Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego, Oddział Studencki w Gdańsku.
Animatorka licznych integracyjnych spotkań absolwenckich. 23 IV 1994, w czasie pierwszego zebrania Stowarzyszenia Absolwentów AMG, została wybrana do 15-osobowego Komitetu Założycielskiego, na czele którego stanął prof. Brunon Imieliński. Odznaczona m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi (1969), Krzyżem Kawalerskim Odrodzenia Polski (1977), Medalem XXX-lecia PRL (1975), odznaką „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1968).
Od 21 V 1960 żona Lucjana Władysława Seredy (9 VII 1932 Kumów – 17 VII 1982 Gdańsk), magistra praw i magistra ekonomii po Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, sekretarza Konsulatu Republiki Urugwaju w Gdyni, od 1970 kierownika sekcji i rzeczoznawcy w Przedsiębiorstwie Handlu Zagranicznego „Baltona”, od 1962 do 1969 także dobrowolnego TW ps. "Sawicki". Pochowana 6 V 2017 przy matce i mężu na cmentarzu Srebrzysko.
Bibliografia:
Informacje Karola Hajdugi.
Archiwum Instytutu Pamięci Narodowej w Gdańsku, sygn. Gd 645/9241, akta paszportowe.
Imieliński Brunon L., Zebranie Założycielskie Stowarzyszenia Absolwentów AMG, „Gazeta AMG” 1994, nr 6.
Krzyżyńska Olga, Złote gody z medycyną, https://www.trojmiasto.pl/wiadomosci/Zlote-gody-z-medycyna-n7633.html.
