GROMADZKI WOJCIECH JERZY, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
WOJCIECH JERZY GROMADZKI (3 XI 1915 Warszawa – 9 X 1986 Gdańsk) lekarz ze specjalizacją I i II stopnia z położnictwa i ginekologii, profesor ► Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG). Syn Bronisława Przemysława Gromadzkiego, nauczyciela muzyki, inspektora szkolnego, zamordowanego przez Niemców podczas II wojny światowej, i Stanisławy z domu Szablickiej, nauczycielki, zmarłej przed 1939. Bratanek profesora ► Henryka Gromadzkiego, lekarza ginekologa AMG.
Naukę rozpoczął w Nieszawie nad Wisłą, od 1925 kontynuował ją w gimnazjum w Ostrowie Wielkopolskim. Po ukończeniu czwartej klasy przeniósł się z rodziną do Bydgoszczy, gdzie uczył się w Państwowym Gimnazjum Humanistycznym i wstąpił do Związku Harcerstwa Polskiego. Po zdaniu w 1934 matury podjął naukę w Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie, którą ukończył w stopniu starszego sierżanta. Następnie studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego (UW) i uzyskał absolutorium. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 w stopniu podporucznika. Wobec wybuchu wojny władze UW postanowiły wydać mu – jak i wszystkim studentom ostatniego roku Wydziału Lekarskiego – dyplomy lekarskie mimo braku ostatnich egzaminów dyplomowych.
Podczas okupacji uczęszczał na tajne komplety na UW, gdzie zdał dwa brakujące egzaminy. W latach 1939–1940 odbywał praktyki lekarskie w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie na oddziałach Chirurgicznym i Wewnętrznym. Następnie pracował w charakterze lekarza terenowego na Wydziale Zdrowia Miasta Warszawy. Od 1941 był członkiem Izby Zdrowia Generalnej Guberni. Od końca 1941 do 1944 pracował w Zakładzie Położniczo-Ginekologicznym imienia Księżnej Anny Mazowieckiej w charakterze stażysty na etacie asystenta-wolontariusza. Jednocześnie od 1943 do 1944 był wolontariuszem na II Oddziale Chirurgicznym Szpitala Przemienienia Pańskiego w Warszawie, a w 1944–1945 pracował w Szpitalu Polskiego Czerwonego Krzyża nr 1 w Otwocku na stanowisku starszego asystenta. Od 1945 pracował w II Klinice Chirurgicznej UW. Od marca do października 1945 odbywał służbę wojskową, przeniesiony do rezerwy w stopniu podporucznika.
W 1945 awansował na stanowisko starszego asystenta w II Klinice Chirurgicznej UW. W maju 1946 zmuszony był ponownie zdać egzamin (na Uniwersytecie Poznańskim) z medycyny sądowej. W tym samym roku przeniósł się do Gdańska i podjął pracę w ► Akademii Lekarskiej. W 1948, w oparciu o pracę doktorską Zagadnienie leukocytozy w ciąży, której promotorem był Henryk Gromadzki, uzyskał stopień doktora nauk medycznych. W 1948 przez kilka miesięcy pełnił funkcję ordynatora Oddziału Ginekologicznego Szpitala Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Gdańsku. W latach 1949–1950 pełnił funkcję inspektora położnictwa w Centralnej Poradni Ochrony Macierzyństwa i Zdrowia Dziecka w Gdańsku. W 1951 awansował na stanowisko adiunkta kontraktowego AMG. W 1952 został przeniesiony służbowo do Akademii Medycznej w Poznaniu, gdzie objął stanowisko adiunkta stabilizowanego. W 1954, na podstawie pracy Wyniki własnego sposobu operacji udrażniających jajowody w niepłodności kobiet, nadano mu tytuł docenta. W 1955 został ponownie oddelegowany do pracy w AMG, na stanowisko kierownika Katedry i II Kliniki Położnictwa i Chorób Kobiecych, którym był do 1971. Od 1955 był też kierownikiem Ośrodka Naukowo-Badawczego w Połczynie-Zdroju. W 1956 przyczynił się do stworzenia tam Sanatorium Ginekologicznego. Od 1961 profesor nadzwyczajny (tytularny).
W 1965 wyjechał na staż naukowy do Francji, szkolił się w klinikach położniczych w Paryżu, w Lyonie i w Marsylii. W latach 1967-1971 prowadził kursy doszkalające dla lekarzy z niepłodności i endokrynologii ginekologicznej w Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego AMG. Po reorganizacji AMG w 1970 i połączeniu Katedry Położnictwa i Chorób Kobiecych w Państwowy Szpital Kliniczny nr 2 AMG przy ulicy Klinicznej (► Szpital Chorób Kobiecych) został kierownikiem Kliniki Rozrodczości i zastępcą dyrektora Instytutu, którym był do 1977. W 1973 zorganizował pierwsze w AMG szkolenie z laparoskopii. W 1982 został zastępcą dyrektora Instytutu Położnictwa i Chorób Kobiecych tej uczelni. W 1984 powierzono mu kierowanie tym Instytutem. Był konsultantem, a z czasem został kierownikiem, Ośrodka Naukowo-Badawczego w Uzdrowisku Państwowym Inowrocław. Był inicjatorem stworzenia pierwszej w Polsce, w Poznaniu, poradni dla niepłodnych małżeństw.
Do ważniejszych jego prac naukowych należały: Niepłodność. Klinika niepłodności z uwzględnieniem przyczyn niepłodności u mężczyzn (współautorstwo z Witoldem Michałkiewiczem i Jerzym Teterem, Warszawa, 1960), Niepłodność jako troska zainteresowanych oraz ich lekarza (Warszawa, 1961), Perspektywy leczenia niepłodności i sterowania płodnością („Ginekologia Polska”, 1973), Ocena stanu noworodków urodzonych przez matki leczone z powodu niepłodności i infertilitas („Ginekologia Polska”, 1979), Wyniki operacji udrażniających metodami konwencjonalnymi przy niedrożności dystalnej jajowodów („Ginekologia Polska”, 1982).
Był członkiem Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia (od 1946), Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej (od 1947), członkiem-założycielem Gdańskiego Towarzystwa Ginekologicznego (1948), Gdańskiego Komitetu Walki o Pokój, Rady Instytutu Balneoklimatycznego w Poznaniu (od 1957), Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego, Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, członkiem-założycielem Wojewódzkiego Towarzystwa Świadomego Macierzyństwa (1958), Bułgarskiego Towarzystwa Ginekologicznego (od 1960), Tymczasowej Rady Uzdrowiskowej przy Ministerstwie Zdrowia (1962), Francuskiego Towarzystwa Ginekologicznego (od 1966), Rady Naukowej Instytutu Matki i Dziecka w Warszawie (od 1974), Nadzoru Krajowego do Spraw Położnictwa i Ginekologii, Komisji Antykoncepcyjnej i Niepłodności przy Specjaliście Krajowym do Spraw Położnictwa i Ginekologii. Należał do Senackiej Komisji Naukowej i Wydziałowej Komisji do spraw Badań Naukowych (w latach 1972–1977), Odwoławczej Komisji Dyscyplinarnej dla Studentów Akademii Medycznej w Gdańsku (1974). Był członkiem Komitetu Redakcyjnego czasopism: „Ginekologia Polska” i „Balneologia Polska”.
Odznaczony został między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1967), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1973), Medalem 40-lecia Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej (1986), Medalem 30-lecia Akademii Medycznej w Gdańsku (1975), Medalem „Zasłużonemu Akademii Medycznej w Gdańsku” (1981), odznaką „Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia” (1953), odznaką „Tysiąclecia” (1965), odznaką ► „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1968), odznakę honorową „Zasłużony Działacz Towarzystwa Świadomego Macierzyństwa” (1968), odznakę „Za Zasługi dla Województwa Koszalińskiego” (1972), odznaką ► „Za Zasługi dla Gdańska” (1973).
Był dwukrotnie żonaty. Po raz pierwszy od 1939 ze Stanisławą Jadwigą Tatianą z domu Halfter, z którą miał syna Jana (ur. 1940). Po raz drugi od 1947 z Aldoną Julią z domu Granke (5 IV 1912 – 7 V 1999 Gdańsk), księgową, z którą miał córkę Jolantę Marię (ur. 1950), między innymi dziennikarkę ► „Głosu Wybrzeża”.
W grudniu 1985 uległ ciężkiemu wypadkowi, od 1986 na emeryturze. Zmarł na skutek powikłań po przebytym zabiegu operacyjnym. Pochowany na ► cmentarzu Srebrzysko.
