FAUTH HANS-LOTHAR, kupiec, polityk, honorowy obywatel Gdańska
| < Poprzednie | Następne > |
HANS-LOTHAR FAUTH (14 III 1928 Gdańsk – 8 I 2012 Lubeka), kupiec, gastronomik, polityk. Pochodził z rodziny robotniczej (jego ojciec był elektrykiem w Stoczni Gdańskiej). Do 1942 uczęszczał do szkoły katolickiej przy Kaplicy Królewskiej ( Knabenschule zur Königlichen Kapelle), następnie do szkoły św. Piotra i Pawła. Po ukończeniu ośmiu klas terminował w sklepie spożywczym na Stogach.
Powołany do wojska w sierpniu 1944, w początkach 1945 został ciężko ranny w walkach w okolicy Gdańska. Ewakuowany z Helu do Danii, do sierpnia 1945 przebywał w niewoli w Anglii, gdzie przeżył wstrząs pod wpływem pokazywanych jeńcom filmów o zbrodniach nazistów. Zamieszkał w Lubece, w 1947 wstąpił do dominikańskiego klasztoru św. Alberta w Bornheim-Walberbergu. W 1952 opuścił go za zgodą przełożonych. Pracował w Lubece w drogerii, ucząc się zawodu aptekarza. Od 1956 działał w branży gastronomicznej, z czasem uruchomił siedem własnych lokali w Lubece i okolicy. Był członkiem Izby Przemysłowo-Handlowej w Lubece (Industrie- und Handelskammer zu Lübeck), honorowym członkiem Niemieckiego Stowarzyszenia Hoteli i Restauracji (Deutscher Hotel- und Gaststättenverband Schleswig-Holstein, DEHOGA) Oddział Schleswig-Holstein.
Od 1952 zajmował się również polityką, został członkiem CDU (Christlich Demokratische Union Deutschlands, Niemiecka Unia Chrześcijańsko-Demokratyczna). Jako zwolennik integracji Europy, założył w Szlezwiku-Holsztynie Bund Europäischer Jugend (Związek Młodzieży Europejskiej), później był jego honorowym przewodniczącym. Wystąpił z CDU na znak protestu przeciwko reaktywacji Bundeswehry, powrócił do partii w 1959, pełnił funkcję przewodniczącego okręgu Śródmieście w Lubece. W latach 1982, 1986 i 1990 był wybierany na radnego miasta Lubeki (Lübecker Bürgerschaft), należał do prezydium i Senatu (najwyższego organu władzy w mieście). W latach 1993–1998 był przewodniczącym Czerwonego Krzyża w Lubece. Zaangażował się także w upamiętnienie „męczenników Lubeki” (trzech katolickich księży, straconych przez nazistów w 1943), był jednak przeciwny ich beatyfikacji.
W 1960 po raz pierwszy po wojnie odwiedził Gdańsk. Po wprowadzeniu stanu wojennego w 1981 we współpracy z księdzem Henrykiem Jankowskim zainicjował dostarczenie do gdańskich szpitali lekarstw i sprzętu medycznego. W 1990 z inicjatywy Andrzeja Januszajtisa zorganizował w Lubece zbiórkę pieniędzy na sfinansowanie Zegara Astronomicznego w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny (NMP), w 1992 przekazał Gdańskowi złoto na dekorację tego zegara. Sfinansował także odnowienie zegara słonecznego z 1533 na ścianie tegoż kościoła (z inskrypcją poniżej tarczy zegara RENOVATUM A.D. MCMXC FUNDATOR H.L. FAUTH). Zorganizował zbiórkę na odtworzenie wzorców miar długości przy wejściu do Ratusza Głównego Miasta i odnowienie Dworu Artusa, ufundował jeden z dzwonów w carillonie kościoła św. Katarzyny. We współpracy z Andrzejem Januszajtisem angażował się też w działania, które doprowadziły do zwrotu z Hamburga skrzydła ołtarza Ferberów z kościoła NMP i figury Matki Boskiej Bolesnej, odnalezionej w kościele w Vach (obecnie dzielnica Fürth, Środkowa Frankonia), a także wywiezionych podczas wojny do Niemiec dzwonów z kościołów w Stegnie i Cedrach Wielkich. W 1991 przekazał Radzie Miasta Gdańska otrzymaną na urodziny od przyjaciół kopię berła angielskiej Izby Gmin – jako symbol wolności i demokracji – oraz srebrny kielich z wizerunkami Jana Pawła II i Lecha Wałęsy, który dostał w 1989 od ks. Henryka Jankowskiego.
Za swoje działania został odznaczony 3 V 1989 przez rząd RP na uchodźstwie (jako pierwszy Niemiec) Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. W 1995 otrzymał Bundesverdienstkreuz am Bande (Krzyż na Wstędze Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec). W 1991 władze Gdańska nadały mu tytuł honorowego senatora miasta Gdańska, a 14 III 1994 tytuł honorowego obywatela Gdańska. W 2003 ks. Henryk Jankowski udekorował go Ekumenicznym Medalem św. Brygidy. Wyróżniony odznaką honorową Senatu Lubeki.
