DILLING-OSTROWSKA EWA WŁADYSŁAWA, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
EWA WŁADYSŁAWA DILLING-OSTROWSKA (11 IV 1934 Lwów – 16 VI 2012 Gdańsk), lekarz ze specjalizacją I stopnia z neurologii i II stopnia z neurologii dziecięcej, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG). Córka Stanisława Dillinga (20 VII 1906 – 2 XII 1956 Gdańsk), urzędnika, pracownika Dyrekcji Okręgu Kolei Państwowej we Lwowie, a później w Gdańsku, oraz Janiny z domu Moźniak (24 IX 1915 – 20 XI 1989 Gdańsk). Starsza siostra Jerzego (17 VII 1942 – 24 I 2019), Janusza, Andrzeja, Piotra i Mariusza (23 VIII 1954 Gdańsk – 14 XII 1995 Gdańsk).
W 1945 wraz z rodziną opuściła Lwów i osiadła w Gdańsku. Ukończyła I Liceum Ogólnokształcące. W latach 1951–1957 studiowała na Wydziale Lekarskim AMG, należała do koła naukowego w I Klinice Chirurgii Ogólnej, była także instruktorem kulturalnym w Radzie Okręgowej Zrzeszenia Studentów Polskich. Od 1957 zatrudniona w Klinice Chorób Nerwowych jako stypendystka Studium Doskonalenia Lekarzy w Warszawie. W 1958 podjęła dodatkowe zatrudnienie w gdańskiej Przychodni Przyklinicznej, od 1960 pracowała w Poradni Neurologicznej w Lęborku, gdzie była również konsultantką w zakresie neurologii w Szpitalu Powiatowym. W 1960 ukończyła specjalizację I stopnia z neurologii, w 1964 specjalizację II stopnia z neurologii dziecięcej. Od 1964 pracowała w AMG na etacie asystenta, od 1965 – starszego asystenta. Od 1965 doktor nauk medycznych w oparciu o rozprawę Analiza wrodzonych zaburzeń mowy i próba wyjaśnienia przyczyn ich powstawania (promotor prof. Zofia Majewska).
W 1965 odbyła czterotygodniowy staż w pracowni EEG w Klinice Neurochirurgii w Warszawie. Od 1970 adiunkt Kliniki Chorób Nerwowych AMG i sekretarz Komisji Neurologii Rozwojowej oraz członkini Komisji Badań Zaburzeń Mowy Komitetu Nauk Neurologicznych Polskiej Akademii Nauk. W 1972 przebywała na dwutygodniowym szkoleniu indywidualnym w zakresie elektroencefalografii dziecięcej w Poradni Elektrofizjologii Instytutu Matki i Dziecka w Warszawie. W tym samym roku, po utworzeniu Instytutu Chorób Układu Nerwowego i Narządów Zmysłów w AMG, została adiunktem w Klinice Neurologii Rozwojowej. Od 1974, w oparciu o dorobek i rozprawę Symptomatologia zaburzeń afatycznych w zależności od stopnia dojrzałości układu nerwowego, uzyskała stopień doktora habilitowanego i została zastępcą kierownika Kliniki Neurologii Rozwojowej w Gdańsku. Od 1977 na stanowisku docenta, od 1991 profesor nadzwyczajny AMG (uczelniany), od 1998 profesor zwyczajny AMG. W latach 1999–2004 kierownik Katedry Neurologii Akademii Medycznej w Gdańsku, jednocześnie kierowała też Kliniką Neurologii Rozwojowej. Od 2004 na emeryturze.
W 1979 przebywała na dwutygodniowym stażu w Klinice Neuropsychiatrii Dziecięcej w Berlinie-Lichtenbergu. W tym samym roku była członkiem założycielem International Academy for Research in Learning Disabilities w Ann Arbor w USA. W latach 1978–1981 wizytowała oddziały neurologii dziecięcej w holenderskich klinikach w Amsterdamie, Utrechcie i Nijmegen. W 1981 była głównym organizatorem i moderatorem posiedzenia okrągłego stołu na temat problemu afazji u dzieci w ramach konferencji naukowej Problemy rehabilitacji w zaburzeniach mowy typu afatycznego, zorganizowanej przez Zakład Psychologii Defektologicznej i Rehabilitacji Instytutu Psychologii Uniwersytetu Jagiellońskiego i Komisję Badania Zaburzeń Mowy Polskiej Akademii Nauk. W 1987 była referentem na III Światowym Kongresie Dysleksji w Chanii na Krecie. Była m.in. współorganizatorem XIII Zjazdu Polskiego Towarzystwa Neurologicznego, w 1995 zorganizowała II Ogólnopolski Zjazd Polskiego Towarzystwa Neurologów Dziecięcych.
Zaangażowana w działalność dydaktyczną w AMG, którą rozpoczęła po uzyskaniu specjalizacji I stopnia z neurologii w 1960. Prowadziła między innymi ćwiczenia i seminaria z neurologii oraz seminaria i wykłady z neurologii dziecięcej. Wielokrotnie egzaminowała na egzaminach doktorskich z neurologii, psychiatrii oraz neurochirurgii. Była opiekunem dwóch specjalizacji I stopnia z neurologii i trzynastu II stopnia z neurologii dziecięcej, a także egzaminatorem podczas egzaminów specjalizacyjnych I i II stopnia z neurologii. Zorganizowała pięć kursów na zlecenie Studium Doskonalenia Lekarzy, podczas dwóch z nich pełniła funkcję kierownika naukowego.
Autorka oraz współautorka m.in. skryptów z neurologii dla studentów Oddziału Stomatologicznego (1974, 1976) oraz Wydziału Lekarskiego (1990, 1997) AMG obejmujących wybrane zagadnienia z neurologii dziecięcej. Zajmowała ją tematyka dominacji mózgowej i fizjoterapii mowy, zwłaszcza afazji, problemy padaczki, guza mózgu, następstw urazów czaszki oraz mózgowego porażenia dziecięcego. Ostatnie lata pracy poświęciła badaniom bólów głowy u dzieci oraz analizie padaczki wieku rozwojowego.
Była członkiem Sekcji Medycyny Wieku Rozwojowego Komitetu Badań Naukowych. Pełniła funkcję przewodniczącej Sekcji Neurologii Rozwojowej Gdańsko-Elbląskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Neurologicznego (1977–1990) oraz wiceprzewodniczącej tej Sekcji przy Zarządzie Głównym (1978–1983). W latach 1991–1995 była wiceprzewodniczącą Polskiego Towarzystwa Neurologów Dziecięcych.
Odznaczona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1985), Medalem 50-lecia Akademii Medycznej w Gdańsku (1995), Medalem im. Profesor Zofii Majewskiej (1996) za pracę i wkład w rozwój neurologii dziecięcej w Polsce, ufundowanym przez Zarząd Główny Polskiego Towarzystwa Neurologów Dziecięcych.
Żona adwokata Lucjana Ostrowskiego (1927 – 7 III 2003 Gdańsk), matka Rafała (ur. 1962), absolwenta i profesora nadzwyczajnego Politechniki Gdańskiej, oraz Barbary (ur. 1970), absolwentki Wydziału Instrumentalnego w klasie fortepianu Akademii Muzycznej w Gdańsku. Pochowana w rodzinnym grobie na Cmentarzu Katolickim w Sopocie.
Bibliografia:
Ewa Pilarska Ewa, Konieczna Seweryna, Profesor Ewa Dilling-Ostrowska 1934–2012, „Nueorologia Dziecięca”, t. 21, 2012, nr 43, s. 93-95.
