CZARNOCKI WILHELM CZESŁAW, rektor Akademii Medycznej w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
WILHELM CZESŁAW CZARNOCKI (20 X 1886 Stańków, województwo nowogródzkie – 3 VI 1963 Gdańsk), lekarz, rektor Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG). Syn Michała Eugeniusza (1859–1918) i Wilhelminy z domu Majewskiej. Brat Bohdana (1885–1959), z którym był do 1939 współwłaścicielem majątku Mohilany w gminie Baranowicze (obecnie Białoruś).
W 1904 ukończył gimnazjum klasyczne w Żytomierzu i rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego (UW). W 1905 relegowany z tej uczelni za udział w zajściach studenckich, od jesieni tego roku studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Jeszcze jako student podjął pracę na tej uczelni w charakterze demonstratora, od 1912 asystenta, w 1913 uzyskał tytuł zawodowego lekarza (doktora wszech nauk medycznych). Od sierpnia 1914 do maja 1918 w wojsku rosyjskim, kierował laboratorium chemiczno-analitycznym. 15 I 1919 zatrudniony został w Zakładzie Anatomii Patologicznej Wydziału Lekarskiego UW. Powołany do Wojska Polskiego brał udział w wojnie polsko-radzieckiej w 1920-1921, od marca 1921 ponownie na UW, początkowo starszy asystent, od 1925 adiunkt, od 1928 doktor habilitowany. Jednocześnie od 1927 major lekarz Wojska Polskiego.
W latach 1925-1926 był redaktorem "Przeglądu Piśmiennictwa Lekarskiego w Polsce", od 1928 do 1934 prezesem Naczelnej Izby Lekarskiej, w 1931–1933 Komisarzem Ubezpieczeń Społecznych. W maju 1939 powołany przez Wydział Lekarski Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie jako profesor nadzwyczajny na stanowisko kierownika Katedry i Zakładu Anatomii Patologicznej – wybuch II wojny światowej uniemożliwił objęcie tego stanowiska. W latach 1940–1942 pełnił w Warszawie obowiązki prosektora Szpitala św. Stanisława, 1941–1944 dyrektor Szpitala Dzieciątka Jezus.
Od 1945 w Gdańsku, od grudnia profesor zwyczajny Akademii Lekarskiej (ALG) i kierownik Katedry i Zakładu Anatomii Patologicznej. Od 1 I 1946 do 31 VIII 1948 prorektor, od 1 IX 1948 do 31 III 1953 rektor ALG, przemianowanej w 1950 na AMG. Zorganizował od podstaw służby anatomopatologiczne w województwie gdańskim, koszalińskim i bydgoskim. Badacz etiologii ostrej martwicy wątroby, wyodrębnił z tej choroby dużą grupę przypadków o jednej i takiej samej przyczynie; badał patologię ostrej martwicy trzustki, współistniejącej z chorobami dróg żółciowych; opisał zjawisko przepuszczalności podścieliska w raku części pochwowej macicy. Autor między innymi czterotomowego Skryptu do nauki anatomii patologicznej (1950), Skryptu do ćwiczeń z histopatologii (1950), Patologia. Podręcznik dla pielęgniarek (1950), Drogowskazy anatomopatologiczne (1960-1962).
Członek Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (1913–1939). W latach 1946-1948 był członkiem Sądu Koleżeńskiego Okręgowej Izby Lekarskiej w Gdańsku, członkiem-założycielem Oddziału Gdańskiego Towarzystwa Lekarskiego i Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, w 1946-1962 współredaktorem "Patologii Polskiej".
W 1961 otrzymał nagrodę przewodniczącego Miejskiej Rady Narodowej w Gdańsku za całokształt pracy naukowej. Odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1932), Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1949), Orderem Sztandaru Pracy I klasy (1956), Złotym Krzyżem Zasługi, odznaką honorową „Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia”.
Żonaty z Władysławą z domu Trzemeską (1881 – 1967 Gdańsk), ojciec dwóch córek. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
