BURKA JAN, chirurg, komendant Szpitala Marynarki Wojennej
| < Poprzednie | Następne > |
JAN BURKA (27 X 1921 Lwów – 28 IX 1999 Warszawa), chirurg, specjalista ortopedii i chirurgii urazowej, komendant Siódmego (7.) Szpitala Marynarki Wojennej. Najstarszy z pięciorga dzieci Antoniego (7 VI 1891 Złoczów, powiat Rohatyn, województwo stanisławowskie – 20 X 1975 Wrocław), dozorcy w Zakładzie Chemii Uniwersytetu Jana Kazimierza, oraz Pauliny z domu Liskowackiej (10 V 1895 Byszów, powiat Sokal, województwo lwowskie – 9 VI 1973 Wrocław). Brat Romana (1922 Lwów – 16 II 1945 Dębołęka (Wał Pomorski)), Eustachego, Tadeusza (6 I 1927 Lwów – 29 III 2015 Wrocław), architekta i Zofii (9 VIII 1929 Lwów – 2 V 2020 Wrocław) po mężu Masztalerz, stomatologa, pracownicy Akademii Medycznej we Wrocławiu.
W roku akademickim 1942/1943 rozpoczął studia medyczne we Lwowie. W maju 1942, wspólnie z bratem Eustachym, został zaprzysiężony na żołnierza Okręgu Lwowskiego AK, przydzielony do kierownictwa Walki Cywilnej we Lwowie, ukończył kurs podchorążych. W lipcu 1944 brał udział w walkach na terenie Lwowa w ramach akcji „Burza”. Zagrożony aresztowaniem przez NKWD wyjechał do Rzeszowa. W latach 1945–1949 kontynuował studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, dyplom lekarza medycyny uzyskał 20 X 1950. Po studiach pracował jako lekarz wojskowy w Marynarce Wojennej m.in. w szpitalach w Wejherowie i Helu. W 1953 uzyskał specjalizację I stopnia w chirurgii ogólnej, w 1957 specjalizację II stopnia z ortopedii i traumatologii. W latach 1957–1972 był zastępcą szefa Wydziału Lecznictwa Marynarki Wojennej. Jednocześnie od 1956 do 1971 był też pracownikiem Kliniki Ortopedii Akademii Medycznej w Gdańsku. Od 1960 doktor nauk medycznych, od 1968 doktor habilitowany. Jako komandor Marynarki Wojennej od 5 II 1965 do 10 XI 1970 był także komendantem Siódmego (7.) Szpitala Marynarki Wojennej w Gdańsku-Oliwie.
Z wojska zwolnił się na własną prośbę w 1972. W latach 1971–1974 pracował w II Klinice Chirurgii Ogólnej w Gdańsku, w 1974–1979 jako associate professor w Ahmadu Bello Univeristy w Kano w Nigerii, będąc tam jednocześnie kierownikiem uniwersyteckiej Klinki Ortopedyczno-Urazowej. W latach 1980–1991 był kierownikiem Kliniki Traumatologii Akademii Medycznej w Krakowie. Jednocześnie w tym okresie był regionalnym konsultantem ortopedycznym regionu południowo-wschodniego, biegłym sądowym Sądu Wojewódzkiego w Krakowie oraz biegłym Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego z zakresu medycyny sądowej. Od sierpnia 1983 do kwietnia 1984 pracował jako Senior Consultant w Hospital Banchi w Nigerii. Od 1991 na emeryturze, w latach 1992–1999 pracował w Centrum Diagnostyczno-Zabiegowym Medicina w Krakowie.
Zajmował się chirurgią urazową, m.in. problemem leczenia współistniejącego złamania kręgosłupa z porażeniem funkcji pęcherza moczowego oraz uszkodzenia cewki moczowej w przebiegu złamań miednicy.
Ojciec urodzonych w 1952 Ryszarda, absolwenta Wydziału Budowy Maszyn Politechniki Gdańskiej i Jerzego, absolwenta Akademii Wychowania Fizycznego w Gdańsku. Pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu Srebrzysko.
