STRZYCKI KRZYSZTOF, kamieniarz, budowniczy
(uzupełnienie BŚ (e-mail z 5.11.2018)) |
|||
| Linia 4: | Linia 4: | ||
[[File:GAIT LOGOTYP.jpg|thumb|'''Partner redakcji''']] | [[File:GAIT LOGOTYP.jpg|thumb|'''Partner redakcji''']] | ||
| − | '''KRZYSZTOF STRZYCKI''' (1694 Kiszpork, obecnie Dzierzgoń – 29 III 1753 Gdańsk), kamieniarz, budowniczy. Syn Dawida, właściciela gospodarstwa ogrodniczego. W 1700 roku zamieszkał z rodziną w Gdańsku, na [[ZAROŚLAK | Zaroślaku]]. W wieku szesnastu lat rozpoczął naukę w zakładzie kamieniarskim Ephreima Stahenaua, następnie w warsztacie rzeźbiarza Jana Erlauchera. W 1715 roku, po wyzwoleniu się na czeladnika, odbył wędrówkę po warsztatach w różnych krajach europejskich, doskonaląc umiejętności. Po powrocie do Gdańska od 1721 roku pracował u mistrza Paula Weissa. W 1724 uzyskał tytuł mistrza oraz [[OBYWATELSTWO MIEJSKIE | obywatelstwo gdańskie]]. Założył własny warsztat kamieniarski na działce dzierżawionej od miasta przy kanale Na Stępce, tuż obok [[MOST CZERWONY| Czerwonego Mostu]], zwanego później Mostem Kamieniarzy. W lipcu 1727 roku zakupił dzierżawioną parcelę i zbudował na niej dom, który z czasem zyskał miano [[DOM POD MURZYNKIEM | Domu pod Murzynkiem]]. <br/><br/> | + | '''KRZYSZTOF STRZYCKI''' (Stryjecki, Striezki) (1694 Kiszpork, obecnie Dzierzgoń – 29 III 1753 Gdańsk), kamieniarz, budowniczy. Syn Dawida, właściciela gospodarstwa ogrodniczego. W 1700 roku zamieszkał z rodziną w Gdańsku, na [[ZAROŚLAK | Zaroślaku]]. W wieku szesnastu lat rozpoczął naukę w zakładzie kamieniarskim Ephreima Stahenaua, następnie w warsztacie rzeźbiarza Jana Erlauchera. W 1715 roku, po wyzwoleniu się na czeladnika, odbył wędrówkę po warsztatach w różnych krajach europejskich, doskonaląc umiejętności. Po powrocie do Gdańska od 1721 roku pracował u mistrza Paula Weissa. W 1724 bogato się ożenił i uzyskał tytuł mistrza oraz [[OBYWATELSTWO MIEJSKIE | obywatelstwo gdańskie]]. Założył własny warsztat kamieniarski na działce dzierżawionej od miasta przy kanale Na Stępce, tuż obok [[MOST CZERWONY| Czerwonego Mostu]], zwanego później Mostem Kamieniarzy. W lipcu 1727 roku zakupił dzierżawioną parcelę i zbudował na niej dom, który z czasem zyskał miano [[DOM POD MURZYNKIEM | Domu pod Murzynkiem]]. <br/><br/> |
| − | Coraz bardziej doceniany, otrzymywał wiele zamówień, zatrudniając uczniów (jednym z nich był [[EGGERT DANIEL | Daniel Eggert]]). W 1732 roku zakupił spichrz | + | Coraz bardziej doceniany, otrzymywał wiele zamówień, zatrudniając uczniów (jednym z nich był [[EGGERT DANIEL | Daniel Eggert]]). W 1732 roku zakupił spichrz „Góra Oliwna”, w którym zainstalował młyn szlifierski. Wykonywał elementy rzeźbiarskie, płyty posadzkowe do dworków, kamieniczek mieszczańskich, kościołów i innych obiektów. W 1732 roku został starszym [[CECHY, XIV–XVIII wiek | cechu kamieniarzy]]. Ostatnim dziełem Strzyckiego jest barokowy portal w budynku [[SZPITAL ŚW. ELŻBIETY| szpitala przy ul. Elżbietańskiej]], odbudowanym po pożarze z 4/5 lutego 1752 roku. <br/><br/> |
W 1733 wykupił w [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny]] miejsce na rodzinny grobowiec. W 1737 zmarła jego pierwsza żona; pochowano ją w tym grobowcu. W marcu 1738 roku (przed zakończeniem żałoby) w [[ANIOŁKI | kościele Wszystkich Bożych Aniołów]] poślubił Dorotę Weinstein. Miał siedmioro dzieci, z których czworo zmarło w młodym wieku. Został pochowany w rodzinnym grobowcu, pod wykonaną przez siebie w 1751 roku płytą posadzkową z napisem: „Tu jest miejsce mojego snu” oraz z postacią dziecka trzymającego w jednej ręce kwiat, a w drugiej symbole śmierci: czaszkę i kości. {{author: MSA}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | W 1733 wykupił w [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny]] miejsce na rodzinny grobowiec. W 1737 zmarła jego pierwsza żona; pochowano ją w tym grobowcu. W marcu 1738 roku (przed zakończeniem żałoby) w [[ANIOŁKI | kościele Wszystkich Bożych Aniołów]] poślubił Dorotę Weinstein. Miał siedmioro dzieci, z których czworo zmarło w młodym wieku. Został pochowany w rodzinnym grobowcu, pod wykonaną przez siebie w 1751 roku płytą posadzkową z napisem: „Tu jest miejsce mojego snu” oraz z postacią dziecka trzymającego w jednej ręce kwiat, a w drugiej symbole śmierci: czaszkę i kości. {{author: MSA}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 16:34, 12 mar 2021
z inskrypcją o pożarze z 1752 roku
i o odbudowie szpitala, 2017
KRZYSZTOF STRZYCKI (Stryjecki, Striezki) (1694 Kiszpork, obecnie Dzierzgoń – 29 III 1753 Gdańsk), kamieniarz, budowniczy. Syn Dawida, właściciela gospodarstwa ogrodniczego. W 1700 roku zamieszkał z rodziną w Gdańsku, na Zaroślaku. W wieku szesnastu lat rozpoczął naukę w zakładzie kamieniarskim Ephreima Stahenaua, następnie w warsztacie rzeźbiarza Jana Erlauchera. W 1715 roku, po wyzwoleniu się na czeladnika, odbył wędrówkę po warsztatach w różnych krajach europejskich, doskonaląc umiejętności. Po powrocie do Gdańska od 1721 roku pracował u mistrza Paula Weissa. W 1724 bogato się ożenił i uzyskał tytuł mistrza oraz obywatelstwo gdańskie. Założył własny warsztat kamieniarski na działce dzierżawionej od miasta przy kanale Na Stępce, tuż obok Czerwonego Mostu, zwanego później Mostem Kamieniarzy. W lipcu 1727 roku zakupił dzierżawioną parcelę i zbudował na niej dom, który z czasem zyskał miano Domu pod Murzynkiem.
Coraz bardziej doceniany, otrzymywał wiele zamówień, zatrudniając uczniów (jednym z nich był Daniel Eggert). W 1732 roku zakupił spichrz „Góra Oliwna”, w którym zainstalował młyn szlifierski. Wykonywał elementy rzeźbiarskie, płyty posadzkowe do dworków, kamieniczek mieszczańskich, kościołów i innych obiektów. W 1732 roku został starszym cechu kamieniarzy. Ostatnim dziełem Strzyckiego jest barokowy portal w budynku szpitala przy ul. Elżbietańskiej, odbudowanym po pożarze z 4/5 lutego 1752 roku.
W 1733 wykupił w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny miejsce na rodzinny grobowiec. W 1737 zmarła jego pierwsza żona; pochowano ją w tym grobowcu. W marcu 1738 roku (przed zakończeniem żałoby) w kościele Wszystkich Bożych Aniołów poślubił Dorotę Weinstein. Miał siedmioro dzieci, z których czworo zmarło w młodym wieku. Został pochowany w rodzinnym grobowcu, pod wykonaną przez siebie w 1751 roku płytą posadzkową z napisem: „Tu jest miejsce mojego snu” oraz z postacią dziecka trzymającego w jednej ręce kwiat, a w drugiej symbole śmierci: czaszkę i kości.
